Η παράσταση αρχίζει

Φίλοι καλό απόγευμα,

Είμαι βέβαιος ότι όλα τα θέματα υγείας που σας απασχολούν βαίνουν καλώς αν όχι εξαιρετικά γιατί όπως σας έχω πει δεν σκοπεύω να μείνω μόνος σ' αυτό τον όμορφο κόσμο. Με αυτή λοιπόν τη βεβαιότητα είμαι σίγουρος ότι θα παρακολουθήσουμε το οριστικό τέλος του καπιταλισμού στα επόμενα δεκαπέντε με είκοσι χρόνια. Η παράσταση έχει ήδη ξεκινήσει και οι θεατές έχουν αρχίσει να μαζεύονται για να την απολαύσουν. Οι πρωταγωνιστές της πάλι θα είναι λίγοι μόνο που αυτή τη φορά με το τέλος της πρεμιέρας θα αναλάβουν να εκπαιδεύσουν συστηματικά τους θεατές ώστε όλες οι επόμενες παραστάσεις να γίνουν από αυτούς*.

Είναι απίστευτα φαντασμαγορικό να βλέπεις τις απέλπιδες προσπάθειες των πολιτικών εκπροσώπων της αστικής τάξης σε όλες τις προηγμένες χώρες να προχωρούν σε τεράστιες περικοπές των δημοσίων δαπανών προκειμένου να τις εξορθολογήσουν, λέξη κι' αυτή, ενώ την ίδια στιγμή πολλές εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια, ευρώ, κλπ λιμνάζουν συσσωρευμένα σε ιδιωτικά σεντούκια. Οι μεγάλοι φωστήρες της οικονομίας έντρομοι προσπαθούν να ξορκίσουν το φάντασμα των κρατικών χρεών χωρίς να λένε ποιές δαπάνες το δημιούργησαν.

Κουβέντα για τις στρατιωτικές δαπάνες των τελευταίων 65 ετών που γινόντουσαν χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα κατανάλωσης των προϊόντων που όλοι αγόραζαν π.χ. ένας ακόμη παγκόσμιος πόλεμος για να καταναλώσουμε τα οπλοστάσια που μας επέβαλαν. Κουβέντα για τις επιδοτήσεις των ιδιωτικών εταιρειών που στην ουσία έκρυβαν την αναδιανομή του εισοδήματος προς όφελος των λίγων. Κουβέντα για τις φορολογικές απαλλαγές για την ενθάρρυνση των επενδύσεων. Κουβέντα για τις δαπα΄νες για την έρευνα που τα αποτελέσματά της τα οικειοποιήθηκε το ιδιωτικό κεφάλαιο αυγαταίνοντας τα κέρδη του. Κουβέντα για τις υπερβολικές και μονοπωλιακού περιεχομένου χρεώσεις των δημοσίων έργων από τους μόνιμους και λίγους σε αριθμό νονούς των μειοδοτικών δήθεν διαγωνισμών. Κουβέντα για τις κατά καιρούς στηρίξεις των "προβληματικών επιχειρήσεων" που αφού οι ιδιοκτήτες τους είχαν αφαιρέσει όλο το μέλι παρέδιδαν στο φουκαρά εργαζόμενο - φορολογούμενο τα κουφάρια τους για να τα συντηρήσει κάτω από την απειλή των απολύσεων. Κουβέντα για την παράδοση στους ιδιώτες των κερδοφόρων τομέων της οικονομίας, που είχαν βρεθεί στα χέρια του κράτους είτε γιατί κάτι τέτοιο ήταν στο πρόγραμμα λαϊκών - σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων είτε γιατί η εθνικοποίησή τους είχε γίνει στις ειδικές συνθήκες του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, αφαιρώντας πάγιο εξοπλισμό και κεφάλαια από τα κρατικά ταμεία. Κουβέντα για τις νομοθετικές κρατικές ρυθμίσεις που στόχευαν μόνιμα στις διευκολύνσεις του κεφαλαίου αφαιρώντας σημαντικά εν δυνάμει εισοδήματα των κρατικών προϋπολογισμών. Όλα αυτά και πάρα πολλά άλλα τα φόρτωσαν στους κρατικούς προϋπολογισμούς για πάνω από εκατό χρόνια.

Πόσα ακόμα μπορεί κανείς να πει είναι μια ιστορία που δεν έχει τέλος. Σήμερα λοιπόν οι φωστήρες της οικονομίας, με Νόμπελ, βραβεία, καθηγητιλίκια, ευδόκιμες διαδρομές σε μεγάλες τράπεζες και νομισματικά ταμεία, που το σύστημα του καπιταλισμού έχει τυφλώσει με τις παχυλές αμοιβές που τους δίνει για να το υπηρετούν, αναζητούν τη λύση στο αποτέλεσμα και όχι στις αιτίες που το δημιούργησαν. Δανείζουν λοιπόν τα κράτη από τα κλεμμένα που ανέφερα πιο πάνω και από χρήμα που με τη μεγαλύτερη ευκολία τυπώνουν στις κεντρικές τους τράπεζες με τον όρο να περιορίσουν τις ανάγκες δανεισμού τους. Εύλογο το ερώτημα: Αφού λεφτά πουλάνε γιατί να μη θέλουν να δανειστούμε περισσότερα και έτσι να μας παίρνουν περισσότερα. Εύκολη και η απάντηση για όποιον θέλει να βλέπει: Έχοντας τραβήξει τα λεφτά από την πραγματική οικονομία και παίζοντας το άθλιο παιχνίδι των χρηματοοικονομικών διαπίστωσαν ότι έφτιαξαν μια φούσκα που γρήγορα θα έσκαγε μέσα στα χέρια τους. Επειδή όμως η πραγματική οικονομία τους δίνει μειούμενα ποσοστά πραγματικής κερδοφορίας δεν θέλουν να επενδύσουν σε αυτήν. Έτσι, τους έμενε ένας δρόμος μόνο: να εισπράττουν τόκους από δάνεια τα οποία όμως έπρεπε να μην καταντήσουν χαρτονομίσματα χωρίς αντίκρυσμα. Γι' αυτό ακολουθούν το δρόμο που σήμερα βλέπουμε.

Έτσι, περικόπτουν τις δημόσιες δαπάνες όχι φυσικά σε όλα αυτά που ανάφερα πιο πάνω αλλά σε όλα τα υπόλοιπα των κρατικών προϋπολογισμών που αφορούν μόνο στους εργαζόμενους. Βέβαια με όλα αυτά τα μέτρα πετυχαίνουν ταυτόχρονα την ονομαστική αλλά και πραγματική μείωση του κόστους εργασίας. Στοχεύουν λοιπόν με ένα σμπάρο σε δύο τρυγόνια: το πρώτο να κερδίζουν από τους τόκους των κλεμμένων από μας που τώρα μας δανείζουν για να πληρώσουμε αυτά που οι ίδιοι με τις επιλογές τους μας χρέωσαν μέσα από τις ξεπουλημένες κυβερνήσεις και το δεύτερο να ελπίζουν μήπως η μείωση του κόστους εργασίας ξαναοδηγήσει προς τα πάνω το ποσοτό του κέρδους. Το πρώτο σήμερα το πετυχαίνουν. Όμως το κόστος της επιτυχίας γίνεται κάθε μέρα και μεγαλύτερο οικονομικά και κοινωνικά και οδηγεί όπως βλέπει κάθε εχέφρων άνθρωπος σε δημιουργία επαναστατικών συνθηκών. Το δεύτερο δεν το πετυχαίνουν γιατί έχοντας οδηγήσει όλη την παραγωγική δραστηριότητα με μοναδικό κριτήριο τη μείωση του κόστους εργασίας με εξαιρετικά έντονους ρυθμούς τα τελευταία τριάντα χρόνια διαπιστώνουν τώρα ότι δύσκολα πάει πιο κάτω (βλέπεις καλό είναι να κατακτάς την Κίνα με τον εισοδισμό τύπου Νίξον - Κίσιγκερ αλλά ανοίγεις ένα πολύ μεγάλο λάκο για να πέσεις ο ίδιος μέσα). Ακόμα διαπιστώνουν ότι και να πάει λίγο πιο κάτω η ζωντανή εργασία αποτελεί όλο και μικρότερο ποσοστό του συνολικού κόστους παραγωγής. ΄Ετσι, επηρεάζει όλο και λιγότερο το συνολικό ανελαστικό κόστος των προϊόντων και των υπηρεσιών.

Η παράσταση λοιπόν αρχίζει. Στην παγκόσμια σκηνή μπαίνουν οι καινούριοι πρωταγωνιστές. Αυτοί που λοιδωρούνται ακόμα και από την ίδια τους την τάξη. Το έργο είναι μεγάλης διάρκειας. Δεν θα είναι ευχάριστο. Θα είναι όμως λυτρωτικό.

Με αγάπη

Κωνσταντίνος ο Άκτητος

* Αυτή θα είναι η μεγάλη αλλαγή σε σχέση με το '17. Όλοι οι υποψήφιοι πρωταγωνιστές των μελλοντικών παραστάσεων θα έχουν εκπαιδευτεί για να χειριστούν τις υποθέσεις του νέου κόσμου όταν αυτός θα αρχίσει να χτίζεται.