Ψωμί - παιδεία - ελευθερία

ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Η ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΕΝΟΣ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΣΥΝΘΗΜΑΤΟΣ ΣΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΤΡΙΑΔΙΚΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ

Για να μην μπερδευτούν μερικοί ας ξεκαθαρίσουμε πως η ελληνική λέξη τρόϊκα στις λατινογενείς γλώσσες μεταφράζεται τριάδα και εξ αυτής το επίθετο τριαδικός, η, ο. Τριάντα επτά χρόνια πριν σε συνθήκες κατάλυσης της περιβόητης αστικής δημοκρατίας μια χούφτα ανθρώπων, κατά κύριο λόγο φοιτητών, ζήτησε με τη μορφή εξέγερσης και πλήρους ανυπακοής στη στρατιωτική δικτατορία την ικανοποίηση των αυτονόητων. Ήμασταν τότε πάνω στο χειρουργικό κρεβάτι και οι γνωστοί παγκοσμίως γιατροί, ντόπιοι και ξένοι, προσπαθούσαν να μας ανατάξουν για να διώξουν μακριά τα δαιμόνια που σάπιζαν το σαρκίο μας. Και η προσπάθεια αυτή των γιατρών κρατούσε πάνω από έξι χρόνια. Ο φωτισμένος από λάμπες χειρουργικός θάλαμος ξαφνικά πλημμύρισε από το φως του ήλιου του οράματος μιας κοινωνίας που επιτέλους θα αποφάσιζε να δώσει στα μέλη της  όλα αυτά που πραγματικά δικαιούνταν. Γκρεμίστηκαν οι τοίχοι του χειρουργείου, οι γιατροί τυφλώθηκαν από τη λάμψη του φωτός που αυτή η ονειροπόλα χούφτα των νέων ανθρώπων εξέπεμπε, τα νυστέρια τους κυλίστηκαν χάμω στο πάτωμα και οι επίδεσμοι έγιναν σημαίες που αναρτήθηκαν στα μπαλκόνια των σπιτιών της εποχής και στα κάγκελα του Πολυτεχνείου σημαίνοντας τον ερχομό της ελπίδας. Πιο γρήγορα από ότι φανταζόντουσαν και οι πιο αισιόδοξοι το βαθύ σκοτάδι της νάρκωσης χάθηκε μπροστά στο φως της αυγής της καινούριας μέρας που ξημέρωσε.

Πέρασαν χρόνια πολλά από τότε, τριάντα επτά τον αριθμό, και οι υποσχέσεις για την ικανοποίηση του τριαδικού συνθήματος εκείνης της μακρινής πια εποχής γέμιζαν τη ζωή μας κάθε μέρα. Στις δεκαοκτώ σοσιαλισμός αντηχούσαν οι δρόμοι και οι πλατείες εκείνες τις πρώτες μέρες που ο λαός είχε μόλις σηκωθεί από τη χειρουργική κλίνη. Η Ελλάδα αποσύρεται από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ διατυμπάνιζαν άλλοι και σήκωναν τη σημαία της ελευθερίας μας από τους ξένους πάτρωνες. Βέβαια για καλό και για κακό την ίδια στιγμή δήλωναν ότι ανήκουμε στο ίδιο φέουδο, αυτό της Δύσης. Τότε οι πρώτοι διακήρυσσαν πως ΕΟΚ και ΝΑΤΟ ανήκαν στο ίδιο συνδικάτο, δηλαδή στο ίδιο φέουδο. Έτσι η λύτρωση μπορούσε να έλθει μόνο αν απαλλασσόμασταν όχι μόνο από τη στρατιωτική αλλά και από την οικονομική κατοχή των ξένων πατρώνων μας. Και επειδή αυτό δεν έφθανε γιατί μπορεί αυτοί οι πάτρωνες να μας την έφερναν από μέσα θα έπρεπε, για να κάνουμε σωστές δουλειές, να διώξουμε και τις αναθεματισμένες βάσεις του θανάτου, όπως λεγόντουσαν στη ξεχασμένη και ξεπερασμένη πια ορολογία της εποχής. Νικήθηκε με τον καιρό η επάρατη δεξιά, που μόνο αυτή έφερνε όλα τα κακά στον τόπο, μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και τράβηξε σκυφτή και κακομοιριασμένη το δρόμο της μοναξιάς. 

Αντήχησαν οι κάμποι και οι ρεματιές από τα τραγούδια του Αντύπα (εσύ σκέψου όποιον Αντύπα θέλεις) και η δικαίωση της Εθνικής Αντίστασης μα ακόμα και του Κιλελέρ έγινε πραγματικότητα (έτσι τουλάχιστον έλεγαν και λένε τα ραδιόφωνα, οι εφημερίδες και οι τηλεοράσεις). Ένα κράτος δίκαιο που νοιάζεται σε καθημερινή βάση για τους πολίτες του χτίστηκε και μεγάλωσε. Υπάλληλοί του έπαψαν να είναι μόνο τα δικά τους παιδιά αλλά  έγιναν και τα δικά μας. Στο μεταξύ άρχισαν επιτέλους και τα αφεντικά να καταλαβαίνουν πόσο λάθος είχαν κάνει τόσα χρόνια και αποφάσισαν και άλλαξαν ρότα. Να και φθηνά δάνεια, να και φθηνά αυτοκίνητα, να και σπίτια για όλους, να και λεφτά για ταξίδια, να και ιδιωτικά νοσοκομεία για να ξεφύγουμε από τα ράντζα, να και μεγάλους δρόμους και γέφυρες, να και επώνυμα ρούχα, να και ιδιωτικά σχολεία για όλα τα παιδιά, να και ιδιωτικά πανεπιστήμια για όλα τα βαλάντια, και να και το κερασάκι στην τούρτα: οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Γεμίσαμε μέχρι επικίνδυνο για την υγεία μας σημείο από «ψωμί, παιδεία, ελευθερία». Να λοιπόν μας έλεγαν μόλις πριν λίγο που εκείνος ο αγώνας, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων, των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, είχε βρει τη δικαίωσή του. Το όραμα εκείνων των παιδιών είχε συναντήσει τη δικαίωσή του στην ονειρική πραγματικότητα που βιώναμε. Ο αγώνας δεν υπήρχε πια ανάγκη να συνεχίζεται. Βρισκόταν πλέον στη φάση της ολοκληρωτικής δικαίωσης. Οι φανταχτερές και προσεκτικά διαλεγμένες λέξεις καθόριζαν την ημερήσια διάταξη της καθημερινότητας. Ανταγωνιστικότητα, επενδύσεις, χαρτοφυλάκια, αυξήσεις μετοχικών κεφαλαίων, εορτοδάνεια, διακοποδάνεια, τρομοκρατία, τηλεοπτικά σόου, το τέλος της ιστορίας, το τέλος της φτώχειας, το τέλος των πολέμων, η αρχή της δημοκρατίας του διαδικτύου, η αρχή της εξουσίας του καταναλωτή, η δημοκρατική πολυφωνία του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης συνοδευόμενη με το δικαίωμα να αλλάζεις σταθμό αν δεν σου αρέσουν αυτά που ακούς ή βλέπεις, το τέλος και η αρχή της, του..., όλων όσων μπορεί να φανταστεί κανείς χωρίς εξαίρεση, αρκεί πάντα να βρίσκει τις κατάλληλες λέξεις.      

Βλέπεις οι λέξεις δεν περιγράφουν απλά το πρόβλημα αλλά το ορίζουν κιόλας σύμφωνα με τα μεταμοντέρνα βαποράκια προώθησης  της βαθυστόχαστης σύγχρονης παιδείας και κουλτούρας των καθηγητάδων των πανεπιστημίων και των τηλεοπτικών μας αστέρων. Αν αλλάξουν οι λέξεις δεν έχεις πια αμερικάνικες βάσεις στην Ελλάδα, δεν έχεις πάτρωνες, το ψωμί μοιράζεται σε όλους και το πιο σπουδαίο από όλα βιώνεις την πραγματική ελευθερία. Δεν είσαι πια εργαζόμενος είσαι καταναλωτής, δεν είσαι μέλος μιας κοινωνικής τάξης είσαι πολίτης, δεν είσαι καταπιεσμένος και απόλυτα εξαρτημένος στις καθημερινές επιλογές σου αλλά είσαι παντελώς ελεύθερος στις αποφάσεις σου γιατί έχεις το δικαίωμα επιλογής...Ξαφνικά όμως μέσα σε λίγους μήνες όλα άλλαξαν. Όλα χάθηκαν από μπροστά μας και κυρίως από τις τσέπες μας και τα μεγάφωνα άρχισαν να μας λένε πως τίποτα πια δεν μπορούσε να είναι όπως ήταν χθες. Ξαφνικά οι λέξεις πρέπει μόνο να περιγράφουν και όχι να ορίζουν την πραγματικότητα. Πρέπει τώρα οι λέξεις να υπηρετήσουν τις νέες ανάγκες των αφεντικών.  

Σήμερα λοιπόν τριάντα επτά χρόνια μετά από εκείνη την εξέγερση για ψωμί – παιδεία – ελευθερία μια τριαδική αντιπροσωπεία των ίδιων ξένων και ντόπιων πατρώνων μας δείχνει ξεκάθαρα με τις εκβιαστικές απαιτήσεις της ότι στην ουσία το περιεχόμενο του συνθήματος παραμένει ανεκπλήρωτο. Ότι γευτήκαμε αυτά τα χρόνια ήταν μια φενάκη που ο λογαριασμός της, ο οποίος μόνο φενάκη δεν είναι, μας επιδίδεται μόλις τώρα. Οι ντόπιοι επιστάτες των ξένων προστατών μας πρέπει τώρα να μας πείσουν πως αν η συμπεριφορά μας είχε υπάρξει όλα αυτά τα χρόνια συνεπής με τους κανόνες του καλού και αγαθού Ευρωπαίου πολίτη το σύνθημα του Πολυτεχνείου θα είχε ολοκληρωτικά δικαιωθεί.  Παρά τις προσπάθειες της επιχειρηματικής, πολιτικής, πνευματικής και δικαστικής ηγεσίας της χώρας, φωτισμένη με το ανέσπερο φως της εσπερίας, να οδηγήσει το πλοίο πιο βαθιά μέσα στη ζεστή, υπήνεμη, σταθερή, δίκαιη και τρυφερή αγκαλιά του Ευρώ, της Ε.Ε., του ΝΑΤΟ, των Βρυξελών, της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Δ.Ν.Τ., οι πολίτες μεθυσμένοι από τις Διονυσιακές τους κλίσεις συστηματικά υπονόμευσαν το τιτάνιο αυτό έργο και βύθισαν το κράτος και την κοινωνία στο σκοτάδι της χρεοκοπίας (ευτυχώς την τελευταία στιγμή ίσως η ίδια ηγεσία μας σώσει από την ολική καταστροφή χωρίς βέβαια να μας κρατάει κακία).

Η φετινή επέτειος βρίσκει ανεκπλήρωτους τους σκοπούς και τους στόχους του τριαδικού εκείνου, βαμμένου στο αίμα, συνθήματος. Εκείνη η εξέγερση απαιτούσε τη συμπαράσταση του λαού για τρεις μέρες, που δυστυχώς δεν δόθηκε όσο απλόχερα έπρεπε, για να ανατραπούν οι ντόπιοι επιστάτες της τότε τριαδικής αντιπροσωπείας των ξένων πατρώνων μας. Σήμερα και αφού γρήγορα συνειδητοποιήσουμε τη φενάκη τριάντα επτά χρόνων ας οργανώσουμε τις λαϊκές δυνάμεις με μοναδικό στόχο την ουσιαστική ικανοποίηση του τόσο επίκαιρου τριαδικού συνθήματος εκείνης της εποχής:
ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Κωνσταντίνος ο Άκτητος