Μετά την ποπ έχει στοπ - Έκλεισαν (και όχι "έκλεισε") το Δίφωνο
Στο "Δίφωνο", το ιστορικό μουσικό περιοδικό, έβαλαν λουκέτο μετά από δεκαπέντε χρόνια λειτουργίας, τα δυόμιση υπό την ιδιοκτησία του ομίλου Γιαννίκου. Μια μυθική οντότητα για τους φίλους της ελληνικής μουσικής μας αποχαιρετά, ελπίζω προσωρινά. Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου δεν μπορεί να γραφτεί ακόμα, πριν καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός, γι’ αυτό και δεν είναι σωστό ακόμα να πούμε ούτε μια κουβέντα για τα πώς και τα γιατί αυτής της εξέλιξης. Ας πούμε απλά ότι ένας συνδυασμός πραγμάτων, όπως η κρίση της δισκογραφίας, η κρίση του τύπου γενικά, η κρίση του ομίλου Γιαννίκου ειδικότερα, και μια σειρά αμφιλεγόμενων επιλογών εκ μέρους της ιδιοκτησίας έφεραν το τέλος.
Είχα το προνόμιο να βρεθώ στο Δίφωνο ως συντάκτης από τα μέσα του 2008, και έχω το «προνόμιο» να έχω αποχωρήσει από το Δίφωνο εδώ και μερικές εβδομάδες, προτού με διώξει ο ιδιοκτήτης του. Ο λόγος; Το γεγονός ότι εδώ και ένα εξάμηνο οι εργαζόμενοι με μπλοκάκι παραμέναμε και παραμένουμε απλήρωτοι. Τι είπα; Εργαζόμενοι; Συγνώμη, πρώην εργαζόμενοι ήθελα να πω. Για τους πρώην εργαζόμενους, λοιπόν, καλύτερα μην ρωτάτε. Έτσι κι αλλιώς, δεν μας ενδιαφέρουν δαύτοι... εμείς ακολουθούμε τις συστάσεις του ΔΝΤ, του «Χρυσοχοΐδη που λάμπει», των διανοουμένων και των τραπεζιτών μας. Ο νόμος είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του εργοδότη. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση ανακοινώνει μεγάλες αυξήσεις στα δικαστικά έξοδα, ώστε τα φτωχότερα στρώματα να μην έχουν πρόσβαση στο δικαστικό σύστημα. Σημειώστε, δε, ότι ο ΦΠΑ έχει καταβληθεί στο ακέραιο από τους εργαζόμενους στην εφορία, για αμοιβές που ποτέ δεν καταβλήθηκαν σε εμάς.
Ό,τι άφησε όρθιο η κυβέρνηση και ο καπιταλισμός τους, το σαρώνει η κρίση τους. Και βέβαια, τα σαρώνει και η ανυπαρξία συνδικαλισμού στον περιοδικό τύπο και στον ιδιωτικό τομέα γενικότερα, τα σαρώνει ο διχασμός της εργατικής τάξης σε «μισθωτούς» και «μπλοκάκια», τα σαρώνει και η εντεινόμενη ανασφάλεια που αποτρέπει πολλούς από την οργάνωση σε εργατικές συλλογικότητες.
Επιτρέψτε μου μια παρέκβαση: εκτός από τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, υπάρχουν και οι άνθρωποι. Στη συντακτική ομάδα του "Διφώνου" γνώρισα φωτισμένους ανθρώπους, τους οποίους θα συνεχίσω να διαβάζω με φανατισμό, όπως, ενδεικτικά, ο Αλέξης Βάκης (που κοσμεί με τα κείμενά του τα "Μουσικά Προάστια"), ο Μιχάλης Γελασάκης (http://www.musicpaper.gr/), o Μάκης Γκαρτζόπουλος (http://www.toaromatoutragoudiou.blogspot.com/), ο Αντώνης Μποσκοΐτης (http://www.bosko-hippydippy.blogspot.com/), ο Χρήστος Μιχαήλ (http://www.to-trapezi.blogspot.com/), και η Αφροδίτη Παπακαλού. Επιτρέψτε μου όμως να ευχαριστήσω ειδικά τέσσερις ανθρώπους: τον Σπύρο Αραβανή που πρώτος μου άνοιξε το παράθυρο του περιοδικού, τη Λιάνα Μαλανδρενιώτη για την πολύτιμη καθοδήγησή της, τον Κώστα Μπαλαχούτη για την ενθάρρυνση στα πρώτα βήματα, και την Μαριάνθη Πελεβάνη για την άψογη συνεργασία μας.
Είχα το προνόμιο να βρεθώ στο Δίφωνο ως συντάκτης από τα μέσα του 2008, και έχω το «προνόμιο» να έχω αποχωρήσει από το Δίφωνο εδώ και μερικές εβδομάδες, προτού με διώξει ο ιδιοκτήτης του. Ο λόγος; Το γεγονός ότι εδώ και ένα εξάμηνο οι εργαζόμενοι με μπλοκάκι παραμέναμε και παραμένουμε απλήρωτοι. Τι είπα; Εργαζόμενοι; Συγνώμη, πρώην εργαζόμενοι ήθελα να πω. Για τους πρώην εργαζόμενους, λοιπόν, καλύτερα μην ρωτάτε. Έτσι κι αλλιώς, δεν μας ενδιαφέρουν δαύτοι... εμείς ακολουθούμε τις συστάσεις του ΔΝΤ, του «Χρυσοχοΐδη που λάμπει», των διανοουμένων και των τραπεζιτών μας. Ο νόμος είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του εργοδότη. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση ανακοινώνει μεγάλες αυξήσεις στα δικαστικά έξοδα, ώστε τα φτωχότερα στρώματα να μην έχουν πρόσβαση στο δικαστικό σύστημα. Σημειώστε, δε, ότι ο ΦΠΑ έχει καταβληθεί στο ακέραιο από τους εργαζόμενους στην εφορία, για αμοιβές που ποτέ δεν καταβλήθηκαν σε εμάς.
Ό,τι άφησε όρθιο η κυβέρνηση και ο καπιταλισμός τους, το σαρώνει η κρίση τους. Και βέβαια, τα σαρώνει και η ανυπαρξία συνδικαλισμού στον περιοδικό τύπο και στον ιδιωτικό τομέα γενικότερα, τα σαρώνει ο διχασμός της εργατικής τάξης σε «μισθωτούς» και «μπλοκάκια», τα σαρώνει και η εντεινόμενη ανασφάλεια που αποτρέπει πολλούς από την οργάνωση σε εργατικές συλλογικότητες.
Επιτρέψτε μου μια παρέκβαση: εκτός από τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, υπάρχουν και οι άνθρωποι. Στη συντακτική ομάδα του "Διφώνου" γνώρισα φωτισμένους ανθρώπους, τους οποίους θα συνεχίσω να διαβάζω με φανατισμό, όπως, ενδεικτικά, ο Αλέξης Βάκης (που κοσμεί με τα κείμενά του τα "Μουσικά Προάστια"), ο Μιχάλης Γελασάκης (http://www.musicpaper.gr/), o Μάκης Γκαρτζόπουλος (http://www.toaromatoutragoudiou.blogspot.com/), ο Αντώνης Μποσκοΐτης (http://www.bosko-hippydippy.blogspot.com/), ο Χρήστος Μιχαήλ (http://www.to-trapezi.blogspot.com/), και η Αφροδίτη Παπακαλού. Επιτρέψτε μου όμως να ευχαριστήσω ειδικά τέσσερις ανθρώπους: τον Σπύρο Αραβανή που πρώτος μου άνοιξε το παράθυρο του περιοδικού, τη Λιάνα Μαλανδρενιώτη για την πολύτιμη καθοδήγησή της, τον Κώστα Μπαλαχούτη για την ενθάρρυνση στα πρώτα βήματα, και την Μαριάνθη Πελεβάνη για την άψογη συνεργασία μας.
Πίσω στο θέμα μας: Τώρα που και οι τελευταίες αυταπάτες διαλύθηκαν, τώρα που οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε να χάσουμε παρά μόνο τα ήδη χαμένα, εμείς οι πρώην εργαζόμενοι καλούμαστε να σώσουμε όχι μόνο τα χρωστούμενα και τα δεδουλευμένα, όχι μόνο την τιμή του περιοδικού, αλλά και την αξιοπρέπειά μας. Αλληλεγγύη με τους εργαζόμενους του Διφώνου και με κάθε άλλο εργαζόμενο που βρίσκεται στο δρόμο. Από αύριο, τα γραφεία του ομίλου Γιαννίκου ας γίνουν το δεύτερο σπίτι όλων, μισθωτών και "μπλοκάκηδων", μέχρι να δικαιωθούμε. Τα υπόλοιπα στις κουβέντες μας, στις συνελεύσεις μας, στον δρόμο και στον αγώνα.
ηρ.οικ.
4 σχόλια:
Εσύ κάτι ήξερες και την έκανες με ελαφρά...Το σουρεάλ είναι πως σήμερα, στο κανονισμένο meeting της συνειδητοποίησης του "τι έγινε", κληθήκαμε να κόψουμε ακόμη ένα δελτίο παροχής υπηρεσιών. Δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα. Εκτός κι αν πουληθεί κάπου αλλού ο τίτλος για ένα κομμάτι ψωμί- όπως είχε πουληθεί άλλωστε στους Modern Times- και το περιοδικό επαναδραστηριοποιηθεί, αναβιώσει. Μακρινό σενάριο, όμως, μεσ' στην απόλυτη κρατική διάλυση. Σε όλους μας θα λείψει το δίφωνο. Έγραφα σταθερά από το 2002 και αποτελούσε τη μοναδική, μέχρι το ΄06, πηγή εισοδήματος μου. Έχω να γράψω πολλά κι εγώ στο blog, απλά συνέπεσε με την καλυτέρευση της υγείας της μητέρας μου και μέσα στο προσωπικό μου λούκι, δεν πολυέδωσα σημασία στο γεγονός.
καλημέρα, Ηρακλή, και καλή χρονιά αν δεν τα είπαμε!
Καλή τύχη και δύναμη στον αγώνα σας.
Είναι εντυπωσιακό (και τραγικό συνάμα) ότι τα ίδια πάνω-κάτω γίνονται και σε ένα άλλο έντυπο, το Βήμα, που καμία σχέση δεν έχει με το Δίφωνο. Κι εδώ η αλλαγή διευθυντή προ ενός έτους συνοδεύτηκε με στρoφή στην «lifestyle δημοσιογραφία» με λίγα λόγια - πολλή εικόνα, ανάλαφρη θεματολογία τύπου «10 φράσεις για το πρώτο ραντεβού». Η στροφή στο ποπ ή ορθότερα στο «ελαφροαλαϊκό»,όπως λέει εύστοχα ένας συνάδελφος,δεν έφερε κέρδη. Εφερε απολύσεις και τελικά κλείσιμο του ημερήσιου φύλλου. Τουλάχιστον την τελευταία μέρα πριν το κλείσιμο ήρθαν για συμπαράσταση ο Δρογώσης και ο Γραμμένος. Καλά περάσαμε! Καλή δύναμη σε όλους χωρίς ηττοπάθειες. Μόνο αλληλεγγύη.
Bosko:
Σιδερένια η μαμά σου και υγεία για το 2011, τα υπόλοιπα κάποτε θα λυθούν - μη με ρωτήσεις όμως πότε!
Στρατολάτης:
Να 'σαι καλά. Καλή τύχη στον αγώνα όλων όσων αγωνίζονται για την αξιοπρέπειά τους.
Κ. Μαργιόλης:
Συναυλία στη Συγγρού λοιπόν, καθόλου κακή ιδέα! Καλή χρονιά Κωνσταντίνε και συγχαρητήρια για τη συνέντευξη του Ross Daly στην "Εποχή". Την περιμένουμε κι από την εδώ γειτονιά μας!
Δημοσίευση σχολίου