Να λοιπόν που γίνεται να κλείνει ένα περιοδικό και η είδηση να μην περνάει στα ...ψιλά. Να που γίνεται οι εργαζόμενοι ενωμένοι να διεκδικούν το αυτονόητο, δηλαδή τα δεδουλευμένα και την αξιοπρέπειά τους. Δεν το περίμενε κανένας, και σίγουρα όχι οι εμπνευστές αυτής της απόφασης του κλεισίματος του Διφώνου. Δεν περίμενε κανείς ότι το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο τριάντα απολυμένων θα γέμιζε με δηλώσεις συμπαράστασης απλών πολιτών και διάσημων καλλιτεχνών. Δεν περίμενε κανείς ότι οι εργαζόμενοι αντί να αρχίσουν τα αλληλοκαρφώματα και τις αυτο-υπονομεύσεις, θα σχημάτιζαν ένα ενωτικό μέτωπο διαμαρτυρίας ενάντια σε αυτήν την απόφαση. Δεν περίμενε κανείς ότι αντί να πούμε στον Όμιλο Γιαννίκου "ευχαριστούμε που μας απολύσατε", να πάμε σπίτια μας και να αρχίσουμε να ψάχνουμε τις μικρές αγγελίες, θα αρθρώναμε τη δική μας φωνή, τη δική μας ...δίφωνη παραφωνία. Δεν περίμενε κανείς ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.
Ας μην γελιόμαστε. Οι προσδοκίες δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να είναι υψηλές. Ο νόμος, το δίκαιο του ισχυρού, οι κανόνες του παιχνιδιού, δηλαδή οι κανόνες του αστικού κράτους και της "ελεύθερης" - τρομάρα μου - αγοράς, έχουν ήδη σημαδεμένη την τράπουλα. Το Δίφωνο μπορεί και να πέθανε. Όμως κάποιοι δεν σκοπεύουμε να πάμε γονατιστοί στην κηδεία του. Αν δεν μπορέσουμε να σώσουμε το Δίφωνο, θα σώσουμε τουλάχιστον την ψυχή και τη συνείδησή μας.
Επαναλαμβάνω την έκκληση σε όλους τους φίλους και τις φίλες των Μουσικών Προαστίων να δυναμώσουν τις φωνές διαμαρτυρίας απέναντι σε μία απόφαση που αφήνει απλήρωτα και / ή απολυμένα τριάντα άτομα, και που θάβει στα αζήτητα της ιστορίας έναν τίτλο και ένα περιοδικό - σημείο αναφοράς της μουσικής και του ελληνικού τραγουδιού. Ευχαριστώ από καρδιάς όλους τους φωτισμένους καλλιτέχνες, διανοητές και πολίτες που έχουν ανταποκριθεί στο κάλεσμά μας. Ο αγώνας για την αξιοπρέπεια συνεχίζεται.
Ας μην γελιόμαστε. Οι προσδοκίες δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να είναι υψηλές. Ο νόμος, το δίκαιο του ισχυρού, οι κανόνες του παιχνιδιού, δηλαδή οι κανόνες του αστικού κράτους και της "ελεύθερης" - τρομάρα μου - αγοράς, έχουν ήδη σημαδεμένη την τράπουλα. Το Δίφωνο μπορεί και να πέθανε. Όμως κάποιοι δεν σκοπεύουμε να πάμε γονατιστοί στην κηδεία του. Αν δεν μπορέσουμε να σώσουμε το Δίφωνο, θα σώσουμε τουλάχιστον την ψυχή και τη συνείδησή μας.
Επαναλαμβάνω την έκκληση σε όλους τους φίλους και τις φίλες των Μουσικών Προαστίων να δυναμώσουν τις φωνές διαμαρτυρίας απέναντι σε μία απόφαση που αφήνει απλήρωτα και / ή απολυμένα τριάντα άτομα, και που θάβει στα αζήτητα της ιστορίας έναν τίτλο και ένα περιοδικό - σημείο αναφοράς της μουσικής και του ελληνικού τραγουδιού. Ευχαριστώ από καρδιάς όλους τους φωτισμένους καλλιτέχνες, διανοητές και πολίτες που έχουν ανταποκριθεί στο κάλεσμά μας. Ο αγώνας για την αξιοπρέπεια συνεχίζεται.
ηρ.οικ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου