Σουρεαλισμός: Το ανώτατο στάδιο της μουσικής δημοσιογραφίας

(ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΦΩΝΟ, ΞΑΝΑ)

Η ιστορία για όποιους δεν τη ξέρουν (δες κι ΕΔΩ): Κάποια στιγμή, το Δίφωνο κλείνει με απλήρωτους συντάκτες και με απολυμένο το μόνιμο προσωπικό του. Όλοι αυτοί αποφασίζουν να δράσουν για να διεκδικήσουν το αυτονόητο: ανάκληση των απολύσεων, πληρωμή των δεδουλευμένων, συνέχεια έκδοσης του περιοδικού. Στήνεται ένα μπλογκ των εργαζομένων και μία σελίδα διαμαρτυρίας στο facebook. Οι καλλιτέχνες και οι αναγνώστες τροφοδοτούν ένα πρωτοφανές κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης. Καταβάλλονται τα δεδουλευμένα. Σε ΜΜΕ ο ιδιοκτήτης διαδίδει ότι το Δίφωνο θα κυκλοφορήσει σε ηλεκτρονική μορφή. Τελικά, αποφασίζει να συνεχίσει την κυκλοφορία του σε έντυπη μορφή, χωρίς επαναπρόσληψη των απολυμένων, χωρίς μόνιμο προσωπικό, και με μειωμένους όρους αμοιβής για τους συντάκτες. Κάποιοι - οι περισσότεροι - εκ των συντακτών ικανοποιούνται από τις εξελίξεις και επιστρέφουν, κάποιοι άλλοι δεν ικανοποιούνται και αποχωρούν. Οι διαφορετικές προσεγγίσεις στο ζήτημα δεν επιτρέπουν την έκδοση ενός κοινού ευχαριστήριου - προς καλλιτέχνες και αναγνώστες - κειμένου από τους εργαζόμενους, και ο καθένας τραβάει το δρόμο του. Και έτσι θα τελείωνε το παραμύθι, με ένα "ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα", αν...

...αν δεν διάβαζα στο blog "Άσματα και Μιάσματα" του Αντώνη Μποσκοΐτη ότι στο Δίφωνο που κυκλοφορεί δημοσιεύεται ένα ανώνυμο λιβελογράφημα εναντίον των συντακτών και των καλλιτεχνών που συμμετείχαν στην κινητοποίηση. Αντιγράφω το απ' άκρη ως άκρη ψέμα:

"Ενώ το δίφωνο βρισκόταν σε φάση αναδιοργάνωσης και επαναπροσδιορισμού της ύλης του, για ευρύτερη και πληρέστερη πληροφόρηση του αναγνωστικού κοινού, άρχισε μια κωμωδία παρεξηγήσεων. Φήμες ότι το περιοδικό διέκοψε την κυκλοφορία του κατέκλυσαν τα ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα ενημέρωσης. Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να αναζητήσει την αλήθεια από το στόμα της διοίκησης της Εκδοτικής Εταιρίας που το εκδίδει. Κανένας δεν αναρωτήθηκε γιατί συζητιέται το κλείσιμο του περιοδικού, ενώ ουδέποτε ανακοινώθηκε επίσημα κάτι τέτοιο. Άσχετα με το γεγονός ότι η είδηση ήταν αναληθής, δεκάδες αναγνώστες και καλλιτέχνες εξέφρασαν συμπαράσταση στο περιοδικό και κάποιοι από αυτούς καθύβρισαν τη διοίκηση της Εκδοτικής Εταιρίας. Η αντίδραση ήταν άλλοτε υγιής, άλλοτε συγκινητική και άλλοτε ενοχλητική. Όμως, δίνει την ευκαιρία στο δίφωνο να δημιουργήσει σελίδες αλληλογραφίας που θα φιλοξανούν κάθε είδους απόψεις και, μακάρι, μέσα από αντιπαραθέσεις να προκύψει πρόοδος για το ελληνικό τραγούδι. Εγκαίνια με τα greatest hits του blog (http://www.e-difono.blogspot.com/) που επέμενε πως το περιοδικό που κρατάτε στα χέρια σας έχει κλείσει".

(Ανώνυμο κείμενο, Δίφωνο, τ. 178)

-----

Δεν μου κάνει καμία εντύπωση η συγγραφή ενός τέτοιου κειμένου από την ιδιοκτησία του Διφώνου. Η αστική τάξη στην Ελλάδα έχει ξεμείνει από όπλα ιδεολογικής επιβολής, οι λογής Χατζηνικολάου και Πρετεντέρηδες έχουν αρχίσει να χάνουν λάδια στα μάτια του κόσμου, και πλέον το μόνο που της έχει απομείνει είναι το χοντρό, καραμπινάτο ψέμα, γραμμένο με τα ίδια της τα χέρια! Εφόσον δεν μπορούμε να πείσουμε τους εργαζόμενους και τους πολίτες ότι τα μέσα παραγωγής πρέπει να κλείνουν, απλώς τα κλείνουμε και μετά ισχυριζόμαστε ότι δεν τα κλείσαμε ποτέ! Το ίδιο δε λέει και η κυβέρνησή μας, εξάλλου; Από τη μία αυξάνονται τα εισιτήρια στα μέσα μεταφοράς κατά 40% και από την άλλη ο πληθωρισμός επιμένει μυστηριωδώς να κινείται στο 4%! Από τη μία ιδιωτικοποιείται η Ολυμπιακή για να υπάρχει ανταγωνισμός κι από την άλλη η Ολυμπιακή συγχωνεύεται με την Aegean για να υπάρχει μονοπώλιο! Αν η κυβέρνηση μπορεί να μετονομάζει την φτώχεια σε ανάπτυξη και την ανεργία σε εκσυγχρονισμό, γιατί να μην μπορεί και ο ατομικός καπιταλιστής να μετονομάζει τις απολύσεις σε "φάση αναδιοργάνωσης και επαναπροσδιορισμού της ύλης"; Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε!!! Μιλάμε για τον απόλυτο σουρεαλισμό - ας με συγχωρέσει ο Αντρέ Μπρετόν για τη λανθασμένη χρήση του όρου -, για τρόπο σκέψης και δράσης που θα το ζήλευαν ως και οι καλύτεροι Υπουργοί Προπαγάνδας του Τζωρτζ Όργουελ και του "1984".

Αναρωτιέμαι όμως πώς στο καλό ο διευθυντής και ο αρχισυντάτης του Διφώνου - άνθρωποι νέοι, άρτιοι και με σαφή γνώση όσων προηγουμένως συνέβησαν - επέτρεψαν τη δημοσίευση αυτού του κειμένου. Πώς επιτρέπουν τη βίαιη δυσφήμηση συναδέλφων και καλλιτεχνών; Πώς καταδέχονται να βάλουν πλάτες στη χειρότερη μορφή υποκρισίας και ψευτιάς: στη κατασυκοφάντηση του αγώνα των εργαζομένων, ενός αγώνα που υπήρξε και δικός τους; Δύο τινά μπορούν να συμβαίνουν: ή γνώριζαν για την παρουσία του συγκεκριμένου κειμένου στην ύλη του τεύχους και άρα είναι συνυπεύθυνοι, ή δεν γνώριζαν και άρα αποδέχονται τον υποβιβασμό τους σε ρόλο διακοσμητικό, δίπλα στο σκρίνιο του ιδιοκτήτη.

Θα ήθελα επίσης να ξέρω ποια είναι η γνώμη των υπόλοιπων συντακτών του τωρινού Διφώνου. Γι΄αυτούς έκλεισε ποτέ το Δίφωνο, ή ήταν όλα μία παραίσθηση; Είχαν μείνει ποτέ απλήρωτοι για μήνες, ή όχι; Απολύθηκαν μισθωτοί συνάδελφοί τους, ή όχι; Θα δηλώσουν την αντίθεσή τους με αυτά τα αίσχη, ή θα σιωπήσουν; Θα συνεχίσουν να νομιμοποιούν με την υπογραφή τους αυτόν τον εμπαιγμό;

Αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη που μου αναλογεί για τη συλλογική λειτουργία του blog "Όχι στο κλείσιμο του Διφώνου" και για τα κείμενα που δημοσιεύθηκαν εκεί. Είμαι υπερήφανος για όσα καταφέραμε οι πρώην και νυν εργαζόμενοι στο Δίφωνο, συλλογικά, όσο αυτό το "συλλογικά" άντεξε τέλος πάντων. Δεν θέλει ιδιαίτερες γνώσεις, πέραν της ανάγνωσης, για να αντιληφθεί κάποιος ότι ποτέ δεν αποτέλεσε η ιδιοκτησία του Διφώνου στόχο ύβρεων και συκοφαντιών από τους διαχειριστές του blog ή από τους καλλιτέχνες που εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους. Ο αγώνας δόθηκε με αξιοπρέπεια και ήθος μέχρι το τέλος. Και βεβαίως εύχομαι στο νέο Δίφωνο και τους συντάκτες του μακροημέρευση και επιτυχία. Μια επιτυχία όμως που δεν γίνεται να προέλθει από συκοφαντίες και ψευτιές της πεντάρας.

Το κατάπτυστο, ανώνυμο, συκοφαντικό κείμενο του Διφώνου που κυκλοφορεί έρχεται να προστεθεί στις πολλές μαύρες σελίδες της ελληνικής δημοσιογραφίας. Από το κατάμαυρο μελάνι αυτού του λιβελογραφήματος δεν γλιτώνει κανείς από όσους το έγραψαν ή επέτρεψαν τη δημοσίευσή του - όποιον ψυχολογικό μηχανισμό κι αν έχουν αναπτύξει για να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα και να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια.

ηρ.οικ.