Όχι, δεν είναι λάθος. Τα είκοσι χρόνια που πέρασαν είναι μαζί με τον Δημήτρη Λάγιο, και όχι δίχως αυτόν. Κι ας έφυγε τον Απρίλη του 1991. Βλέπετε, όπως σε κάθε μεγάλο καλλιτέχνη, έτσι και στον Λάγιο, το έργο του ακολούθησε τη δική του αυτόνομη πορεία. Και αυτή υπήρξε μία πορεία δικαίωσης και καθιέρωσης του δημιουργού, εν τη απουσία του. Σε αυτά τα είκοσι χρόνια ξαναδιαβάσαμε τον Ελύτη στον "Ήλιο τον Ηλιάτορα" ως τον Ελύτη του Δημήτρη Λάγιου: έναν Ελύτη από τους διαχρονικότερους της ελληνικής δισκογραφίας, με απίθανες εναλλαγές τρυφερότητας και δυναμισμού. Ζωγραφίσαμε το δράμα της Κύπρου με χρώματα από τη μελωδική παλέτα "των Αθανάτων" και τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα. Προσεγγίσαμε την ολοζώντανη παράδοση της επτανησιακής μουσικής μέσα από τα "Λαϊκά Τραγούδια της Ζάκυνθος". Κινήσαμε για την ουτοπία "Εδώ που γεννηθήκαμε", με τις λέξεις του Φώντα Λάδη, πριν μας ζώσουν οι τύψεις όσων επέστρεφαν. Θυμηθήκαμε τα πάθη γενιών σακατεμένων, περπατώντας πλάι και μέσα στον "Άη Λαό". Ανακαλύψαμε τον ερωτισμό και την μελαγχολία των νυκτών εγχόρδων στις "Ρωγμές". Βιώσαμε την απουσία και την προσμονή της προβάροντας τον θάνατο, στην "Ερωτική Πρόβα".
Τα είκοσι χρόνια που πέρασαν είναι μαζί με τον Δημήτρη Λάγιο. Ίσως επειδή εκείνος ζει μέσα από το έργο του. Ή ίσως επειδή είμαστε, κιόλας, νεκροί.
Τα είκοσι χρόνια που πέρασαν είναι μαζί με τον Δημήτρη Λάγιο. Ίσως επειδή εκείνος ζει μέσα από το έργο του. Ή ίσως επειδή είμαστε, κιόλας, νεκροί.
ηρ.οικ.
2 σχόλια:
Να ονειρεύομαι απ το παράθυρο να ταξιδεύω
Με τον έρωτα γύρω και το θάνατο κάτω απ' τα μάτια
Ξόδεμα συνεχεία δεν υπάρχουν μάσκες
Τ' όνειρο είναι που μαγεύει ανοίγω, ξημερώνει...
σ' ευχαριστώ που τον επανέφερες στα χείλη μας Ηρακλή...
Μα αφού δεν έφυγε ποτέ από τα χείλη σας, Ειρήνη!
Δημοσίευση σχολίου