Τόσο μακριά
Τόσο κοντά μας
Και πλέον θα πρέπει στα σοβαρά να διαχειριστούμε την απέραντη μουσική μας μοναξιά. Χωρίς τον Νίκο Παπάζογλου, χωρίς τον Ρασούλη, χωρίς τη μήτρα απ' όπου ξεκίνησε περίπου ό,τι αντιλαμβανόμαστε σήμερα ως νέο ελληνικό τραγούδι μετά τον Τσιτσάνη, μετά τον Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκι και τον Σαββόπουλο. Το χειρότερο δεν είναι ότι φεύγει ο Παπάζογλου, το χειρότερο είναι η αίσθηση ότι μπορεί και να μην τον χρειαζόμασταν πια. Σήμερα, για πρώτη φορά τόσο έντονα, καλούμαστε να φανταστούμε μία κοινωνία που δεν χάνει μόνο τους πρωτεργάτες του τραγουδιού της, αλλά την ίδια την ανάγκη της για τραγούδι. Να φανταστούμε, όχι και να συμβιβαστούμε. ηρ.οικ.
7 σχόλια:
ένα βουβό κλάμα και τίποτα άλλο για την ώρα...
πόσο δίκιο έχουν τα λόγια σου.
βαρια η μέρα σήμερα, ενα βουβό κλάμα, όπως γράφει και ο bosko...
Α ρε Ηρακλή.
Όπως πάντα ψύχραιμο, κοφτερό αίμα
να λέει την αλήθεια του πόνου
και τον πόνο της αλήθειας.
Σπύρος
Φίλοι γεια σας και ευχαριστώ, να είμαστε καλά να θυμόμαστε και να τραγουδάμε τα τραγούδια του.
εγω λοιπόν νομίζω (ελπίζω) πως η ανάγκη για τραγούδι επιστρέφει ισχυρή!
Θλίψη πολύ σε μια ούτως ή άλλως πένθιμη εβδομάδα... Είχα την τύχη να τον δω και να τον ακούσω από κοντά πολλές φορές. Να του σφίξω το χέρι, που όσο δεξιοτεχνικά έπαιζε το μπαγλαμά αλλά τόσο δούλευε τα εργαλεία του μαραγκού και του ηλεκτρολόγου. Πολυμήχανος και πολυτάλαντος ο Παπάζογλου. Και άνθρωπος ζεστός και προσηνής χωρίς να πλατιάζει σε δήθεν βαθυστόχαστες αναλύσεις επί παντός επιστητού. Με τη σοφία του χειροτέχνη, του «βιοπαλαιστή» της μουσικής τέχνης έφτιαχνε όμορφα τραγούδια που δεν «φώναζαν» αλλά ούτε και μουρμούριζαν. Δεν διεκδικούσαν πρωτοτυπία, δεν κάλυπταν την ακόρεστη (και εν μέρει μάταιη) ανάγκη να ακούμε διαρκώς «κάτι φρέσκο». Σαν πίνακες του Θεόφιλου, τα έργα του μετέδιδαν αισθήματα καθαρών ανθρώπων, ερωτευμένων και απογοητευμένων, ταξιδιωτών και ονειροπόλων. Με χρώματα λαμπερά και γήινα. Με ματιά σύγχρονη αλλά και «άδολη» προσέγγιση στην αυθεντική λαϊκή μουσική, χωρίς προσκόλληση σε μια μουσειακή παράδοση. Ομολογώ ότι μέρος της θλίψης μου έχει ιδιοτελή προέλευση: ο Παπάζογλου ήταν ένα ίνδαλμα της εφηβείας μου, που ευτυχώς δεν παρέμεινε μόνο αυτό. Ομως όταν χάνεις κάτι με το οποίο έχεις συνδεθεί είναι οδυνηρό.
Κ. Μαργιόλης
@ Green Onion:
Η ανάγκη για τραγούδι ατομικά δεν χάνεται ποτέ. Αλλά ως συγκροτημένο καλλιτεχνικό ρεύμα, ως συντεταγμένη κοινωνική πρακτική, το τραγούδι απαιτεί την προηγούμενη διεργασία του μέσα στην κοινωνία, μέσα σε συλλογικές συσσωματώσεις. Προτού γίνει τραγούδι, το τραγούδι γίνεται αίτημα. Και αυτό το αίτημα στα δικά μου μάτια έχει χαθεί. Μακάρι να σας δικαιώσουν τα πράγματα!
@Κωνσταντίνος:
Πολύ συγκινητική η κατάθεσή σου φίλε Κωνσταντίνε, τα είπες όλα.
Δημοσίευση σχολίου