Μία ευτυχής συγκυρία έφερε πολυάριθμα παλιά τεύχη της "Πολιτιστικής" στα χέρια των "Μουσικών Προαστίων". Οι διαπραγματεύσεις ήταν σκληρές, αλλά επιτέλους αποκτήσαμε πρόσβαση σε μία από τις σημαντικότερες πολιτιστικές αναλαμπές της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Τι ήταν η "Πολιτιστική"; Ένα περιοδικό τέχνης και πολιτισμού, είναι η σύντομη απάντηση. Ο πλήρης τίτλος του εντύπου ήταν "Πολιτιστική: Μηνιαία Επιθεώρηση Τέχνης". Ο σύντομος βίος του διήρκεσε τρία χρόνια, από τον Ιανουάριο του 1984 μέχρι τον Απρίλιο (;) του 1987. Ο προσανατολισμός του περιοδικού ήταν σαφώς αριστερός και η ενθάρρυνση του ΚΚΕ ήταν δεδομένη, τουλάχιστον στα πρώτα του βήματα: οι διαφημίσεις της "Σύγχρονης Εποχής" και της "Επιστημονικής Σκέψης" το επιβεβαιώνουν, πλάι σε καταχωρήσεις ταξιδιωτικών γραφείων για διακοπές στις "όμορφες σοσιαλιστικές χώρες". Τα πρόσωπα του πρώτου τεύχους επικυρώνουν τη σύνδεση με την κομμουνιστική αριστερά: Μάνος Κατράκης, Βασίλης Ραφαηλίδης, Ευτύχης Μπιτσάκης, Μαγιακόφσκι, Μπρεχτ. Εκδότης και διευθυντής του περιοδικού υπήρξε ο Αντώνης Στεμνής, ποιητής, αγωνιστής κατά της Χούντας και μέλος του ΚΚΕ ως το 1989.
Αντιγράφουμε από το editorial του πρώτου τεύχους (Πολιτιστική, τ. 1, Ιανουάριος 1984):
"Είναι σαφής σε δημιουργούς και αναγνώστες η έλλειψη ενός περιοδικού που να καλύπτει όλους τους κλάδους της τέχνης και του πολιτισμού, με τις σελίδες του αφιερωμένες στη δημιουργία και το στοχασμό, στην ενημέρωση και τον προβληματισμό, στην έρευνα και τη μελέτη των καλλιτεχνικών και πολιτιστικών ζητημάτων.
Η "Πολιτιστική" έχει ακριβώς αυτόν το στόχο και ταυτόχρονα επιδιώκει να εκφράζει έμπρακτα την προοδευτική σκέψη, τους ανθρώπους της πόλης και της επαρχίας.
Στον καθημερινό αγώνα για την επιβίωση πολιορούμαστε από μεγαλόστομες υποσχέσεις για μια καλύτερη ζωή μα σπάνια βρίσκουμε αυτό που αναζητάμε, μέσα στην υπερπροσφορά "κουλτούρας", την προπαγάνδιση της κοσμοπολίτικης αφρόκρεμας, του καταναλωτισμού, της φυγής σε ψεύτικούς παραδείσους, μέσα στην προώθηση της σύγχυσης και λύσεων ισοπεδωτικών ή προσαρμοσμένων στην πνευματική αδράνεια, τη στολισμένη σήψη και τις μουσειακές καταχωρήσεις, μέσα στην εξουδετέρωση της έφεσης και του ταλέντου.
Η "Πολιτιστική" είναι περιοδικό που αγωνίζεται για την ανάπτυξη της τέχνης και του πολιτισμού, ανοιχτό στο δημιουργικό διάλογο και την αντιπαράθεση, απαλλαγμένο από μονόπλευρες κατευθύνσεις, έξω από κυκλώματα και αερόβιες παρέες, ιδιοτελή κριτήρια και μονομανείς προβολές "ονομάτων", ταγμένο στα ιδανικά της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ανεξαρτησίας και της ειρήνης κι επιδιώκει να συμβάλει στη λύση των προβλημάτων που βάζει η ίδια η ζωή"
[...]
Και τώρα το QUIZ που όλοι περιμέναμε: ποια προβεβλημένη συγγραφέας, αρθρογράφος free press περιοδικών, υπέρμαχη των απολύσεων, και επί πληρωμή σφοδρή κριτικός της κομμουνιστικής αριστεράς στη χώρα μας υπήρξε μέλος της συντακτικής ομάδας της "Πολιτιστικής";
Για να σας βοηθήσουμε, παραθέτουμε ένα απάνθισμα από τις φιλοσοφικές αναζητήσεις της εν λόγω συγγραφέως (αφότου φυσικά είδε "το φως το αληθινό", είκοσι χρόνια μετά την "Πολιτιστική"):
"Το ΚΚΕ δεν ωφελεί κανέναν· αντιθέτως, βλάπτει τα κοινωνικά στρώματα για τα οποία υποτίθεται ότι αγωνίζεται. Τα παρασύρει, όπως συνηθίζει, σε τυφλές περιπέτειες, σε αδιάλλακτη και ανόητη συμπεριφορά. Το ΚΚΕ ήταν και εξακολουθεί να είναι μια μεγάλη απάτη που επηρεάζει πλήθος τίμιων πολιτών: ως κόμμα και ως παρασκηνιακός μηχανισμός άλλων κομμάτων, συνδικάτων, συντεχνιών κτλ. ταλαιπώρησε, δυσφήμισε, δολοφόνησε τα ίδια του τα μέλη·"
"Το ΚΚΕ δεν έχει καμιά σχέση με όλ’ αυτά: είναι κόμμα κοινωνικού και ιστορικού μίσους που εκφράζει τα μικρόψυχα συναισθήματα του χωριού και της υπανάπτυξης. Δεν είναι τυχαίο που επηρεάζει ακόμα και τους δεξιούς δημοσιογράφους οι οποίοι νιώθουν δέος μπροστά σ’ έναν τέτοιο μηχανισμό. Πιθανώς οι ίδιοι άνθρωποι νιώθουν δέος μπροστά σε παρελάσεις με το βήμα της χήνας· μπροστά στις στρατιωτικοπατριωτικές τελετουργίες στις οποίες επιδίδονται σε όλη τη διάρκεια της πρόσφατης ιστορίας οι φασίστες και οι σοσιαλφασίστες".
Δες κι αυτό:
"Ενώ πολλοί εργαζόμενοι διατελούν σε κατάσταση κοινωνικού αποκλεισμού, εξασκούν βαριά και ανθυγιεινά επαγγέλματα, ή είναι χρονίως άνεργοι, άρρωστοι και φτωχοί, το συνδικαλιστικό κίνημα διαμαρτύρεται συχνά και εντόνως για μια-δύο νόμιμες απολύσεις, για σποραδικά κρούσματα εργατικής δεινοπάθειας. Υπάρχουν «νόμιμες» απολύσεις; Υπάρχουν. Αν έχει κάποια σημασία, έχω απολυθεί, νομίμως, πάνω από πέντε φορές: εργάζομαι, χωρίς διακοπή, από 18 ετών. Ωστόσο, η φρασεολογία του τύπου «οι εργαζόμενοι πετιούνται ξαφνικά στο πεζοδρόμιο» ταιριάζει στην εποχή του Καρόλου Ντίκενς: σε μια ευρωπαϊκή χώρα στον 21ο αιώνα δεν τίθεται θέμα πεζοδρομίου – καταβάλλονται αποζημιώσεις· συνήθως οι εργαζόμενοι βρίσκουν άλλη δουλειά σε μικρό χρονικό διάστημα. Αυτός είναι ο κανόνας: πράγματι, εξαιρέσεις υπάρχουν.
Τα κόμματα και οι ομάδες της λεγόμενης «Αριστεράς» (την οποίαν αμφισβητώ) στηρίζουν άνευ όρων τις κινητοποιήσεις των συνδικαλιστών χωρίς να ενημερώνονται για την οπτική του εργοδότη. Για δημαγωγικούς-ψηφοθηρικούς λόγους εφαρμόζεται το δόγμα «ο εργαζόμενος έχει πάντα δίκιο». Όμως, σε ορισμένες περιστάσεις, ο εργαζόμενος δεν ανταποκρίνεται στην περιγραφή της εργασίας για την οποίαν έχει προσληφθεί. Σε ορισμένες περιστάσεις δεν έχει καθόλου δίκιο".
Ο πρώτος αναγνώστης / αναγνώστρια που θα απαντήσει σωστά κερδίζει ένα τεύχος της "Πολιτιστικής" από το αρχείο των Μ.Π.
ηρ.οικ.
ηρ.οικ.
17 σχόλια:
Σωτη Τριανταφυλλου
προφανώς έχει δίκιο ο AdeGia από πάνω.
Πάντως είναι μεγάλο θέμα πόσοι από τους σημερινούς διαμορφωτές της κοινής γνώμης έχουν περάσει από τις γραμμές του κκε. Έχουν και τεχνογνωσία.
And the winner is AdeGia!
Στείλτε μου τη διεύθυνσή σας στο email του ιστολογίου για να σας σταλεί ταχυδρομικά το τεύχος.
Kαλησπέρα.
Πριν από λίγες μέρες ξανακοιτώντας τα τευχη της Πολιτιστικής που έχω στη διάθεσή μου (εχω σχεδόν όλα τα τευχη με συνδρομή μαλιστα τότε, ξεκίνησα όταν ήμουν ακόμη μαθητρια), ξαναδιαβασα πολλά. Ο καθένας εχει την άποψή του βεβαια, αλλα μιας και γίνεται λόγος, προσωπικά ντραπηκα που δεν αντιδρούσα τότε σοβαρα, κι ας αδιαφωνούσα, σε απόψεις όπως αυτές στη στήλη "πολιτιστικά" (ενδεικτικά αντιγράφω από το τευχος 24, σελ.9, είναι ενα σχόλιο πανω σε κατι που έγραψε ο Μίνως Αργυράκης), τίτλος:Μπουρμπουλιθρί "ντε Μίνος" ή Η αστική τάξη υπεραπίζεται τον εαυτό της.
Γραφει ο Μίνως Αργυράκης(14.7.85)
"Αντί να λαβει μέτρα η κυβέρνηση ενάντια στη δίκη που ετοιμάζεται για τον Τσαρούχη, όπως θα 'κανε καθε αλλη χώρα, διατηρώντας την αξία των πνευματικών της κεφαλαίων, δεν τολμάει να αγγίζει την υπόθεση, αποσιωπώντας τα πάντα. Αφήνει τον κίτρινο Τύπο να διασύρει ένα αλλο πνευματικό κεφάλαιο, τον Χατζιδάκι, χωρίς να'χει τη δύναμη να απαγορευσει ή και να κλείσει ακόμα το φύλλο που φιλοξενεί τα λιβελογραφήματα ενάντια στο συνθέτη που τίμησε που τίμησε και προέβαλε τη χώρα του παντού"
(Αυτό ήταν τα λόγια του Αργυράκη. τι απαντησε ο σχολιαστής του περιοδικού; Την ακόλουθη φραση)
"Ξεχασατε τον Ιολα και τον Νάσιουτζικ κ.Αργυράκη. Ή μήπως ξεχάσατε κι άλλους;
Το ξαναδιαβαζα και δεν το πίστευα! Ο άνθρωπος μιλούσε για τα φασιστοειδή της Αυριανής, για τον χειρότερο λαϊκισμό που μας έφερε χαλια απίστευτα και τότε και στα επόμενα χρόνια, και η απαντηση του εξυπνου σχολιαστή ήταν αυτή;
Έχει δυστυχώς πολλά τετοια μαργαριταρια και στο ίδιο και σε αλλα τευχη, όχι τόσο στα παλιά όσο στα τευχη μετα την πρώτη χρονιά.
Χαρη στην Πολιστιστική διαβασα αξιόλογα άρθρα, έμαθα πολλά, όμως σχόλια σαν το παραπανω ήταν, για να λεμε όλη την αλήθεια, τουλάχιστον για μένα, επιεικώς απαραδεκτα και ενας απο τους λόγους που δεν εχω τα τελευταία τευχη του περιοδικού.
Αγαπητή "Καλημέρα",
έχετε απόλυτο δίκιο. Και που να δείτε ανάλογα σχόλια για τον Γιάννη Ρίτσο και τον Μάνο Χατζιδάκι... Αλλά το θέμα δεν είναι η οποιαδήποτε δογματική άποψη της "Πολιτιστικής". Το θέμα είναι ότι στυλοβάτες αυτών των απόψεων ήταν σκληροπυρηνικά άτομα που αργότερα μας βγήκαν εκ των δεξιών ως "προοδευτικοί", "εκσυγχρονιστές", "φιλελεύθεροι", "ανεκτικοί", και γενικώς "άνετοι" και "μέσα στην εποχή", χτίζοντας καριέρες στηλιτεύοντας αυτό που οι ίδιοι είχαν αναθρέψει, και από το οποίο οι ίδιοι έφαγαν ψωμάκι, κυριολεκτικά.
Αλλά γι' αυτό θα επανέλθουμε σε επόμενο σημείωμα. Τα γραπτά μένουν, ευτυχώς. Ευχαριστώ, ηρ.οικ.
Όχι ότι συμφωνώ με αυτά που μας λέει εδώ η Σώτη Τριανταφύλλου (για την ακρίβεια, δεν συμφωνώ στα συντριπτικά περισσότερα), το ερώτημα όμως είναι ένα, κατά τη γνώμη μου:
Και πηγάζει από τον καταγγελτικό τρόπο που -μου φάνηκε ότι- είχε ο φίλτατος Ηρακλής:
ΕΧΕΙ ή ΔΕΝ ΕΧΕΙ κάποιος το δικαίωμα να αλλάξει την άποψή του με τα χρόνια; Ή μήπως αν πρόκειται για πρώην αριστερό που έπαψε να είναι τέτοιος, η αλλαγή της άποψης σημαίνει αυτόματα και δημόσιο λιθοβολισμό από το -αυτοδιορισμένο σε κάθε περίπτωση- "ιερατείο της επανάστασης";
Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για το σημερινό ΚΚΕ, του οποίου η ενέργεια έχω την εντύπωση ότι εξαντλείται στην υπεράσπιση της ...Ανατολικής Γερμανίας και του -δικτάτορα, πως να το κάνουμε- Φιντέλ Κάστρο.
Αυτού του κόμματος τις ιδεοληψίες προτιθέμεθα να υπερασπιστούμε λοιπόν;
Kαλησπέρα,
κατα'αρχάς θελω να σας ευχαριστήσω για τη φιλοξενία και την απάντησή σας. Μου γράφετε για τα σχόλια για τον Γιάννη Ρίτσο και τον Μάνο Χατζιδάκι (και για πόσους ακόμη, αλλά ξεχωρίζετε και συμφωνώ αυτα που ήταν χαρακτηριστικά απίστευτα ακραία, να μην πω ανήθικα και αμόρφωτα). Τα έχω δει και ως αντιλήψεις τα έχω ζήσει, δυστυχώς ή ευτυχώς. Σήμερα μπορεί να ακούγεται παραξενο αλλα όταν πρωτοπήγα σε συναυλία του Μάνου Χατζιδάκι το έκανα σχεδόν κρυφά - γιατί, τι δουλειά είχα στη συναυλία ενός μικροαστού;- από συντρόφους και φίλους μου. Αυτα μου θύμισε το ξεφύλλισμα της "Πολιτιστικής"... Και όταν τα διαβαζα ξανα, αυτα που κάποτε ήταν η άποψη χιλιάδων ανθρώπων, σκεφτόμουν, άραγε καποιοι άλλαξαν την άποψή τους; Ακόμα-ακόμα κι ο θρασύς σχολιαστής, άλλαξε ή ακόμα τα ίδια πιστεύει; Θα χαιρόμουν αν άλλαξε, αν έστω και μετα εκτίμησε όσα με αγγραματοσύνη σχολίαζε τότε, απλώς στρατευμένος, δογματικός και απόλυτος. Διαβασα το σχολιο του Αλέξη Βάκη, λίγο παραπανω. Συμφωνώ μαζί του, στεκομαι σε μια φραση του. "ΕΧΕΙ ή ΔΕΝ ΕΧΕΙ κάποιος το δικαίωμα να αλλάξει την άποψή του με τα χρόνια;". Μόνο έχει; Μακάρι να γινόταν να άλλαζαν οι άνθρωποι απόψεις. Δηλαδή αν οι δογματικοί άνθρωποι (μιας και συμφωνήσαμε στο το παραδειγμα δογματικών απόψεων της Πολιτιστικής) άλλαζαν απόψεις πού θα ήταν το κακό; Αν έστω και αργά καταλαβαιναν τον Χατζιδάκι καλό δεν θα ήταν; Αν, για να το κανω πιο "ακραίο", ενας ρατσιστής ή ένας βασανιστής της χούντας (που πληρωνόταν και ζούσε από αυτήν την δουλειά) αναθεωρούσε τη ζωή και τις αντιλήψεις τους, ποιος λογικός άνθρωπος θα είχε πρόβλημα; Άρα, μήπως το πρόβλημα δημιουργείται αναλογα με το τι αναθεωρεί και πώς αλλαζει ο καθενας στη ζωή και τις αντιλήψεις του; Μα τότε είναι έντιμο και λογικό να μιλάμε για τις ιδέες, τις αντιλήψεις, τη σταση και τις πραξεις ζωής κι όχι να κατηγορούμε γενικα την αλλαγή ή την αναθεώρηση απόψεων. Και η κουβεντα αλλαζει θεμα και παει στην ουσία, σε αλλη βάση πια, πιο αντικειμενική και ουσιαστική, κουβεντιαζουμε, συμφωνούμε ή διαφωνούμε.
Φίλε μου Αλέξη,
ούτε "ιερατείο της επανάστασης" φιλοδοξώ να είμαι, ούτε καταγγέλων και κριτής κανενός.
Γενιές και γενιές από το '89 και μετά έμαθαν πώς το κομμουνιστικό κίνημα απομύζησε ανθρώπους. Το μάθαμε απ' έξω κι ανακατωτά.
Δεν είναι κακό, πλέον, να δούμε και το αντίστροφο: πώς κάποιοι άνθρωποι απομύζησαν το κίνημα, πώς τράφηκαν από αυτό για να καταλήξουν σήμερα να ανακαλύπτουν τη γοητεία του καθεστώτος και να στηλιτεύουν αυτά που οι ίδιοι οικοδόμησαν, λιθαράκι-λιθαράκι, παράλληλα με την καριέρα τους. Δεν αμφισβητώ το δικαίωμα κανενός να αυτοπροσδιορίζεται και να αλλάζει, αμφισβητώ το δικαίωμα υποτίμησης της νοημοσύνης μου και της ιστορικής μνήμης.
Τα υπόλοιπα, περί ιδεοληψιών κλπ., είναι κομμάτι άλλης, μεγάλης συζήτησης, πέρα κι έξω από τη συγκεκριμένη ανάρτηση.
Όχι, καλέ μου Ηρακλή, κι ας ξέρεις πόσο σε αγαπώ και σε εκτιμώ. Τα περί "ιδεοληψιών" του ΚΚΕ (εν προκειμένω, αλλά προφανώς δεν αναφέρομαι μόνο σ' αυτό) ΔΕΝ είναι πέρα κι έξω από τη συγκεκριμένη συζήτηση.
Γιατί αν π.χ. κάποιος πρώην οπαδός της Πολιτιστικής Επανάστασης και του Πολ Ποτ άλλαζε την -ανατριχιαστική- άποψη που είχε κατά τα χρόνια της μεταπολίτευσης, θα ήταν μήπως ένα απο τα "σκληροπυρηνικά άτομα που αργότερα μας βγήκαν εκ των δεξιών ως "προοδευτικοί", "εκσυγχρονιστές", "φιλελεύθεροι", "ανεκτικοί", και γενικώς "άνετοι" και "μέσα στην εποχή", χτίζοντας καριέρες στηλιτεύοντας αυτό που οι ίδιοι είχαν αναθρέψει, και από το οποίο οι ίδιοι έφαγαν ψωμάκι, κυριολεκτικά;"
Πως να στο πω, δεν ανήκω πια στην κατηγορία εκείνων που θα καταπιούν αμάσητο κάτι, εφόσον εκείνο δείχνει να προέρχεται απο τον ιδεολογικό χώρο της ευρείας Αριστεράς, και ως εκ τούτου πρέπει να το υπερασπιστούμε "απέναντι στον ταξικό εχθρό".
Άσε που εξακολουθώ να πιστεύω πως κάποιοι (και δεν εννοώ μόνο το ΚΚΕ φυσικά, μια ματιά στην σύγχρονη αρθρογραφία του Γιώργου Δελαστίκ με την οποία υπερασπίζεται τον Καντάφι και το "δωρικό" καθεστώς του θα σε πείσει)ΟΦΕΙΛΟΥΝ κάποτε -άσχετο αν δεν το κάνουν, διότι αν το κάνουν είναι σαν να ακυρώνονται διά παντός- να ψελλίσουν τη φράση "Προλετάριοι όλων των χωρών ...μας συγχωρείτε".
Αλλά το ερώτημα που έθεσα νωρίτερα παραμένει, νομίζω:
Έχει το δικαίωμα κάποιος αριστερός να αλλάξει με τον καιρό άποψη και να γίνει ακόμα και δεξιός, ή οτιδήποτε άλλο επιθυμήσει; Ή αν το κάνει, θα είναι δωροδοκημένος, πράκτορας του ιμπεριαλισμού και τα συναφή;
Αυτά.
Αλέξη, απάντησα ήδη στο ερώτημά σου: ο καθένας έχει δικαίωμα να πρεσβεύει ό,τι επιθυμεί και να αλλάζει όσο θέλει. Αλλά όπως αναφέρει και η "καλημέρα", το θέμα είναι ποιο είναι το περιεχόμενο της αναθεώρησης. Που και γιατί μετακινείσαι.
Μία στρατιά διανοουμένων που βγήκε μέσα από την κάπνα του κομμουνιστικού κινήματος, επί δύο δεκαετίες βάλθηκε να πείσει τον κόσμο - και κυρίως τον εαυτό της - για το πόσο στραβά αρμένιζε το καράβι. Ένα καράβι στο οποίο οι ίδιοι τραβούσαν κουπί, είτε ως μούτσοι, είτε και ως καπετάνιοι!
Δεν κατήγγειλα εγώ με ανώνυμα σχολιάκια τον Ρίτσο ως μικροαστό ποιητή και τον Χατζιδάκι ως μαριονέτα της δεξιάς... η συντακτική ομάδα της Πολιτιστικής εν τη παρουσία της Σώτης Τριανταφύλλου το έκανε. Και τώρα ανακαλύψαμε την κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας και των απολύσεων!
Άσχετο: τον Πολ Ποτ τον έριξε το κομμουνιστικό Βιετνάμ.
Φιλιά, ηρ.
Το κακό έιναι οτι το καράβι όντως αρμένιζε στραβά, Ηρακλή.
Οπότε το να φωνάξουμε δημόσια κάτι τέτοιο (όχι κατ' ανάγκην με τον τρόπο της Σώτης Τριανταφύλλου, αλλά και μ' αυτόν άμα λάχει) δεν με σοκάρει.
Όσο για τον Πολ Ποτ, το τελευταίο που με απασχολεί είναι ποιος τον έριξε.
Αν θέλεις να καταλάβεις το πνεύμα των όσων είπα, καλώς.
Αν όχι, και πάλι είσαι πολύ καλός μου φίλος.
Και ξέρεις οτι το εννοώ.
Καλημέρα.
Τελευταίο σχόλιό μου για το συγκεκριμένο θέμα, γιατί νομίζω ότι παραέγραψα και το πολύ ομιλείν μαλλον καλό δεν είναι.
Γράφετε "Μία στρατιά διανοουμένων που βγήκε μέσα από την κάπνα του κομμουνιστικού κινήματος, επί δύο δεκαετίες βάλθηκε να πείσει τον κόσμο - και κυρίως τον εαυτό της - για το πόσο στραβά αρμένιζε το καράβι. Ένα καράβι στο οποίο οι ίδιοι τραβούσαν κουπί, είτε ως μούτσοι, είτε και ως καπετάνιοι!" Μα αυτός ακριβώς δεν είναι ο λόγος που έπρεπε να συμβεί καιρό τώρα (πλεον μπορεί να είναι και αργα, οι έντιμοι και θαραλλεοι επρεπε να το εχουν κανει απο καιρό)αυτό που γραφει ο Αλεξης Βάκης "Προλετάριοι όλων των χωρών ...μας συγχωρείτε"; Όχι με διαθεση αυτομαστιγώματος- τι νόημα θα είχε;- αλλα προχωρώντας και επιτρεποντας στον εαυτό τους να αλλαζει, άρα να είναι ανήσυχοι και ειλικρινείς, τουλαχιστον.
Πολλοί δεν το έκαναν και απλώς εξήγησαν παλι με τα κουτακια τους το καραβι που πήγαινε στραβά (κατ' εκείνους πήγαινε ολόισια, προς το μόνο και αληθινό φως- ακριβώς το ίδιο που πιστευουν οι φανατικοί όλων των θρησκειών στον κόσμο) συνηθως με μεγαλη ευκολία αναφερόμενοι σε όσους αλλαξαν απόψεις έλεγαν και λενε αυτό που γραφτηκε παλι παραπανω "είναι δωροδοκημένος, πράκτορας του ιμπεριαλισμού και τα συναφή" Εκεί αναφερόμουν όταν έγραφα, ας μιλήσουμε με και για απόψεις κι ας αφήσουμε τους χαρακτηρισμούς. Αν μιλήσουμε έτσι, μεχρι που θα μπορούσα να σας πω και σε ποια θεματα συμφωνώ με όσα γράφει η Σώτη Τριανταφύλλου, καθως και αυτα στα οποία διαφωνω, και καθόλου δεν θα με πείραζε να μιλήσουμε ώρες για αυτά, αρκεί να μην καταταγώ σε εναν χαρακτηρισμό ο οποίος ούτως ή άλλως θα ακύρωνε σχεδόν και καθε κουβέντα.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να πω κάτι, γιατί τετοια μακροσκελή μηνύματα δεν τα συνηθίζω πόσω μαλλον σε blog όπου δεν εχω ξαναγράψει. Από όσο παρακολουθώ, έστω και μη σχολιάζοντας, όπως τωρα που το παρακανα και συγγνώμη, το blog σας δεν πιστευω ότι θα κανατε, ούτε τωρα, ούτε και πιο παλια, σχόλια σαν αυτα στα οποία αναφερθήκαμε κι εσείς κι εγώ, και εν ολίγοις ήταν μερος της "επίσημης γραμμής" της Πολιτιστικής άρα και του ΚΚΕ. Αυτό ήταν ενας λόγος για τον οποίο πήρα το θαρρος να σας γραψω.
Κι αν μπορώ να πω κάτι ακομα, στη φραση "το να φωνάξουμε δημόσια κάτι τέτοιο (όχι κατ' ανάγκην με τον τρόπο της Σώτης Τριανταφύλλου, αλλά και μ' αυτόν άμα λάχει) δεν με σοκάρει", θα συμπλήρωνα ή θα απαντούσα, όχι απλώς δεν με σοκάρει, αλλα το βρίσκω και ουσιαστικό και γόνιμο, μη πω και αναγκαίο. Το αντίθετο με σοκάρει, να εχουν περασει θύελες, κοσμογονικές αλλαγές και καποιοι να
κρατανε το τιμόνι, σαν να μην εχει συμβεί τίποτα, σε ενα καραβι που όλοι πια ξεραμε ότι πήγαινε στραβα, μόνο και μόνο γιατί αυτό το "στραβα" ξερουμε κι αλλο τίποτα ας μην μαθουμε. Αυτοί φοβάμαι πως με εναν αλλον τρόπο ίσως και σημερα κανουν τα ίδιας νοοτροπίας και αντίληψης σχόλια με εκείνα που καποτε καποιοι ανώνυμοι ή επώνυμοι κατηγορούσαν "τον Ρίτσο ως μικροαστό ποιητή και τον Χατζιδάκι ως μαριονέτα της δεξιάς...", δυστυχώς.
Σας στελνω την καλημέρα μου, κι ευχαριστω για τη δυνατοτητα διαλόγου.
Θα πω κι εγώ λοιπόν οτι συμφωνώ στο γενικότερο πνεύμα που τοποθετήθηκε η "Καλημέρα" και θα σταματησω εδώ.
Διότι όταν γίνεται μια συζήτηση, ο σκοπός δεν είναι να πειστεί ντε και καλά ο "άλλος", όσο να κυκλοφορούν στον καθαρό αέρα οι ιδέες.
Κάτι που ουδέποτε συνέβη -επί μακρόν τουλάχιστον- στα "μαρξιστικά" (τρομάρα τους) καθεστώτα που γνώρισε η ανθρωπότητα.
Θυμίζω μάλιστα την περίφημη αποστροφή του Κορνήλιου Καστοριάδη πάνω στα αρχικά ΕΣΣΔ (Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών): "Τέσσερις λέξεις, τέσσερα ψέματα".
Η δυνατότητα διαλόγου και επικοινωνίας (Καλημέρα) και η αμοιβαία φιλία και εκτίμηση (Αλέξη) είναι προφανώς η αδιαπραγμάτευτη αφετηρία μας.
Από εκεί και πέρα, ευτυχώς, το δίλημμα δεν τίθεται μανιχαϊστικά ως "Πολ Ποτ v. Σώτη Τριανταφύλλου". Γνωρίζω κόσμο που βγήκε από την ίδια φωτιά του ίδιου κινήματος και δεν κατέληξε απολογητής του συστήματος και "μαζί τα φάγαμε".
Παρομοίως, η ιστορία του συγκεκριμένου κινήματος δε συνίσταται μόνο σε ανώνυμα σχολιάκια κατά του Ρίτσου και του Τσαρούχη, ούτε μόνο σε Πολ Ποτ και Έρικ Χόνεκερ. Η καρικατούρα σύμφωνα με την οποία το κομμουνιστικό κίνημα έφτιαξε απλώς ένα μάτσο Πολ Ποτ είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος, η άλλη πλευρά της καρικατούρας του "σοσιαλιστικού παράδεισου" και των "πρακτόρων του ιμπεριαλίσμού".
Εξού και η αναφορά μου στο κομμουνιστικό Βιετνάμ και στην επέμβασή του στην Καμπότζη, επέμβαση η οποία μας απάλλαξε από τον Πολ Ποτ.
Θεωρώ και τις δύο καρικατούρες εξίσου αδιέξοδες σήμερα. Να σκύψουμε στις αντιφάσεις της ιστορίας, να προτείνουμε συμπεράσματα και διεξόδους χωρίς να θυσιάζουμε το όπλο της κριτικής του παρόντος, μου φαίνεται απείρως πιο χρήσιμο από το να προφέρουμε σε όλους τους τόνους το τέλος της ιστορίας και την παράδοσή της στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Στο κάτω κάτω, εκτός από ανώνυμα μειωτικά σχολιάκια, η Τριανταφύλλου της "Πολιτιστικής" είχε να μου προτείνει έναν Χανς Άισλερ, έναν Ναζίμ Χικμέτ, έναν Εντουάρντο Γκαλεάνο, έναν Μαγιακόφσκι, έναν Βίκτορ Χάρα, όχι ως ονόματα αλλά ως στιγμές και αναλαμπές ενός χειμαρρώδους κινήματος αμφισβήτησης. Τι ακριβώς έχει να μου προτείνει η σημερινή free press Τριανταφύλλου, πέρα από την αέναη διαχείριση και επιστροφή στο τίποτα;
Προφανώς και δεν αμφισβητώ το δικαίωμά της να εκφράζει αυτό το τίποτα. Αμφισβητώ όμως, οξύτατα, την χρησιμότητα και προοπτική του.
Τέλος κι από μένα.
Φιλικά, ηρ.
Αν κατάλαβα καλά, είσαι οπαδός του "κομμουνιστικού Βιετνάμ", Ηρακλή;
Είμαι και δηλώνω οπαδός μόνο του Παναθηναϊκού.
Αναφέρθηκα στο 1979 και στην τότε θέση του Βιετνάμ στη διεθνή σκηνή.
Φίλιά, ηρ.
Κομμουνιστικής δρυός πεσούσης πας μεταμελημένος μικροαστός «πρώην» ξυλεύεται…
Δημοσίευση σχολίου