Τα Μέσα της Μουσικής: "e-Ορφέας"

Λίγα λόγια για τη μουσική ιστοσελίδα "Oρφέας" γραμμένα από τον Τάσο Καραντή και τη Δώρα Παπαδοπούλου. Ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα το σκεπτικό και τους στόχους των διαχειριστών μιας ιστοσελίδας που αποτελεί χώρο συνάντησης σημαντικών προσώπων και απόψεων γύρω από την ελληνική μουσική. Ευχές για μακροημέρευση στο μέσο και στους συντελεστές του, λοιπόν, και καλό δρόμο. ηρ.οικ.
ΥΓ. Πρόσφατα ο "Ορφέας" ξεκίνησε και μία μεγάλη έρευνα για τα μουσικά ιστολόγια, στα πλαίσια της οποίας φιλοξενήθηκαν και τα "Μουσικά Προάστια", ΕΔΩ. Ευχαριστώ θερμά, και περιμένω με ενδιαφέρον τα επόμενα "ιστολόγια με νότες"!

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΡΦΕΑ

Ο Ορφέας είναι ένα μη κερδοσκοπικό περιοδικό – portal που λειτουργεί και δραστηριοποιείται αποκλειστικά στο διαδίκτυο στη διεύθυνση www.e-orfeas.gr . Ξεκίνησε δειλά τη λειτουργία του τον Αύγουστο του 2007 και σήμερα, σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά, έχει κερδίσει μία σημαντική θέση ανάμεσα στα μουσικά –και όχι μόνο- ενημερωτικά sites. Θεωρείται πια από τα πλέον έγκυρα πολιτιστικά περιοδικά στο διαδίκτυο, με έντονη παρουσία στα πολιτιστικά δρώμενα και έχοντας ευρεία απήχηση στους καλλιτέχνες, που το εμπιστεύονται και για την προβολή των παραστάσεών τους, αλλά και για να μοιραστούν με το ευρύ κοινό σκέψεις και ιδέες τους.

Ο Ορφέας γεννήθηκε στη σκέψη δύο νέων ανθρώπων – του Τάσου Καραντή και της Δώρας Παπαδοπούλου -  που αγαπούν με πάθος την ελληνική μουσική και το τραγούδι και ονειρεύονται μαζί τους. Πήρε το όνομά του από τη μυθική οντότητα των αρχαίων χρόνων που γοήτευε ανθρώπους και φύση με τη δύναμη της μουσικής του. Ο δικός μας Ορφέας κρατά μία κιθάρα και σιγοτραγουδά αγκαλιά με το καλό ελληνικό τραγούδι. Στον Ορφέα, ο αναγνώστης θα συναντήσει κείμενα, φωτογραφίες, video καθώς και άλλου είδους υλικό, αφιερωμένο στα τραγούδια και τους δημιουργούς τους. Θα συναντήσει πορτρέτα και συνεντεύξεις καλλιτεχνών, αφιερώματα σε έργα και δημιουργούς, τα νέα πρόσωπα στη μουσική και στο τραγούδι, μουσικά ρεπορτάζ από συναυλίες και μουσικά events, ενημέρωση, κριτικές και reviews για όλες τις νέες και επερχόμενες κυκλοφορίες και εκδόσεις της δισκογραφίας, ιστορικές αναδρομές, σκέψεις και ιδέες για τα εύφωνα και παράφωνα του μουσικού μας τοπίου, συνεχή και επίκαιρη ενημέρωση για όλα τα μουσικά νέα, αναφορά στον πολιτισμό γενικότερα και άλλα πολλά.

Μετά από τέσσερα σχεδόν χρόνια λειτουργίας, ο Ορφέας – και με τη συμβολή των συνεργατών του - αριθμεί περισσότερα από 3,500 άρθρα, κείμενα, ρεπορτάζ, απόψεις και αφιερώματα για όλο το φάσμα του ελληνικού τραγουδιού. Έχει φιλοξενήσει στο διάστημα αυτό πάνω από διακόσιες(200) συνεντεύξεις πλήθους κορυφαίων καλλιτεχνών του τόπου μας. Ανάμεσά τους ο Λευτέρης Παπαδόπουλος,  ο Μάνος Ελευθερίου, ο Δήμος Μούτσης, ο Μίμης Πλέσσας, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Βασίλης Δημητρίου, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Χρόνης Αηδονίδης, ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Χρήστος Θηβαίος, ο Φοίβος Δεληβοριάς, Λένα Πλάτωνος και δεκάδες άλλοι. Δίνει όμως καθημερινά και βήμα σε δεκάδες νέους καλλιτέχνες να συστηθούν στο κοινό και να παρουσιάσουν τη δουλειά τους.

Το όραμα του Ορφέα είναι να αποτελεί ένα ποιοτικό και ουσιαστικό σημείο αναφοράς για το μουσικό μας τοπίο. Είναι εδώ, με τη βοήθεια της δύναμης και της δυναμικής του διαδικτύου για να προτρέψει το μουσικόφιλο αναγνωστικό κοινό να γνωρίσει και να αγαπήσει το ελληνικό τραγούδι από τις πρώτες μέρες της ύπαρξής του μέχρι τη σημερινή πολυσύνθετη εποχή μας. Θέλει να φέρει στις οθόνες των αναγνωστών του τις άγνωστες πτυχές του, την ιστορία του, το όραμα των δημιουργών του, το ρόλο του στην κάθε εποχή, τη σημασία του στην καθημερινότητά μας, το παρόν και το μέλλον του και είναι ο χρόνος που θα δείξει αν θα τα καταφέρει.

Αναιρέσεις 2011

ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ 2011
Πολιτικές –πολιτιστικές εκδηλώσεις
3-4-5 ΙΟΥΝΗ  Γεωπονική Σχολή (Ιερά οδός 54)
(Στάση Μετρό «Ελαιώνας», λεωφορεία από ομόνοια : Α 17, Β 17, 856,839, 813)
Είσοδος 5 ευρώ.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Το φετινό τριήμερο πολιτιστικό πρόγραμμα ξεκινά την Παρασκευή 3 Ιουνίου. Στην 1  από τις 2 σκηνές, στις 21.30 θα εμφανιστούν με σειρά οι Σπύρος Γραμμένος (με την καλλιτεχνική ενίσχυση του Πάνου Μουζουράκη), ο Στάθης Δρογώσης και οι Burger Project. Από την κοινωνικά μάχιμη και συνάμα σατιρική τραγουδοποιία του Γραμμένου και το ροκ λυρισμό του Δρογώση, στην μοναδική φιέστα των Burger Project. 

Mια ώρα αργότερα, στις 22.30 στην 2η σκηνή των Αναιρέσεων θα συμβεί μια από τις σημαντικότερες μουσικές συναντήσεις αυτού του καλοκαιριού. Η Μελίνα Κανά μαζί με την Λιζέτα Καλημέρη, υπόσχονται ένα πρόγραμμα καθρέφτη, τόσο της δικής τους σπουδαίας πορείας στο Ελληνικό τραγούδι, όσο και σημαντικών στιγμών του έντεχνου και λαϊκού μας τραγουδιού. Στο πλάι τους και ο Μιχάλης Παπαζήσης.

Το Σάββατο 4 Ιούνη  ξεκινά το  διεθνές αφιέρωμα των Αναιρέσεων στις μουσικές της αμφισβήτησης, της αντίστασης και της επανάστασης. Στις 21.30 το βράδυ, θα ανέβουν στην 1 από τις 2 σκηνές του φεστιβάλ οι Ska-Bangies ζεσταίνοντας το κλίμα για την εμφάνιση των Bandista και την ska-punk  καταιγίδα των Boikot. Οι Bandista από την Κωνσταντινούπολη, είναι ένα από τα πιο ελπιδοφόρα νέα συγκροτήματα της Τουρκίας. Μουσικά κινούνται στο χώρο του folk rock και της world  με πρωτότυπες συνθέσεις αλλά και διασκευές. Οι Boikot, από τα πιο ιστορικά σχήματα του σκα-πανκ κινήματος της νότιας Ευρώπης και ένα από τα σημαντικότερα ονόματα  αυτού του χώρου, εμφανίζονται για πρώτη φορά στην Αθήνα,  σε μια συναυλία που θα συνδυάσει το πάθος και το ρυθμό του πανκ-σκα με την αντιφασιστική και αντικαπιταλιστική οπτική της θεματολογίας και των στίχων του συγκροτήματος.

Την ίδια ώρα  στη 2^η σκηνή του φεστιβάλ, οι Αναιρέσεις προκαλούν και μια 2^η σπουδαία καλλιτεχνική συνάντηση, με πρωταγωνιστές  αυτή τη φορά τον Μίλτο Πασχαλίδη και τους Χαίνηδες. Πρόκειται για 2 παρουσίες που έχουν τιμήσει όσο λίγοι την Ελληνική μουσική δημιουργία και βρίσκονται σε μια άκρως δημιουργική περίοδο. Ο σπουδαίος τραγουδοποιός Πασχαλίδης μετράει ήδη 16 χρόνια συνεχούς δισκογραφικής πορείας. Μετά από μια επιτυχημένη χρονιά που συνδυάστηκε δισκογραφικά με την κυκλοφορία του «Ξένιου, η Κρήτη εντός μου», επιστρέφει στη σκηνή κρατώντας τα γνωρίσματα των παραδοσιακών γραμμών, παρουσιάζοντας τα με πιο  ηλεκτρική διάθεση. Οι ΧΑΙΝΗΔΕΣ, θα παρουσιάσουν τον  καινούργιο τους δίσκο «Αγροτοκτηνοτροφικά & Μητροπολιτικά» και στιγμές από την 20χρονη πορεία τους, μια πορεία θεμελιωμένη στο μουσικό πλούτο της Κρήτης και ανοιχτή στους ήχους και τις μουσικές τόσο της Ελλάδας αλλά και του υπολοίπου κόσμου.  

 

Την Τρίτη μέρα του φεστιβάλ, Κυριακή 5 Ιούνη,  στις 21.00 το  hip hop θα ενώσει το Μπρόνξ, με το Λονδίνο και το Πέραμα. Οι Rebel Diaz,  από τη Νέα Υόρκη, γνωστοί στο διαδίκτυο από την μουσική και στιχουργική διασκευή του κλασσικού Which side are you on?, με έντονες επιρροές από την μουσική της Λατινικής Αμερικής έχουν διαμορφώσει τον δικό τους hip hop  ήχο, τον οποίο και θα παρουσιάσουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Η συνέχεια ανήκει στο Rodney P  και τον Skitz. O Rodney P, ιδρυτικό  μέλος του ιστορικού Βρετανικού σχήματος των London Posse, με την προσωπική του πορεία αλλά και τις συμμετοχές του σε δεκάδες projects (Dub Pistols, Bjork, Roni Size κ.α.), είναι αναμφισβήτητα ένας από τους σημαντικότερους ράπερ της διεθνούς κοινότητας.. Μόνο τυχαίο δεν είναι το ότι έχει χαρακτηριστεί «Νονός του Βρετανικού hip hop». Ο για πολλά χρόνια πλέον συνεργάτης του, Skitz, είναι ένας από τους πιο αναγνωρισμένους Djs και παραγωγούς του Βρετανικού underground  με  συνεργασίες από το Roots Manuva  μέχρι τους Faithless,  αποτελεί μαζί με το Rodney P  ένα πραγματικό hip hop anthem.

Βέβαια από μια τέτοια συνάντηση δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι Active Member, ένα συγκρότημα που δεν χρειάζεται συστάσεις. Ο B.D.Foxmoor  και η Sadahzinia μαζί με μια πλήρη μπάντα και 2 Djs.

Αλλά ούτε η 2^η σκηνή υπολείπεται σε μήνυμα και ενέργεια. Το κουαρτέτο των Modern – e-Quartet,  αυτή η πρωτότυπη σύνθεση του κλασσικής  με την ηλεκτρονική μουσική, μαζί με τον ΙΟΝ θα παρουσιάσουν με ήχο και εικόνα το Voluntary Electrocution,  το οποίο είναι αφιερωμένο στον Αλέξη Γρηγορόπουλο και τη νεολαία του Δεκέμβρη του 2008. Οι φετινές Αναιρέσεις θα κλείσουν με την μουσική παράσταση «η πιο όμορφη θάλασσα», η οποία γοήτευσε το περασμένο Φεβρουάριο στο θέατρο Κάππα. Μια μουσική παράσταση με βασικό υλικό της το πολιτικό / κοινωνικό τραγούδι, το οποίο επίκαιρο όσο ποτέ έρχεται όχι ως μνήμη αλλά ως ανάγκη έκφρασης της σύγχρονης κοινωνίας. Με την σκηνοθετική επιμέλεια του Θέμη Μουμουλίδη, την μουσική επιμέλεια του Μάριου Στρόφαλη  και την φωνή της Ρίτας  Αντωνοπούλου η οποία  ερμηνεύει με μοναδικό τρόπο τα τραγούδια της παράστασης, οι Αναιρέσεις ολοκληρώνουν τις φετινές τους εκδηλώσεις με τον πιο όμορφο τρόπο.

Δημήτρης Λέντζος: Δύο έμμετρα ποιήματα από τη "Μεγάλη Τεσσαρακοστή"

Ο Δημήτρης Λέντζος γεννήθηκε στο χωριό Μηλιές του Δήμου Αρχαίας Ολυμπίας το 1960. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει υπογράψει τους στίχους σε τέσσερις κύκλους τραγουδιών (Μεθυσμένο άλογο, Έρωτας Αρχάγγελος, Φαγιούμ, Απόπλους), ενώ κυκλοφορούν άλλες δύο ποιητικές συλλογές (Η Θεία Λειτουργία της Ηλιανής, Η μικρή εβδομάδα της Ηλιανής) και μία συλλογή διηγημάτων του (Η μεγάλη διαδήλωση του Ενός). Τα δύο ποιήματα που ακολουθούν προέρχονται από τη συλλογή "Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή" (Εκδόσεις Κέδρος, 2010).

Χρυσή καρφίτσα

Θα ’ρθουνε πάλι του καιρού οι μπετονιέρες,

να θάψουν, λέει, μια ανθισμένη μαργαρίτα,
χρόνια τα όνειρα κλεισμένα σε μιαν ήττα
κι έξω χτικιάζουν οι καλύτερες ημέρες.

Βογκούν τις νύχτες κομπρεσέρ και τα φουρνέλα,

να σπάσουν ένα τοσοδούλι χαλικάκι,
θα ’ταν αλλιώτικα αν μ’ ήθελες λιγάκι
κι αν έβαζες στο τσάι μου κανέλα.

Σκούζουν ερπύστριες πνιχτά και τροχαλίες,

θα βάλουν πάλι τη ζωή μας μες στις ράγιες,
του άλλου κόσμου με τυφλώνουν οι ανταύγειες
και κάνουν έξω οι τρελοί περιπολίες.

Χρυσή καρφίτσα στα μαλλιά του πεθαμένου,

χρόνια στην πόρτα η κατάλευκη φοράδα,
όσοι αγιάσανε προσμένουν στην αράδα,
να πάρουν πίσω το φιλί του κολασμένου.

Σάπιες εικόνες, φωτοστέφανα σβησμένα,

θα κρύψουν πάλι το ασήμι στη σκουριά τους,
νάνοι μετράνε τον καιρό στ’ ανάστημά τους
κι όλα τα όνειρα στη λάσπη πεταμένα.

-----

Κλυταιμνήστρα

Τη μάνα μ’ εμένανε τη λέγαν Κλυταιμνήστρα,

μα τη φωνάζανε γριά Φραγκογιαννού.
Της μοίρας έκλεβε κρυφά την κουβαρίστρα
και μουκεντούσε αστεράκια τ’ ουρανού.

Τις νύχτες έριχνε τα ζάρια του θανάτου

πάνω στο λίκνο του αγέννητου παιδιού,
το μπράτσο τρύπαγε μ’ αγκάθι τ’ αθανάτου,
να βγάλει έξω το φαρμάκι του φιδιού.

Πρώτο αμάρτημα το έθαψα εντός μου,

μα εσύ δεν ήσουνα μητέρα κανενός,
μες στον καθρέφτη σου κοιτώ το είδωλό μου
και στον γκρεμό μου θα πεθαίνω ορφανός.

Θ’ ανάψω μόνος μου κραυγές πυγολαμπίδες,

μες στο σκοτάδι μια στιγμούλα να σε δω.
Στο παιδομάζωμα ποτέ σου δεν με είδες,
μα εγώ για σένανε κι απόψε τραγουδώ.

Γιάννης Ρίτσος - Χρήστος Λεοντής: Πρωινό άστρο

 

Xρήστος Λεοντής – Γιάννης Ρίτσος

Πρωινό άστρο

Το 1975 ο Χρήστος Λεοντής τάραζε τα νερά της ελληνικής μουσικής μελοποιώντας Γιάννη Ρίτσο και δημιουργώντας το ιστορικό πλέον «Καπνισμένο Τσουκάλι».

Σήμερα, τριάντα έξι χρόνια μετά, παρουσιάζει το «Πρωινό Άστρο» του ποιητή της Ρωμιοσύνης. Έξι καινούργια λυρικά τραγούδια με ερμηνευτή τον Παντελή Θεοχαρίδη. Απαγγέλλει επίσης η ηθοποιός Ουρανία Μπασλή.

Το «Πρωινό Άστρο» γράφτηκε το 1955 και είναι αφιερωμένο από τον ποιητή στην κόρη του Έρη. Όπως σημειώνει ο συνθέτης: «Το "Πρωινό άστρο" του Ρίτσου, είναι ίσως  από τα τρυφερότερα πράγματα που έχω διαβάσει. Είναι γραμμένο για την κόρη του, για ένα μωρό, κι από κει μέσα περνάει μια ολόκληρη ιδεολογία ο Ρίτσος, για έναν άνθρωπο που αντικρίζει πρώτη φορά τον κόσμο, έναν κόσμο όπως εκείνος τον είχε αντιληφθεί τότε, και έναν κόσμο που οραματιζότανε ο ίδιος. Άλλα ζούσε, άλλα οραματιζότανε. Μέσα από την ματιά ενός πατέρα που τον έχει συνεπάρει η γέννηση του δικού του παιδιού και κάθε παιδιού. Γιατί το ποίημα ξεφεύγει από τη σχέση του πατέρα προς το νεογέννητό του και προχωρεί τα πράγματα πολύ πιο πέρα».

Παίζουν οι μουσικοί:

Μάνος Αβαράκης  (φυσαρμόνικα)

Μανώλης Ανδρουλιδάκης (κιθάρες, μαντολίνο)

Νεοκλής Νεοφυτίδης (πιάνο)

Χάρης Μέρμηγκας  (κόντρα μπάσο)

Νίκος Παπαναστασίου (ακορντεόν)

 

Ενορχήστρωση & διεύθυνση ορχήστρας: Χρήστος Λεοντής

Το Δωμάτιο 27

«Το Δωμάτιο 27»: Μια καθημερινή ερωτική ιστορία, από τη Θεατρική Ομάδα ΩΡΚΑ

«Η μουσική αναζητάει στο άπειρο, αυτό που η ποίηση αποσιωπά εδώ στη γη». (Τάσος Λειβαδίτης)

Ο έρωτας και η προδοσία, η ομορφιά και ο φόνος μπλέκονται στην ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη και τη μουσική του ρεμπέτικου τραγουδιού στη θεατρική παράσταση που παρουσιάζει η ομάδα ΩΡΚΑ (Ώρα Κοινής Ανησυχίας), από 20 Μαΐου μέχρι 5 Ιουνίου, κάθε Παρασκευή και Κυριακή, στο θέατρο RabbitHole (Γερμανικού 20, Μεταξουργείο).

Στο Δωμάτιο 27, ένα ζευγάρι παλεύει να ξεφύγει απ' τη μοναξιά κι ένα άλλο απ' τον χρόνο• κατάκοπες καμαριέρες κλώθουν τη μοίρα, καθαρίζοντας κρεμμύδια• μεθυσμένοι μουσικοί ξορκίζουν το κακό, τραγουδώντας παλιά τραγούδια• ένας ξεχασμένος υπάλληλος περιφέρεται, σαν φάντασμα, στα άδεια δωμάτια. Κι όλοι μαζί φτιάχνουν ένα θεατρικό γαϊτανάκι από ποίηση και μουσική, ένα πείραμα που θέλει να αφηγηθεί την πιο απλή, καθημερινή ιστορία. Όλοι μαζί παίζουν, γελούν, κλαίνε, απελπίζονται, ξαναγελούν... Γιατί, στο Δωμάτιο 27 «η ζωή είναι ατέλειωτη και μπορεί κανείς να ξαναρχίσει και δύο φορές -- να ξαναρχίζει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή».

Δραματουργική Επεξεργασία - Σκηνοθεσία: Σάλλυ Ασημάκη, Γιάννης Βογιατζής

Σκηνικά-Κοστούμια: Σάλλυ Ασημάκη

Μουσική Επιμέλεια - Ενορχηστρώσεις: Χρήστος Δοδόπουλος

Παίζουν: Ειρήνη Αδάμου, Αλέξανδρος Γεωργιάδης, Χρήστος Δοδόπουλος, Άρτεμις Ιωάννου, Κώστας Κάλτσας, Γιώργος Κομνηνάκης, Ανθή Λουκάτου, Βούλα Μπαντελά, Μιχάλης Σαββίδης, Μιχάλης Τιτόπουλος, Παυλίνα Τσίκνα

Η Ελλάδα εν τάφω

Η Ελλάδα εν τάφω

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Εφιαλτική ήταν για τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου η συνεδρίαση του ECOFIN, τη Δευτέρα, 16 Μαίου. Οι Ευρωπαίοι συνάδελφοί του μίλησαν στη γλώσσα της γερμανικής, λαϊκιστικής εφημερίδας Bild, που πέρυσι τέτοιο καιρό μας καλούσε να πουλήσουμε την Ακρόπολη και τα νησιά για να ρεφάρουμε. «Επείγοντα μέτρα, μέτρα και πάλι μέτρα και μετά βλέπουμε», αξίωσε ωμά ο πρωθυπουργός του κραταιού Λουξεμβούργου και πρόεδρος του ECOFIN Ζαν- Κλοντ Γιούνκερ. «Η Ελλάδα απέτυχε να τηρήσει τις υποσχέσεις της για ιδιωτικοποιήσεις ύψους 17 δις», οι οποίες πρέπει να επιταχυνθούν τάχιστα ώστε να φτάσουν τον «ικανοποιητικό όγκο» των 50 δις, είπε η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ. «Δεν μπορείτε να υπόσχεσθε ιδιωτικοποιήσεις και μετά να το στρίβετε. Αν μας κοροϊδέψατε για να μπείτε στο ευρώ, τώρα πρέπει να ανασκουμπωθείτε για να μας προλάβετε», είπε με λιγότερη γαλατική ευγένεια η Αυστριακή ομόλογός της, Μαρία Φέκτερ.

Την επομένη, ο Γιούνκερ, βλέποντας πως οι ιταμές δηλώσεις του δεν ξεσήκωσαν την παραμικρή αντίδραση στην Μπανανία της Μεσογείου, επανήλθε δριμύτερος: «Η Ελλάδα οφείλει να υλοποιήσει τεράστιες μεταρρυθμίσεις. Η Ελλάδα οφείλει να ιδιωτικοποιήσει ταχύτατα, ταχύτατα τις δημόσιες επιχειρήσεις της. Μόνο αν η Ελλάδα λάβει όλα αυτά τα δυσάρεστα μέτρα, θα μπορούσαμε να εξετάσουμε το ενδεχόμενο ήπιας αναδιάταξης (δηλαδή, μιας κάποιας επιμήκυνσης) του ελληνικού χρέους». Όσο για το ενδεχόμενο «σκληρής» αναδιάταξης, όπου οι ξένες τράπεζες θα αναγκάζονταν να διαγράψουν μέρος του χρέους και των τόκων που εισπράττουν, καλύτερα ξεχάστε το!

Ούτε σε εκπροσώπους μιας κατοχικής, ΝΑΤΟϊκής κυβέρνησης του Κοσόβου ή της Βοσνίας δεν θα μιλούσαν με τόσο θράσος. Επέβαλαν, με τη συνενοχή του Γιώργου Παπανδρέου, ένα εξοντωτικό μνημόνιο, γνωρίζοντας ότι θα κατέληγε σε παταγώδη αποτυχία ως προς τους διακηρυγμένους στόχους του, δηλαδή την αντιμετώπιση του χρέους και του ελλείμματος, για να προωθήσουν τους πραγματικούς: να μετατρέψουν την Ελλάδα σε πειραματόζωο για την εφαρμογή μιας κοινωνικής αντιμεταρρύθμισης απίστευτου βάθους και αγριότητας, σε Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ισπανία σήμερα, σε πανευρωπαϊκή κλίμακα αύριο. Και τώρα που η καθόλα προβλέψιμη χρεοκοπία ήρθε, προχωρούν στο  Plan B: Εκποίηση όλων των κρατικών επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας- Συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, με τη μετατροπή του ΑΣΕΠ σε οργανισμό… απολύσεων, αντί για προσλήψεων, δημοσίων υπαλλήλων- Κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων και του κόστους εργασίας.

Ήρθε η ώρα η ελληνική αστική τάξη να αποχαιρετίσει οριστικά τα όνειρα του γέρου Καραμανλή και του εκσυγχρονιστή Σημίτη για ισότιμη συμμετοχή στην πρώτη ταχύτητα μιας ευημερούσας Ευρώπης. Ήρθε η ώρα, η μεταλλαγμένη, μεταπρατική ελληνική ολιγαρχία των τραπεζιτών και των εφοπλιστών να συμβιβαστεί με την ιδέα μιας περιφερειακής χώρας της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, ενός «Μεξικού της Γερμανίας στη Μεσόγειο», που θα προσελκύει κεφάλαια (για «γερμανικό σχέδιο Μάρσαλ» μιλάνε στο Βερολίνο) χάρη στα τσακισμένα μεροκάματα και συνδικάτα, σε στιλ Τουρκίας και Εσθονίας. Αυτή η ασπόνδυλη αστική τάξη, που έσπευσε με το ξεκίνημα της κρίσης να διώξει τα κεφάλαιά της στο εξωτερικό, αγοράζοντας ακίνητα στο Λονδίνο, προτού καλέσει τους μισθωτούς σε αιματηρές θυσίες για τη σωτηρία του έθνους, είναι έτοιμη να ξεπουληθεί εντελώς στο ξένο κεφάλαιο, παραδίδοντας και αυτές τις τράπεζές της, συμπεριλαμβανομένης της «Εθνικής», για να καταντήσει υπεργολάβος της Ευρώπης στα Βαλκάνια, ή και δεύτερος υπεργολάβος, κάτω από την Τουρκία.

Για δεύτερη φορά η Ελλάδα γίνεται πειραματόζωο, αυτή τη φορά για την επιβολή ενός μοντέλου «Ευρώπης πολλών ταχυτήτων», που θα κατοχυρώσει και θεσμικά τον ηγεμονικό ρόλο της Γερμανίας και των Βορείων συμμάχων της. Χαρακτηριστική είναι η γερμανο- ολλανδική πρόταση, που κερδίζει έδαφος, για τη δημιουργία διεθνούς οργανισμού εκποίησης των…ελληνικών, κρατικών επιχειρήσεων και για την εγκατάσταση κομισάριων της Ε.Ε. σε κάθε ελληνικό, οικονομικό υπουργείο! Ο γιος του σοσιαλιστή που ανέβηκε στην εξουσία με το σύνθημα «η Ελλάδα στους Έλληνες» είναι έτοιμος να μας πάει πιο κάτω κι από τον πάτο της ντροπής, όπου βρέθηκε η χώρα επί εποχής διεθνούς οικονομικού ελέγχου, μετά το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Τρικούπη. Για πρώτη φορά μετά τη γερμανική κατοχή και την ΕΑΜική εποποιία, η ταξική, σοσιαλιστική προοπτική του εργατικού κινήματος συνδέεται τόσο άρρηκτα με την αποτροπή μιας εφιαλτικής, εθνικής καταβαράθρωσης.

Αυτός ο κοινωνικός Μεσαίωνας και αυτή η εθνική κατάπτωση δεν μπορούν να επιβληθούν με τα συνήθη μέσα της έστω περιορισμένης αστικής δημοκρατίας. Οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού, σε Ελλάδα και Ευρώπη, χρειάζονται κάποιου είδους αντιδημοκρατική εκτροπή, κάποιου είδους κατάσταση εκτάκτου ανάγκης- που δεν θα είναι, βέβαια, ο παραδοσιακός φασισμός. Και την προετοιμάζουν.

Από εδώ η πρωτάκουστη επέμβαση της Κομισιόν στα εσωτερικά, ελληνικά, πολιτικά πράγματα, με την αξίωση του Όλι Ρεν να προσυπογράψει δημοσίως και εγγράφως το «Μνημόνιο 2» όχι μόνο η κυβέρνηση, αλλά και αξιωματική αντιπολίτευση, ως προϋπόθεση για να πάρουμε την επόμενη δόση του δανείου! Η δικαιολογία: «Δεν πρόκειται για κομματικό, αλλά για εθνικό ζήτημα», είπε ο κ. Ρεν! Δηλαδή: Το ξεπούλημα της χώρας σας είναι υπεράνω κομματικών αντιπαραθέσεων, είναι εθνική ανάγκη! Και οι δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι εκπρόσωποι κι απρόσωποι, Πεταλωτήδες και Παναγιωτόπουλοι, διαγκωνίζονται στο MEGA ποιος είναι πιο συναινετικός από τον άλλο και ποιος εφαρμόζει καλύτερα τις ντιρεκτίβες των γκαουλάιτερ για τις ιδιωτικοποιήσεις! Πρόκειται, ουσιαστικά, για προσπάθεια κατάργησης της ίδιας της πολιτικής, για εξοστρακισμό κάθε είδους φιλολαϊκής, αριστερής αντιπολίτευσης σε ένα είδος ιδεολογικής και πολιτικής παρανομίας.

Από εδώ και η ατμόσφαιρα ζόφου, βίας και αίματος που απλώνεται τελευταία πάνω από την Αθήνα και τα άλλα αστικά κέντρα. Είναι φως φανάρι ότι η φονική βία των ΜΑΤ στο τελευταίο απεργιακό συλλαλητήριο ήταν συνειδητά σχεδιασμένη επιχείρηση κρατικής τρομοκρατίας. Η κυβέρνηση και οι εντολείς της θέλουν νεκρούς από τα ΜΑΤ και από τους Ναζί της Χρυσής Αυγής που οργανώνουν ανενόχλητοι αντιμεταναστευτικά πογκρόμ για να τρομοκρατήσουν τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και να εκφυλίσουν την κοινωνική αναμέτρηση τάξης απέναντι σε τάξη, σε χουλιγκανικό «πόλεμο των δύο άκρων», φασιστών και αναρχικών. Για τον ίδιο λόγο θέλουν μία, δύο, πολλές Μαρφίν, αξιοποιώντας επαγγελματίες της πολιτικής προβοκάτσιας και κρετίνους της μηδενιστικής βίας, όπως έγινε με την εγκληματική επίθεση στην Καλλιδρομίου. Μια ατμόσφαιρα ανομίας και εγκληματικότητας τύπου Λος Άντζελες είναι ό,τι πρέπει αυτή την ώρα για την επιβολή του απολυταρχισμού και την προώθηση της δικομματικής συναίνεσης, στο όνομα της τάξης και της ασφάλειας.

Το συμπέρασμα είναι ότι η οικονομική χρεωκοπία του ελληνικού καπιταλισμού μετατρέπεται σε κοινωνική και πολιτική κρίση ιστορικών διαστάσεων. Η έκρηξη είναι αναπόφευκτη, όπως η πυρκαγιά στο πευκόδασος μέσα στο λιοπύρι και τα μελτέμια του Αυγούστου, αλλά η έκβασή της δεν είναι καθόλου δεδομένη. Οι προκλήσεις είναι πελώριες και το βάρος των ιστορικών ευθυνών απέναντι στον κόσμο της εργασίας ασήκωτο για τους ώμους οποιασδήποτε μεμονωμένης πολιτικής δύναμης της Αριστεράς. Το κρίσιμο ζήτημα της δημιουργίας ενός μεγάλου, μαχόμενου λαϊκού μετώπου, ικανού να ανατρέψει το μνημόνιο, να ρίξει την κυβέρνηση, να βάλει τους ενόχους της μεγάλης κλοπής στη φυλακή και να ανοίξει το δρόμο για την αντικαπιταλιστική προοπτική, έρχεται επί τάπητος και το ερώτημα μας αφορά όλους: Αν όχι τώρα, πότε;

http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3386:2011-05-19-10-38-19&catid=54:anpolitiki&Itemid=284

"Ξερονήσι είναι τώρα το κέντρο της Αθήνας" - Ο Σαββόπουλος απαντά

«Για να προλάβω περαιτέρω παρεξηγήσεις, επαναλαμβάνω ό,τι είπα στον ραδιοφωνικό μαραθώνιο της Τετάρτης, κάπως πιο συμπυκνωμένα εδώ.

Να κηρυχτεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης το Ιστορικό Κέντρο της Αθήνας, διότι το εφιαλτικό πρόβλημά μας τώρα, χειρότερο απ' την οικονομική κρίση και την αβεβαιότητα, είναι ο τρόμος των πολιτών. Οπου και να διαμένουμε, διασχίζουμε την Αθήνα δύο φορές τη μέρα για δουλειές, μετά φόβου Θεού και με κλειστά τα τζάμια. Προχθές μαχαίρωσαν τον βοηθό μου.

Μία λύση θα ήταν να μεταφερθούν οι παράνομοι μετανάστες σε μισοαφημένα νησιά ή χωριά, για να καλλιεργήσουν τη γη και να ζήσουν με τη βοήθεια του ΟΗΕ, γιατί μόνοι μας δεν μπορούμε. Κι όταν επιτέλους δεήσει η Ευρώπη να σχεδιάσει κοινή πολιτική για τους μετανάστες και φύγουν οι άνθρωποι, τότε οι ιδιοκτήτες των εγκαταλελειμμένων σπιτιών σε χωριά και νησιά μας, θα 'χουν το σπιτάκι τους συντηρημένο κι απ' έξω κανένα αμπέλι ή χωράφι καλλιεργημένο.

Τα εξαρτημένα άτομα είναι άλλο. Πρέπει να φύγουν απ' το κέντρο και να φιλοξενηθούν σε κέντρα απεξάρτησης -χρειαζόμαστε επειγόντως περισσότερα- μακριά απ' τις πιάτσες, όπου να μην είναι τόσο εύκολη η πρόσβαση των εμπόρων ναρκωτικών. Διότι πρέπει να αστυνομεύονται οι έμποροι και όχι οι εξαρτημένοι, για τους οποίους πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους ότι είναι δικά μας παιδιά.

Να καθαριστεί το Ιστορικό Κέντρο, που δεν είναι μόνο δικό μας, αλλά όλης της Ευρώπης. Εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία, το Θέατρο, η Φιλοσοφία και η ίδια η Ευρώπη. Και τώρα είναι ανθρώπινη χωματερή, κρανίου τόπος, έτσι θα το αφήσουμε; Περιμένοντας την Ευρώπη; Να καθαριστεί λοιπόν και τότε πια να κατοικηθεί με χαμηλό επιδοτούμενο ενοίκιο από νέα ζευγάρια, να ζωντανέψουμε.

Πιθανόν υπάρχουν κι άλλες, καλύτερες λύσεις απ' αυτές που ανέφερα. Θα μ' ενδιέφερε πολύ να τις ακούσω.

Αντ' αυτού, ακούω έναν αντίλογο από τα blogs και από μερίδα των Μέσων Ενημέρωσης, που δεν δείχνει να ενδιαφέρεται τόσο για μια λύση, να γίνει ένας διάλογος, να βγάλουμε ένα συμπέρασμα, αλλά ενδιαφέρεται μάλλον να στήσει ένα θέαμα καβγατζίδικο, με ειρωνείες, εξυπνάδες και διαστρεβλώσεις. Πότε είπα εγώ για ξερονήσια και εξορίες; Ξερονήσι είναι τώρα το κέντρο της Αθήνας. Σε άθλια γκέτο, στοιβαγμένοι ζουν αυτοί οι δυστυχείς.

Το σχέδιο της κυβέρνησης να τους πάει σε περιφραγμένα στρατόπεδα τούς φαίνεται καλύτερο;

Μου κάνει εντύπωση αυτή η καινούργια λογοκρισία διά της διαστρεβλώσεως, γιατί είναι πολύ πιο εφιαλτική και περίπλοκη απ' αυτές που ζήσαμε στο παρελθόν. Στοχοποιούνται πλέον άνθρωποι. Από πού προέρχεται άραγε αυτό; Προέρχεται πάλι από τον πανικό και τον φόβο αρκετών ανθρώπων δίπλα μας, που ταυτοχρόνως, όμως, δεν θέλουν να χάσουν τις ψευδαισθήσεις τους και μες στη βαθιά απογοήτευσή τους κατασκευάζουν εχθρούς.

Κι ύστερα πάλι αυτοί οι ίδιοι αναρωτιούνται: "Μα γιατί σιωπούν οι διανοούμενοι;"».

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ

Σαββόπουλος, ξερονήσια, και πεθαμένη αριστερά

ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ, ΞΕΡΟΝΗΣΙΑ ΚΑΙ ΠΕΘΑΜΕΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

«ΠΑΡΑΚΜΑΖΟΥΜΕ, ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ, ΣΑΠΙΖΟΥΜΕ»

Έχουμε και λέμε:

«Βέβαια υπάρχει φόβος, διότι έχουμε ολόκληρες συρράξεις, έχουμε εμπρησμούς, έχουμε δολοφονίες, κι αυτό σχεδόν καθημερινά. Επομένως, εγώ θα έλεγα ότι πρέπει να κηρυχθεί το κέντρο σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, και με τις πρόνοιες που δίνει το Σύνταγμα, πρώτον: να απομακρυνθούν όλοι οι λαθρομετανάστες από το κέντρο της Αθήνας και να πάνε - ας το βρουν οι πολιτικοί, τι τους πληρώνουμε; - εγώ θα έλεγα να τους πηγαίνανε σε αραιοκατοικημένα νησιά του Αιγαίου, έτσι, όπου κατοικείται ένα μικρό μόνο μέρος του νησιού, το υπόλοιπο είναι ελεύθερο, εκεί λοιπόν να καλλιεργήσουν τη γη και να ζήσουν εκεί με τη βοήθεια του ΟΗΕ - γιατί μόνοι μας δεν μπορούμε - και με τη βοήθεια της Ελλάδος, έως ότου αποφασίσει και μπορέσει η Ευρωπαϊκή Ένωση να φτιάξει μια πολιτική πάνω στο θέμα των μεταναστών. Δεν μπορεί η Αθήνα να είναι η χωματερή όλων αυτών των ανθρώπων. Ένα είναι αυτό. Το άλλο είναι ότι όλες οι πολιτείες στις πλατείες τους δείχνουν το πρόσωπό τους. Η Αθήνα στις πλατείες της δείχνει την πληγή της. Ας καθαρίσουμε λοιπόν αυτή την πληγή. Έχουμε τους τοξικομανείς. Πρέπει να μεταφερθούν, δεν ξέρω πάλι που - ας το βρουν οι πολιτικοί μας - σε μέρος όπου δεν θα είναι εύκολη η πρόσβαση των εμπόρων».

Τάδε έφη Διονύσης Σαββόπουλος, την 19^η Μαΐου 2011. "Αίσχος! Απαράδεκτος! Φρίττω!" Κάπως έτσι δεν νοιώσατε ακούγοντάς τον; Οι γραμμές που ακολουθούν θα ισχυριστούν ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας. Ή μάλλον, ότι ο λόγος ανησυχίας είναι παντελώς άσχετος με ό,τι λέει ο Σαββόπουλος, και απόλυτα σχετικός με ό,τι δεν λένε όσοι θα έπρεπε να ομιλούν αντ’ αυτού. Ποιοι θα έπρεπε να ομιλούν αντί του Σαββόπουλου; Μάλλον αυτό που ορίζω ως πεθαμένη αριστερά, δηλαδή το σύνολο του οργανωμένου κομματικού δυναμικού στα αριστερά του πολιτικού μας συστήματος. Ισχυρίζομαι, λοιπόν, στις γραμμές που ακολουθούν ότι το ζήτημα δεν είναι οι φωνές του Σαββόπουλου, αλλά οι σιωπές των άλλων.

Τι έχει να προτείνει η πεθαμένη αριστερά; Διαβάζω από παρέμβαση του δημοτικού συνδυασμού του ΣΥΡΙΖΑ στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας: "ΟΧΙ στις απελάσεις. ΟΧΙ στο φράχτη του Έβρου. ΟΧΙ στη δημοτική αστυνομία και στις κοινές περιπολίες". Και αναρωτιέται κανείς: «ΟΚ, συμφωνώ και επαυξάνω. Σε θετική βάση, όμως, τι έχεις να προτείνεις; Ποιο είναι το ‘ΝΑΙ’ σου;» Το ΚΚΕ έχει ένα «ΝΑΙ»: να προωθούνται οι μετανάστες σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά, αφού είναι κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης το ΚΚΕ - ορθά, αν θέλετε -, πώς στο καλό θα προωθούνται εκεί οι μετανάστες όταν αυτό γίνει κυβέρνηση; Με τραμπολίνο; Κατά καιρούς έχουν ακουστεί κι άλλες φωνές που ζητούν ανοιχτά σύνορα, νομιμοποίηση όλων των λαθρομεταναστών, και πάει λέγοντας. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Είναι απλό: η πεθαμένη Αριστερά δεν έχει να πει τίποτε το ουσιώδες για το μεταναστευτικό.

Υπάρχει λόγος σοβαρός γι’ αυτό. Ότι το ίδιο το μεταναστευτικό είναι ένα πρόβλημα που δεν λύνεται. Ναι, υπάρχουν κι αυτά! Κοντεύουμε να το ξεχάσουμε, ζώντας στην εποχή της τεχνολογικής παντοδυναμίας και του προβλέψιμου: υπάρχουν και άλυτα προβλήματα. Και το ζήτημα της μετανάστευσης, ειδικά στην ελληνική περίπτωση και στις κοινωνικο-οικονομικές και γεωγραφικές της σταθερές , είναι ένα άλυτο πρόβλημα. Η ρίζα του έγκειται στην ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλιστικού συστήματος, στον μιλιταρισμό και τον πόλεμο - στοιχεία εγγενή του παγκοσμίου μας συστήματος - και στις διαλυτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που καταστρέφουν ιστορικές ισορροπίες αιώνων, ξεσκίζοντας κυριολεκτικά τους τοπικούς κοινωνικούς και παραγωγικούς ιστούς. Εφόσον όμως είναι αδύνατον να αλλαχθούν ταυτόχρονα τα πράγματα σε Ιράκ, Πακιστάν, Αφγανιστάν, Σομαλία, και πάει λέγοντας - εδώ δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα στην Ελλάδα, στη Σομαλία θα τα αλλάξουμε; - είναι προφανές ότι δεν μπορούν να μεταβληθούν εν μία νυκτί και οι λόγοι που αναπαράγουν τη "λαθρο"μετανάστευση. Πόσο μάλλον τη στιγμή που ο ιμπεριαλισμός, η βασικότερη αιτία της τωρινής εξαθλίωσης, διαγράφηκε μια και καλή από το λεξικό της πεθαμένης αριστεράς. Δεν μπορείς να επιλύσεις κάτι που δεν μπορείς να κατανοήσεις.

Το πρόβλημα με την πεθαμένη αριστερά δεν είναι όμως ότι δεν μιλά για το μεταναστευτικό, αλλά ότι δεν μιλά για τίποτε, σε σχέση τουλάχιστον με την καινούργια κοινωνία που θέλει να φτιάξει. Δεν θέλει - ή δεν μπορεί - να μας δώσει ούτε ένα ψήγμα των νέων κοινωνικών σχέσεων που ευαγγελίζεται. Ξέρει ότι είμαστε βολεμένοι, και δεν θέλει να μας ξεβολέψει. Ξέρει, π.χ., ότι δεν μπορείς να διαγράψεις το χρέος και την ίδια στιγμή να εισάγεις 300.000 νέα αυτοκίνητα το χρόνο, αλλά δεν θέλει να το επισημάνει γιατί έτσι θα δυσαρεστήσει το αυτοκινητομανές ακροατήριό της. Ξέρει επίσης ότι η διέξοδος από την τωρινή τραγωδία του μνημονίου περνά μέσα από μία επίπονη παραγωγική ανασυγκρότηση που θα απαιτήσει θυσίες, ενίσχυση των κεφαλαιουχικών αγαθών έναντι των καταναλωτικών, και εν γένει περιορισμό του μανιώδους καταναλωτισμού μας. Το ξέρει αλλά δεν λέει μιλιά γι’ αυτό, γιατί ο καταναλωτικός ύπνος μας τη βολεύει περισσότερο από το όποιο δυσάρεστο ξύπνημα.

Και όσο κι αν σας ακούγεται τρομακτικό, ναι, είναι αλήθεια: μία άλλη κοινωνία θα χρειαστεί να σχεδιάσει εκ νέου τον παραγωγικό της ιστό, και ίσως χρειαστεί να δώσει κίνητρα σε ανθρώπους να μετακινηθούν κοντύτερα στη διαθέσιμη εργασία τους, κοντύτερα στην επαρχία, κοντύτερα ακόμα και σε κάποια «αραιοκατοικημένα» νησιά. Ωχ, βλέπω ήδη μπροστά μου τις λέξεις «γκουλάγκ», «Στάλιν», «Χίτλερ», «στρατόπεδα συγκέντρωσης», και πάει λέγοντας. Ψυχραιμία! Δεν μιλάω για γκουλάγκ, αλλά για την ελάχιστη ανάγκη ανακατανομής του παραγωγικού συντελεστή που ακούει στο όνομα «εργασία» εκεί όπου υπάρχει η μέγιστη ανάγκη παρουσίας του. Ανακατανομή μη βίαιη, απόλυτα δημοκρατική, απόλυτα εθελοντική, και με κίνητρα, όχι με βούρδουλα. Και να σας πω ένα δυσάρεστο μυστικό; Σοσιαλισμό δεν φτιάχνεις χωρίς μία τέτοια ανακατανομή, διότι αυτή η ανακατανομή είναι προϋπόθεση της σχεδιασμένης παραγωγής και οικονομίας. Σοσιαλισμό δεν φτιάχνεις με γκέτο και πόλεις των πέντε εκατομμυρίων ψυχών, και έρημα χωράφια, και άδεια χωριά. Αυτά φτιάχνουν μόνο διαστροφές, όπως αυτές που γνωρίσαμε στις χώρες του υπαρκτού. Θα σας το έλεγε και η πεθαμένη αριστερά αυτό, αν δεν φοβόταν ότι θα κατηγορηθεί για αυταρχισμό και φασισμό κλπ. Κι αν δεν φοβόταν να αφήσει τα «ΟΧΙ» της και να επεξεργασθεί κάποιο, επιτέλους, «ΝΑΙ».

Πρόσφατα υπήρξε και ένα «ΝΑΙ» εκ μέρους της πεθαμένης αριστεράς. Ποιο ήταν αυτό; Να βάλουμε τους μετανάστες στα πανεπιστήμια· όχι ως φοιτητές, όμως, αλλά ως καταυλιστές. Η είσοδος των 300 μεταναστών στη Νομική ήταν η επιβεβαίωση του αδιεξόδου της πεθαμένης αριστεράς. Αφού δεν έχουμε τι να πούμε, ας κάνουμε έναν ακτιβισμό και ας καούμε ωσάν σε νέο Αρκάδι. Η απλή ένσταση, ότι δεν γίνεται να γεμίσουν πανεπιστήμια, νοσοκομεία και βρεφονηπιακοί σταθμοί με διανυκτερεύοντες μετανάστες διότι αυτά τα κτίρια δεν χρησιμεύουν ως καταλύματα αλλά υπηρετούν άλλους κοινωνικούς σκοπούς έγινε δεκτή από την πεθαμένη αριστερά με καταγγελίες για φασισμό, ρατσισμό κλπ. Και την ίδια στιγμή, ο κρατικός μηχανισμός - καλά, αυτός κάνει τη δουλειά του - έστησε ένα γαϊτανάκι δικαστικών διώξεων εναντίον των ανθρώπων που συμμετείχαν σ' αυτήν την πρωτοβουλία, διώξεις απολύτως καταδικαστέες και απαράδεκτες.

Έχω παρευρεθεί σε μια ντουζίνα αντιρατσιστικά φεστιβάλ και σε άλλες τόσες διαδηλώσεις υπέρ των μεταναστών. Κανείς δεν μπορεί να πει κακιά κουβέντα για τον τόσο φωτισμένο κόσμο που δουλεύει για τους μετανάστες και μαζί με τους μετανάστες, προσπαθώντας να δώσει διέξοδο στα προβλήματα της καθημερινότητάς τους. Και τέτοιες καταστροφικές επιλογές, όπως η απόφαση εισόδου εκατοντάδων ανθρώπων σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα και η άσκηση «αγωνιστικής» πολιτικής στην καμπούρα του ασύλου - αλλά και της ίδιας της λογικής - σκιάζει άδικα όλους όσοι αγωνίζονται για να μετριάσουν τα δεινά αυτών των βασανισμένων ανθρώπων. Όσο όμως ο καθένας δεν διαχωρίζει τη θέση του, η μπάλα των ατυχών επιλογών θα παίρνει τους πάντες.

Και κατά μία έννοια, είναι αναπόφευκτο η μπάλα να παίρνει τους πάντες. Περάστε μέρα μεσημέρι από το Πολυτεχνείο και δείτε τα σηκωμένα μανίκια και τις σύριγγες να κρέμονται από τα χέρια. Αλήθεια, το φοιτητικό κίνημα, γιατί δεν περιφρουρεί το άσυλό του; Γιατί δεν παίρνει στο κυνήγι τους εμπόρους ναρκωτικών, που μπροστά στα μάτια όλων των φοιτητοπατέρων πηγαίνουν στην Τοσίτσα αδειάζοντας το βρώμικο, δολοφονικό τους φορτίο σε δεκάδες τελειωμένους ανθρώπους; Δεν είδα ποτέ μία αριστερή νεολαία να νοιαστεί για δαύτους, κι ας είναι δίπλα τα τραπεζάκια με τις αφίσες. Γιατί; Γιατί κυριολεκτικά, το πρόβλημα της κοινωνικής υποβάθμισης ελάχιστα μας άγγιξε και μας αγγίζει. Δεν είναι ότι φοβόμαστε τους ναρκω-εμπόρους στην Τοσίτσα και γι’ αυτό δεν τους κυνηγάμε· είναι ότι βαθιά μέσα μας, μπορεί και να μη μας ενοχλούνε πια.

Ας είμαστε ειλικρινείς: την αθρόα εισροή λαθρομεταναστών όπως και την τοξικομανία - τα δύο ζητήματα που θίγει ο Σαββόπουλος - ένα μεγάλο μέρος της πεθαμένης αριστεράς τα είδε ως cult χαρακτηριστικά μιας νέας πολύπολιτισμικότητας και μιας νέας εποχής φιλελεύθερων δικαιωμάτων. Ουδέποτε νοιαστήκαμε για τα κυκλώματα που λυμαίνονται τους μετανάστες. Ουδέποτε πήγαμε, εμείς οι μεγάλοι καραμπινάτοι ελευθερωτές, να απελευθερώσουμε τις μετανάστριες με τα παρακρατημένα διαβατήρια από τα μπουρδέλα και από το πεζοδρόμιο· ήταν όλα κομμάτι ενός πολυπολιτισμικού κουβαριού, μιας θαυμαστής παγκοσμιοποίησης κι ενός ακόμα πιο θαυμαστού φιλελεύθερου δικαιώματος στη διαφορετικότητα. Μυρωδιά δεν πήραμε ότι αυτή η δήθεν διαφορετικότητα ήταν στην πραγματικότητα μια δραματική ομοιότητα της εκμετάλλευσης. Κάποιοι ξεποδαριάστηκαν στα φεστιβάλ της δήθεν αντιαπαγόρευσης, διότι στην ουσία μας δεν είμαστε επαναστάτες αλλά φιλελεύθεροι· θέλουμε να επιλέγουμε, να μην μας απαγορεύουν, και άσε τους άλλους να κουρεύονται.

Και εκτός από φιλελεύθεροι, είμαστε και μεταμοντέρνοι, με όλες τις τραγικές συνέπειες που η νόσος του μεταμοντερνισμού επιφέρει στην κατανόηση της πραγματικότητας. Δεν μας αφορά η πραγματικότητα, αλλά το πώς αρθρώνεται αυτή η πραγματικότητα στο επίπεδο του λόγου, των λέξεων και της αισθητικής Δεν μας αφορά η εξαθλίωση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, δεν μας αφορά η απύθμενη βία που ξαμολιέται μπροστά στα μάτια μας, μας αφορά όμως ο λόγος του Σαββόπουλου. Και το τραγελαφικό είναι ότι αυτός ο λόγος, όσο αυταρχικός κι αν ακούγεται, συνομιλεί με την πραγματικότητα της βίας και της εξαθλίωσης πολύ περισσότερο από την μεταμοντέρνα κριτική εναντίον του.

Και έτσι, μπορεί και αλωνίζει ο Καρατζαφέρης και η Χρυσή Αυγή. Πατώντας σε μία πεθαμένη αριστερά που έχει παγιδευτεί κάπου ανάμεσα στα κομματικά της γραφεία και την πρόωρα θολωμένη μεταμοντέρνα αισιοδοξία της. Το καλύτερο που έχει να κάνει αυτή είναι να αφουγκραστεί τον Σαββόπουλο: «έχει ξεφύγει το πράγμα, πώς το λένε;» Και έχει ξεφύγει όχι αναφορικά με τους μετανάστες και τους τοξικομανείς, αλλά αναφορικά με κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής. Αυτή τη στιγμή μεταβαίνουμε στην περίοδο της πτώσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και ο Τσίπρας ζητάει ευρω-ομόλογα… Χτίζονται τα νέα Κολοσσαία και εμείς κάνουμε παρτάκια και πίνουμε το ουισκάκι μας στην Κολοκοτρώνη και στον Ιανό, αναπολώντας τα παλιά ηρωικά χρόνια. Ο Νέρωνας έχει βγει έξω με το δαδί, και οι μπαρουτοκαπνισμένοι επαναστάτες κάνουν προσκοπικές βόλτες Ομόνοια-Σύνταγμα-Ομόνοια, φωνάζοντας από τα μικρόφωνα: «σύντροφοι, διαλυόμαστε ήσυχα και φεύγουμε γρήγορα από Θεμιστοκλέους. Γρήγορα, διαλυόμαστε γρήγορα!». Η ηττοπάθεια του ’89 κρατάει βαριά, ακόμα, τη σκιά της στα πράγματα και δεν επιτρέπει στην πεθαμένη αριστερά να δει τις τεράστιες δυνατότητες που απλώνονται μπροστά της. Έτσι, η απέραντη μοναξιά της έλλειψης κινήματος γίνεται ένας φαύλος κύκλος, από τον οποίος δεν ξεφεύγει κανείς.

Τούτη την ώρα, τώρα που μιλάμε, οι πλατείες θα έπρεπε να είναι γεμάτες με το νόημα που ’χει κάτι απ’ τις φωτιές. Θα έπρεπε να αναδεικνύουν τις νέες πρωτοπορίες, τις νέες συλλογικότητες. Αντίθετα, αναπαράγουν τα ίδια, γνωστά αδιέξοδα. Πριν σπεύσουμε να κατακεραυνώσουμε το αδιέξοδο που ακούει στο όνομα Σαββόπουλος, ας κοιτάξουμε γύρω μας και εντός μας: στην εν μέρει τραγική παρουσία του Νιόνιου αντανακλάται μία ακόμα τραγικότερη απουσία, η δική μας. Ας διαφωνήσουμε λοιπόν με τον Σαββόπουλο και με τις μεθόδους του, αν έτσι μας αρέσει. Αλλά ας πούμε και κάτι άλλο, κάτι πρωτότυπο και δημιουργικό, για τους μετανάστες, τους τοξικομανείς, ή για ό,τι και όποιον θέλετε. Πείτε κάτι θετικό· έστω κάτι, έστω για κάποιον.

ηρ.οικ.

ΥΓ (1): «Έρχεται η στιγμή ν’ αποφασίσεις / αν θα πεθάνεις ή θα ζήσεις». Ιδιοφυές. Η ιστορία, πάντως, μας διδάσκει ότι δεν υπάρχει μόνο μία επιλογή, ούτε μία μόνο δεδομένη απάντηση. Η καταστροφή του πλανήτη και το τέλος του ανθρώπου είναι όχι μόνο μία φυσικο-μαθηματική βεβαιότητα, αλλά και ένα άκρως πιθανό κοινωνιολογικό και ιστορικό ενδεχόμενο. Η επιθανάτια αγωνία του Σαββόπουλου μπορεί να οδηγεί σε επικίνδυνα μονοπάτια, μας αφορά όμως περισσότερο από τα χαμόγελα νιρβάνας των ηγετών μας.

ΥΓ (2): Όσοι προγλωσσικοί χρυσαυγίτες και άλλα φασιστοειδή κρο-μανιόν  χάρηκαν με τις δηλώσεις Σαββόπουλου, παρακαλούνται να φύγουν πρώτοι για τα «αραιοκατοικημένα νησιά» παρέα με τις τσάπες, τις αξίνες και τα στυλιάρια τους. Ας δώσουν κι αυτοί, μια φορά, το καλό παράδειγμα.

Η Μαρία Φαραντούρη για τον Μπέρτολτ Μπρεχτ

ΟΤΑΝ Η ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟΝ ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ

Δημοσιεύτηκε στο Musicpaper (www.musicpaper.gr)

Βρισκόμαστε στα τέλη του 1978. Η Μαρία Φαραντούρη, ένα χρόνο μετά τα «Τραγούδια διαμαρτυρίας απ’ όλο τον κόσμο», βρίσκεται και πάλι στο στούντιο, ερμηνεύοντας αυτή τη φορά τραγούδια του μεγάλου γερμανού συγγραφέα Μπέρτολτ Μπρεχτ. Ο δίσκος θα εκδοθεί τελικά από τη «Μίνως Μάτσας & Υιός» τον Οκτώβριο του 1979 με τίτλο «Η Μαρία Φαραντούρη τραγουδάει Μπρεχτ». Το ιστορικό περιοδικό «Μουσική» (τεύχος 12, Νοέμβριος 1978, σελ. 54-61) φιλοξενεί την ελληνίδα ερμηνεύτρια σε μία μεγάλη συνέντευξη στον Γιώργο Κυριαζίδη. Από εκείνη την κουβέντα παρουσιάζουμε εκτενή αποσπάσματα που αφορούν τη σχέση της Φαραντούρη με τον Μπρεχτ και την επακόλουθη παγκοσμιοποίηση της ελληνικής δισκογραφίας, δεκαετίες πριν την έλευση του έθνικ και των μεγάλων διεθνών συνεργασιών…
ηρ.οικ.

-----

(…)

Μαρία Φαραντούρη: Μέσα στα πλαίσια των ανησυχιών μου ήταν και τα τραγούδια του Μπρεχτ, που δεν είναι βέβαια τόσο απλή υπόθεση. Τότε, στο θέατρο ΑΛΙΚΗ τα αντιμετώπισα λίγο σαν μια εισαγωγή στον Μπρεχτ και σαν πείραμα. Πώς θα μπορούσαν να λειτουργήσουν στον κόσμο. Αυτό το πράγμα λειτούργησε πειραματικά και σε μένα. Τα τραγούδια του Μπρεχτ είναι ένα κολοσσιαίο έργο, που πέρα απ’ τη μορφή του αυτή καθ’ εαυτή, το περιεχόμενό τους είναι γνωστό. Ξέρουμε πόσο ανεκτίμητη είναι η προσφορά του και πόσο ικανά τα τραγούδια του να επαναστατικοποιήσουν και να διαμορφώσουν τον καινούργιο άνθρωπο.

Πώς ξεκίνησες να παρουσιάσεις Μπρεχτ;

Πήγα στο Ανατολικό Βερολίνο να παρακολουθήσω θέατρο στο «Μπερλίνερ Ανσάμπλ». Οι περισσότερες παραστάσεις ήταν με έργα του Μπρεχτ. Εκεί, είχα την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με τους καλλιτέχνες που είναι ταυτόχρονα τραγουδιστές και ηθοποιοί, να συζητήσω τις απόψεις τους. Αυτό δεν σημαίνει πως θα μεταφέρω την άποψή τους εδώ. Σέβομαι την γενική άποψη και το πνεύμα του Μπρεχτ, αλλά θα το μεταφέρω στη δικιά μας νοοτροπία και ευαισθησία. Θα το εκλαϊκεύσω χωρίς να το απλοποιήσω, χωρίς να αγνοήσω τις αρχές του Μπρεχτ.

Θα φέρω ένα μεγάλο μουσικό, τον Henry Krtshil (Κρίχελ), που δίδασκε Μπρεχτ στους ηθοποιούς του «Μπερλίνερ Ανσάμπλ» από το 1958 και θεωρείται ένας από τους σοβαρότερους στο είδος. Είναι ενορχηστρωτής, πιανίστας και διευθυντής ορχήστρας, της κατ’ εξοχήν μπρεχτικής τραγουδίστριας Gisela Main. Θεώρησα πολύ σημαντικό να φέρω τον Krtshil και να συνεργαστεί με τους δικούς μας μουσικούς. Θα κάνει και την ενορχήστρωση, αλλά θα διδάξει και μένα.

Ποια είναι τα τραγούδια του Μπρεχτ που θα παρουσιάσεις;

Θα τραγουδήσω Μπρεχτ σε μουσική Βάιλ, Ντεσσάου και κυρίως του Άισλερ, που θεωρείται και ο πιο ολοκληρωμένος. Θα παρουσιάσουμε όλη τη γκάμα των τραγουδιών του Μπρεχτ. Απ’ τα πολιτικοποιημένα, τα επαναστατικά, τα ερωτικά τραγούδια με φιλοσοφική βάση, ακόμα και τραγούδια που μελοποίησε ο ίδιος ο Μπρεχτ.

Θα είναι τα τραγούδια:

* Το τραγούδι της Τζένυ, από την όπερα «Η άνοδος και η πτώση της πόλης Μαχαγκόνυ» με μουσική Βάιλ.

* Το τραγούδι της αλληλεγγύης, του Άισλερ.

* Η μπαλάντα για τη γυναίκα του ναζίστα φαντάρου (απ’ το «Σβέικ στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο») του Άισλερ.

* Το τραγούδι των παραπλανημένων κοριτσιών, σε μουσική του Μπέρτολτ Μπρεχτ.

* Το παράπονο του αλόγου.

* Το τραγούδι του Μολδάβα.

* Όλοι ή Κανένας, σε μουσική Άισλερ.

* Η Τζένυ των Πειρατών.

* Το τραγούδι του Σολομώντα.

* Σουραμπάγια Τζώνυ, και τα τρία από την «Όπερα της Πεντάρας» σε μουσική Κουρτ Βάιλ.

* Το Seerauber Balande που μελοποίησε ο Μπρεχτ και μετά ο Ντεσάου το έκανε κύριο θέμα στο θεατρικό έργο «Μάνα κουράγιο».

* Η μπαλάντα του νεκρού στρατιώτη, του Άισλερ.

* Και δύο τραγούδια μελοποιημένα από τον Μπρεχτ. Το Legende von toten sold και το den verfuhrten madchen.

Βέβαια τα τραγούδια του Μπρεχτ δεν ολοκληρώνονται ούτε σ’ ένα ούτε σε δύο άλμπουμ. Θα τα ηχογραφήσω και μετά θα πάρουν μια θεατρική μορφή. Θα είναι ρεσιτάλ θεατρικοποιημένο, όπου ένας αφηγητής θα αναφέρει με λίγα λόγια το πνεύμα του κάθε τραγουδιού. Σκηνοθέτης θα είναι ο Θόδωρος Τερζόπουλος που έχει ήδη ανεβάσει στην επαρχία δύο έργα του Μπρεχτ: το «Μικρό Μαχαγκόνυ» και το «Ψωμάδικο» που είχαν μεγάλη επιτυχία. Ο Τερζόπουλος έχει μαθητεύσει κι έχει δουλέψει σαν βοηθός σκηνοθέτη στο «Μπερλίνερ Ανσάμπλ».

Αυτή η προσπάθεια έχει γίνει και σ’ άλλες χώρες. Όπως στην Ιταλία ο Στρέλερ το ανέβασε στο «Πίκολο Τεάτρο» με την Μίλβα. Και άλλοι καλλιτέχνες έχουν τραγουδήσει Μπρεχτ στην Ευρώπη, ιδίως στην Ανατολική Γερμανία. Υπάρχουν και πολλοί δίσκοι. Έχω μια ανησυχία για όλ’ αυτά. Πιστεύω πως θα έχει απήχηση στον κόσμο. Τα λόγια είναι απλά μεταφρασμένα από τον Παύλο Μάττεσι. Τώρα, το πώς θα το αντιμετωπίσει η εταιρεία, αυτό είναι άγνωστο.

Με ποιο τρόπο θα εργαστείς φέτος;

(…)

Πάνω στα τραγούδια του Μπρεχτ, το πρόβλημα είναι να φτάσω στο σημείο να ολοκληρώσω την άποψή μου, γύρω από το πώς θα τα δώσω. Πρέπει να συνειδητοποιήσω τη δουλειά θεωρητικά. Μετά είναι τα σοβαρά μουσικά προβλήματα που θα ξεπεραστούν μόνο με την πολύ πρόβα. Δεν θα βγω σαν Γερμανίδα που είναι ψυχρή και λογική. Πρέπει ο Μπρεχτ να φτάσει στο ελληνικό κοινό. Αυτό είναι εκλαΐκευση χωρίς να παρεξηγηθεί ο όρος.

Το τραγούδι του Μπρεχτ άρχισε να γίνεται τα τελευταία χρόνια γνωστό, από τα θεατρικά του που παίζονται στην Ελλάδα. Αυτό όμως περιοριζότανε στους θεατρόφιλους, σε μια ελίτ διανοουμένων. Η Ελλάδα όμως δεν είναι αυτή. Τελευταία όμως μελοποιείται ο Μπρεχτ με καθαρά ελληνικό τρόπο. Ο Χατζιδάκις μελοποίησε τον «Κύκλο με την κιμωλία». Και ο Μαμαγκάκης έχει κάνει πολύ καλή δουλειά. Επίσης η προσπάθεια που κάνει ο Μικρούτσικος, που εκφράζει καθαρά την άποψή του. Νομίζω πως αυτά είναι πολύ σημαντικά.

Ίσως κάποιος αναρωτηθεί και πει, γιατί να δεχόμαστε επιρροές από ξένη κουλτούρα και δεν αναπτύσσουμε τη δικιά μας. Είναι μια εύλογη απορία, αλλά πιστεύω πως ειδικά ο Μπρεχτ είναι επίκαιρος, παγκόσμιος. Είναι διεθνής και νομίζω ότι οι προσπάθειες που γίνονται από νεώτερους συνθέτες, αλλά κι από τους μεγάλους, είναι φαινόμενο μέσα στον παγκόσμιο χώρο. Πιστεύω ότι με την απαρχή της διεθνοποίησης της ευαισθησίας, θα γνωρίσουμε πιο εύκολα την δικιά μας κουλτούρα, την δικιά μας ψυχή.

(…)

Συνέντευξη της Μαρίας Φαραντούρη στον Γιώργο Κυριαζίδη, περιοδικό «Μουσική, τεύχος 12, Νοέμβριος 1978, σελ. 54-61.