Δύο επιτυχημένες διασκευές: Βρώμικος Αέρας - Stretto Cafe '06

Και το remix - διασκευή ελληνιστί - θέλει το μάστορά του. Θέλει, δηλαδή, τέχνη πολλή να πάρεις ένα μουσικό κομμάτι, να το αγγίξεις και να δικαιολογήσεις αυτό σου το άγγιγμα. Θέλει κόπο και τρόπο, και προπαντός μία κάποια φιλοσοφία, μία πρόταση, μία κατεύθυνση που να νοηματοδοτεί το εγχείρημα. Και όλα αυτά να καταλήγουν σε ένα αποτέλεσμα αισθητικά άρτιο, φρέσκο όχι ως προς τον ήχο [τι βλακεία και αυτή η φράση... "φρέσκος ήχος"] αλλά ως προς την προσέγγιση, την οπτική. Ανέπνευστη διασκευή ίσον κλοπή. Εμπνευσμένη ίσον δημιουργία. Δύο διασκευές, αρκετά διαφορετικής υφής η καθεμία, που εμπίπτουν στη δεύτερη αυτήν κατηγορία είναι και οι ακόλουθες:

Σύλλογος Αποτυχημένων Μουσικών: "Βρώμικος Αέρας"

Το 1982, ο μέγας Βλάσσης Μπονάτσος τραγουδά τον "Βρώμικο Αέρα" για τις ανάγκες του σάουντρακ της "Στροφής". Ο Γιάννης Διαλιανίδης σκηνοθετεί άλλη μία cult ταινία του '80 και ο Γιώργος Θεοδοσιάδης περιγράφει μουσικά τις περιπέτειες ενός περιθωριακού. Άτομο και κοινωνία, κριτική και αυτοκριτική, δομή και υποκείμενο, σύντομο μάθημα προσωπικής φιλοσοφίας και κοινωνιολογικής ανάλυσης. 23 χρόνια μετά, στο δίσκο "Κρύβε λόγια", ο Σύλλογος Αποτυχημένων Μουσικών (ΣΑΜ) διασκευάζει τον Βρώμικο Αέρα με τέρμα τα γκάζια και τους ενισχυτές. Μπορεί να θυσιάζοται έτσι μερικά πανέμορφα μέτρα από την εισαγωγή της αρχικής εκδοχής, όμως το τραγούδι αποκτά μία μανιώδη επαναληπτικότητα και μία στυγνή, οργισμένη σαφήνεια. Σύλλογος Αποτυχημένων Μουσικών, ή Πύραυλος Επιφανείας-Αέρος (Surface-to-Air Missile); ΣΑΜ ή ...SAM; Πυραυλοκίνητο το τραγούδι, αεριωθούμενο και το συγκρότημα.

Βρώμικος αέρας
Μουσική-Στιχοι: Γιώργος Θεοδοσιάδης

Α' Ερμηνεία: Βλάσσης Μπονάτσος

Διασκευή: Σ.Α.Μ.

Μέσα στην πόλη τη ζωή μου πια τη χάλασα

κι η φτερωτή μου μηχανή δεν πάει πιο πέρα.

Περνώ ποτάμια και βουνά, περνώ τη θάλασσα,

όμως παντού ρουφάω βρώμικο αέρα.

Κυνηγημένος βγήκα πια στο περιθώριο,

τρέχω να φύγω και τη νύχτα κάνω μέρα.

Μια κατηφόρα έχω πάρει δίχως όριο,

γιατί συνήθισα στο βρώμικο αέρα.

Να ο αλήτης λένε όλοι σα με βλέπουνε,

μοιάζω με πλοίο που το ρίξανε στην ξέρα.

Θέλω ν' αλλάξω και τον κόσμο να μην ντρέπομαι,

όμως συνήθισα στο βρώμικο αέρα.

Εδώ που έφτασε η ζωή μου συλλογίζομαι,

να τη διακόψω οριστικά με μία σφαίρα.

Έτσι θα πάψω μοναχά να βασανίζομαι

και θα γλιτώσω από το βρώμικο αέρα.

Cayetano: "Stretto Cafe '06"

Ο Γιώργος Σταυριανός ο Μελωδός δεν είναι αυτοκράτορας του Βυζαντίου αλλά συνθέτης. Κι αν έπρεπε σώνει και καλά να διαλέξουμε τον άνθρωπο που έχει γράψει τις πιο ατόφιες, τις πιο πηγαίες, μελωδίες στην ελληνική δισκογραφία, τότε αναπόφευκτα θα διαλέγαμε αυτόν. Ολιγογραφής, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι κάθε δίσκος του, κάθε τραγούδι του, κάθε ορχηστρικό του είναι και ένα σπουδαίο συμβάν, ένα παλλόμενο γεγονός. Ο Cayetano είναι ένας έλλην πολίτης του κόσμου. Πολυταξιδεμένος, δεν κρατά τα ταξίδια του στο σκονισμένο άλμπουμ με τις φωτογραφίες, αλλά στο ορθάνοιχτο σεντούκι των "πειραγμένων" μελωδιών του. Η συνάντησή του με το Stretto Cafe του Σταυριανού μοιραία έβγαλε ένα μασούρι δυναμίτιδας, υπό τον μανδύα ενός γοητευτικού λουλουδιού. Προσοχή, όμως: κάτω από τα ροδοπέταλα κρύβεται μπαρουτόσκονη. Η φωνή στα ισπανικά δεν αφήνει περιθώρια παρανόησης: "Αδέρφια, βρισκόμασε εδώ μοναχά για να πούμε... μονάχα για να πούμε". Και μάλλον ανήκει στον Υποδιοικητή Μάρκος, τον ηγέτη των Ζαπατίστας. "Μονάχα για να πούμε"...τι να πούμε; Όχι πάντως τα κάλαντα... αλλά ίσως το πόσο πολύ θέλουμε να ζήσουμε, κουφάλα νεκροθάφτη. Και έτσι, ο έρωτας και το όνειρο του Σταυριανού συνάντησε τον έρωτα και το όνειρο του Cayetano. Από αλλού ήρθε ο ένας, από αλλού ο άλλος, ίδιος ο έρωτας, ίδιο και τ' όνειρο.

Ηρακλής Οικονόμου