Η Μελίνα στη Βικτώρια πριν το τέλος

Με τη "Μελίνα" του Γιώργου Τεντζεράκη και τις συγκεκριμένες πηγές έμπνευσης του τραγουδιού θυμήθηκα χρόνια περασμένα! Τότε που ξυπνούσα με "Διαίρεση" και κοιμόμουν με "Χορεύω", με το ενδιάμεσο χρόνο να ορίζεται πάντα από κάποιο τραγούδι του Βασίλη - "ζούμε για να σ' ακούμε" - Παπακωνσταντίνου. Πόσο ξεπερασμένα ακούγονται όλα αυτά σήμερα, και πόσο έντονα όμως αφορούσαν κάποιους, κάπου, κάποτε. Αλλά γιατί μου τα θύμισε όλα αυτά το συγκεκριμένο τραγούδι; Μήπως επειδή εδώ συμμετέχει ο ίδιος ο Παπακωνσταντίνου;

Όχι, δεν είναι η φωνή του Παπακωνσταντίνου που μου ξύπνησε τις αναμνήσεις. Εξάλλου, έχω ακούσει δεκάδες άλλα τραγούδια με τη φωνή του Β.Π. που σε τίποτα και με τίποτα δεν θυμίζουν τα χρυσά 1980s. Εδώ δεν είναι θέμα ερμηνείας, αλλά μουσικής. Είναι η μελωδία του Τεντζεράκη η αφορμή, η οποία σε δύο γυρίσματα θυμίζει κάπως έντονα τις μουσικές του Παπακωνσταντίνου στη "Βικτώρια" και του Lucio Battisti στο "Πριν το τέλος".

Μπορεί και να έχω λάθος, να είμαι τελείως φάουλ. Όμως στο 0.53 ακούω "Όχι δεν είναι ανασφάλεια αυτό" και θυμάμαι "Στη λεωφόρο σε ζητώ και στη Βικτώρια". Και στο 1.22 το ηχείο παίζει "Σε μια βιτρίνα σ' έχω Μελίνα / που φροντίζω να μη σπάσει και χαθώ" και γύρω αντηχεί "Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ / κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω".

Δεν τον γνωρίζω προσωπικά τον συγκεκριμένο τραγουδοποιό, του εύχομαι ό,τι καλύτερο στην καριέρα του, και δεν υπονοώ φυσικά τίποτε μεμπτό ή κακοπροαίρετο, απλές μελωδικές ομοιότητες επισημαίνονται εδώ. Ίσως να πρέπει ο Τεντζεράκης να αφομοιώσει καλύτερα τις καλλιτεχνικές του επιρροές, ή ίσως απλά εγώ πρέπει να επισκεφτώ Ω.Ρ.Λ. Όλα παίζουν, αλλά ειλικρινά δεν είναι αυτό το θέμα.

Το θέμα είναι βαθύτερο. Μήπως έχουμε φτάσει στο σημείο όπου τα είπαμε όλα; Μήπως τα τραγουδήσαμε όλα, τα γράψαμε όλα, τα μελοποιήσαμε όλα, με όλους τους τρόπους και σε όλους τους δρόμους, σε όλες τις εκδοχές; Μήπως τελικά η παλίρροια αυτού του μαγικού ρεύματος που ονομάσαμε νέο ελληνικό τραγούδι έχει πλέον οδηγήσει στον κορεσμό; Και, μήπως ο λόγος που τα μεγαλύτερα κεφάλια του έντεχνου παράγουν αντι-μουσική στα τελευταία έργα τους είναι αυτός ακριβώς ο κορεσμός; Προσοχή: αντι-μουσική δεν σημαίνει κακή μουσική, σημαίνει άρνηση της μουσικής, στις καθιερωμένες τουλάχιστον φόρμες της. Μήπως η ποσοτική συσσώρευση μεγάλων τραγουδιών οδήγησε στην ποιοτική μεταβολή από την ανάποδη; Μήπως η στατιστική περιέχει το μυστικό για την τωρινή, κακιά μοίρα μας; Μήπως είναι καιρός να συμβιβαστούμε με το αμείλικτο αλλά και τόσο φυσιολογικό και υγιές τέλος;

ηρ.οικ.