Το ωραιότερο χασάπικο, πλημμυρισμένο από τη μελωδική ευγένεια του Γιώργου Χατζηνάσιου, την φιλοσοφημένη απλότητα του Νίκου Γκάτσου και την έντιμη ευθύτητα του Αντώνη Καλογιάννη. Η περιπέτεια του έρωτα δίχως φτιασίδια, το όνειρο που γίνεται στάχτη, αλλά και η απέραντη ομορφιά του ελληνικού τραγουδιού!
Αφιερωμένο στον Δημήτρη που το μοιράστηκε.
ηρ.οικ.
Της μοίρας τ' αδράχτι
Άνοιξα πάλι την πόρτα σου κι ήρθα
για να πιω τ’ αφιόνι σου μια βραδιά
κι είδα να σβήνει για μένα μια σπίθα
μες στο παραγώνι σου.
Έτσι γυρίζει της μοίρας τ’ αδράχτι
κι ο καημός δε λέγεται,
κι από μια σπίθα κρυμμένη στη στάχτη
τ’ όνειρό μας καίγεται.
Ήρθες κοντά μου και πάλι σαν πρώτα,
μια στιγμή δεν γύρισα να σε δω,
στάθηκα μόνο για λίγο στην πόρτα
κι έχε γεια ψιθύρισα.
Έτσι γυρίζει της μοίρας τ’ αδράχτι
κι ο καημός δε λέγεται,
κι από μια σπίθα κρυμμένη στη στάχτη
τ’ όνειρό μας καίγεται.
2 σχόλια:
Ο Αντώνης Καλογιάννης είναι, κατά τη γνώμη μου, ένας θαυμαστός, χρωματικός, ευαίσθητος, γενναία μελαγχολικός, κι ιδιαίτερα βιωματικός ερμηνευτής.
Στη συνείδησή μου ο Αντώνης Καλογιάννης εκφράζει την περηφάνια.
Δημήτρη, τα είπες όλα... Μεγάλος ερμηνευτής, και μεγάλο το τραγούδι που ξεσκόνισες. Φιλιά, ηρ.
Δημοσίευση σχολίου