Τι κι αν δεν μπορείς να περπατήσεις πέρα από την Γ' Σεπτεμβρίου και τη Χαλκοκονδύλη μέρα μεσημέρι; Τι κι αν η Τοσίτσα έχει γίνει ένα απέραντο πρεζοκομείο; Τι κι αν η Πατησίων το βράδυ είναι ζώνη πολέμου; Τι κι αν η Ευριπίδου είναι άβατο και η Πλατεία Θεάτρου πιάτσα ξεπουλήματος σωμάτων και ψυχών; Γι' όλα αυτά ο μνημειώδους ανικανότητας δήμαρχος Καμίνης δεν μπορεί και δεν θέλει να κάνει τίποτα. Και πώς να κάνει, με τόσους άεργους υπαλλήλους; Πήγα πρόσφατα δια υπόθεσίν μου σε ένα από τα γραφεία του Δήμου, ακριβώς πάνω στην Πλατεία Ψυρρή, και έφριξα: ένα ισόγειο γεμάτο γραφεία εντελώς άδεια από έγγραφα ή υπολογιστές, με υπαλλήλους που ξεκουράζονται ακουμπώντας τα κεφάλια τους στα τραπέζια. Πηγαίνετε κι εσείς, σας υπόσχομαι ότι θα ζήσετε μία αξέχαστη εμπειρία. Πλατεία Ψυρρή, μαγαζί γωνία.
Μπορεί λοιπόν ο Δήμος να βουλιάζει στην υποβάθμιση, όταν όμως οι κομματικοί πατέρες του Καμίνη δίνουν εντολές, αυτός οφείλει να τις εκτελεί. Και τις εκτελεί στην εντέλεια! Τι κι αν η ευαισθησία του ξεκινά από το ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρετανία" και τελειώνει στο Υπουργείο Οικονομικών, άντε και στα McDonalds; Στην εντέλεια! Και έτσι, από σήμερα τα ξημερώματα, ο έλληνας πολίτης μπορεί να καυχιέται ότι η Πλατεία Συντάγματος "καθάρισε". Από τι καθάρισε; Από πανό, συνθήματα, και μία ντουζίνα σκηνές. Ουφ, επιτέλους, να ανασάνει λίγο η πρωτεύουσα...
Όσο για την ελληνική αστυνομία, αυτή είναι πλέον ανεκδιήγητη! Έχω βαρεθεί να τους βλέπω αραγμένους στη Σκουφά με τα μηχανάκια τους να πίνουν φραπέ και να τρώνε σάντουιτς. Ποιούς προστατεύουν, και από τι; Τις κυρίες, μήπως πάθει ηλίαση το κανίς τους; Ή τους μεγαλοτραπεζίτες, μπας και χαθούν στο μέτρημα; Κατέβηκαν λοιπόν στο Σύνταγμα κι αυτοί, και έφεραν σε πέρας άλλη μία δύσκολη αποστολή, πήραν τους υπνόσακους και δρόμο! Έτσι, αντρίκεια πράγματα. Όχι, παίζουμε!
Για επίλογο, σας αποχαιρετώ με λίγο Οδυσσέα Ιωάννου από τις 16 Νοεμβρίου 2010 και το αγαπημένο μου Protagon.gr. Δόξα σοι ο θεός, σε καθετί στην Ελλάδα, από τον Μητσοτακη ως τον Σημίτη, και βεβαίως και ως τον Καμίνη, υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει στον αιώνα των αιώνων ένα αριστερό άλλοθι, μία θεσπέσια επαναστατική γαρνιτούρα, για ορεκτικό ή για καλή χώνεψη.
Έχω περάσει κι άλλες τέτοιες Κυριακές σαν την προηγούμενη. Μικροχαρές, μικροαισιοδοξίες, ευθυμία και κρασί στο σπίτι φίλων. Όχι τίποτα μεγάλες νίκες, ποτέ δεν εκλέχτηκε υποψήφιος που ψήφισα –πώς να την δεις αυτή τη χαρά όταν δεν έχεις ποτέ σου ψηφίσει ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ- αλλά μόνο κάτι δαγκωμένα κομμάτια, αποφάγια νικητών. Το μη χείρον, ξέρεις…Πρώτη φορά στη ζωή μου ψήφισα κάποιον που εκλέχτηκε- τον Καμίνη. Το γιατί και το πώς δεν έχουν σημασία πια. Ακριβώς όπως πίστευα πως εμείς οι ποδοσφαιρόφιλοι Έλληνες ποτέ δεν θα ανατριχιάσουμε από έναν κερδισμένο μεγάλο τελικό και βρέθηκα εκείνο το βράδυ στο Da Luz στην Λισαβώνα, σαν μεθυσμένος πιτσιρικάς σε λούνα παρκ να σηκώνω ένα ευρωπαϊκό με τον Ζαγοράκη, έτσι και την Κυριακή η παρέα των μονίμως “χαμένων” χαιρόταν με την νίκη του Καμίνη ή με την ήττα του Κακλαμάνη, θα σε γελάσω…
Από τη μεριά μου, τι άλλο να ευχηθώ, παρά "και του χρόνου", με ακόμα μεγαλύτερες ανατριχίλες!
ηρ.οικ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου