Ποια είναι η γνώμη σας για τον ρόλο της κριτικής;
(...)
Η κριτική ήταν, είναι και θα είναι μια παρασιτική άσκηση εξουσίας από τους μη δημιουργούς στους δημιουργούς. Δεν νομίζω όμως να άλλαξε ποτέ σε κάτι τη ροή των πραγμάτων. Το ρεύμα του ποταμού, όσα πετραδάκια και να βάλεις, ή θα τα παρασύρει ή θα τα πλημμυρίσει. Όλη η ιστορία το αποδεικνύει: κάθε τι καινούργιο πολεμήθηκε και κάθε τι αξιόλογο επέζησε.
Άρης Χριστοφέλλης, συνέντευξη στον Αλέξανδρο Ιωάννου, Δίφωνο, τ. 9, Ιούνιος 1996.
5 σχόλια:
Καλημέρα Ηρακλή και καλό χειμώνα να έχουμε!
Αυτή τη δήλωση φαντάζομαι θα την ανέβασες όχι ως ενδιαφέρουσα αλλά ως παράδειγμα του πόσο λάθος μπορεί να κάνει κανείς, ακόμα κι αν λέγεται Άρης Χριστοφέλλης. Πραγματικά, ολόκληρο το απόσπασμα αποτελεί μια χονδροειδή γενίκευση που θα περίμενα να ακούσω από κανέναν αδιάβαστο τραγουδιστάκο και όχι από τον Χριστοφέλλη...
Ηρακλή, είσαι εξπέρ, να ανάβεις τα αίματα!
Καλά τα είπε ο Μιχάλης, περί γενίκευσης. Δυστυχώς, ζούμε στην εποχή όχι, μόνο της παγκοσμιοποίησης, αλλά και της ομογενοποίησης! Οι περισσότεροι, ρίχνουν απαντήσεις ξεπέτα, τσουβαλιάζοντας.
Προτείνω ένα επίκαιρο άρθρο της Δώρας Παπαδοπούλου("Η κριτική δεν πάει πανεπιστήμιο"), όπως και το δικό μου("Το φαινόμενο των ΠΥΞ ΛΑΞ, η θανατολατρεία κι η μυθολογία στο ελληνικό τραγούδι"), και τα δυο δημοσιεύτηκαν στο www.e-orfeas.gr κι αξίζει να διαβαστούν, μιας και θίγουν πράγματα σχετικά με το θέμα σου(ποιος είναι ο ρόλος της κριτικής)κι "απαντούν" και στον Χριστοφέλλη(αν μπορείς, και το κρίνεις σκόπιμο, κάντα λινκ στο σχόλιο μου εδώ, γιατί εγώ δεν γνωρίζω τεχνικά - ειδάλλως, όποιος θέλει, θα τα βρει στον ΟΡΦΕΑ, είναι "φρέσκα", στην αρχική σελίδα του περιοδικού).
Όσον αφορά, αυτό που λέει ο Χριστοφέλλης, ότι η κριτική δεν άλλαξε τίποτα στη ροή των πραγμάτων, διαφωνώ. Άλλαξε("επίσημα και κυρίαρχα" τουλάχιστον,) και παγίωσε πράγματα κι ονόματα, που τα παπαγαλίζουν όλοι, ανεξάρτητα αν τα πιστεύουν μέσα τους ή όχι.
Γι' αυτό και το "οι παρέες γράφουν ιστορία", δεν μου αρέσει καθόλου, το έχω πάρει στραβά. Την Ιστορία πρέπει να την γράφουν οι αποδεδειγμένες αλήθειες κι όχι οι ισχυρές παρέες...
Καλό χειμώνα Μιχάλη! Ίσα-ίσα, την απάντηση του Χριστοφέλλη την προσυπογράφω και με τα δέκα δάχτυλα. Όταν η κριτική γίνεται συνώνυμη είτε της εμπάθειας και της έπαρσης, είτε των δημοσίων σχέσεων και του μάνατζμεντ, είναι χρήσιμο να επιστρέφουμε στα βασικά.
Τάσο, να είσαι σίγουρος ότι οι λιγοστοί αναγνώστες των "προαστίων" διαβάζουν τον Ορφέα τακτικότατα. Δυστυχώς, ούτε κι εγώ μπορώ να βάλω λινκς σε σχόλιο. Εμένα πάντως η υπενθύμιση του τι σημαίνει δημιουργία και τι παρασιτισμός και διαμεσολάβηση με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.
Ηρακλή τις απόψεις μας καταθέσαμε κι οι τρεις, ασχέτως αν τη βλέπουμε από άλλο πρίσμα τη δήλωσή του. Πάντως, θέλω να πιστεύω, πως εμείς οι τρεις, όσον αφορά την κριτική, παίζουμε αγνά κι αφιλοκερδώς, "για τη φανέλα".
Και μια διευκρίνηση, για να μην με παρεξηγήσει κανείς, ότι πάω να κάνω διαφήμιση του ΟΡΦΕΑ ή άρθρων του, μέσω του μπλογκ σου. Αναφέρθηκα στα λινκ, για ευκολία του αναγνώστη και γιατί πιστεύω ότι πρέπει να διαβαστούν ολόκληρα κι ανοιχτόμυαλα αυτά τα δυο άρθρα. Και θα τα αδικούσα και θα τα έκανα ίσως και παρεξηγήσιμα, αν τα μετέφερα, στα πλαίσια ενός σχολίου, με μια - δυο φράσεις.
Καλή συνέχεια και καλό χειμώνα. Εδώ θα είμαστε να κουβεντιάζουμε.
Ηρακλή, θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου ότι πολλοί κριτικοί έχουν πέσει στη λούμπα που αναφέρεις, βάζοντας τους εαυτούς τους σε θέση συμβουλάτορα-παράγοντα-παντογνώστη - πιθανότατα είμαι κι εγώ σε αυτούς που έχουν κάνει αυτό το λάθος. Η συγκεκριμένη δήλωση, όμως, όπως είναι διατυπωμένη, είναι τελείως μονόπλευρη - με συγχωρείς που επιμένω. Κι ας μην ξεχνάμε ότι "εξουσια" δεν ασκεί μόνο ένας κριτικός με εμπάθεια αλλά και ένας καλλιτέχνης με παρωπίδες που κάνει δηλώσεις σε περιοδικά με χιλιάδες πωλήσεις, όπως το Δίφωνο εκείνη την εποχή.
Δημοσίευση σχολίου