Julio Cortazar, Rayuela, κεφ. 73

73.

Sí, pero quién nos curará del fuego sordo, del fuego sin color que corre al anochecer por la rue de la Huchette, saliendo de los portales carcomidos, de los parvos zaguanes, del fuego sin imagen que lame las piedras y acecha en los vanos de las puertas, cómo haremos para lavarnos de su quemadura dulce que prosigue, que se aposenta para durar aliada al tiempo y al recuerdo, a las sustancias pegajosas que nos retienen de este lado, y que nos arderá dulcemente hasta calcinarnos.

***

73.

Ναι, αλλά ποιος θα μας γλιτώσει απ’ την αθόρυβη φωτιά, απ’ τη φωτιά δίχως χρώμα που τρέχει όταν νυχτώνει στην rue de la Huchette, βγαίνοντας από σαρακοφαγωμένες πόρτες, από στενούς διαδρόμους, την άμορφη φωτιά που γλύφει τις πέτρες και παραφυλά στα κατώφλια, πώς θα ξεπλυθούμε απ’ το γλυκό, συνεχές της κάψιμο που θρονιάζεται για να διαρκέσει συμμαχώντας με το χρόνο και την μνήμη, με τις γλοιώδεις ουσίες που μας κρατάνε απ’ αυτή την πλευρά και που μας καίει γλυκά ώσπου να μας απανθρακώσει.

Julio Cortázar, Rayuela, 1963

Μετάφραση: Ειρήνη Φιλιππίδου