"Υπάρχουν τραγούδια που σε κάνουν να θυμάσαι και εκείνα που σε κάνουν να ξεχνιέσαι. Αυτή για μένα είναι μια θεμελιώδης διάκριση των τραγουδιών. Φοβάμαι ότι για λόγους έξω από εμάς, και ανεξάρτητους από τη θέλησή μας, τα ερωτικά τραγούδια «χρησιμεύουν» για να μας κάνουν να ξεχνιόμαστε, να αυταπατώμαστε, να αυτοϊκανοποιούμαστε, να γινόμαστε περισσότερο αυτάρεσκοι… Για μένα, που δεν αντιλήφθηκα ποτέ το τραγούδι ως εξωτερίκευση ερωτικού συναισθήματος ή ως αμιγή διασκέδαση, αυτή η δουλειά ήταν μια ευχάριστη παρένθεση. Εντάξει, έχει και κάποια νοσταλγικότητα το πράγμα και βέβαια δύο ή τρία κομμάτια από τα Σκουριασμένα Χείλια ενδεχομένως να τα έγραφα ακόμη και σήμερα έτσι. Στο Κόκκινο Κουμπί και στο Έξω οι φωνές από την άποψη της στιχουργικής φόρμας δεν θα ’βαζα τίποτα. Εξακολουθούν να είναι έγκυρα, έχουν ένα δυναμισμό μέσα τους και δεν είναι απλώς κομμάτια που επιζητούν τη νοσταλγία μας.
Όταν - μετά από πρόταση του Γιώργου Μακράκη - γνώρισα τον Σταμάτη Κραουνάκη, είχα ορισμένες αντιλήψεις για το τι είναι και τι κάνει ένας συνθέτης. Ο Κραουνάκης σαφώς και ήταν μιας άλλης σχόλης. Ίσως αυτή η αντίστιξη χαρακτήρων, ψυχοσυνθέσεων, ιδεολογικών τάσεων, αυτή η υφέρπουσα «αντιπαλότητα», να έκανε ακόμη δελεαστικότερα τα τραγούδια. Από πλευράς μου πάντως έφτιαξα ερωτικά κομμάτια που προσπαθούν όχι να προτυποποιήσουν την ερωτική συμπεριφορά αλλά να κατανοήσουν τα νέα ερωτικά πρότυπα της εποχής εκείνης. Εκ των υστέρων ίσως είναι λογικό αυτός ο δίσκος να θεωρείται περισσότερο του Κραουνάκη, γιατί ο Κραουνάκης συνέχισε να γράφει σ’ αυτά τα πλαίσια. Πιο εύκολα θα πίστευες σήμερα ότι αυτά τα κομμάτια είναι της Νικολακοπούλου γιατί εκ των υστέρων η Λίνα ακολουθεί αυτό το επιτυχημένο πείραμα· και δεν το λέω καθόλου μειωτικά. Ίσως αυτό της δίνει ένα στίγμα, μια ώθηση, μια κατεύθυνση και έχει πια το περιθώριο και την άνεση να επαναλάβει το πείραμα, να το εκλεπτύνει, να το λειάνει περισσότερο και να το προεκτείνει στον χρόνο. Είναι μια κατεύθυνση την οποία εγώ δεν ακολουθώ ούτως ή άλλως".
Κώστας Τριπολίτης
«Σκουριασμένα Χείλια», ένθετο cd, Δίφωνο, αρ. 44, 1999.
1 σχόλιο:
Τεράστιος δίσκος
Δημοσίευση σχολίου