Γίνεται χαμός, κοινωνικός και ταξικός, αλλά λίγο πριν αρχίσουν οι ανταποκρίσεις από τους δρόμους επιτρέψτε μου να σας απασχολήσω με λίγη ακόμα κατινιά. Ναι, το βρήκατε, στη διαδικτυακή μουσική δημοσιογραφία αναφέρομαι.
Έχω, βλέπετε, αρχίσει να χάνω τα αυγά και τα πασχάλια με συμπεριφορές μανατζερίστικες και ψωνισμένες, που ευτελίζουν κάθε ιδέα δημοσιογραφικής ή ερευνητικής ενασχόλησης με τη μουσική και το τραγούδι. Από τα πολλά μεγάλα ΕΓΩ έχει αρχίσει να κρύβεται ο ήλιος, σκοτείνιασε! Και το χειρότερο είναι ότι μ' αυτά και μ' αυτά κοινωνικοποιείται στο ναρκισσισμό και στην αυτο-αναφορικότητα μία νεότερη γενιά αναγνωστών, τη στιγμή που παιδαγωγικά έχει ανάγκη το ακριβώς αντίθετο. Πας να διαβάσεις ένα κείμενο, μία συνέντευξη, μία δισκοκριτική, και τελικά καταλήγεις να διαβάζεις την αυτοβιογραφία του εκάστοτε υπογράφοντα. Τελικά ποιος τη γράφει τη μουσική βρε παιδιά, ο συνθέτης ή ο δισκοκριτικός; Μιλάμε ότι έχει χαθεί η μπάλα: απόψεις, οδηγίες, εντολές, συστάσεις, ο δρόμος προς τη δόξα είναι γραμμένος από διαδικτυακούς - και δικτυωμένους! Κάνε στη άκρη άνθρωπέ μου, μπας και ακούσουμε και λίγο μουσική, μπας και πάρουμε χαμπάρι το έργο και το μήνυμα. Δε λέω, θες να το παίζεις μεσάζοντας, ας το παίξεις, δικαίωμά σου. Μία χώρα που έχει μάθει στους μεσάζοντες πάντα και παντού, φαίνεται ότι τους έχει συνηθίσει και στη μουσική, αντί να τους αποβάλλει δια της φυσιολογικής οδού και να τραβήξει και το καζανάκι. Δικαίωμά σου, λοιπόν, να είσαι ο μεσάζοντας. Αλλά μη μας κάνεις να σιχαθούμε και τη μουσική ολάκερη.
Έχω, βλέπετε, αρχίσει να χάνω τα αυγά και τα πασχάλια με συμπεριφορές μανατζερίστικες και ψωνισμένες, που ευτελίζουν κάθε ιδέα δημοσιογραφικής ή ερευνητικής ενασχόλησης με τη μουσική και το τραγούδι. Από τα πολλά μεγάλα ΕΓΩ έχει αρχίσει να κρύβεται ο ήλιος, σκοτείνιασε! Και το χειρότερο είναι ότι μ' αυτά και μ' αυτά κοινωνικοποιείται στο ναρκισσισμό και στην αυτο-αναφορικότητα μία νεότερη γενιά αναγνωστών, τη στιγμή που παιδαγωγικά έχει ανάγκη το ακριβώς αντίθετο. Πας να διαβάσεις ένα κείμενο, μία συνέντευξη, μία δισκοκριτική, και τελικά καταλήγεις να διαβάζεις την αυτοβιογραφία του εκάστοτε υπογράφοντα. Τελικά ποιος τη γράφει τη μουσική βρε παιδιά, ο συνθέτης ή ο δισκοκριτικός; Μιλάμε ότι έχει χαθεί η μπάλα: απόψεις, οδηγίες, εντολές, συστάσεις, ο δρόμος προς τη δόξα είναι γραμμένος από διαδικτυακούς - και δικτυωμένους! Κάνε στη άκρη άνθρωπέ μου, μπας και ακούσουμε και λίγο μουσική, μπας και πάρουμε χαμπάρι το έργο και το μήνυμα. Δε λέω, θες να το παίζεις μεσάζοντας, ας το παίξεις, δικαίωμά σου. Μία χώρα που έχει μάθει στους μεσάζοντες πάντα και παντού, φαίνεται ότι τους έχει συνηθίσει και στη μουσική, αντί να τους αποβάλλει δια της φυσιολογικής οδού και να τραβήξει και το καζανάκι. Δικαίωμά σου, λοιπόν, να είσαι ο μεσάζοντας. Αλλά μη μας κάνεις να σιχαθούμε και τη μουσική ολάκερη.
Ηθικό δίδαγμα - πρώτα απ' όλα προς τον εαυτό μου: καλέ μου άνθρωπε, οι τραγουδιστές, οι συνθέτες και οι στιχουργοί θα υπήρχαν και χωρίς εσένα, δόξα τω θεώ της μουσικής. Θα υπήρχαν και δίχως το blog σου, την ιστοσελίδα σου, το περιοδικό σου, τη στήλη σου. Σου το εγγυώμαι, θα υπήρχαν, όπως υπήρξε ο Λιστ και ο Σκαλκώτας και ο Ρότα, κι ας μην είχαν διαδίκτυο και χορηγούς. Θα υπήρχαν, επειδή η δημιουργία υπάρχει πριν τη διαμεσολάβηση.
Εσύ, αλήθεια, δίχως αυτούς, θα υπήρχες; Ως τι;
ηρ.οικ.
ηρ.οικ.
5 σχόλια:
Καλημέρα Ηρακλή! Πολύ καλά τα γράφεις, έτσι είναι. Πρέπει όλοι μας να ξαναβρούμε το μέτρο στη γραφή...
Γεια σου Μιχάλη. Τι κάνει η κορούλα σου; Εκεί, πάντως, δεν χρειάζεται μέτρο!
Λυπάμαι παιδιά, αλλά θα διαφωνήσω και με τους δυο σας.
Ο δημοσιογράφος, δεν είναι μόνο για να μεταδίδει ειδήσεις και να γράφει δελτία Τύπου. Είναι και για να κρίνει και να καταθέτει κι απόψεις και προτάσεις, εφόσον έχει εντρυφήσει στο αντικείμενό του, όποιο κι αν είναι αυτό. Αν διαβάσετε τον έντυπο κι ηλεκτρονικό Τύπο, πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν οι στήλες γνωμών και προτάσεων. Αυτή, όμως, η δημοσιογραφική γνώμη και πρόταση δεν τον κάνει, ούτε μάνατζερ(ο οποίος είναι επαγγελματίας και πληρώνεται για τις προτάσεις του), ούτε μεσάζοντα - αφού οι μεσάζοντες δεν κάθονται δημόσια να καταθέσουν απόψεις και προτάσεις, αλλά χώνονται σε καλλιτεχνικές παρέες και σε "αυλές" καλλιτεχνών, για να επιζήσουν ως παράσιτα.
Οι καλλιτέχνες θα υπήρχαν και χωρίς τους δημοσιογράφους, αλλά δεν ξέρω αν το έργο τους θα γινόταν γνωστό χωρίς αυτούς. Θυμάμαι, έγραφε ο βετεράνος δημοσιογράφος Τάσος Κουτσοθανάσης, ότι όταν πήρε την πρώτη συνέντευξη του Πάριου, τον κάλεσε σπίτι του και του έκανε το τραπέζι από τη χαρά του!
Χαίρομαι Ηρακλή, που έχεις το θάρρος να βάζεις και τον εαυτό σου μέσα, ειδικά όταν αναρωτιέσαι, ποιος γράφει τη μουσική ο συνθέτης ή δισκοκριτικός; Γιατί έχω διαβάσει σε παλιότερες κριτικές σου, να διαμαρτύρησε που ο Νταλάρας τραγούδησε το "Ήσουνα φεγγάρι" και το "Μικρή πατρίδα". Ο Σταυριανός κι ο Ανδρέου τα έγραψαν, κι όχι εσύ κι εγώ, κι είχαν το γνώθι σαυτόν, σε ποιον τραγουδιστή τα δίνουν να τα ερμηνεύσει ξανά κι αυτός. Έπρεπε να πάρουν την άδεια μας; Ή εμείς να μην έχουμε το δικαίωμα να τους κρίνουμε-ανάλογα με το πρίσμα μας - θετικά ή αρνητικά;
Μετά μιλάς για εντολές, οδηγίες και συστάσεις. Εσύ δεν ήσουν που τις έδινες στον Νταλάρα, τον Πάριο και την Αλεξίου, ζητώντας τους να αποσυρθούν;
Εσύ δεν ήσουν που είχες κι άποψη μακετίστα, κρίνοντας το εξώφυλλο του αφιερώματος στον Λευτέρη Παπαδόπουλο από το ΜΜΑ("Θα πιω απόψε το φεγγάρι"), όπου διαπίστωνες ότι ο Νταλάρας φωτίζεται πιο πολύ;!
Εγώ δεν τα κατηγορώ όλα αυτά, τα θεωρώ νορμάλ, στα πλαίσια μιας κριτικής και μιας άποψης. Αλλά, αφού κι εσύ τα κάνεις, γιατί τα κατηγορείς;
Ουουου, βεβαίως Τάσο, πρώτα απ' όλους βάζω τον εαυτό μου μέσα.
Όπως έλεγε και ο Μάης του '68: "δύναμή μας η αντίφασή μας"!
Καλημέρα!
ηρ.
Μια χαρά είναι η κόρη μου Ηρακλή. Και πώς να μην είναι αφού δεν παίρνει χαμπάρι τι συμβαίνει γύρω της;...
Δημοσίευση σχολίου