70 χρόνια συμπληρώθηκαν χθες από την ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου. Πόλεμο με στρατεύματα και εισβολείς με οπλοπολυβόλα μπορεί σήμερα να μην έχουμε, αλλά έχουμε απ' τα υπόλοιπα: μαυραγορίτες που ψωνίζουν όσο-όσο τα δαχτυλίδια της γιαγιάς, κατάλυση κάθε έννοιας κρατικής κυριαρχίας, ένα χρεοκοπημένο και απο-νομιμοποιημένο πολιτικό προσωπικό, τρομακτικές διεθνείς αντιθέσεις που ξεσπούν με ορμή σε μεμονωμένες χώρες, αρπαγή των πλουτοπαραγωγικών πηγών και κρίσιμων παραγωγικών συντελεστών, και πάει λέγοντας. Όλα αυτά όμως, γίνονται με τον μανδύα της κανονικότητας και της αναγκαιότητας. Δεν υπάρχει Γοργοπόταμος ούτε Δίστομο, ούτε ηρωισμός, ούτε τρομοκρατία, παρά μόνο ο μπαμπούλας της πτώχευσης και η πάλη της καθημερινής επιβίωσης.
Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, οι εν δυνάμει οργανωμένοι φορείς ενός μετώπου που με άλλους φυσικά όρους και άλλα μέσα σε σχέση με το παλαιό ΕΑΜ θα αναλάμβανε να προωθήσει την λαϊκή χειραφέτηση - με ταξικούς, πρωτίστως, και εθνικούς όρους - κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Σεχταρισμός από τη μία, οπορτουνισμός από την άλλη, και όλα πάνε θαυμάσια για τους κομματικούς σχηματισμούς της αριστεράς. Καμία από τις μεγαλο-στελεγχάρες δεν αναρωτιέται γιατί περνάει το ένα μέτρο μετά το άλλο χωρίς αντίσταση από πουθενά, και κανένας δεν μπορεί να φανταστεί ότι το πρόβλημα δεν είναι στον κόσμο, αλλά στις εναλλακτικές που (δεν) του σερβίρονται. Όμως, η ιστορία λειτουργεί με ασυνέχειες, με αλληλοδιαδοχή ρήξεων και στασιμοτήτων, δεν είναι ούτε γραμμική ούτε προβλέψιμη. Και αυτό που σήμερα φαντάζει αδύνατο στη σφαίρα της συνείδησης - κυρίως γιατί ακόμα αυτά που έχουν να χαθούν είναι πολλά και αξιοσημείωτα - αύριο μπορεί να θεωρείται αναγκαίο.
Το πραγματικά ανησυχητικό είναι ότι αφενός, μία πληθώρα ριζικών κοινωνικών μεταβολών στην παγκόσμια ιστορία απαίτησαν εμπόλεμη κατάσταση, και ότι αφετέρου, ο πόλεμος αποτελεί μία κάποια λύση στα προβλήματα που θέτει η κρίση υπερσυσσώρευσης του καπιταλισμού. Με άλλα λόγια, δεν ξέρω αν οι ρίζες του παλαιού ΕΑΜ στον πόλεμο είναι απλώς ένα ιστορικό γεγονός, ή μία ανάμνηση από το ζοφερό μέλλον. Δεν ξέρω αν ένα νέο ΕΑΜ θα μπορούσε να αποτελέσει αντίβαρο προς τη βαρβαρότητα, ή ιστορικό προϊόν της.
ηρ.οικ.
3 σχόλια:
Αυτές τις μέρες προβάλλεται στην Ταινιοθήκη ένα πολύ ωραίο ντοκιμαντέρ για τον Αρη Βελουχιώτη. Κι είναι πραγματικά ένα ντοκιμαντέρ γιατί σε αφήνει να καταλάβεις το ιστορικό πλαίσιο της εποχής μόνο από τις μαρτυρίες (που είναι υπεραρκετές) και χωρίς προπαγάνδα.
Ενα από αυτά που κράτησα από την ταινία είναι το εξής: πρέπει να τολμά κανείς να ξεφεύγει από την κανονικότητα για να προχωρήσει τα πράγματα. Δηλαδή μια ανάγνωση της ταινίας, της ίδιας της πορείας του Βελουχιώτη, επιβεβαιώνει αυτό που συνόψισες πολύ εύστοχα Ηρακλή: αυτό που σήμερα φαντάζει αδύνατο στη σφαίρα της συνείδησης αύριο μπορεί να θεωρείται αναγκαίο. Για αυτό και χρειάζεται, κατά τη γνώμη μου, να παρεκκλίνουμε από την «ορθολογική» σκέψη που επιβάλλεται πανταχόθεν και να σκεφτούμε αλλιώς…
Πολύ θα ήθελα Κωνσταντίνε να βρίσκαμε μια κόπια του ντοκιμαντέρ που αναφέρεις! Θυμάσαι τον τίτλο;
Κατά τα λοιπά, ο Βελουχιώτης μπορεί πλέον να ησυχάσει. Αποκαταστάθηκε. Έστω και μετά από 70 χρόνια, έστω και κατά το ήμισυ. Ούτε κουβέντα, βέβαια, για τους λόγους που οδήγησαν το κόμμα του Βελουχιώτη στα τραγικά λάθη, τα οποία αυτός προσπάθησε να διορθώσει με την ηρωική του δράση. Αυτή η συζήτηση μάλλον θα πρέπει να περιμένει άάάάάλλα εβδομήντα χρόνια. Φιλιά, ηρ.
Το ντοκυμαντέρ στο οποίο αναφέρεστε ίσως να είναι το εξής: "Άρης Βελουχιώτης - Το δίλημμα". Ο σκηνοθέτης πρέπει να είναι ο Λαμπρινός. Αν μιλάτε γι'αυτό, το έχω (και υπάρχει και στο διαδίκτυο). Είναι αρκετά ενδιαφέρον, με σημαντικές ομολογίες από πλευράς Έντι Μάγερς, αν και, όπως είναι απολύτως φυσιολογικό μιας και μιλάμε για ντουκυμαντέρ που δεσμεύεται απ'την εικόνα και τον περιορισμένο χρόνο, παραλείπονται σημαντικοί παράγοντες ενός έτσι κι αλλιώς φοβερά πολύπλοκου θέματος. Είναι πάντως απ'τις καλύτερες προσπάθειες που έχω δει.
Δημοσίευση σχολίου