Η συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλου στο "Ακροπόλ" μου θύμισε αυτό το σχετικά "ξεχασμένο" τραγούδι από το "Σεργιάνι στον Κόσμο". Στη συναυλία το τραγούδησε εξαιρετικά ο Κώστας Μακεδόνας, και μπράβο του. Για τον Μάνο Ελευθερίου και τις εικόνες του τι να πούμε... "χίλιους τόπους και γεφύρια πέρασα για να σε βρω / σαν να γέμιζα ποτήρια και χανόταν το νερό". Μπορεί να ζητά ο Ελευθερίου να μη διαβάζουμε τη ζωή του, αλλά τη δική μας ζωή ξέρει να τη διαβάζει μια χαρά. Πάντως, το συγκεκριμένο τραγούδι - στην ηχογραφημένη εκδοχή του - ξεχωρίζει και εξαιτίας ενός ασύλληπτου Γιώργου Νταλάρα σε μία από τις οριακές ερμηνείες της ζωής του. Διορθώστε με, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ στο ρεπερτόριό του τραγούδι μεγαλύτερων ερμηνευτικών απαιτήσεων από αυτό - και έχει τραγουδήσει πολλά! Η φωνή του Νταλάρα σε πλήρη έκταση αλλά και σε πλήρη ένταση, υπενθυμίζει γιατί ο κάτοχός της θεωρείται δικαιολογημένα ένας εκ των κορυφαίων.
ηρ.οικ.
ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΗ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Τη ζωή μου μη διαβάζεις, μην κοιτάς τα γράμματα
τα 'χουν κάψει, τα 'χουν λιώσει, στεναγμοί και κλάματα
Χίλιους τόπους και γεφύρια, πέρασα για να σε βρω
σαν να γέμιζα ποτήρια, και χανόταν το νερό
Βγήκες για να σεργιανίσεις, τη ζωή νωρίς νωρίς
μα ήταν τύχη να μ' αφήσεις, μεσονύχτι ώρα τρεις
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Τη ζωή μου μη διαβάζεις, μην κοιτάς τα γράμματα
τα 'χουν κάψει, τα 'χουν λιώσει, στεναγμοί και κλάματα
Χίλιους τόπους και γεφύρια, πέρασα για να σε βρω
σαν να γέμιζα ποτήρια, και χανόταν το νερό
Βγήκες για να σεργιανίσεις, τη ζωή νωρίς νωρίς
μα ήταν τύχη να μ' αφήσεις, μεσονύχτι ώρα τρεις
2 σχόλια:
Όλος ο δίσκος, Ηρακλή - πέρα από μουσικά και στιχουργικά - είναι μια από τις κορυφαίες(φωνητικά κι ερμηνευτικά) στιγμές του Νταλάρα, των στουντιακών ηχογραφησεών του. Πέρα απ' αυτό το εκπληκτικό τραγούδι που μας θύμησες - κι εκτός από τα κλασικά "Παραπονεμένα λόγια" - να θυμίσω και τα : "Το πετρέλαιο" κι "Ο σκλάβος". Ανατριχιάζω κάθε φορά που τα ακούω.
Ένα θέμα είναι,βέβαια, αν ανατριχιάζουν(αν τους εκφράζουν δηλαδή) - και σήμερα - οι τρεις συντελεστές του δίσκου με το έργο τους αυτό...
Ρητορικά το έθεσα, εφόσον πιστεύω, απόλυτα, στον διαχωρισμό του καλλιτέχνη από τον άνθρωπο, αλλά κι - από κάποια στιγμή και μετά - κι από το έργο του, το οποίο ανήκει σε εμάς!
Γεια σου Τάσο,
μεγάλη στιγμή για όλους τους συντελεστές, αλλά ξεχωρίζω το ερμηνευτικό κομμάτι λόγω της αντικειμενικής ερμηνευτικής δυσκολίας των τραγουδιών. Απαιτούν φωνή βυζαντινής σταθερότητας αλλά ταυτόχρονα και λαϊκής ευελιξίας. Στο συγκεκριμένο τραγούδι πιάνει για πλάκα μιάμιση οκτάβα ο Νταλάρας, και ακούγοντάς τον είσαι σίγουρος ότι μπορεί να πάει και παραπέρα.
Χαιρετισμούς,
ηρ.
Δημοσίευση σχολίου