Μιχάλης Γρηγορίου: "Βίος Παράλληλος" (3)

ΒΙΟΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΣ

Ανέκδοτες ημερολογιακές σημειώσεις του συνθέτη Μιχάλη Γρηγορίου

Ενότητα: "Εσυ, ο χρονος, ο θανατος κι’ εγω" 
Επεισόδιο 3ο

Πεμπτη 28/1/2010

Γιατι επιμενω να γραφω σ’ αυτες τις σημειωσεις ;  Ποιο ειναι το οφελος τους ; Τις περισσοτερες απ’ αυτες θα τις διαβασουν ισως καποιοι, οταν εγω θα εχω ηδη πεθανει. Τι αποκομιζω εγω και τι οι μελλοντικοι αλλοι ;  Υπαρχει σιγουρα -σε μενα- η συναισθηματικη αναγκη να χωριζω τον “εαυτο” μου στα δυο και να βαζω το ενα κομματι να συνομιλει με το αλλο. Αυτη η αναγκη ξεκινησε στα νεανικα μου χρονια κι’ απο μια ταση ναρκισσισμου –οπου μετετρεπα τη ζωη μου σε μυθιστορημα και τον εαυτο μου σε ενα ειδος ρομαντικου πρωταγωνιστη, εν αναμονη καποιου φανταστικου κοινου που θα μας θαυμασει και θα μας χειροκροτησει και τους δυο- αλλα κι’ απο μια αναγκη καλυψης καποιας αισθησης μοναξιας. Δεν θα καινοτομησω αν πω οτι αυτη η αναγκη γεννιεται, αλλα και ικανοποιειται, λογω του γλωσσικου χαρακτηρα που εχει η συνειδηση μας. Μεσα απο την επιλογη των καταλληλων λεξεων, των καταλληλων γραμματικων και συντακτικων  σχηματων, των προσωπικων αμφισημιων, κλπ, επιχειρω να “αποκρυσταλωσω” και να “βαλω σε ταξη” κομματια μιας αβεβαιης πραγματικοτητας κι’ ενος αβεβαιου “εγω”. Μεσα απ’ αυτη τη διαδικασια αντλω καποια αισθηση ασφαλειας, επιβεβαιωνω κατα καποιο τροπο την υπαρξη μου. Και ειναι κυριως αυτη καθαυτη η διαδικασια που εχει σημασια κι’ οχι οι οποιες φραστικες εκλογικευσεις, οι οποιες διδασκαλιες ή νουθεσιες που μου απευθυνω, οι οποιες “συνειδητοποιησεις”, στις οποιες υποτιθεται πως αποβλεπω. Μεσα απ’ αυτες τις σημειωσεις ειναι σαν να “διπλασιαζω” τον εγκεφαλο μου, σαν να επαληθευω με αϋλο τροπο -με λεξεις- την κατοπτρικοτητα της συνειδησης μου. Κι’ αυτος ο τροπος δεν ειναι τελικα τοσο αϋλος, γιατι οι λεξεις γραφονται με τα χερια μου. Παληα καταγραφονταν σε χαρτι, τωρα καταγραφονται μεσω του σκληρου πληκτρολογιου του computer και καταγραφονται σε ενα επισης “σκληρο” δισκο. Δεν ειναι δηλαδη το ιδιο σαν να μιλαω στον καθρεφτη.

Υπαρχει αραγε ακομα το στοιχειο του ναρκισσισμου ;  Παραμενει αραγε στο πισω μερος του μυαλου μου η σκεψη πως αυτες τις σημειωσεις θα τις διαβασουν καποτε καποιοι τριτοι ;  Δεν νομιζω πως ισχυει πλεον κατι τετοιο, τουλαχιστον οχι για το τμημα εκεινο των σημειωσεων και των  σκεψεων μου που δεν εχουν δοκιμιακο, ή αποδεικτικο, ή καταγγελτικο χαρακτηρα. Επι τρια χρονια σου απευθυνομαι στο δευτερο προσωπο γνωριζοντας πως “εσυ” δεν υπαρχεις. Κι’ ομως επιμενω να συντηρω αυτο τον φανταστικο διαλογο, γιατι ως ενα βαθμο με παρηγορει για την απωλεια σου.

Υπαρχει αραγε το στοιχειο της διεκδικησης καποιας “αθανασιας” ;  Προσπαθω με λεξεις να αφησω καποια υλικα υπολειματα της υπαρξης μου, οπως καποιοι αλλοι ανθρωποι το επιχειρουν με γλυπτα, με ζωγραφιες, με μουσικη ;  Ισως να υπαρχει μια τετοια αναγκη, η οποια οφειλεται επισης στον γλωσσικο χαρακτηρα της συνειδησης, που μας γεννα την ψευδαισθηση πως “μετα” θα εξακολουθησουμε να “υπαρχουμε” κατα καποιο τροπο και να απολαμβανουμε τους καρπους μιας τετοιας προεκτασης του “εγω”.  Λογια, λογια, λογια.

Kι’ οι τριτοι που μπορει ισως να διαβασουν τις σημειωσεις μου ;  Εαν δεν εχει αλλαξει η τεχνολογια, εαν δεν εχουν σβυστει οι “σκληροι” δισκοι και τα memory flash, εαν υπαρχουν ακομα  τα μηχανηματα που μπορει να διαβασουν τετοιες ηλεκτρονικες πληροφοριες ;  Αλλα τι με νοιαζει τελικα εμενα ;  Γιατι να με νοιαζει τι μπορουν να αποκομισουν καποιοι “τριτοι”, οταν θα εχει εξαφανιστει ο “πρωτος” ;

Οι προσωπικες μου σημειωσεις λοιπον δεν αποτελουν παρα μια φανταστικη προεκταση της ιδιας ψευδαισθησης που με κανει να νοιωθω πως εγω ειμαι “εγω...”. Προσθετω απλως κουκιδες και ομοιωματικα σε καποιο εξ’ ισου φανταστικο ανυσματικο χρονο. Λεω “εγω...” λες και μεσα απο τις κουκιδες εξακολουθω να υπαρχω οταν ολοκληρωθει η gestalt της λεξης.  Γιατι μπορει καλλιστα η “πραγματικη” gestalt να ειναι του τυπου :

      Εγω

      Εγω

      Εγω

      Εγω

      .

      .

      .

      .

..... σε καποιον, οχι ανυμαστικο, αλλα συγχρονικο, “καθετο”  χρονο. 

Αλλα, ειτε ισχυει η πρωτη φαντασιωση ειτε, η δευτερη –ή ακομα και καποια “τριτη”- παλι “εγω” δεν θα το μαθω ποτε.

Kαι τελος :  Χτες εγινε τον “Ιανο” μια τιμητικη εκδηλωση στη μνημη του πατερα μου, οπου παιχτηκαν καποια αφιερωματα της τηλεορασης, στα οποια μιλουσε με τον γνωριμο ζωντανο και χιουμοριστικο  του τροπο, που γεννουσε σε ολους την αισθηση πως ειναι σαν να μην εχει πεθανει στ’ αληθεια. Ομως,  ο μπαμπας πεθανε στ’ αληθεια και δεν νομιζω πως, οντας πεθαμενος απο το 2005, ενοιωσε καμμια ιδιαιτερη ικανοποιηση επειδη καποιοι αλλοι μιλουσαν με εκτιμηση και σεβασμο γι’ αυτον πεντε χρονια μετα. Κι’ οταν επιστρεψαμε κατα τις 2.30 με τη Μυρτω στο σπιτι επεσα τυχαια πανω σε ενα αλλο αφιερωμα της EΡΤ, οπου ειδα ξαφνικα τον δικο μου εαυτο του 1987 να μιλαει περι τεχνης, περι μουσικης, κλπ. Ο εαυτος αυτος βρισκονταν ακομα στην παληα μονοκατοικια της Γλυφαδας,  ειχε σκουρα γενηα και καποιες στιγμες επαιζε με ιδιαιτερη δεξιοτεχνια στα synthesizers καποια τμηματα απο την “Μaha”. Κι’ οση γνωση μπορει να ειχε εκεινος ο εαυτος μου του 1987 για το τι μπορει να του συνεβαινε 23 χρονια μετα, αλλη τοση γνωση θα ειχε ο μπαμπας για την χθεσινη τιμητικη εκδηλωση εις μνημην του. Κι’ αν “εγω” του σημερα αντλησα χτες καποια μικρη ναρκισσιστικη ικανοποιηση, βλεποντας καποιο παληο μου εαυτο να παιζει γοητευτικη μουσικη, να μιλαει –και  να λεει σωστα πραγματα- και μαλιστα με ενα υφος και καποιες σωματικες μιμικες που θυμιζαν εντονα τον πατερα μου, ειναι σιγουρα πως ο ιδιος ο πατερας μου δεν αντλησε χτες καμμια ναρκισσιστικη –ή αλλη- ικανοποιηση απο την χθεσινη εκδηλωση.

Ειναι προφανες πως ολα τουτα εχουν νοημα μονο για τους ζωντανους. Καποιες φορες ομως οι ζωντανοι καταληγουν να ειναι και ενοχλητικοι.