Μιχάλης Γρηγορίου: "Βίος Παράλληλος" (4)

ΒΙΟΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΣ

Ανέκδοτες ημερολογιακές σημειώσεις του συνθέτη Μιχάλη Γρηγορίου

Ενότητα: "Εσυ, ο χρονος, ο θανατος κι’ εγω" 

Επεισόδιο  4ο

Παρασκευη 29/1/2010

 

Eκτος απο τις περιπτωσεις οπου ο θανατος επερχεται ακαριαια, απο συγκοπη, ανευρισμα, ή κατραπακια καποιου ειδους, σε ολες τις αλλες περιπτωσεις υποθετω πως η αναγγελια του ερχεται παντα ως μια εκπληξη. Υποθετω πως, οσο κι’ αν το εχει σκεφτει κανεις, ποτε δεν ειναι απολυτως προετοιμασμενος να δεχτει την καταδικαστικη διαγνωση. Και μιλαω βεβαια για τις περιπτωσεις οπου η συνειδηση εξακολουθει να βρισκεται σε εγρηγορση κι’ οχι για τις περιπτωσεις καποιου υπερηλικα π.χ που πασχει απο ανια, που πεφτει σταδιακα σε κωματωδη κατασταση, που επιβιωνει επι μεγαλο χρονικο διαστημα σε καποια υπνοβατικη  αισθηση της πραγματικοτητας, μεχρι να καταρρευσει ο οργανισμος και να πεθανει. Εχω σκεφτει αρκετες φορες πως μια καλη περιγραφη του πως προσλαμβανεις τον θανατο ειναι πως σου χτυπαει την πορτα ενω εσυ βιαζεσαι για να προλαβεις ενα επειγον ραντεβου στο οποιο εχεις ηδη καθυστερησει. Και τη στιγμη που ετοιμαζεσαι να ανοιξεις την πορτα για να βγεις απο το σπιτι σου, εκεινη ακριβως τη στιγμη σου ερχεται η κατραπακια του πρωτου συμπτωματος, της αδιαθεσιας, της καρδιακης κρισης, κλπ. Κι’ η πρωτη σου αντιδραση ειναι κυριως μια ανησυχια μηπως και χασεις το ραντεβου, ενω ηδη το παιγνιδι εχει παιχτει σε βαρος σου, αλλα δεν το ξερεις ακομα.

 

Κι’ υστερα τα σεναρια μπορει να ποικιλλουν. Εαν μεν η σωματικη καταρρευση ειναι ακαριαια, τοτε ισως δεν προλαβαινεις να πολυσκεφτεις, γιατι αποκτουν προτεραιοτητα τα σωματικα συμπτωματα –ο πονος, οι ζαλαδες, η εξαντληση, κλπ- κι’ η προσπαθεια αντιμετωπισης τους. Εαν παλι η καταρρευση ειναι πιο αργη ή, εαν ερχεται κατα κυμματα, τοτε μπορει στα διαλειμματα να προλαβαινει να λειτουργησει το προληπτικο αγχος, η ελπιδα πως ισως προκειται για λαθος, πως ισως υπαρχει θεραπεια, κλπ, κι’ οι διαδοχικες διαψευσεις. Εαν παλι τα πρωτα συμπτωματα δεν συνοδευονται απο καμμια καταρρευση αλλα ειναι στιγμαια, τοτε σιγουρα αποκτα προτεραιοτητα η αισθηση της δυσπιστιας, του “δεν ειναι δυνατον να εχει συμβει σε μενα αυτο”, κλπ.  Πολλα μπορουν να λεχθουν –και εχουν αλλωστε λεχθει, γραφτει, κινηματογραφηθει, κλπ- πανω στα πιθανα σεναρια.

Στο τελος βεβαια πεθαινεις.

Αλλο :  Ενα μεγαλο, το μεγαλυτερο ή και το συντριπτικα μεγαλυτερο κομματι της ζωης μας καταναλωνεται σε δραστηριοτητες και σε σκεψεις που δεν καταγραφονται στη μνημη ως “σημαντικες”, γιατι λειτουργουν ως παραγεμισμα ή ως φοντο της καθημερινοτητας, γι’ αυτο και ξεχνιουνται. Οι απειρες φορες που βρισκεσαι στο δρομο περιμενοντας να αναψει το πρασινο φαναρι για να ξεκινησεις, οι απειρες φορες που εχεις παει στο περιπτερο, στον μπακαλη, στο κρεοπωλειο. Οι απειρες φορες που εχεις διασταυρωθει με γνωστους ή με αγνωστους ανθρωπους, οι απειρες φορες που εχεις συνομιλησει με καποιους απ’ αυτους, στο δρομο, σε καποιο μπαρ, στο τηλεφωνο, κλπ. Ολα αυτα καλυπτουν το μεγαλυτερο μερος της συνειδητης σου ζωης κι’ ομως, λειτουργουν ως στοιχεια μιας υπνοβατικης πραγματικοτητας που εγραφεται και σβυνεται διαρκως στην περιοχη της RAM. Aλλα τουτο ισχυει και για δραστηριοτητες ή σκεψεις που οταν τις κανεις  τις κρινεις ως σημαντικες. Δραστηριοτητες που οδηγουν στην επιλυση καποιων “καιριων” προβληματων (εισπραξη χρηματων που τα χρειαζεσαι επειγοντως, ολοκληρωση καποιων ενεργειων για την αγορα καποιου σπιτιου, επισκεψεις σε γιατρους ή σε νοσοκομεια, επιλυση καποιων οικογενειακων θεματων, κλπ), απο τα οποια, αφου τα “επιλυσεις”, θυμασαι μονο το αποτελεσμα ενω ξεχνας, σε διαφορους βαθμους, τα διαδοχικα σταδια που σε οδηγησαν στην “επιλυση” τους. Η ακομα, δραστηριοτητες με περισσοτερο “πνευματικο περιεχομενο” οπως οι προεργασιες για τη συνθεση ενος μουσικου κομματιου, για τη συγγραφη ενος βιβλιου, κλπ, οι οποιες οδηγουν τελικα στην καταθεση καποιο “εργου” που μπορεις να το επιδειξεις και σε τριτους. Και σε τετοιες περιπτωσεις αυτο που θυμασαι εκ των υστερων ειναι ως επι το πλειστον το ιδιο το εργο, ενω ολες οι απειρες στιγμες της προεργασιας, του μοχθου, των πισογυρισματων, κλπ, τεινουν να συγχεονται στη μνημη σου (εκτος απο τις περιπτωσεις οπου κρατουσες π.χ ενα ειδος ημερολογιου της προεργασιας, οπως ειχα κανει εγω προκειμενου για την “Σκοτεινη Πραξη”, το “Αmor”, κλπ).

 

Καθως διαβαζα σημερα καποιες σημειωσεις του πατερα μου –τις ειχα απο καιρο στον σκληρο δισκο, αλλα σημερα καταφερα να μετατρεψω τα fonds ορισμενων απ’ αυτες και μπορεσα να τις διαβασω-  συνειδητοποιησα πως οταν τις εγραφε ειχε την εντυπωση πως κανει κατι το σημαντικο. Την ιδια ακριβως εντυπωση που εχω εγω π.χ τη στιγμη αυτη που γραφω τουτες τις σημειωσεις. Ποσες απειρες ωρες δεν εχω αφιερωσει, απο την ηλικια των 13-14 χρονων μεχρι σημερα που ειμαι 62, σε τουτη τη δραστηριοτητα, που καλυπτει ισως το μεγαλυτερο μερος της συνειδητης μου ζωης; Εγω βεβαια ανεπτυξα απο πολυ νεαρη ηλικια αυτη τη μανια του προσωπικου ημερολογιου, ενω ο πατερας μου εγραφε πολυ πιο σποραδικα, εστιαζοντας κυριως σε προεργασιες σεναριων ή  μεταφρασεων, σε αποσπασματικες σημειωσεις ιστορικου περιεχομενου, κλπ. Οταν ομως ασχολιωτανε κι’ αυτος με τουτη τη δουλεια καλυπτε ενα σημαντικο κομματι της δικηας του συνειδητης ζωης. Εγω εχω στα χερια μου γραφτα του που χρονολουνται απο την εποχη που αρχισε να ασχολειται με το computer, ισως ομως να υπαρχουν πολλα αλλα σε χειρογραφη μορφη.

 

Και κατι ακομα, που σηκωνει πολυ σκεψη :  Τα “προφητικα ονειρα”, οι “διαισθησεις”, οι “προβλεψεις” κι’ ολα οσα ανηκουν γενικωτερα στην ακαθοριστη και –προς το παρον- υποτιμημενη περιοχη των λεγομενων “παραψυχολογικων” φαινομενων.  Ολος αυτος το τομεας κρινεται –προς το παρον- ως αφερεγγυος, ως μη- επιστημονικος. Ωστοσο, ενα μερος του ειναι υπαρκτο κι’ ισως καποτε αναπτυχθουν μορφες επιστημονικης γνωσης που θα τον περιλαβουν. Το τι θεωρειται σε καθε ιστορικη περιοδο ως “επιστημη” διαφερει. Καποτε θεωρουσαν ως “επιστημη” της ιατρικης την αναμασηση κειμενων του Γαληνου. Καποτε θεωρουσαν ως “επιστημη” την θεολογια (!) ή και την φιλοσοφια. Σημερα θεωρουν ακομα ως “επιστημη” διαφορες αυτιστικες ασυναρτησιες διαφορων“ψυχολογων”, “ψυχαναλυτων” ή  και “οικονομολογων”.

Ενα θεμα που σηκωνει πραγματι πολυ σκεψη, αλλα θα διακοψω τωρα γιατι πρεπει να ετοιμασω το μεσημεριανο μου φαγητο !