Μιχάλης Γρηγορίου: "Βίος Παράλληλος" (5)

ΒΙΟΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΣ

Ανέκδοτες ημερολογιακές σημειώσεις του συνθέτη Μιχάλη Γρηγορίου

Ενότητα: "Εσυ, ο χρονος, ο θανατος κι’ εγω"

Επεισόδιο 5ο

Δευτερα 1/2/2010

Ξερεις, προχτες σκεφτηκα κατι πολυ προφανες, αλλα και πολυ περιεργο :  Πριν απο μερικες εκατονταδες χιλιαδες χρονια (400, 600, δεν εχει σημασια, παντως ενα υπαρκτο και πεπερασμενο νουμερο) δεν υπηρχε το ειδος ανθρωπος, τουλαχιστον με τη μορφη που το εννοουμε σημερα. Μ’ αλλα λογια, στον ανυσματικο αξονα, πανω στον οποιο μετραμε τον χρονο, οχι απλως υπαρχουν καποια σημεια στα οποια δεν υπηρχαμε ουτε εσυ ουτε εγω, αλλα υπαρχει και ενα σημειο στο οποιο δεν υπηρχε ουτε το βιολογικο μας ειδος, με την ιδιαιτερη αυτη μορφη νευρολογικης- συνειδησιακης δικτυωσης που με κανει τωρα εμενα ικανο να σκεφτομαι και να γραφω και να προβληματιζομαι πανω σε τουτο το θεμα !  Δηλαδη, το μυαλο μου εχει την ικανοτητα να σκεφτεται και να προβληματιζεται πανω στο γεγονος πως, πριν απο μερικες εκατονταδες χιλιαδες χρονια, δεν υπηρχε ουτε ως μυαλο που εχει τη δυνατοτητα να κανει την παραμικρη σκεψη !  Προκειται για μια μορφη strange loop, κατι σαν το γνωστο “Ce-ci n’est pas une pipe”.

Βεβαια, αν προεκτεινω αυτη τη σκεψη, θα φτασω στο προφανες συμπερασμα πως πριν απο μερικα δισεκατομμυρια χρονια (παλι ενα μεγαλο μεν, πλην πεπερασμενο νουμερο)  υπαρχει ενα σημειο πανω στον χρονικο αξονα οπου δεν υπηρχε ουτε αυτος καθαυτος ο χρονικος αξονας που μας επιτρεπει να τοποθετουμε τα συμβαντα πανω του (μεταξυ των οποιων και το συμβαν της ανυπαρξιας του!). Ενα nano, ή pico, ή 10 στην μειον 33 second πριν απο το Big Bang δεν υπηρχε αυτο που ονομαζουνε χωροχρονικο συνεχες.

Τωρα, το κατα ποσον τετοιες διατυπωσεις διαφερουν ιδιαιτερα απο διατυπωσεις του τυπου “πρφφ  φρτς εω ηη”, ή του τυπου ““êêê ðìáå ïñì ððò”,”  ειναι ενα ζητημα προς διερευνηση (απο ποιον ;).  Δηλαδη, τι νοημα εχει η διατυπωση “πανω στον χρονικο αξονα υπαρχει ενα σημειο οπου δεν υπηρχε αυτος καθαυτος ο χρονικος αξονας” ;  Πανω σε τι “υπηρχε” αυτο το σημειο ;  Και, “τι” υπηρχε ;  Και ποιο "σημειο";

Αναρωτιεμαι αν θα υπαρξει καποια εποχη οπου αυτος ο προστατευτικος- πλην ομως διατρητος στις οριακες του προεκτασεις- τροπος σκεψης που βασιζεται στην αιτιοκρατια, στην επαγωγη και στην αναγωγη θα δοσει τη θεση του σε καποιους αλλους τροπους σκεψης, οι οποιοι θα επιτρεψουν στην επιστημη να προχωρησει και προς αλλες κατευθυνσεις. Κι’ αναρωτιεμαι αν θα ειναι οι ανθρωποι εκεινοι που θα επινοησουν τετοιους αλλους τροπους σκεψης ή, αν θα ειναι καποια μηχανηματα που θα ξεπερνανε τα φυσικα ορια του ανθρωπινου εγκεφαλου και που θα σκεφτονται για λογαριασμο μας !  Βεβαια, το εχουμε δει να συμβαινει κατι τετοιο σε ορισμενους τομεις ερευνας, οπου η υπολογιστικη ή, η διακριτικη δυναμη του εγκεφαλου δεν επαρκει. Εχουμε computers που κανουν πραξεις και συσχετισμους μεσα σε nanoseconds, εχουμε ηλεκτρονικα μικροσκοπια που διεισδυουν σε απειροελαχιστες κλιμακες (για μας), εχουμε οργανα που καταγραφουν αορατες ηλεκτρομαγνητικες ακτινοβολιες και που φωτογραφιζουν γαλαξιες, κλπ. Μεχρι στιγμης ομως τα αποτελεσματα αυτων των “προσθετικων” εργαλειων του μυαλου τα διαχειριζομαστε με τους γνωριμους αιτιοκρατικους τροπους σκεψης. Τι θα συμβει ομως οταν βαλουμε αλλα μηχανηματα να σκεφτονται για λογαριασμο μας, με δικους τους τροπους σκεψης ;  Θα εχουμε μετα εμπιστοσυνη σε “απαντησεις” τις οποιες δεν θα μπορουμε να τις κατανοησουμε, επειδη δεν θα κατανοουμε ενδεχομενως ουτε τους τροπους με τους οποιους εχουν τεθει τα δικα τους αρχικα “ερωτηματα”;  Ερωτηματα περι της φυσης του συμπαντος ή, περι του “νοηματος της ζωης”, που θα τιθενται π.χ με ορους αρωματων ή χρωματων και θα απαντωνται με ορους μεταβολων της θερμοκρασιας ή της πιεσης θα βρισκονται εξω απο τα δικα μας ορια αποριας και κατανοησης.