Βραδιάζει

Από "λαϊκούς" χορτάσαμε, να φαν' κι οι κότες. Το λαϊκό πάντως, ακόμα το ψάχνουμε. Η άλωση της λαϊκής συνείδησης τα τελευταία 30 χρόνια, η ταξική χλαπάτσα που φτιάχτηκε με ρουσφέτια, πελατολόγια και διορισμούς, το βλαχο-ροκ κατασκεύασμα της ελληνικής κοινωνίας, αυτά αποτέλεσαν την πραγματική εθνική καταστροφή, περισσότερο κι από το '22. Η σύνδεση της τσέπης και του βολέματος όλης της οικογένειας με την ψήφο, το καταναλωτικό όνειρο του τσιρόκι και του καγιέν, η άλωση της εργατικής τάξης από τους Πρωτοπαπάδες και τους Πολυζωγόπουλους, η μπουρδελοποίηση της εκπαίδευσης  διάλυσαν κάθε αντίσταση και έφτιαξαν έναν χυλό, μία σούπα, για την οποία το αίτημα του λαϊκού πολιτισμού φάνταζε σαν εξωγήινος από τον Άρη. Λογής πολυθεσίτικα κοράκια μπούκαραν και σάρωσαν τα πάντα στο πέρασμά τους, και βέβαια άφησαν άξιους απογόνους, αναπαρήγαγαν το γένος, το πολλαπλασίασαν ποσοτικά και το εμβάθυναν ποιοτικά. Το χειρότερο: η χλαπάτσα πήρε μαζί της στο κενό και την κριτική προς αυτήν. Το τρένο της παρακμής σαρώνει πρώτα απ' όλα ό,τι και όποιον προσπαθεί να αντισταθεί σ' αυτό. Όσο για το πολυδιαφημισμένο "νέο", εξίσου αποκρουστικό, χρησιμοποιεί τις λέξεις των παλαιών ως πρόσχημα. Πού και πού μουντζώνει τον εαυτό του έξω από τη βουλή, αλλά η βούληση που στηρίζει την κάθε του πράξη είναι η μη αλλαγή των πραγμάτων. Διψάει για την ελπίδα ότι τα πράγματα θα ξαναγίνουν όπως πριν, ψάχνει απεγνωσμένα ένα σημάδι ότι η παλιά καλή Ελλάδα της λούμπεν Αλλαγής και του ακόμα πιο λούμπεν Εκσυγχρονισμού δεν χάθηκε για πάντα. Το νέο δεν έχει τίποτα για να κρύψει τη γύμνια του, δεν έχει τίποτα για να συσκοτίσει το στυγνό ατομικό συμφέρον και τον εξωφρενικό ναρκισσισμό του. Και φυσικά πνιγμένη από τα απόνερα αυτής της ταξικής σούπας, η λαϊκή τέχνη παύει να υφίσταται, αντικαθίσταται από ακαταλαβίστικα α-νοήματα που τονώνουν το υπερφίαλο εγώ του νέου, ακαταλαβίστικα όπως και το καθημερινό βίωμα αυτού του ανθρώπου, γλιτσιασμένα όπως οι κλίκες των δημιουργών τους που τσιμεντάρονται περισσότερο κι από παλιά - στο όνομα του εναλλακτικού και του καινούργιου, πάντα. Το περιεχόμενο έχει πάει περίπατο, το μήνυμα δεν υπάρχει, συλλογικός σκοπός ούτε για δείγμα, αλλά επιβιώνει η πολυπόθητη ιδιότητα που ο καθένας προσπαθεί να πουλήσει και να αγοράσει. Ι-δι-ό-τη-τα. Ηρεμήστε, είναι όλη δική σας, δεν θα σας την πάρει κανείς. Μπορείτε να λουστείτε μαζί της, αν θέλετε.

Στο τζουκ-μποξ, από το κανάλι ClipMan2008 του youtube, η τεράστια επιτυχία της Σώτιας Τσώτου σε μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου και ερμηνεία του Στέλιου Καζαντζίδη. Την εικονογραφεί ένα εκπληκτικό βίντεο κλιπ αγνώστου σκηνοθέτη, που στέκεται πλάι στις μεγάλες δημιουργίες του ιταλικού νεορεαλισμού. Δεν θυμάμαι συγκλονιστικότερο βίντεο σε ελληνικό τραγούδι. Από παντού ξεχύνεται μία τρομακτική μελαγχολία, που όμως κρύβει και μία απόμακρη δυναμική, μία υπόσχεση και μία υπόνοια εκδίκησης αυτού που έχει αλωθεί. Με τέτοια τραγούδια, τέτοιες λέξεις και τέτοιες εικόνες, μπορείς να φεύγεις ήρεμος ότι έχεις κάνει το καθήκον σου, όπως ήρεμη φαντάζομαι θα έφυγε προχθές και η στιχουργός του. ηρ.οικ.