(Ερνστ Τέλμαν, γεννήθηκε το 1886, εκτελέστηκε το 1944)
Ανάμεσα στα μεγαλοπρεπή μνημεία και τα λαμπρά μοντέρνα κτίρια του Βερολίνου, λίγο πριν την είσοδο του ιστορικού Ράιχσταγκ, βρίσκεται μία μικρή, περίεργη γωνιά. Τίποτε το επιβλητικό, και ταυτόχρονα κάτι τόσο συγκλονιστικό: μία σειρά από κάθετα βαλμένες πλάκες, με χαραγμένα τα ονόματα των γερμανών κομμουνιστών και σοσιαλιστών βουλευτών που δολοφόνησε ο Χίτλερ. Ψάχνοντας ανάμεσα στα ονόματα, βρίσκει κανείς και εκείνο του Ερνστ Τέλμαν, του ιστορικού ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας. Ο Τέλμαν συνελήφθη από τους ναζί το '33 και εκτελέστηκε το '44 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ, όπως γράφει και η γρανιτένια πλάκα. Στο ελληνικό τραγούδι το όνομά του τραγουδήθηκε από τη Μαρία Δημητριάδη στο γνωστό "Μαύρα Κοράκια". "Άγρια κράζουν, για αίμα διψούν / τον Δημητρόφ στην κρεμάλα να δουν / τον Τάνεφ και Ποπώφ, τον Τέλμαν κι άλλους / αντιφασίστες αρχηγούς".
Εκτός από τα τραγούδια, πίσω μένουν και τα γραπτά (και βέβαια μένουν και οι πράξεις, και οι θυσίες, και, και...) Οι γερμανομαθείς θα βρουν εδώ μία αντιπροσωπευτική επιλογή από το συγγραφικό έργο του Ερνστ Τέλμαν:
Κι αν τα έφερε έτσι η ιστορία ώστε να θυμόμαστε μόνο τους γραφειοκράτες και τους επαγγελματίες φαγάδες της επανάστασης, δεν σημαίνει πως δεν υπήρξαν και τόσοι πολλοί άλλοι ανιδιοτελείς αγωνιστές· οι περισσότεροι. Καλώς μνημονεύονται τα αίσχη του "υπαρκτού", καλώς μνημονεύονται τα τείχη και τα εγκλήματα. Οι Τέλμαν όμως και οι Βελουχιώτηδες του κόσμου - οι επώνυμοι και ανώνυμοι που έδωσαν και τη ζωή τους για μια στάλα ελευθερίας εναντίον του φασισμού - δεν μπορούν να τσουβαλιάζονται μαζί με τους ανθρωπάκους που σε μία νύχτα έγιναν από κομματόσκυλα διευθυντές επιχειρήσεων. Δηλαδή, η διάσωση της ιστορικής μνήμης είναι μεγάλο χρέος. Γιατί κι αν ήρθαν έτσι τα πράγματα, δεν σημαίνει πως έτσι τα πράγματα θα πάνε.
ηρ.οικ.
"Στη μνήμη των 96 μελών του κοινοβουλίου που δολοφονήθηκαν από τους ναζί..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου