Ο Σωτήρης Κακίσης για τη ζωγραφική της Κριστέλλας Δημητρίου

ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΑΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.

Διαφέρουν οι Τέχνες μεταξύ τους; Κι αν ναι, πώς, πόσο, γιατί; Δεν είναι μία, ενιαία στο περιεχόμενό της η Τέχνη όλη, σαν τη ζωή όλη, σαν τη ζωή ολόκληρη; Κι η μορφή μετά τα πάντα, κάθε τι: ήχος, όψη, γλώσσα. Παντού όμως φωνή, λόγος, αιτία.

Μουσική είναι η ζωγραφική της Κριστέλλας Δημητρίου. Μουσική από πολύ μέσα της αρχαία, μουσική σαν μουσική συνέχεια, σαν μελωδία των χρωμάτων τα χρώματά της. Του μαύρου έρωτας αόρατος, θέλω να πω, η απόφασή της. Γιατί όλα τα χρώματα πάλι μαζί τί άλλο παρά μαύρο, παρά πιο πέρα από την εδώ ζωή ιδέα, κάθε σχεδίου, κάθε εικόνας η κάθε σημασία. Πίσω από το κόκκινο πάντα το μαύρο, πίσω από το μπλε, πίσω από το πράσινο. Μαύρος ο ουρανός χωρίς φως κανένα, σιωπή μεγαλύτερη τότε, σύμπαν τυφλό, απάνθρωπο. ( Όμως η Κριστέλλα πιο πολύ εδώ παρά εκεί, πιο πολύ χαμόγελο παρά δύναμη κι αδυναμία, πιο πολύ ουρανός γλυκός πάλι, παρά χάος.  Πορεία εδώ επίμονη, ενήμερη, επίσημη).

Τί να πω άρα για τα έργα της; Τί να γράψω; Δικά μου είναι κι εμένα, γιατί το σκοτάδι της όλο φως, ο τρόπος της όλο αγωνία ήρεμη. Και τα κόκκινά της που λέγαμε αυτόνομα κι επιθετικά, σώματα οι πίνακές της πέρα από τα σώματα ξαφνικά, καρδιές με την καρδιά της συγγενείς, με αρτηρίες ιδανικές, αδιάλειπτα μεταξύ τους συνδεδεμένες. Με το πάθος της πάθος πραγματικό, χωρίς μάθημα, χωρίς επιπόλαιες υπεραξίες. Παντού όπως αρμόζει: με τις μέρες και τις νύχτες της ζωής της διαρκώς, συγκινητικά, εξαίσια παράλληλες.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΑΚΙΣΗΣ