Ο Διονύσης Σαββόπουλος για τον Βαγγέλη Γερμανό

Ο Βαγγέλης Γερμανός είναι ένας ενδιαφέρων Αθηναίος της περιφέρειας, που γνώρισα πίσω στα 1970 σ’ εκείνο το υπόγειο της Χέυδεν. Οι παλιότεροι θα τον θυμούνται· έπαιζε μ’ ένα φίλο του, ερασιτεχνικά - σαν φοιτητής τότε στη Σαλονίκη απ’ όπου πηγαινοερχόταν - ένα είδος αμερικάνικης μπαλάντας «δωματίου» αν μου επιτρέπεται η έκφραση. Χαμηλόφωνος. Μετά χάθηκε. Το πτυχίο, ο στρατός, οικογενειακά προβλήματα, ή βιοτική μέριμνα;… Δεν τελειώνουν οι απογοητεύσεις για έναν μουσικό απόμακρο, πλην αγκαλιασμένο με την καθημερινότητα. Άλλοι συνομήλικοί του και νεώτεροι, αεράτοι αυτοί, σε στυλ ποπ να πούμε, φάνηκαν πιο καπάτσοι· τι φεστιβάλ, τι γήπεδα, τι δίσκοι… Ώσπου βγάλαν ταξί κι ησύχασαν, μολονότι ακόμη τους υφιστάμεθα μερικούς, να τραγουδούν τ’ απορρυπαντικά στην τηλεόραση.

Μ’ επισκέφθηκε πρόσφατα. Σε μιαν άλλη ηλικία τώρα. Καλούτσικα τακτοποιημένος· καθηγητής μαθηματικών στο Γαλάτσι. Μου έφερε να δω είκοσι τραγούδια. Φαίνεται η τέχνη μας στάθηκε πάντα ο καημός του όλα αυτά τα χρόνια. Μουσική, στίχοι, ερμηνεία, όλα μόνος του. Δεν το κρύβω, αισθάνομαι ανέκαθεν ενδιαφέρον γι’ αυτό το στυλ, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό· κάτι σ’ αυτά τα τραγούδια σε συνδέει με την εύφορη πλευρά του ’65 κι από κει ακόμη πιο πίσω, με τις απαρχές αυτής της διάχυτης ελαφράς μουσικής που μέρος της αποτελούμε όλοι μας και που τόσο μας βασάνισε στην πρώιμη εφηβεία μας, όταν σε πάρτυ και συναθροίσεις απογευματινές ηχούσε ξενόγλωσσα - κάνε πρίμα, γιού αρ μάι ντέστινυ, ε μεντενάν - ακατανόητα και γι’ αυτό συμβολικά, σαν μουσική από ένα άγνωστο άστρο, μετατρέποντάς μας σε πλάσματα ενός άλλου κόσμου, έγχρωμου, ιλιγγιώδους. Κι αυτό προκάλεσε τεράστιες παρεξηγήσεις στο μέλλον· φλώροι, σουσούδες, άσχετοι. Δοκιμασία για έναν μουσικό που χρόνια μετά θα γυρνούσε στη μυστήρια καταγωγή της ψυχολογίας μας όπως βλάστησε τότε, στην αγάπη για τα αίτια αυτής της μουσικής, σώζοντάς την ακέραια κάω από τις στιβάδες της σύγχυσης, του αποπροσανατολισμού και της κερδοσκοπίας, παίζοντας και τραγουδώντας με το αθώο συντακτικό του:

…τι ναν’ αυτό που με κουρδίζει

για πιο παιχνίδι τη ζωή μου προορίζει.

Εύχομαι για το πιο σπάταλο.

Διονύσης Σαββόπουλος

(Δίσκος "Τα Μπαράκια", Lyra, 1981)