Unidad Popular

Από σήμερα κηρύχθηκε και επίσημα ο πόλεμος. Πόλεμος με ονοματεπώνυμο, με θύτες και θύματα, με επιτιθέμενους και αμυνόμενους, και με σωρό τα πτώματα των επόμενων γενεών. Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί κι εμείς αργοξυπνάμε από βαθύ ύπνο, και καλούμαστε με τη τσίμπλα στο μάτι να βγούμε έξω. Έξω! Δεν χωράνε μισόλογα και εξυπνάδες. Τα κόμματα της αριστεράς - οι κουκουεσυριζοανταρσύες - και όποιος άλλος επιθυμεί τη συμπόρευση να στρωθούν τώρα γύρω από το ίδιο τραπέζι χωρίς ταμπέλες και προαπαιτούμενα. Και να καταρτίσουν μεταβατικό πρόγραμμα εξουσίας για μία προοδευτική κυβέρνηση στα χνάρια της "Λαϊκής Ενότητας" της Χιλής. Κάθε μέρα που περνάει μας φέρνει κοντύτερα στην απόλυτη βαρβαρότητα. Δεν χωράνε ούτε αριστερίστικοι δογματισμοί εκτός τόπου και χρόνου, ούτε αντιμνημονιακές σούπες με πατάτες. Ούτε κομμουνισμοί εδώ και τώρα (που είναι τόσο ουτοπικοί ώστε να μην ενοχλούν κανέναν), ούτε συνεχής "αντί" άρνηση (που είναι τόσο ασαφής και αδύναμη ώστε πάλι να μην ενοχλεί κανένα).

Τότε τι; Απαιτείται κατάρτιση ενός ριζοσπαστικού, μεταρρυθμιστικού προγράμματος που θα ενώσει τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων με ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ προτάσεις κυβερνητικής πολιτικής. Ας ξαναδιαβάσουν τον Αλιέντε, ας θυμηθούν ποιες προτάσεις τον έφεραν στην εξουσία, ας ψάξουν να βρουν τι εφάρμοσε, ας προσέξουν τη σύγχρονη εμπειρία της Λατινικής Αμερικής με Τσάβες, Μοράλες και Κορέα. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιοφυΐα για να βγάλει άκρη. Υπάρχουν μυριάδες ριζοσπαστικών και συγχρόνως άκρως ρεαλιστικών προτάσεων ως προς το τι πρέπει να γίνει με τις τράπεζες, με το χρέος, με το νόμισμα, με την παραγωγή, με τις ΔΕΚΟ, με το κράτος, με τη φορολογία, με τη γεωργία, με τη διεύρυνση της δημοκρατίας και του εργατικού ελέγχου. Προτάσεις που μπορούν να συγκινήσουν, να κερδίσουν τον κόσμο, και να θέσουν σε εφαρμογή διαδικασίες προοδευτικού κοινωνικού μετασχηματισμού.

Δεν τα ξέρουμε όλα, μπορούμε όμως να μάθουμε αρκετά. Η πορεία προς μία άλλη κοινωνία είναι μακρά, δεν έρχεται ουρανοκατέβατα, ούτε με διατάγματα και αποφάσεις κομματικών επιτροπών. Πρέπει με κάποιο τρόπο αυτή η πορεία να πάρει μπρος, να ξεκινήσει. Παλιά, υπήρχε η καραμέλα του "κόσμου". Μια μερίδα του κόσμου πλέον εμφανίζεται να αποδοκιμάζει τις καθεστωτικές δυνάμεις. Και εν τέλει, τι φταίει ο κόσμος αν εσύ δεν μπορείς να του δώσεις πρόγραμμα και προοπτική; Δεν υπάρχουν δικαιολογίες για τους φοβητσιάρηδες ηγετίσκους που κάνουν ό,τι μπορούν για να αποφύγουν την ευθύνη της εξουσίας. Η μεν τα παραπέμπει όλα στη δικτατορία του προλεταριάτου και ονειρεύεται εφόδους στα χειμερινά ανάκτορα - από ποιούς;. Ο δε φαντασιώνεται αντιμνημονιακά μέτωπα που διώχνουν τα μνημόνια για να φέρουν τί; Άγνωστο. Και οι υπόλοιποι ισχυρίζονται ότι δεν μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση της αριστεράς και ότι αυτό δεν αποτελεί στόχο τους, και άρα ξεμπλέκουν μια και καλή με την ανάγκη άσκησης πολιτικής. Καλά κρασιά!

Δεν γίνεται να τους περιμένουμε, πρέπει να μάθουμε να κουβεντιάζουμε μεταξύ μας, να μάθουμε να προχωράμε μαζί. Κι αν δεν μπορούν οι γραφειοκράτες μας, μπορούμε εμείς. Στην ανάγκη, να τους υπερβούμε. Να στρωθούμε όλοι στη δουλειά, να βρούμε νέους δρόμους ενότητας στην πράξη. Αν η "Unidad Popular" ήταν δυνατή στη Χιλή το '70, είναι εξίσου δυνατή μία "Λαϊκή Ενότητα" προσαρμοσμένη στην ελληνική πραγματικότητα σήμερα. Οι ξεψυχισμένοι κοσκινίζουν πέντε μέρες επειδή δεν θέλουν να ζυμώσουν. Ο φούρνος όμως έχει ανάψει και περιμένει να ψήσει ψωμί. Αυτό που απαιτείται είναι πρόγραμμα, συγκεκριμένες προτάσεις και μία ευέλικτη, ενωτική τακτική προσαρμοσμένη στο στρατηγικό στόχο. Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, ποιοί;
ηρ. οικ.