Αντίο Στέπα

Η είδηση της απώλειας του οικονομολόγου και μουσικογράφου Στέργιου Παπαστεργίου σε ηλικία μόλις 28 χρονών μοιάζει και είναι απίστευτη. Διαχειριστής του "Τραγουδιστάν" (www.tragoudistan.blogspot.com), ενός από τα πιο πρωτότυπα και σοβαρά ιστολόγια ελληνικής μουσικής, ο Stepas και οι λέξεις του αποτελούσαν μόνιμη συντροφιά για πολυάριθμους φίλους του τραγουδιού.

Στα κείμενά του επέλεγε θεματολογικά να είναι σύγχρονος και να συνομιλεί με την εποχή του, χωρίς στεγανά και στερεότυπα. Πολλές ήταν όμως και οι φορές που κινητοποιούσε τη μνήμη, είτε για να τιμήσει τις πορείες άλλων, είτε για να θυμηθεί δικές του παιδικές εικόνες και να τις συνδέσει με την κοινή μοίρα του καλλιτεχνικού βιώματος. Προπαντός, ο Stepas δεν ήταν σοβαροφανής αλλά σοβαρός, γι' αυτό και δεν φοβόταν τη λιτότητα, το χιούμορ και τον αυτο-σαρκασμό. Δεν φοβόταν ούτε τις εμμονές του, τον Μάλαμα και τον Θ. Παπακωνσταντίνου, τον Παπάζογλου και τον Ρασούλη, τον Καββαδία και την Απανεμιά.

Πίσω του, ο Παπαστεργίου αφήνει πολύτιμη παρακαταθήκη το πάθος της γραφής του, την αισθητική του αρτιότητα και την πίστη του σε ό,τι συμβατικά καταγράφεται ως έντεχνο ελληνικό τραγούδι. Και βέβαια, αφήνει την πολιτική διάσταση των κειμένων του, την αριστερή οπτική των πραγμάτων χωρίς στενοκεφαλιές και δογματίλες, τη διασύνδεση μουσικής, κοινωνίας και χειραφέτησης. Ενδεικτικά, σε πρόσφατη συνέντευξή του στην ιστοσελίδα e-orfeas είχε δηλώσει τα ακόλουθα:

Δεν αποτύχαμε εμείς. Το «εμείς» δεν μ’ αρέσει. Αποτυγχάνει εδώ και δεκαετίες αυτό το κοινωνικοοικονομικό σύστημα που λέγεται καπιταλισμός, το οποίο, στις ανεπτυγμένες δυτικές κοινωνίες τουλάχιστον, έδωσε ό,τι είχε να δώσει και έχει πάψει να είναι προοδευτικό εδώ και χρόνια τρώγοντας απ’ τη σάρκα του. Θαυμάσιος όρος ο «καπιταλισμός», επιστημονικότατος, που δυστυχώς αποφεύγεται από πολλούς ως ξύλινος. Ο κοινοβουλευτισμός είναι το σύστημα που δημιουργεί το πολιτικό προσωπικό το οποίο φροντίζει ώστε να παραμένει ανέγγιχτο το οικονομικό σύστημα, δηλαδή ο καπιταλισμός, δηλαδή η κυριαρχία του κεφαλαίου. Ο εύκολος δρόμος είναι το ανάθεμα στη «γενιά του Πολυτεχνείου» η οποία με τη σειρά της μεμφόταν τη «γενιά του φραπέ», η οποία έγινε «γενιά των 700 ευρώ» και τώρα γενιά που ξαναπαίρνει το δρόμο για την Αυστραλία και την Αμερική όπως οι παππούδες της. Γενιές και γενιάδες. Μπούρδες! Τους βαρέθηκα αυτούς τους διαχωρισμούς. Σε ένα σύστημα όπου το κέρδος με κάθε τίμημα διδάσκεται στα Πανεπιστήμια, η σήψη υπάρχει μέσα του σαν συστατικό στοιχείο και η μέρα του αδιεξόδου είναι προδιαγεγραμμένη. Υπήρξε ποτέ στην ιστορία καπιταλιστικό κράτος που δεν έφτασε στην κρίση; Ποτέ! Η «γενιά του Πολυτεχνείου» έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια και άνετα παραγωγικά χρόνια. Η δική μου γενιά το αντίστροφο. Ε λοιπόν αυτό δεν είναι θέμα γενεών, αλλά οικονομικού κύκλου. Κέρδος, κέρδος, κέρδος… γέμισε το σακούλι του συστήματος και τώρα ξηλώνει για να ξαναρχίσει απ’ την αρχή

Τα ΜΠ χάνουν έναν καλό διαδικτυακό φίλο και ένα πρότυπο υψηλής αισθητικής και κριτικής σκέψης. Συναντιόμασταν τακτικά στις λεωφόρους του διαδικτύου και είχε πάντα μια καλή και φωτεινή κουβέντα να πει. Όσοι τον συνάντησαν και συμπορεύτηκαν μαζί του στην πραγματική ζωή μιλούν για ένα σεμνό νέο άνθρωπο, όλο ευγένεια και ήθος. Δεν θα μπορούσε να είναι και αλλιώς. Εκφράζουμε ειλικρινή συλληπητήρια στην οικογένειά του Στέργιου Παπαστεργίου, στους φίλους και στους συνεργάτες του. Και τον αποχαιρετάμε μ' ένα συντροφικό "αντίο".

ηρ.οικ.