ΒΙΟΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΣ
Ανέκδοτες ημερολογιακές σημειώσεις του συνθέτη Μιχάλη Γρηγορίου
Ενότητα: "Εσυ, ο χρονος, ο θανατος κι’ εγω"
Επεισόδιο 11ο
Δευτερα 19/4/2010
Και καποια αλλη σκεψη που κατ’ αρχην μοιαζει ως απλοϊκη : Τι ειναι αυτη η παραδοξη εικονα, ενος συμπαντος που αποτελειται απο απειρο κενο “χωρο”, μεσα στον οποιο υπαρχουν διασπαρτες γιγαντιες μαζες πυρακτωμενης υλης, γυρω απο τις οποιες περιστρεφονται μικροτερες μαζες υλης σε στερεα ή σε αεριωδη κατασταση ; Και πανω σε ορισμενες απ’ αυτες τις μικροτερες μαζες υλης διαφορες πολυ μικροτερες ομαδες υλης οργανωνονται “αυθορμητα” σε συστηματα που εχουν την ιδιοτητα να αντιγραφουν τον εαυτο τους και να αλληλεπιδρουν μεταξυ τους, κι’ ορισμενα απ’ αυτα τα αυτοοργανωνομενα συστηματα εχουν την ιδιοτητα να αναπτυσσουν “συνειδηση” που τους επιτρεπει να “αυτοπαρατηρουνται” και να αυτοκατοπτριζονται.....
Κι’ αυτη ειναι μονο η μια εκδοχη, γιατι μπορει η εικονα να ειναι ακομα πιο παραδοξη, οπου πισω απο τα παραπανω φαινομενα μπορει να υπαρχουν απλως διαφορες κυμματοειδεις εκφανσεις ενεργειας,”υπερχορδες”, των οποιων οι “κροσσοι συμβολης” οργανωνονται σε υλη, η οποια οργανωνεται σε συστηματα μοριων, τα οποια οργανωνονται σε μαζες .... και ουτω καθεξης....
Ποιος ηταν εκεινος που ειχε πει καποτε πως “το συμπαν μοιαζει περισσοτερο με σκεψη”, ή κατι τετοιο ; Ισως ο Einstein. Γιατι πραγματι, εαν παει κανεις ολο και πιο πισω καταληγει στην εικονα μιας πραγματικοτητας που αποτελειται απλως απο αφηρημενες εννοιες.
Παρασκευη 14/5/2010
Ξανακουσα σημερα το 3ο κοντερτο του Rachmaninoff με την Martha Algerich και ειχα για μια ακομα φορα την δυσαρεστη βεβαιοτητα πως κακως εξακολουθω να θεωρω τον εαυτο μου ως συνθετη, και μαλιστα να εχω το θρασος να διατυπωνω κατα καιρους παραπονα για την ελλειψη κινητρων και κοινωνικης ανταποκρισης. Σε οτι αφορα δε την ερμηνεια, κι’ εκει μενει κανεις με το στομα ανοιχτο (μαλλον επροκειτο για μια απο τις τελευταιες συναυλιες της Algerich, γιατι καποια αλλη που βρηκα στο YouTube δεν ηταν τοσο συγκλονιστικη). Και μετα κανω τη σκεψη του ποσο παραλογο ειναι να προσπαθει μια τετοια γυναικα να κατακτησει ενα τετοιο επιπεδο δεξιοτεχνιας και αισθητικης αρτιοτητας και μετα ολη αυτη η προσπαθεια να χανεται, επειδη πεθανε απο καποια αρρωστεια. Ειναι αυτη η γελοιοτητα της ατελους φυσης, που αρεσκεται να δημιουργει πολυπλοκα συστηματα και μετα να τα διαλυει, και δωστου παλι απ’ την αρχη. Σαν τα παιγνιδια ενος καθυστερημενου παιδιου που δεν ειναι σε θεση να συνειδητοποιει τι κανει. Κι’ ισως αυτη να ειναι μια σωστη αλληγορια για τη φυση την οποια, αντι να θαυμαζει κανεις, θα επρεπε μαλλον να την φτυνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου