"Αύριο σκορπίζουμε..."

Το βίντεο έχει και το τραγούδι και το ορχηστρικό μαζί, όπως πρέπει, από το κανάλι ensimon του youtube. Καλά και άγια τα ζεϊμπέκικα, αλλά απ' τη μελαγχολία τούτη δεν υπάρχει τίποτε δυνατότερο. Δεν έχει αναλύσεις και συναίσθημα απόψε. Πόσο τρομακτική είναι στ' αλήθεια η νεκρόφιλη ταχύτητα του διαδικτύου. Κι όμως, ένα βίντεο αρκεί, δυο-τρεις στίχοι, δυο-τρεις μελωδίες, και συννενοηθήκαμε. Τι να τις κάνεις τις καλλιτεχνικές αναφορές και τις δισκογραφίες; Τι να τα κάνεις τα εργολαβικά obituaries; Σάμπως είναι ο ερμηνευτής Μητροπάνος που φεύγει; Αυτός θα μείνει, ούτε κουβέντα. Τόσοι δίσκοι, τόσες κρυμμένες στροφές, τόσες μεγάλες επιτυχίες. Δεν φεύγει αυτός.

Αυτός που φεύγει σήμερα χωρίς επιστροφή είναι ένας ολόκληρος ανθρώπινος ιδεότυπος, που στον Μητροπάνο βρήκε τη χαρακτηριστική του έκφραση. Ο τύπος του ανθρώπου που ήξερε να χορεύει ζεϊμπέκικο με τα πόδια κάτω, σαν τον Τσαρούχη πριν απ' αυτόν, χωρίς μπαλέτα και πιρουέτες. Αυτός φεύγει σήμερα: ο σεμνός, μελαγχολικός, λαϊκός, ευγενής, επαναστατημένος μα και μετρημένος άνθρωπος. Φεύγει γιατί έφυγε και η εποχή που τον γέννησε, η Ελλάδα για την οποία δεν διαβάσαμε ποτέ ούτε μία αράδα στο σχολείο, παρά μόνο ξεθάψαμε κατόπιν εορτής με κόπο και με λαχτάρα. Και είναι αυτή η απώλεια που βαραίνει απόψε. Όχι η απώλεια του καλλιτέχνη Μητροπάνου, μα περισσότερο της ανθρώπινης φιγούρας του, της υπόνοιας ότι υπήρχε κι άλλος τρόπος να μιλάς και να χορεύεις, να κοιτάζεις και να στέκεσαι, να ζεις. Είναι αυτή η απώλεια που βαραίνει, η απώλεια της γενιάς και της χώρας που σε γέννησε, η αβάσταχτη ορφάνια σου, η γύμνια σου που δεν μπαλώνεται με καμία νεκρολογία και με κανένα ρεφραίν. ηρ.οικ.