Εκλογικός τρομονόμος και τρομοκρατημένοι τσοπάνηδες

Υπενθυμίζουμε ότι τα ενυπόγραφα κείμενα του blog εκφράζουν αυστηρά και μόνο τον εκάστοτε συντάκτη, και σε καμία περίπτωση το σύνολο των συνεργατών των Μ.Π. Οι απόψεις που ακολουθούν είναι αυστηρά προσωπικές.

Με 18% μένεις εκτός βουλής. Με 19% κερδίζεις 108 βουλευτές. Με 22% στη Β' Αθηνών εκλέγεις 9 βουλευτές. Με 12 % στη Β' Αθηνών εκλέγεις 14 βουλευτές. Ακόμα καλύτερα, με 2% διαφορά κερδίζεις 56 βουλευτές - σχεδόν τους διπλάσιους - παραπάνω από το 2ο κόμμα! Αυτή είναι η σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία μας! Ακόμα κι έτσι, όμως, ο εκλογικός τρομονόμος δεν φαντάζει ικανός να μαζέψει όλα τα πρόβατα πίσω στο μαντρί, και οι τσομπάνηδες τρέχουν και δεν φτάνουν!

Ανεξάρτητα από το αν θα σχηματιστεί ή όχι κυβέρνηση, ανεξάρτητα από το αν θα πληρώσει τις δόσεις το ΔΝΤ ή όχι, ανεξάρτητα από το αν θα ξαναγίνουν εκλογές ή όχι, ανεξάρτητα από το αν έρχεται η συντέλεια του κόσμου ή όχι, ένα είναι βέβαιο: η οικονομική κρίση μετουσιώνεται ταχύτατα και σε πολιτική κρίση, σε κρίση νομιμοποίησης. Και - όσο μπανάλ-φολκόρ μαρξιστικό κι αν ακούγεται - όλη η Ευρώπη αρχίζει να μυρίζει μπαρούτι: το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν έχει ακόμα γεννηθεί, αλλά η μαμά βρίσκεται στο μαιευτήριο! Και, όπως έλεγε και μια παλιά διαφήμιση υπέρ του δάσους, "μία σπίθα αρκεί για να φέρει την καταστροφή". Οι απειλές της Λαγκάρντ και του Σόιμπλε επιβεβαιώνουν ότι η αστική τάξη έχει αποφασίσει να απολαύσει μέχρι τέλους την πτώση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, καθώς η κερδοσκοπική μανία δεν της επιτρέπει να δει τις επερχόμενες πυρκαγιές. Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα: αυτές οι δύο λεξούλες τίθενται πλέον στην ημερήσια διάταξη του κόσμου και, όχι, τίποτα δεν μπορεί να κρίνει από πριν την έκβαση των πραγμάτων.

Το ΠΑΣΟΚ έφαγε χοντρή σφαλιάρα. Είναι απλή η εξίσωση: τώρα που έπαψαν να υπάρχουν λεφτά για διορισμούς, επιδοτήσεις, κλαδικές και μίζες, έπαψε να υπάρχει και ο υλικός δεσμός βιοπορισμού που συνέδεε τόσα χρόνια το ΠΑΣΟΚ με τους ψηφοφόρους του. Προφανώς, ένα 13% της κοινωνίας μας συνεχίζει να τρώει ή να θυμάται που έτρωγε, και είναι αυτοί που το ψήφισαν. Όμως, αποδεικνύεται με σαφήνεια πόσο ξεδιάντροπη ήταν τόσα χρόνια η συναλλαγή. Μου δίνεις ψήφο, σου δίνω χρήμα, μου δίνεις πράσινες σημαιούλες, σου δίνω την κόρη σου διορισμένη στο δημόσιο. Και τώρα... ούτε ψήφο, ούτε σημαιούλες.

Μπορεί να γλιτώσαμε από τη βαρβαρότητα του κόμματος-κράτους και των πράσινων πελατειακών συνειδήσεων, θυμηθήκαμε όμως τη βαρβαρότητα της Χρυσής Αυγής που πλέον θα την "απολαμβάνουμε" και μέσα στο Κοινοβούλιο. Η αγωνία των δημοκρατών πολιτών είναι δικαιολογημένη, όμως η φασιστική ατζέντα θα ξεφουσκώσει γιατί πολύ απλά έχουν ξεφουσκώσει οι θεσμοί που θα μπορούσαν εν δυνάμει να τη στηρίξουν. Ποια πατρίδα, ποια θρησκεία και ποια οικογένεια; Αν ξύσεις κάτω από την αποκρουστική αντι-μεταναστευτική ρητορεία βρίσκεις μία ακόμα αποκρουστικότερη ατζέντα μιλιταρισμού, πειθαρχίας, μισογυνισμού και αυταρχισμού, η οποία απλώς δεν περνάει στη νεοελληνική κοινωνία, όσες κωλοτούμπες κι αν κάνουν τα φασιστοειδή. Ας χαρούν λοιπόν τα έδρανά τους, αλλά μη νομίσουν οι φασίστες ότι βρέθηκαν ξαφνικά στο Βερολίνο του '36, γιατί τότε δεν θα ξέρουν από που τους ήρθε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε με την προεκλογική κίνηση-ματ της "αριστερής κυβέρνησης" να στεφθεί νικητής των εκλογών. Είναι κι αυτό μία επιβράβευση για την περιβόητη αριστερή στροφή του, που άρχισε - για να μην ξεχνιόμαστε - επί ηγεσίας Αλαβάνου και που οδήγησε στην παρουσία του σχήματος σε χώρους και κινήματα που πιο πριν θεωρούνταν απαγορευμένα. Το χτεσινό αποτέλεσμα σημαίνει ότι το σχήμα πρέπει να τολμήσει και να πάει παραπέρα. Το θέμα δεν είναι να γυρίσουμε στα περασμένα μεγαλεία της μάσας και της επίπλαστης ευημερίας. Δεν είναι το θέμα να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ το νέο ΠΑΣΟΚ και να πείσει τον κόσμο ότι ..."λεφτά υπάρχουν" κι ότι μπορούμε να συνεχίσουμε να τρώμε με χρυσές μασέλες. Αν εννοεί ο ΣΥΡΙΖΑ αυτά που είπε προεκλογικά, οφείλει τώρα να δράσει κινηματικά, να πάρει την πρωτοβουλία και να φτιάξει νέους θεσμούς λαϊκής ενότητας από τα κάτω (επιτροπές γειτονιάς, εργατικές επιτροπές, νέα σωματεία), προωθώντας παράλληλα τη συνάντηση από τα πάνω. Μια τέτοια συνάντηση κορυφής, όμως, την πετυχαίνεις με προγραμματικές προτάσεις συννενόησης με όσους θεωρείς ότι βρίσκονται κοντά σου, και όχι με αέρα κοπανιστό, "ευρω-ομόλογα" και "αναδιαπραγμάτευση χρέους". Με άλλα λόγια: προϋπόθεση για μία κυβέρνηση της αριστεράς είναι η εγκατάλειψη της ευρωπαϊστικής ατζέντας του Συνασπισμού και του φετίχ της συμμετοχής στο Ευρώ και στην ΕΕ. Απλά τα πράγματα. Αλλιώς ο Τσίπρας θα είναι καταδικασμένος να συνομιλεί με τον Κουβέλη και με τους υπόλοιπους "αριστερούς ευρωπαϊστές", και μόνο...

Κατά τα λοιπά, μία σαστισμένη Παπαρήγα ξόδεψε 2 λεπτά χθες το βράδυ μπροστά σε ολόκληρο το λαό για να σχολιάσει την καταβαράθρωση του δικομματισμού (έλα μωρέ, σάμπως έγινε και τίποτα;) και 7 λεπτά για να ασκήσει κριτική στην πρόταση διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Ένδειξη της τρικυμίας της Παπαρήγα είναι ότι αφενός υποστήριξε - σωστά! - ότι το πρόγραμμα μιας συγκυβέρνησης το προετοιμάζεις και το συζητάς πριν τις εκλογές, αλλά αφετέρου ξέχασε να πει ότι η ίδια και τα υπόλοιπα μέλη της ηγετικής ομάδας ήταν αυτοί που αρνήθηκαν λυσσασμένα μία τέτοια συζήτηση! Είναι φοβερό να βλέπεις όλο αυτό το διάστημα το ιστορικό ΚΚΕ να μην έχει να πει τίποτε άλλο παρεκτός τους λόγους για τους οποίους δεν πρέπει να συναντήσουμε και να συνομιλήσουμε με τους κακούς άλλους. Θα τρίζουν τα κόκαλα του Φλωράκη βλέποντας τη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ να έχει βγει έξω από τον αυτοκινητόδρομο και να κάνει τον τροχονόμο - κάτι σαν τον Κατσουράνη στον Παναθηναϊκό - αντί να είναι μέσα στην πίστα και να τρέχει με τέρμα το γκάζι! Γιατί είμαι πεπεισμένος ότι ακόμα κι ο Φλωράκης αν ζούσε σήμερα θα ταρακούνούσε τα νερά με συνεχείς πρωτοβουλίες, με συνεχείς προτάσεις, και δεν θα έμενε απλώς στη θέση του παρατηρητή μοιράζοντας διαπιστώσεις "δεξιά κι αριστερά" - για να δανειστούμε και την αγαπημένη φράση της προεκλογικής εκστρατείας του Κόμματος.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τριπλασίασε τη δύναμή της, και αυτό δεν είναι διόλου αμελητέο. Μπορεί να μην επιβραβεύτηκε η προσπάθειά της με κοινοβουλευτική είσοδο, όμως ξέρουν καλά οι ιθύνοντές της ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Το εγχείρημα πολεμήθηκε με λύσσα από "φίλους" και εχθρούς, καθώς επιστρατεύτηκαν μέχρι και δημοφιλείς ψευτο-αναρχικές ιστοσελίδες για να πείσουν ριζοσπαστικό κόσμο να μην ψηφίσει το ενωτικό εγχείρημα! Άλλος δρόμος, το ξαναλέω, δεν υπάρχει. Μόνο μία μετωπική συνάντηση των κύριων πόλων της ριζοσπαστικής αριστεράς, δηλαδή των υγιών δυνάμεων που υπάρχουν μέσα σε ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καθώς και των μυριάδων ανένταχτων, θα μπορέσει να αμφισβητήσει το καθεστώς και να δώσει θετική προοπτική εξουσίας.

Τρεις είναι οι άμεσες προϋποθέσεις για μία τέτοια εξέλιξη: α) αλλαγή φρουρας στην ηγεσία του ΚΚΕ και έξοδος όσων κατά παράβαση της προγραμματικής πρόβλεψης για αντι-ιμπεριαλιστικό, αντι-μονοπωλιακό μέτωπο οδήγησαν το ΚΚΕ στον σημερινό αυτιστικό απομονωτισμό, β) διαφοροποίηση και αυτονόμηση του αριστερού ρεύματος του Συνασπισμού (Λαφαζάνης, Τόλιος κλπ.) και των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ από το ευρωπαϊστικό πισωγύρισμα της ηγεσίας, και γ) διεύρυνση και μετατροπή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε κόμμα, με παράλληλη εκμετάλλευση των "οικονομιών κλίμακας" που θα προκύψουν από την αυτο-διάλυση των συνιστωσών της. Ασκήσεις επί χάρτου; Μπορεί! Όμως, ένα είναι σίγουρο, σύμφωνα και με την αγαπημένη μου αγγλική παροιμία: "πρέπει να σπάσεις αυγά αν θες να φας ομελέτα".
ηρ.οικ.