Δεν περίμενα ότι σε μία εφημερίδα των κομμουνιστών θα διάβαζα το ακόλουθο κείμενο:
Ο πατέρας μου ήταν ο πρώτος πολιτικός σκιτσογράφος του νόμιμου Ριζοσπάστη το 1974, ενυπόγραφα, σε εποχές μαύρες κι άραχνες. Ευτυχώς που δεν είναι εδώ να δει τα σημερινά χάλια. Μόνο απογοήτευση μπορεί να προκαλούν οι τακτικές της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ. Δεν υπάρχει ένας άνθρωπος μέσα στο κόμμα να δει ότι η ηγεσία του σε λίγο θα καταφέρει ότι δεν κατάφεραν εξορίες, χούντες και εκτελεστικά αποσπάσματα: να διαλύσει, να εκμηδενίσει το ΚΚΕ, μέσα σε έναν αρρωστημένο, τυφλωμένο σεχταρισμό; Δεν υπάρχει ένας άνθρωπος μέσα στο κόμμα να αντιδράσει γι' αυτά τα ψεύδη, γι' αυτές τις συκοφαντίες; Σήμερα ο Ρούσης, αύριο ποιός; Και όλα αυτά, γιατί κάποιοι άνθρωποι τολμούν να ασκούν κριτική στην επιλογή της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ να κουνάει διδακτικά το δάχτυλο, αντί να λερώνει τα χέρια της στη λάσπη του διαλόγου και της μετωπικής δράσης; Άνθρωποι σαν τον Ρούση, που έδωσαν την ψυχή τους για το ΚΚΕ και που κράτησαν ψηλά τη σημαία της μαρξιστικής θεωρίας και πράξης στους δρόμους και στα αμφιθέατρα, όταν άλλοι ανακάλυπταν τη γοητεία της ελεύθερης αγοράς. Βέβαια, εδώ δεν δίστασαν να αποκαλέσουν τον Ευτύχη Μπιτσάκη "ναυάγιο της ταξικής πάλης", στον Ρούση θα κολλούσαν; Είναι, πάντως, κατάντια να αντιλαμβάνεσαι καθετί διαφορετικό ως όργανο των αστών και ως αναστήλωση της σοσιαλδημοκρατίας. Είναι κατάντια να ξεχνάς τη λενινιστική αξία της κριτικής και της αυτοκριτικής. Και είναι αντι-κομματική η στάση που επιβάλλει μία ομοφωνία νεκροταφείου, όταν ο ίδιος ο Λένιν ήταν εκείνος που φρόντιζε να συνομιλεί με κάθε καρυδιάς καρύδι, μέσα και έξω από το κόμμα του, και να φιλοξενεί απόψεις εντελώς διαφορετικές από τις δικές του στα κομματικά μέσα της εποχής.
Δεν περίμενα ότι θα διάβαζα τέτοια χολή για τον Ρούση στο Ριζοσπάστη. Δυστυχώς, είχα χάσει το ορεκτικό:
Δεν περίμενα ότι θα διάβαζα τέτοια χολή για τον Ρούση στο Ριζοσπάστη. Δυστυχώς, είχα χάσει το ορεκτικό:
Παίρνεις μία ανακοίνωση κάποιων μελών μιας συνιστώσας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τη βαφτίζεις ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ασκείς κριτική ως και στην επιλογή ενός κόμματος να συνομιλήσει με ένα άλλο, λες και δεν είναι χρέος σου να βροντοφωνάζεις τις θέσεις σου στις δυνάμεις που βρίσκονται γύρω σου. Βαφτίζεις την επιλογή των ψηφοφόρων "σκόρπισμα της ψήφου δεξιά και αριστερά", εξισώνοντας αυτιστικά τον ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ ή τη Χρυσή Αυγή. Και βέβαια, όταν στερεύεις από επιχειρήματα, απλώς βαφτίζεις την ΑΝΤΑΡΣΥΑ 13η συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ και πας σπίτι σου χαρούμενος που για άλλη μια φορά έκανες το κομματικό σου καθήκον.
Το ΚΚΕ έχει μία ακόμα ευκαιρία να γλιτώσει τον αφανισμό, στον οποίο τον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια η ηγεσία του. Μία, όχι δύο. Νομίζει η Παπαρήγα ότι αν κάτσει στη γωνία να βλέπει τον Τσίπρα να τρώει τα μούτρα του στην Ευρώπη, θα βγει κερδισμένο το κόμμα. Κούνια που τους κούναγε. Η επερχόμενη συντηρητική αναδίπλωση του ΣΥΡΙΖΑ που θα προέλθει μόλις αρχίσει να βρέχει χυλόπιτες από τους Ολάντ και τις Μέρκελ θα πρέπει να αποτραπεί με την ισχυρή, εκ των προτέρων παρέμβαση των κομμουνιστών. Τότε θα είναι η στιγμή που θα αρχίσουν να διαλύονται οι ευρωπαϊστικές αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ και του κόσμου που απελπισμένος εγκαταλείπει το δικομματισμό και πηγαίνει σ' αυτόν. Τότε, όταν θα γίνεται θρύψαλλα η ιδέα της δυνατότητας απεμπλοκής από τη λιτότητα και το μνημόνιο παραμένοντας μέσα στο Ευρώ και στην ΕΕ θα είναι η στιγμή που θα πρέπει να τραβήξεις τα πράγματα προς τα μπρος. Η οπισθοδρόμηση, η απογοήτευση και η ήττα θα είναι ήττα όλης της αριστεράς, όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δυστυχώς το ΚΚΕ δεν το καταλαβαίνει. Δεν είναι όμως ακόμα αργά. Είκοσι μέρες πριν τις εκλογές, προλαβαίνει ακόμα το ΚΚΕ να θέσει στον Τσίπρα σκληρούς όρους μετεκλογικής συνεργασίας, ως προς τι πρόκειται αυτός να επαναδιαπραγματευτεί, και ως προς το τι θα γίνει σε περίπτωση άρνησης των Ευρωπαίων στην περίφημη αυτή διαπραγμάτευση. Στην περίφημη "κυβέρνηση της Αριστεράς", οι κομμουνιστές του ΚΚΕ (και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αν θέλετε) θα πρέπει να είναι μέσα και να πιέζουν λυσσασμένα προς τη συνεπή κατεύθυνση των στόχων που και ο ίδιος ο Τσίπρας επικαλείται (εθνικοποιήσεις τραπεζών, προστασια μισθών και συντάξεων, διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους, φορολογική μεταρρύθμιση, επανεθνικοποίηση ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων, προστασία συλλογικών συμβάσεων, περικοπή εξοπλισμών, κλπ.). Μόνο έτσι, πατώντας στις αντιφάσεις της ιδέας του "όχι στο Μνημόνιο, ναι στο Ευρώ" αλλά όντας ταυτόχρονα μέσα στο τρένο της μετωπικής μετεκλογικής συνεργασίας, θα μπορέσει το ΚΚΕ να σπρώξει τα πράγματα προς την κατεύθυνση ρήξης με τα μονοπώλια και την ΕΕ. Τα υπόλοιπα είναι κριτική από τον άμβωνα και ασκήσεις επί χάρτου.
ηρ.οικ.
5 σχόλια:
ΚΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΔΕΝ ΨΕΥΔΟΝΤΑΙ, ΗΡΑΚΛΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ!!!
Ο μακαρίτης ο πατέρας σας, κύριε Ηρακλή Οικονόμου, υπέγραφε στον μεταδικτατορικό «Ριζοσπάστη» όχι «ενυπόγραφα» όπως ψευδώς ισχυρίζεστε, αλλά μόνο με το μικρό του («Του ΔΙΟΓΕΝΗ» έγραφε η λεζάντα των γελοιογραφιών του) και καλά έκανε εκείνα τα πραγματικά μαύρα κι άραχνα χρόνια της καραμανλικής τρομοκρατίας. Όλα τα φύλλα του «Ριζοσπάστη» εκείνης της εποχής είναι προσβάσιμα στο διαδίκτυο μέσω της σχετικής ιστοσελίδας της Βιβλιοθήκης της Ελλάδας κι ο καθένας μπορεί να τα αναζητήσει για να πειστεί σχετικά.
Στην αντεπαναστατική μας εποχή, μπορείτε, βέβαια, να κάνετε τον παλικαρά εκ του ασφαλούς πουλώντας απλόχερα «βελούδινο» αντικομμουνισμό και μη χάνοντας την παραμικρή ευκαιρία να λοιδορείτε και να διαβάλλετε το ΚΚΕ, αλλά και την ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Ακόμα και τον ήρωα Ερνστ Ταίλμαν, τον Πρόεδρο του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας που δολοφόνησαν οι Χιτλερικοί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ πιάνετε στο πληκτρολόγιο σας για υπαινιχθείτε ότι ήταν αντιδογματικός, αντισταλινικός, αντιγραφειοκράτης και δεν συμμαζεύεται (για τον αθάνατο Άρη τον Βελουχιώτη δεν λέω τίποτα, γιατί αυτόν τον σκυλεύονται κι οι φασίστες, εκεί οδηγεί ο αντικομμουνισμός, για σας, πάντως, πάντοτε και για όλα το ΚΚΕ και τα «κομματόσκυλά» του φταίνε…).
Επειδή έζησα στο πετσί μου την κτηνωδία της «δημοκρατικής» μεταπολίτευσης ένα μονάχα έχω να σας πω: δίκιο είχε ο σχολιαστής που νωρίτερα σήμερα με αφορμή πάλι τα όσα αντικομμουνιστικά γράψατε αποτιμώντας τις εντυπώσεις σας από την ανάγνωση των «απομνημονευμάτων» του Θ. Μικρούτσικου σας τόνισε ότι οι γκαιμπελισμοί σας μόνο την «Χρυσή Αυγή» ωφελούν.
Κάποιος που ’χε προσωπικά γνωρίσει τον πατέρα σας
Μα καλά, πιστεύετε ότι εγώ προσωπικά και οι αναγνώστες του μπλογκ έχουν το μυαλό μύγας ή ψείρας; Είναι τουλάχιστον αστείο (όχι, δεν θα πω γκαιμπελίστικο) να αφήνετε σχόλιο, και μετά να σχολιάζετε θετικά το προηγούμενο σχόλιό σας, υποκρινόμενος ότι το έγραψε άλλος. Ελάτε, προσπαθήστε λίγο περισσότερο.
Για τα υπόλοιπα που θίγετε, σας υπενθυμίζω ότι ούτε ο Ταίλμαν, ούτε ο Ριζοσπάστης, ούτε το ΚΚΕ, ούτε ο Βελουχιώτης είναι ιδιοκτησία σας. Η μόνη αληθινά κομματική θέση σήμερα είναι η άσκηση κριτικής προς τον σεκταρισμό του κομμουνιστικού κόμματος.
Η υπογραφή "Διογένης" είναι υπογραφή, και ήταν γνωστό σε ποιον αντιστοιχούσε - δεν υπήρχαν εκατό Διογένηδες που είχαν προυπάρξει γελοιογράφοι στον προδικτατορικό τύπο με ονοματεπώνυμο, ούτε πολλοί Διογένηδες που γελοιογραφούσαν στο Έθνος όταν αυτό έκλεισε επί δικτατορίας. Να είσαι εξυπνάκιας, αλλά όχι στην καμπούρα της οικογενειακής μου μνήμης.
Τέλος, ας αφήσουμε τον Ριζοσπάστη του '74 και ας επιστρέψουμε στον Ριζοσπάστη του 2012: τα ανώνυμα σχόλια που καταφέρονται εναντίων αγωνιστών, ποιός τα υπογράφει; Είναι κομμουνιστικά συμβατή η ανώνυμη συκοφαντία; Και μην ξαναφήσεις σχόλιο δύο φορές υποκρινόμενος άλλον υπογράφοντα, εδώ δεν είμαστε ούτε ανώνυμοι, ούτε προπαντός ηλίθιοι.
Ηρ. Οικ.
Ε, ΟΧΙ ΔΑ!
Καλά, κι επειδή βρέθηκε ένας άνθρωπος που από άσχετη αφορμή συμφώνησε μαζί μου, πρέπει να έχει μυαλό μύγας ή ψείρας, να είναι εξυπνάκιας και ηλίθιος και να δέχεται από πάνω και τις απειλές σου;
Είναι επιχειρηματολογία και λογική αυτή;
Τέλος πάντων, όλα αυτά είναι δείγματα καιρών αλλά και ανθρώπων…
Δεν μένει παρά να κολλήσεις τώρα και σ’ εμένα τις ανάλογες ρετσινιές. Επίπεδο…
Όσο για τα περί ανωνυμίας, επειδή υποδύεσαι και τον μαρξιστή, ρίξε μια ματιά και σ’ ό,τι έγραφε σχετικά με το δικαίωμα στην ανωνυμία ο Μαρξ τον Ιανουάριο του 1843 στην «Εφημερίδα του Ρήνου» (κι αν δεν το βρεις στα ελληνικά, σε παραπέμπω στα Collected Works, τόμος 1ος, σσ. 332–358).
Τελικά μου φαίνεται ότι δεν αξίζει ν’ ασχολείται κανείς σοβαρά μαζί σου (εδώ «κολλάει» η παροιμία με το σαπούνι που πάει στράφι, την οποία δεν την γράφω γιατί θα βγω και ρατσιστής), δέχομαι το λάθος μου που το αποτόλμησα άπαξ και δεν θα το ξανακάνω …
Γνώστης προσώπων και πραγμάτων
Συμβουλή: Αν θες τα σχόλιά σου σε διαφορετικές αναρτήσεις να μην θεωρηθούν του ιδίου προσώπου, μην βάζεις τίτλο με μαύρα και στα δύο, και μην υπογράφεις με πλάγια γράμματα και στα δύο, και μην χρησιμοποιείς το ίδιο στυλ γραφής και στα δύο.
Τώρα, τα περί απειλών και χαμηλού επιπέδου επιστρέφονται. Να κοιτάζεις το δικό σου επίπεδο προτού μοιράσεις χαρακτηρισμούς περί Γκαιμπελισμού. Ευτυχώς που για κάθε έναν του λόγου σου υπάρχουν δέκα υγιείς κομμουνιστές, και θέλω να ελπίζω ότι αυτοί θα επιβάλλουν νέα ήθη και νέο πολιτισμό στο κόμμα, στο κίνημα, και στις σχέσεις μεταξύ ομοϊδεατών ανθρώπων.
Σου ζήτησα να μην εκμεταλλεύεσαι την ανωνυμία των σχολίων για να προσποιείσαι πολλαπλές ιδιότητες. Με λύπη μου βλέπω ότι όχι μόνο δεν ακολουθείς αυτόν τον άγραφο κανόνα δεοντολογίας, αλλά συνεχίζεις να συκοφαντείς (πού είδες να "λούζω με βρισιές;"). Θα προστατέψω με κάθε τρόπο τη λειτουργία του μπλογκ. Καλή συνέχεια.
Δημοσίευση σχολίου