ΒΙΟΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΣ
Ανέκδοτες ημερολογιακές σημειώσεις του συνθέτη Μιχάλη Γρηγορίου
Ενότητα: "Εσυ, ο χρονος, ο θανατος κι’ εγω"
Επεισόδιο 13ο
Τεταρτη 23/6/2010
Ολοκληρη η ζωη μας, η αισθηση ενοτητας του εγω, η αισθηση συναφειας της πραγματικοτητας, τα παντα βασιζονται στην αναπτυξη και στην εμπεδωση καποιων αυτοματισμων. Η διασφαλιση τους γεννα την αισθηση ενοτητας και συναφειας, η διαταρραχη τους γεννα συναισθηματα διαλυσης, αποσπασματικοτητας και κενου. Η διαδικασια ειναι κοινη για ολους τους ανθρωπους, το μονο που διαφερει καθε φορα ειναι το ιδιαιτερο περιεχομενο των αυτοματισμων κι’ οι ιδιαιτερες συνεπειες απο τη διαταρραχη τους . Τοσο η καθολικοτητα του φαινομενου, οσο κι’ η σχετικοτητα των ιδιαιτερων προσωπικων νοηματων με τα οποια ντυνεται ειναι εκεινη που λειτουργει εξουθενωτικα για την προσωπικοτητα. Γιατι κανενας δεν μπορει να ικανοποιειται με την γνωση πως ειναι ενα προγραμματισμενο ρομποτ.
Κυριακη 11/7/2010
Η προσπαθεια να καταλαβω πως γινεται πριν απο 4 χρονια, τετοια ημερα, να εισαι ακομα ζωντανη και σημερα να μην υπαρχεις πουθενα ειναι αναλογη με την προσπαθεια εκεινων των πιθηκων στην “Οδυσσεια του Διαστηματος” να καταλαβουν το “νοημα” του μαυρου ογκολιθου που εμφανιστηκε ξαφνικα μπροστα τους. Και, στη μεν περιπτωση του ακαταληπτου μαυρου ογκολιθου, η παρουσια του συμβολιζε ποιητικα το εξελικτικο αλμα που μετετρεψε τους πιθηκους σε ανθρωπους, στη δικηα μου περιπτωση ομως το ακαταληπτο της δικηας σου πληρους εξαφανισης δεν νομιζω πως συνεπαγεται καποιο αναλογο εξελικτικο αλμα, που θα οδηγουσε π.χ. αργοτερα στην κατακτηση της αθανασιας. Το μονο που μπορει να μου διδαξει η ευκολια με την οποια, πριν απο 4 χρονια υπηρχες, ενω τωρα δεν υπαρχεις ειναι πως, με την ιδια ευκολια, σημερα υπαρχω, ενω μετα απο 4 χρονια μπορει να εχω γινει κι’ εγω ανυπαρκτος. Αλλα κι’ η Μυρτω, κι’ ο Γρηγορης, κι’ η Αννα, κι’ ο Βαγγελης, κι’ ο οποιοσδηποτε. Αυτη η “γνωση” κι’ η “κατανοηση” ειναι τοσο ταυτολογικη, ωστε καταληγει να ειναι εντελως περιττη.
Οσο κι’ αν ειναι τρομερα κοινοτυπο, η ελλειψη καθε σημασιας που συνοδευει το συγκυριακο γεγονος της υπαρξης μας εικονογραφειται απο την τρομερη ευκολια με την οποια εγω καθαριζω με ενα σφουγγαρι τον παγκο της κουζινας απο κοπαδια μυρμηγκιων απειροελαχιστου μεγεθους που ξεπηδανε σχεδον απο το πουθενα (μαλλον απο καποιες τρυπες στον τοιχο) καθε φορα που εχουν υπαρξει υπολλειμματα φαγητου, ζαχαρης, κλπ. Με μια τρομακτικη ευκολια οδηγω καθε λιγο και λιγακι στην ανυπαρξια δεκαδες ζωντανους οργανισμους οι οποιοι, εκτος απο το οτι αποτελουν θαυματα της φυσικης νανοτεχνολογιας –φαντασου οτι σε ενα μεγεθος πολυ μικροτερο του χιλιοστου λειτουργουν σερβομηχανισμοι που κατευθυνουν τα ποδια τους, ματια που επιτρεπουν την αντιληψη του περιβαλλοντος, κλπ- δηλωνουν και καποιες τασεις υποκειμενικης αυτοσυντηρησης, γιατι διαπιστωνω πως, καθε φορα που αρχιζω το καθαρισμα, τα πιο κοντινα μυρμηγκια εκδηλωνουν συμπεριφορες που θα μπορουσαν καλλιστα να θεωρηθουν ως συμπεριφορες πανικου. Προσπαθουν να ξεφυγουν, να κρυφτουν, κλπ.
Κατα τα αλλα, καθε λιγο και λιγακι κανω διαφορες σκεψεις που, στην καλλιτερη περιπτωση παραπεμπουν στην “Σχολη της Κοπεγχαγης” και στην χειροτερη παραπεμπουν σε ενα τιποτα, που οφειλεται στην ατελη επιστημονικη μου καταρτιση. Το ερωτημα που δεν παυει να με απασχολει ειναι πως γινεται να υπαρχει καποτε “κατι” και μετα να παυει να υπαρχει. Η δυσκολια να δωσω μια απλοϊκη απαντηση που θα ελεγε π.χ. πως η ανυσματικη φυση του χρονου ειναι μια ψευδαισθηση, η οποια οφειλεται στον δικο μας τροπο αντιληψης της πραγματικοτητας και πως ο χρονος θα μπορουσε καλλιστα να νοηθει ως μια ακινητη “διασταση”, μεσα στην οποια συνυπαρχουν ολα οσα εχουν συμβει κι’ ολα οσα προκειται να συμβουν –σιγουρα εχει διατυπωθει κατι τετοιο- σκονταφτει στο εξης πολυ απλο και δυσοιωνο: Τα πραγματα θα μπορουσαν να ειναι ετσι, εαν μιλουσαμε για στατικες εικονες “συμβαντων” που δεν εξελισσονται. Σε μια τετοια περιπτωση θα μπορουσαν πραγματι να συνυπαρχουν τα παντα σε μια μορφη “συγχρονικοτητας” διαφορετικης κλιμακας που μας διαφευγει. Ομως, καθε τι που συμβαινει εμπεριεχει μια δυναμικη-ανυσματικη διασταση που το οδηγει σε κατι αλλο. Πως θα μπορουσαν λοιπον να “υπαρχουν τα απειρα παντα”, μαζι με τις επι μερους “απειρες συνεπειες τους” ; Ακομα κι’ αν μπορει να διατυπωθει κατι τετοιο με καθαρα μαθηματικους ορους, του τυπου “απειρο εις την απειροστικη δυναμη”, ξεφευγει πλεον εντελως απο καθε δυνατοτητα κατανοησης του, με ορους που μπορει να “ντυθει” το ανθρωπινο μυαλο.
Καταλαβαινεις βεβαια πως κανω τετοιες σκεψεις, σε μια απλοϊκη προσπαθεια να επινοουσα καποια μορφη “μετα θανατον ζωης” που θα σε περιελαμβανε. Το πιο περιεργο επισης ειναι πως, κι’ αν ακομα ειναι οντως ετσι τα πραγματα, αυτο δεν εχει καμμια απολυτως συνεπεια για μας, αφου δεν ειμαστε σε θεση να το γνωριζουμε. Εαν δηλαδη, σε μια απειρια παραλληλων συμπαντων, που συνυπαρχουν σε μια απειρια χρονικων τους δυναμικων εξελιξεων, εσυ κι’ εγω εξακολουθουμε να κανουμε τις προδιαγεγραμμενες ενεργειες μας, π.χ. σε καποια Ερεσσο του 1994 -ενω συγχρονως το ιδιο θα συμβαινει π.χ. και για εναν οπλιτη του Πελοποννησιακου Πολεμου, για μια αντιλοπη που προκειται να σκοτωθει απο ενα κυνηγο, για ενα μυρμηγκι ....και παει λεγοντας- ποιο ειναι το κερδος για μενα που ζω τωρα ; Και πως θα μπορουσα να περασω απο μια “μαυρη τρυπα” και να συναντησω τους παρελθοντες εαυτους μου ; Εαν ηταν δυνατον να συμβει κατι τετοιο –αν υποθεσουμε πως η φυση θα επετρεπε τετοιου ειδους “διπλοτυπιες” και χρονικα παραδοξα- τοτε ηδη συμβαινει, παλι χωρις να το γνωριζει το τωρινο δικο μου επιμονο εγω.
Αρα, με τα λογια κτιζω ανωγεια και κατωγεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου