Η γυναίκα-ηχοσύστημα, η απόλυτη ελληνίδα ερμηνεύτρια Νατάσσα Μποφίλιου ερμηνεύει την "Οδό Αριστοτέλους" της γενιάς μου. "Εγώ μεγάλωνα για σένα" των Ευαγγελάτου-Καραμουρατίδη, σεμνά και ταπεινά, με σεβασμό για τις μνήμες και τις διαδρομές του συνοδοιπόρου που μας υπέδειξε το συγκεκριμένο ψιθύρισμα. Διαφορετικές οι συσχετίσεις και τα ονόματα, ίδια πάντα η απουσία τους, ίδιο και το πείσμα να κρατηθεί η γραμμή ανοιχτή. ηρ.οικ.
33 σχόλια:
Απλά μαγεία...
Αλ.Απ.
Καλά πού ήσασταν τόσα χρόνια που χαζεύω μπλόγκς;Εδώ είναι παράδεισος!Η κ.Νατάσσα Μποφίλιου πάνω απ'όλα σεμνά και ταπεινά,άντε κάνα δυό τρείς το πολύ φορές το μήνα στον κ.Σπύρο Παπαδόπουλο και καμιά 20αριά λάιβ για κουτσούς κουλούς κ.τ.λ..Το tag Μεγάλες στιγμές που έχετε βάλει μοιάζει τόσο μικρό!
Εκπληκτική φωνή, αισθαντική ερμηνεία, σπαρακτική.
Υπέροχη μελωδία, ωραίος στίχος.
Η επόμενη μεγάλη φωνή του μέλλοντός μας.
Και του παρόντος βεβαίως.
ΥΓ. "Το μέτρημα" το έχετε ακούσει;
http://www.youtube.com/watch?v=419mACRVkaI
κ.κ.
τ2φ:
Βλέπω ότι η εξυπνάδα πάει σύννεφο. Το "σεμνά και ταπεινά" δεν πήγαινε για την Μποφίλιου αλλά για την αναπαραγωγή του τραγουδιού από το blog. Έχω λόγους να περιβάλλω το συγκεκριμένο τραγούδι με ταπεινότητα, αν γίνεται και με σιωπή.
Στα λόγια μου έρχεσαι!
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
τα λόγια περιττεύουν
«μ’ αγαπάνε, με φροντίζουν
κάπου – κάπου σε θυμίζουν»…
ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος “χτυπάει φλέβα” για ακόμα μία φορά
Την καλημέρα μου
Πρέπει να είμαι ο μοναδικός γκρινιάρης που δεν εντυπωσιάστηκε ούτε λίγο από αυτό το τραγούδι και δεν ευχαριστήθηκε καθόλου τον δίσκο. Και ξέρετε πόσο έχω αγαπήσει τη δουλειά τους από (πριν) την επίσημη αρχή.
Από τον δίσκο κρατώ τη Δεμένη και το Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει.
Η Νατάσσα ως ερμηνεύτρια είναι αναμενόμενα καλή. Οι άλλοι σαν να βρήκαν τη μανιέρα.
Φιλιά :)
@ Αλ.Απ.:
Να το μάθεις στην κιθάρα, παρακαλώ.
@ κ.κ.:
Όχι, δεν το είχα ακούσει. Ωραίο τραγούδι. Ευχαριστώ!
@ το Άρωμα του Τραγουδιού:
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα! :)
@ Χρήστος Α. Μιχαήλ:
Δεν έχω εικόνα για το δίσκο, Χρήστο, δεν έχω ειλικρινά άποψη.
Πολλά φιλιά, ηρ.
Συμπληρωματικά η"γυναίκα - ηχοσύστημα" αναβιώνει όλες τις προσπάθειες να γυρίσουμε στη "γυναίκα - υποζύγιο", στη γυναίκα που στη γνωστή φωτογραφία κουβαλάει το δεμάτι με τα ξύλα ενώ περήφανος ο άντρας μεταφέρει το σαρκίο του πάνω στο διαθέσιμο γάϊδαρο. Αυτά προς το παρόν με την υπενθύμιση να αποσυρθεί ο χαρακτηρισμός άμεσα.
Είναι απίστευτα ατυχής ο χαρακτηρισμός "γυναίκα - ηχοσύστημα" γιατί αναδεικνύει για μια ακόμα φορά τη δύναμη της κυρίαρχης ιδεολογίας που προσπαθεί και με τη χρήση της γλώσσας να παραμορφώσει την ανθρώπινες ιδιότητες. Η φωνή στο τραγούδι υπηρετεί αποκλειστικά την ανάγκη οι άνθρωποι να ξεπεράσουν τη μοναξιά και να βρεθούν κοντά ο ένας στον άλλο. Το μηχάνημα λειτουργεί ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση. Γι' αυτό και η συγκίνηση που νιώθουμε ακούγοντας τραγούδια ζωντανά χωρίς μικρόφωνα και άλλα υποβοηθητικά μαραφέτια, με τη μουσική να βγαίνει χωρίς διαμεσολαβήσεις πλαισιώνοντας την ανθρώπινη φωνή ζεστή, παθιασμένη και ερωτική, είναι μεγάλη και ειλικρινής. Δυστυχώς από ένα blog που θέλει να υπηρετεί την ανθρώπινη διάσταση της μουσικής και όχι την εμπορευματοποίησή της δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί αυτός ο χαρακτηρισμός. Ας αποσυρθεί λοιπόν άμεσα. Λάθη στη βιασύνη και στην πολυγραφότητα γίνονται και για πρώτη φορά συγχωρούνται.
ΑΝώνυμοι κι επώνυμοι και γενικώς είστε καμμένοι και καημένοι.
@ Μουσικά Προάστια
Απίστευτο αυτό που καταφέρνει η Μποφίλιου,κάνει την πραγματικότητα,μεταφυσική εξυπνάδα!
Φυσικά το σεμνά και ταπεινά δεν πάει στην Μποφύλιου έχεις δίκιο,αλλά αν ήθελες κάπου να αφιερώσεις το τραγουδάκι κάνε λίγο πιό κατανοητό το κειμενό σου,ράδιο μπλακμαν δεν άκουγες ποτέ να μάθεις πώς γίνονται οι σωστές μερακλήδικες αφιερώσεις;
@ Maria Adouaneta:
Είμαστε όλοι μια ωραία ατμόσφαιρα!
@ Ανώνυμος:
Ορθή η κριτική σας, μέσα από το πρίσμα που προτείνετε. Η χρήση της παρομοίωσης από το δικό μου πρίσμα είχε απλά το νόημα να τονίσει την ένταση της φωνής της, την καθαρότητα και το εύρος της, και όχι να ορίσει ένα μηχάνημα ως μέτρο σύγκρισης της ανθρώπινής και της καλλιτεχνικής υπόστασης της Μποφίλιου. Πάντως, τα του γαϊδάρου δεν τα πολυκατάλαβα! ηρ.
@ τ2φ:
Ούτε τα περί μεταφυσικής και πραγματικότητας δεν πολυκατάλαβα! Ναι μωρέ, πάντως, δίκιο έχεις, δεν λέω ότι είναι και πολύ σαφές το κείμενο, πιο πολύ σε παραλήρημα παραπέμπει. Ας μείνουμε στο τραγούδι, τα υπόλοιπα μικρή σημασία έχουν. ηρ.
Άστο δεν πειράζει,μείνε στο τραγουδάκι,ένα σημείο των καιρών είναι και αυτό.
@Ανώνυμος
Πάντως εσύ με έστειλες,σε φαντάζομαι πρώτο τραπέζι πίστα στην Μποφίλιου με αναπτηράκι.
IQ και μου βγαινει πάντα λιγο η μου βγαίνει πολυ.ΑΝώνυμε δεν την παλευεις. Πήγαινε σε ψυχίατρο η καλύτερα πήγαινε σε κανένα λαιβ της Νεας Χαρούλας Αλεξίου να πετάξεις φλούδες μανταρίνι.
Θα ξεκινήσω με κάτι πολύ απλό.
Το κάθε blog, όπως άλλωστε και το συγκεκριμένο, είναι ένας διαδικτυακός χώρος έκφρασης ιδεών, αποτελεί ένα «σπίτι». Ο κάθε επισκέπτης λοιπόν οφείλει να σέβεται αυτό το χώρο (εφόσον τον επισκέπτεται κατά βούληση, είτε «προσκεκλημένος» είτε «Απρόσκλητος»!!)καθώς και τις απόψεις που διατυπώνονται εντός αυτού. Σε περίπτωση που κάποιος δεν συμφωνεί ή έχει ενστάσεις σε κάποιο θέμα μπορεί απλώς να τις παραθέσει με ήπιο τρόπο -πράγμα που κατ’ εμέ δείχνει Επίπεδο και όχι κομπλεξισμό- δίχως να πυροδοτεί ειρωνικά λογομαχίες εκ του μη όντος. Αλλιώς υπάρχει και η εναλλακτική της αθόρυβης αποχώρησης.
«Γυναίκα-ηχοσύστημα»: αρκεί κανείς να ακούσει την ερμηνεία και να σταθεί στη φράση «απόλυτη ελληνίδα ερμηνεύτρια» για να καταλάβει ότι ο χαρακτηρισμός «ηχοσύστημα» δεν είναι μειωτικός! Κάθε άλλο! Μπορεί απλά να παραπέμπει σε μια φωνή ικανή να «προκαλέσει δόνηση» από μόνη της, χωρίς βοήθεια τεχνικών μέσων (τουλάχιστον έτσι το εξέλαβα προσωπικά). Εξάλλου, ποιος ο λόγος να χαρακτηριστεί έτσι μειωτικά η Νατάσσα Μποφίλιου, αφού μετά από μόλις ΈΝΑ σημείο στίξης εξυμνείται με το χαρακτηρισμό «απόλυτη ελληνίδα ερμηνεύτρια»????? οεο??
Ας είμαστε λοιπόν πιο προσεκτικοί στην ανάγνωση και την ερμηνεία μας, όταν αποφασίζουμε να σχολιάσουμε κάτι που δεν εκφράζει εμάς αλλά την προσωπική άποψη άλλου.
«Το tag μεγάλες στιγμές που έχετε βάλει μοιάζει τόσο μικρό»: ας συμφωνήσουμε στην αντικειμενικότητα της υποκειμενικότητας. Βασικό!
Οι στίχοι του τραγουδιού εκφράζουν ορισμένους, λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία, άλλους πάλι όχι. Κάποιοι μπορεί να τους θεωρήσουν «μεγάλους», κάποιοι «μικρούς» επειδή δεν τους εκφράζουν ή ίσως να έχουν ακούσματα περισσότερα και καλύτερα. Ποιος ξέρει?? Στην κρίση του καθενός ΠΟΥ θα κατατάξει ΤΙ.
Κάπου εδώ τοποθετώ συνειρμικά την εξής παρομοίωση: η ζωή είναι ένα τρένο, έχει αφετηρία και τερματικό σταθμό. Οι ενδιάμεσες στάσεις είναι μεγάλες στιγμές και ουσιαστικές, όπου στεκόμαστε κ ύστερα συνεχίζουμε.
Ας σταθεί ο καθένας λοιπόν στην ουσία του, τη δική του ουσία! και ας μην ασκεί άσκοπα και ειρωνικά κριτική στην ουσία άλλων.
«Ενδιάμεσες στάσεις» χωρίς ουσία = χάσιμο χρόνου και ιδρώτας στο αυτί στη χειρότερη. Είναι λυπηρό να κολλάμε σε μικροπράγματα.. δεν είναι??
Για όσους δεν βρίσκουν ουσία πουθενά κ έχουν τάσεις να υποβαθμίζουν την ουσία άλλων… ένας Ψυχίατρος όλο και κάποια καλή «ουσία» θα έχει να συνταγογραφήσει..
Τέλος Ηρακλή, μόνο όσοι εκτιμούν τη «μεγάλη στιγμή» που πέφτει η σιωπή, αναγνωρίζουν και την αξία της! Δυστυχώς λίγοι!
Μπορεί να σας κούρασα.. ήθελα όμως να εκφράσω κ εγώ την άποψή μου!
Υ.Γ. οι Φλούδες Μανταρίνι μυρίζουν πολύ όμορφα.. ιδίως όταν είναι Καμμένες..
Ουκ εν το πολλώ το έυ, το όνομά σου από μόνο του αναιρεί την πρόθεση αυτου του ποστ το οποιο ταυτίζει απόλυτα το ευ με το πολλώ ασχολούμενο κυρίως με το πολλώ.. Θα μιλήσω στη γλώσσα σου λοιπόν κι εγώ για να καταλαβαινόμαστε καλύτερα. Το να μιλάμε ήρεμα και να εκθέτουμε απόψεις μερικές φορές είναι βαρετό γιατί τελικά δε λέμε τίποτα, δεν παίρνουμε θέση, όπως ακριβώς έκανες εσύ μόλις πριν. Οι άνθρωποι δε χωρίζονται σε εκείνους που δεν έχουν επίπεδο και σε εκείνους που δεν έχουν. Για μένα χωρίζονται σε κείνους που έχουν ανάγκη για αποδοχή (άρα να τα έχουν καλά με όλους), που για να πετύχουν πολλές φορές, συμφωνουν και διαφωνουν, είναι ναι μεν αλλά, και όλα αυτά τα βολικά,αναίμακτα πάντα και προσέχοντας να μην παρεξηγηθούν,και εκείνοι που αδιαφορούν παντελώς για την κοινή αποδοχη και αυθόρμητα και πηγαία λένε την άποψή τους με οποιοδήποτε τρόπο, αγενή, ευγενή, θυμωμένο, βρίζοντας πολλές φορές και άλλα τέτοια άβολα κι έυκολα παρεξηγήσιμα απο "μικρά" και στενά μυαλά. Δεν πιστεύω σε όρια ευγένεις κι ευπρέπειας. Ο μέγας Ραφαηλίδης έλεγε πως αν το θέμα ένός πράγματος είναι ηλίθιο η υπερβολικό, ηλίθια και υπερβολικά θα σχοληθείς μαζί του. Εδώ λοιπόν έχουμε ένα υπερβολικό και αστείο για μένα ποστ, για μία ακόμη απο τις πολλές τραγουδίστριες , που ναι καλά κάνει και ξεχωρίζει για τις σουπερνάτουραλ φωνητικές δυνατότητές της, την άψογη τεχνική της, και πολλά άλλα τέτοια ( που δεν είναι πηγαία μα θέλουν άπειρη δουλειά, κι αυτό είναι προς τιμήν της φυσικά), μα που κατά τη γνώμη μου είναι μόνον αυτό. ¨Εχω μάθει πως όλα τα μεγάλα πράγματα δεν είναι ανάγκη να κάνουν τόσο κρότο, τόση φασαρία. Συνήθως οι μεγάλες αλήθειες είναι εσωτερικές. Για να επιστρέψω λοιπόν, θα πω το εξής. ΑΥτό εδώ το μπλογκ δεν είναι προσωπικό. Ανεξάρτητα με το οτι γράφουν προσωπικές απόψεις οι συντάκτες του, το ίδιο έχει έναν πιο δημοσιογραφικό χαρακτήρα, άρα καλό θα είναι να αποφεύγονται οι υποκειμενικότητες και οι υπερβολές. ( δεν τα λέω εγώ αυτά αλλά οι κανόνες). Εφόσον λοιπόν αυτό υπερπηδάται και ο-η συντάκτης υπερβάλει και εκθειάζει με τέτοιο αστείο τρόπο κάτι, τότε μόνο υπερβολικές απαντήσεις μπορεί να πάρει ( οπως και πήρε). Η λέξη ηχοσύστημα ( ο εμπνευστής του χαρακτηρισμού θα έπρεπε να ένοιωσε πολύ έξυπνος την ώρα που το έγραψε) είναι απλά άσχημη λέξη απο μόνη της, αντιαισθητική και υπερβολική. Η απόλυτη ελληνίδα ερμηνεύτρια ταιριάζει πολύ και παραπέμπει σε" η απολυτη ελληνιδα σταρ ( χαρακτηρισμος αναφερομενος στην πρωην του αξιότιμου πρωθυπουργού), το απόλυτο σεξ σύμπολ ( αναφερομενο σε κατα καιρούς διάφορα μπαζοτσόλια της τιβι) κ.ο.κ. Η όλη αυτή έντεχνη κι εμετική κατά την άποψή μου έκφραση που ξαφνικά βρήκαν όλοι οι άνθρωποι ήρθε η ώρα να πεθάνει. Να αυτοκαταστραφεί. Μέχρι τότε θα κάνω ότι μπορώ για την πεθαίνω εγώ. Αιμάτινες μνήμες? Ψιθύρισμα? Φλούδες μανταρίνια? Θα αναφερθώ στον μοναδικό Ελληνα στιχουργό που ήταν ο Νικόλας ο Άσιμος. Θα σας θυμήσω όλους πως λατρεύετε το παπάκι, τον μπαγάσα και πως δεν έχω δει κανέναν να αναφέρεται στον υπέρτατο στίχο " το δικό μου το καυλί είν' απ' αλλο μαγαζί", και δεν το λέω με καμιά διάθεση προστυχολαγνείας ( συνήθως καταπιεσμένη ανάγκη μερικών τιβιστών ( άνθρωποι -ζωα της τηλεόρασης βλ. Λαζοπουλος, Κανάκης κλπ). Φτάνει πια λοιπόν η ανάγκη για τεμπέλες. Η νέα Αλεξίου, ο νέος Χατζιδάκις ( για τη Μόνικα, ωω ναι το ακουσαμε κι αυτο), ο νέος Καζαντζίδης, ο νέος Μποτσαρτ, οι γυναίκες ηχοσυστήματα, οι άντρες πολυμηχανηματα, οι άνθρωποι μηάνθρωποι. Ανθρωποι μάθετε να αγαπάτε τα πράγματα που δεν κάνουν κρότο. (συνεχιζεται)
Αντιδρώ σε κάθε μικρό-μικρούτσικο μυαλό που είναι τόσο αδειανό, ωστέ ψάχνει απεγνωσμένα για φλούδες μανταρίνι, για ήρωες, για γυναίκες ηχοσυστήματα, γιατί άν θέλουμε να το πάμε και πιο σοβαρά το πράγμα και πολιτικά ( μιας και όλα πολιτικά είναι η μάλλον κοινωνικά καλύτερα) η ανάγκη αυτή για ήρωες σήμερα μας έχει φέρει σε αυτή τη θέση να περιμένουμε τι θα δει το μάτι του πρώην της Αννούλας. Προσωπικά πιστεύω πως ο στίχος εβγαζα απ τις τσεπες μου φλουδες μανταρινι, συ ριχνα στα μάτια να πονάς, είναι μια απέραντη παπαριά, γελοία, καθώς και η άθλια αναισθητική λέξη ασετυλίνη. Να μη μιλήσω για το πράσινο φεγγάρι. Ναι εχετε δικιο, γοουστα είναι αυτά κι όπως καποιος εχει το δικαιωμα να κάνει ενα υπερβολικό κι εγκωμιακο ποστ έτσι κι ο καθένας μπορεί με υπερβολη να δηλώσει πόσο ξερνάει με όλη αυτην την έντεχνη καλοβαλμένη μη παρεξηγήσιμη λογική και τακτική των μη-συγκρουσεων και -μη και -μη και -μη. Μπορούμε όλοι να παραδεχτουμε μεν αλλα να μην παρουμε και τοσο σοβαρα δε, τον στιχο και γω σ' αγαπω γαμω το χριστο μου, ( που επισης ειναι υπερτατος στιχος), αλλα είναι ντροπή να μιλήσουμε για τους στίχους του μεγάλου Παπαδόπουλου. Μάλλον είναι ώρα κάποτε κάποιος-οι να τα σπάσουν αυτά τα παπαρίστικα. Τελειώνοντας να πω πως όλο αυτο εδώ το ποστ που έγραψα το θεωρώ περιτό μιας και θα μπορούσα να πω απλώς στον-στην συντάκτη του ποστ αυτού: ΤΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ, το οποιό εγώ το θεωρώ πιο ειλικρινές, και πιο ουσιαστικό απο όλες αυτες τις βαρετές παραπάνω αναλύσεις μου. Χαιρετώ σας.
Υ.Γ. και ναι κι εγώ με σόμπα και φλούδες καμμένες μεγάλωσα, αλλά μεγάλωσα και στη θεσσαλονικη με μπουγατσες με κιμα. Δεν κάθησα ποτέ να γραψω όμως στίχους γι αυτό. Εϊμαι βεβαία πως αν ο Λευτέρης Παπαδόπουλος η ο Μάνος Ελευθερίου έγραφαν, θα το θεωρούσε αριστούργημα ο κόσμος.
* η αναγκη για ταμπελες ήθελα να πω
@ Maria_Adouaneta:
Θα ήμουν έτοιμος να προσυπογράψω κάθε λέξη της κριτικής σας, αν δεν υπήρχε μία εγγενής αντίφαση σε όσα λέτε. Από τη μία, σας ενοχλεί ο αντιδημοσιογραφικός χαρακτήρας της συγκεκριμένης ανάρτησης, διότι εμπεριέχει μία υπερβολή, μία απολυτότητα.
Από την άλλη, αναφέρεστε στην ανάγκη να υπάρχουν πηγαίες απόψεις, αυθόρμητες καταφάσεις, που να μην λαμβάνουν υπόψη φιλίες και αποδοχές.
Γιατί δεν εφαρμόζετε αυτήν την πεποίθησή σας και στη συγκεκριμένη ανάρτηση; Γιατί, δηλαδή, δεν επαινείτε το post ως την πηγαία, αυθόρμητη αντίδραση ενός ατόμου απέναντι σε ένα τραγούδι; Αυτό, και όχι το να με εγκαλείτε για αντι-δημοσιογραφικό και υπερβολικό ύφος, θα ήταν συνεπέστερο προς όλα όσα επικαλείστε.
Κατά τα λοιπά, βρίσκω εξαιρετικά χρήσιμη την αναφορά σας στον Ραφαηλίδη και στον Άσιμο, δύο προσωπικότητες των οποίων το έργο εκτιμώ αφάνταστα.
ηρ.οικ.
Αφού όλοι εδώ συμφωνούμε για πηγαίες εκφράσεις κι αυθορμητισμους και ειλικρίνια, δεν το επαινώ γιατί το βρίσκω απαράδεκτο ( και το λέω με όλη μου την ευγένεια). Μπράβο σε όσους τους αρέσει, εμένα μου προκαλεί αποτροπιασμό.
Αφού όλοι εδώ συμφωνούμε και μιλάμε για... ( ηταν το σωστο, έφαγα μια πρόταση)
Πάντως, η Rua Dos Douradores παίζει εξαίσια μουσική. Θα σας έβαζα σε κόπο αν ζητούσα να μου παραθέσετε ενδεικτικά μερικά ονόματα συνθετών και τίτλους έργων;
Il pescatore di Perle- Georges Bizet
Gypmopedie No.3- Eric Satie
Symphony no.7 in A minor- L.V.Beethoven
La Locataire ( The Tenant Soundtrack)-
Philippe Sarde
Fantasy in F minor- Schubert
Χωρίς κακή διάθεση το παρακάτω σχόλιο:
Είδατε πόσα καλά πραγματικά πράγματα και ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ χάνει κανείς αν τριγυρνάει μόνο στα τετράγωνα της Αριστοτέλους και της Αλεξάνδρας; Εκεί, παραέξω και παραπίσω είναι οι μεγάλες στιγμές. Τότε που δεν χρειαζόταν κανείς ηχοσυστήματα για να μεγαλουργήσει παρά μόνο την στερεοφωνική κάβλα του.
Η μεγάλη φωνάρα ( δεν το λέω ειρωνικά. Το εννοώ) δεν αρκεί. Εϊναι σα να βλέπεις μια τέλεια κωλάρα που όμως δεν είναι διαθέσιμη και είναι εκεί μόνο για να τη βλέπεις.
Αυτά κι ας συγχωρήσουν οι λόγιοι κι έντεχνοι αναγνώστες και σχολιαστές σας τη γλώσσα μου. Δεν το κάνω επίτηδες, έχω καλή καρδιά!
Ευχαριστώ για την ενημέρωση. Κακώς εκλάβατε το ενδιαφέρον μου για τις μουσικές σας προτιμήσεις ως ευκαιρία διδακτισμού εκ μέρους σας, σκέφτηκα απλά να κουβεντιάζαμε για κάτι που μας συγκινεί από κοινού, όπως π.χ. οι Γυμνοπαιδίες του Ερίκ Σατί. Δεν είδα ποτέ τη μουσική με όρους "είτε ... ή..." και σας συστήνω να μην τη βλέπετε ούτε κι εσείς έτσι. Και η υπόθεση εργασίας σας, σύμφωνα με την οποία όποιος ακούει Μποφίλιου δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει έναν Σατί, είναι αρκετά σαθρή ως και ελιτίστικη. Πάντως, είμαι βέβαιος ότι θα μπορούσαμε κάλλιστα να απολαύσουμε παρέα μία Κριστίνα Μπράνκο, ή έστω μία Άνα Μούρα! ηρ.οικ.
Στα λόγια μου έρχεστε παλι με τις επιλογές σας ακόμη και στα Fado αγαπητέ μου. Lucilia do carmo και Teressa da Silva. Δεν διδάσκω ποτέ. Αλλά κι αυτά που μας ανατριχιάζουν δεν τα μοιραζόμαστε. Νομίζω είναι πιο εσωτερικές διαδικασίες.
Και επειδή μνημονεύσαμε τον Ραφαηλίδη ,έχει γράψει κάτι που κολλάει πάρα πολύ στην συγκεκριμένη κουβέντα.Από το βιβλίο του 'Στοιχειώδης Αισθητική' και από το κεφάλαιο 18.ΤΈΧΝΗ ΜΙΚΡΉ ΚΑΙ ΜΕΓΆΛΗ,Ο Ραφαηλίδης λέει πολύ σοφά....
''...Τα μέτρα με τα οποία μετρούμε τη μικρή είναι εντελώς διαφορετικά απ'τα μέτρα με τα οποία μετρούμε τη μεγάλη,αν και συχνά οι αδαείς,που δεν γνωρίζουν πως οι χαρακτηρισμοί μεγάλη και μικρή τέχνη είναι αισθητικοί όροι,έχουν την τάση να χρησιμοποιούν τα μέτρα της μικρής για να αντιμετωπίσουν τη μεγάλη,ή το αντίστροφο.Κι έτσι,οι απαίδευτοι καταστρέφουν τη μεγάλη για χατίρι της μικρής και οι σνόμπ περιφρονούν τη μικρή για να νοιώσουν μεγαλύτεροι απ'το μπόι τους κυκλοφορώντας αφύσικα μέσα στην μεγάλη,ενώ η θέση τους δεν είναι ούτε καν στη μικρή.
Πάντως,όποιος μπορεί τα πολλά μπορεί και τα λίγα.Όποιος μπορεί τη μεγάλη τέχνη,μπορεί και τη μικρή.Όποιος μπορεί τον Μπαχ,μπορεί και τον Τσιτσάνη.Όμως,όποιος μπορεί μόνο τον Τσιτσάνη,αποκλείεται να μπορέσει και τον Μπαχ.Το μεγάλο,άλλωστε,είναι δυνατό να εμπεριέχει το μικρό,όπως οι ταπεινές ουγγρικές λαικές μελωδίες εμπεριέχονται στο μεγαλειώδες έργο του Μπέλα Μπάρτοκ...''
Και μην πει κανείς ότι συγκρίνω την Μποφίλιου με την Μαρία Κάλλας,απλά επισημαίνω την κατάταξή της,η οποία είναι φυσικά στην μίκρή τέχνη.
Το πάτε αλλού τώρα. Το τι μπορεί να εκτιμήσει κάποιος είναι μεγάλο θέμα αλλά το βασικό είναι Πώς θα το εκτιμήσει. Αν άνετε μια γύρα στα και καλά φουλποετρι μπλογκς θα δειτε ροζ τριανταφυλλάκια που λαμπυρίζουν, ξανθιές σκυλούδες στις φωτογραφίες του προφιλ και μεσα στο ιστολογιο θα βρείτε απο αναφορά στο τέλειο sex and the city μέχρι το μονόγραμμα του Ελύτη και το όσο μπορείς του καβάφη.Δεν είναι ελιτίστικο αυτο που λέω όπως επίσης δεν αμφιβάλλω πως αγαπάτε τον Σατι κι ουτε θέλησα να σας ξεστραβώσω. Ο καθένας ξεστραβώνεται μόνος του. Όπως όλα μόνος του τα κάνει.
ΟΚ. Καλή συνέχεια με το συγκρότημα και με το καλλιτεχνικό σας έργο.
Ευχαριστώ αλλά δεν παράγω κανένα έργο...
Δημοσίευση σχολίου