Σωτήρης Κακίσης: Τρία ποιήματα από τη συλλογή "Πανσέληνος στο Δάσος"

ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ:
Σωτήρης Κακίσης (2012), Πανσέληνος στο Δάσος,

Λευκωσία: Εκδόσεις Αιγαίον, σελίδες 53.
Διάθεση στην Αθήνα: Θεμιστοκλέους 37, Εξάρχεια
-----

μιαν άλλη φορά θ’ ακούσω τη μουσική. τώρα είμαι μόνο στις λέξεις, μόνο ανάμεσα στα σύμφωνα γυμνός κι εξαντλημένος, ωραίος αλλά φτωχός. αν τα φωνήεντα με θυμηθούν αύριο-μεθαύριο, σαν κορίτσι στην πόρτα μου αν ξανάρθουνε, τότε η μουσική πάλι μέσα μου θα ξαναμπεί, σαν ποντίκι στην τρύπα του, σαν μελωδία στην ψυχή της. στην ψυχή μου.

τη χάνω την Ακρόπολη! ένα σπίτι του δύο χιλιάδες θα είναι πια ανάμεσά μας, δεν θέλω όμως πολυτέλειες και πολυκατοικίες, τραγούδια θέλω μόνο, ρόουντ σονγκς, να τους ψάχνω εγώ όλους, να μη βρίσκω ποτέ κανέναν, να τους χάνω και να χάνομαι. στην Αθήνα δεν ξέρω τι να κάνω πια, τι κάνω. είμαι γιος Θεού για τους Αιγυπτίους, μέγας Πολέμαρχος για τη Δύση, ο μεγαλύτερος των Ελλήνων για τους Έλληνες, για την Ασία.  κι όμως, πάει η Ακρόπολη ξαφνικά, χάνεται σαν άνθρωπος κι αυτή μες στο πλήθος, μες στο τόσο μου πάθος. ένα μάτι ακόμα να ’χα μόνο σαν θεός, ένα μάτι μόνο επουράνιο!

άκρη της άκρης, δώσε μου ένα λόγο μόνο, ένα λόγο να ξεμείνω μες στη μέση, εδώ που τώρα για τη μάνα μου συνεχίζω να βρίσκομαι, και δεν περνάω πια πρώτος τα ποτάμια, και δεν ξεχνιέμαι πίσω εμψυχώνοντας την οπισθοφυλακή, και φυλάγομαι σαν στο τραγούδι του Χατζιδάκι. όμως: αν η ζωή δεν είναι ζωή, αν δεν αφήνεις των γερακιών τις σκιές να μπαινοβγαίνουν εντός σου, κλείνοντας τα μάτια και τ’ αυτιά και το στόμα σου, τότε το σώμα σου σαν άλλου να είναι το σώμα, κι η ψυχή σου, αυτή πια κι αν κοιτάει χωρίς να βλέπει τίποτα, μα τίποτα. γι’ αυτό λέω: άκρη της άκρης, ό,τι κι αν γίνεται, ό,τι κι αν γίνει, μια ζωή εγώ ερωτευμένος θα είμαι μαζί σου!