Ήλθε. Δεν τον γνώριζα. Μιλήσαμε. «Θέλω να ηχογραφήσετε τη μουσική μου», είπε. Ανοίγοντας τις παρτιτούρες, είχα την εντύπωση ότι μου ανέθετε μονάκριβα παιδιά του. Δεν ήταν μπροστά μου ένας άλλος συνθέτης, όπως πάντα έχω την περιέργεια να συναντώ, αλλά λίγο σαν ένας συνθέτης «άλλος».
Με την παραλαβή στα χέρια μου του τυπωμένου με νότες χαρτιού, και πριν το ανοίξω, πέρασε αστραπιαία, ταυτόχρονα, μέσα μου η αίσθηση ότι αυτός ο άνθρωπος, με το αγνό και καθαρό βλέμμα του, όπως με κοίταζε, δεν συνθέτει απλά για να περνάει τον χρόνο του. Αυτά, αν τα γράφω τώρα και μου παίρνει κάποιο φυσικό χρόνο για να τα διατυπώσω, είναι τα ακαριαία συναισθήματα που συμβαίνουν σχεδόν πάντα τα πρώτα δευτερόλεπτα μιας νέας γνωριμίας.
Η συνέχεια; Άνοιξα όπως κάνω πάντα, τουλάχιστον τα τριάντα τελευταία χρόνια, την πρώτη σελίδα, μετά την τελευταία, και κατόπιν αυτού μία τυχαία στη μέση. Και όπως συμβαίνει πάντα, τουλάχιστον τα τριάντα τελευταία χρόνια, η πρώτη αυτή εντύπωση που αποκομίζω από τη φαινομενικά επιπόλαια εκτίμηση δεν με διέψευσε.
Ο άνθρωπος που είχα μπροστά μου δεν συνθέτει για χόμπι, δεν συνθέτει γιατί είναι «επαγγελματίας του επαγγέλματος» –όπως θα έλεγε ο μεγάλος μου «δάσκαλος» Jean-Luc Godard– αλλά από επιτακτική αναγκαιότητα.
Το τυπωμένο χαρτί πρέπει να πάρει ζωή. Θα γίνουν κινήσεις, θα βγουν ήχοι. Θα πρέπει να τους καταΛΑΒΟΥΜΕ, να τους καταΝΟΗΣΟΥΜΕ. Στη διαδικασία αυτή κάνει -ίσως- την εμφάνισή της η αγάπη. Χωρίς την παρουσία της είμαστε καταδικασμένοι να μείνουμε κολλημένοι στην ύλη, τον ήχο στην προκειμένη περίπτωση. Αν όμως τύχει και αγαπήσουμε, έχουμε μία πιθανότητα να φύγουμε από την ύλη και να αγγίξουμε την ουσία της μουσικής. Αυτό συνέβη, όσο με αφορά, ήδη από τη μελέτη στο τραπέζι. Στην επόμενη φάση, όμως, πρέπει να μπορώ να καταφέρω να το μεταδώσω στους μουσικούς μου. Η Καμεράτα, ορχήστρα με ήθος και αρχές, στην πιο άχαρη φάση της εικοσάχρονης ιστορίας της λόγω της βαρβαρότητας του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζει και εξελίσσεται όλα αυτά τα χρόνια (εννοώ το περιβόητο L.A.), αγκάλιασε αμέσως τα έργα αυτά και έκανε την υπέρβαση.
Δεν θα μιλήσω για τη Μουσική, διότι δεν είμαι μουσικολόγος. Το άγγιγμα στις ψυχές όλων μας θα ακούγεται, θέλω να ελπίζω, στην ηχογράφηση των έργων σου. Ευχαριστώ εσένα, τον συνθέτη, για την ευκαιρία και πρόκληση που μας έδωσες να κάνουμε ίσως μία υπέρβαση. Σ' ευχαριστώ, Θανάση Μωραΐτη.
Αλέξανδρος Μυράτ
Πηγή: LIFO, τ. 230, 23 Δεκεμβρίου 2010.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου