Μιχάλης Γρηγορίου: "Βίος Παράλληλος" (14)

ΒΙΟΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΣ

Ανέκδοτες ημερολογιακές σημειώσεις του συνθέτη Μιχάλη Γρηγορίου

Ενότητα: "Εσυ, ο χρονος, ο θανατος κι’ εγω"

Επεισόδιο 14ο

Κυριακη 18/7/2010

Σε επτα χρονια, αν ζω, θα ειμαι 70 χρονων !  Μια περιεργη συνειδητοποιηση, η οποια, χωρις ακριβως να με τρομαζει, δεν παυει να ειναι και καπως παγερη, αλλα και καπως παραδοξη, γιατι με ενα κομματι του μυαλου μου ειναι, λες και δεν αφορα εμενα αλλα καποιον αλλον στον οποιο εγω απλως αναφερομαι. Προκειται βεβαια γι’ αυτη την αυθορμητη ψευδιασθησιακη προδιαθεση να αντιμετωπιζει κανεις το “εγω” του ως κατι το αχρονικο. Κι’ ομως, το οτι σε 7 χρονια θα ειμαι 70 χρονων αποτελει ενα αναμφισβητητο γεγονος, οπως το οτι πριν απο 7 χρονια, το 2005 δηλαδη, ειμουνα 58 χρονων.

Κι’ ας μη με ξεγελαει η εμφυτη “νεανικοτητα” που μπορει να εχω σε ορισμενα ζητηματα, το οτι δεν εχουν ασπρισει τα μαλλια μου, το οτι εχω μια ερωτικη σχεση, το οτι συνεχιζω ως ενα βαθμο να κινουμαι με τους τροπους με τους οποιους κινιωμουνα και παληα, να πηγαινω σε μπαρακια, να πινω και να αγορευω στις παρεες, κλπ. Το γεγονος της πραγματικης ηλικιας μου παραμενει. Σκεφτομαι μαλιστα πως αυτη ακριβως η διαιωνιση καποιων “νεανικων” στασεων και συμπεριφορων εχει ενα υψηλο βαθμο επικινδυνοτητας, γιατι θετει διαρκως σε αντιπαραθεση καποια εξωτερικα φαινομενα με μια αντικειμενικη πραγματικοτητα, η οποια μπορει ανα πασα στιγμη να τα διαψευσει. Απο παληα λοιπον ειχα συνειδητοποιησει πως η πιο σωστη αντιμετωπιση αυτου του προβληματος –που δεν ειναι στ’ αληθεια προβλημα το οτι γερναω- ειναι μια απομακρυνση απο τους χωρους και τις δραστηριοτητες που απαιτουν να εισαι πραγματικα κι’ οχι φαντασιωσικα νεος, δηλαδη η απομακρυνση απο τους ρυθμους της πολης. Οσο κι’ αν εχω παψει εδω και χρονια να εμπλεκομαι στις ανταγωνιστικες συνθηκες που καιροφυλακτουν πισω απο την ιδιοτητα μου ως “καλλιτεχνη”, ως “διανοουμενου”, ως “πολιτικοποιημενου” ατομου, το ιδιο το πλαισιο της επικοινωνιας και αλληλεπιδρασης που στηνει η πολη με παρασυρει εμμεσα στο να ζυγιαζομαι μαζι τους. Μα θελεις η, χαλαρη εστω, διεκδικηση της συναυλιας του μεγαρου που εκκρεμει, θελεις η επιμονη μου για να εκδοθει το θεωρητικο μου βιβλιο, θελεις το οτι εδωσα σε λιγους ανθρωπους να διαβασουν το υλικο ενος επομενου “βιβλιου” με αποσπασματα απο τις σημειωσεις μου κι’ ακομα, η αυθορμητη οργη μου με τα ξεφτιλισμενα καθαρματακια του ΠΑΣΟΚ, με τα αλλα ανεγκεφαλα οντα του ΚΚΕ, η αισθηση της αφορητης πληξης και της γελοιοτητας που μου προξενουν οι διαφοροι χρεωκοπημενοι “αριστεροι” του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, οι διαφοροι ξεθυμασμενοι “καλλιτεχνες” και “διανοουμενοι”, με τους οποιους ειμαι, υποτιθεται, συναδελφος, αλλα κι’ οι διαφοροι συμβατικοι μεσηλικες μεσοαστοι, προς τους οποιους εχω την ταση να αντιπαρατιθεμαι με προκλητικους τροπους, κατηγορωντας τους κατα βαθος και για το οτι ειναι μεσηλικες –λες και δεν ειμαι κι’ εγω ! ....   Ολα αυτα με εμπλεκουν αθελα μου σε ενα συστημα στασεων, προσδοκιων και διεκδικησεων και διαψευσεων, που ειναι ολες τους ματαιες μπροστα στο γεγονος του χρονου που περναει.

Ετσι λοιπον, η απομακρυνση απο την πολη κι’ η ημιμονιμη εγκατασταση στα Βατερα θα ηταν ο μονος τροπος να αποκτησω αυτη την αισθηση –ή την ψευδαισθηση- της αχρονικοτητας που ταιριαζει με την βαθυτερη φυση του εγω ή, εστω, του δικου μου εγω.