Ο Γιώργος Πανουσόπουλος για τον Άκη Πάνου

Ο Πρόλογος του Γιώργου Πανουσόπουλου:

Οἱ νεότεροι φιλέλληνες διαπιστώνουν ὅτι τὰ τελευταῖα 180 χρόνια τῆς ἐπανόδου μας στὴν Ἱστορία, ὡς ἐλεύθερου ἔθνους, τρία ἐπιτεύγματα εἴχαμε ἰσάξια μὲ ἐκεῖνα τῶν προγόνων μας. Τρία θαύματα, τρεῖς ἀποδείξεις, ἂς ποῦμε. Τὴ ναυτιλία, τὸ ἔπος τοῦ ’40 καὶ τὸ ρεμπέτικο τραγούδι. Καὶ τὰ τρία σὲ ἀπευθείας σύνδεση μὲ τὸ ἔνδοξο παρελθόν. Τὸ ρεμπέτικο τραγούδι, τὰ τελευταῖα ἑκατὸ χρόνια, ἔπιασε ἐπαφὴ μὲ τὴ λυρικὴ ποίηση τοῦ 6ου αἰώνα π.Χ., καὶ ἔφτασε, ἂν δὲν ξεπέρασε, τὸ ἐπίπεδο ἐκείνης.

Κι ἂν μᾶς εἶναι ἄγνωστες οἱ μελωδίες, ἐπέζησαν ὅμως οἱ ρυθμοί. Τὰ 9/8 παραμένουν στὸ DNA μας (ὅταν γιὰ τὰ ἁπλοϊκά, ἀλλὰ εἰσαχθέντα, 4/4 μᾶς χρειάζεται ἀκόμη τὸ «σκόρδο-κρεμμύδι»!). Τέλος πάντων, ἡ συνεισφορά μας αὐτὸν τὸν αἰῶνα στὸν εὐρωπαϊκὸ πολιτισμὸ σηματοδοτεῖται, νομίζω, ἀπὸ τὸ ρεμπέτικο… Καὶ τὴν Κάλλας! (Γιὰ τὸν ἐπόμενο αἰῶνα δὲν ξέρω).

Γιὰ τὸ ὑποκείμενό μου τώρα, νὰ πῶ ὅτι θεωρῶ μεγάλη τύχη νὰ ἔχω στ’ αὐτιά μου τόσο ὑπέροχα τραγούδια, καὶ ἀκόμη μεγαλύτερη νὰ μὲ ἔχει φίλο του ἕνας ἀπὸ τοὺς δημιουργούς τους. (Μὲ τὸν Ἄκη Πάνου θά… μπλέξουμε παρακάτω).

Γιὰ τὴν προσωπική μου σχέση γενικὰ μὲ τὴ μουσική, μπορῶ νὰ ἔχω δύο προσεγγίσεις. Ἡ μία ἀφορᾶ τὴν ψυχούλα μου, ποὺ –ἅμα τὴν ἀφήσω ἀφύλακτη– μπορεῖ ἕνα τραγούδι νὰ τὴν σμπαραλιάσει (εἴτε τὸ ἀκούω στὸ ραδιόφωνο, εἴτε τὸ παίζω στὸ μπουζούκι μου μὲ κάποιον φίλο).

Ἡ ἄλλη ἀφορᾶ τὸν κινηματογράφο, τὴ δουλειά μου. Ἐδῶ ἡ μουσική μου μὲ κάνει νὰ πῶ τὰ δικά μου. Ἡ μουσικὴ σὲ μιὰ ταινία (μου) εἶναι ὁ ἄνεμος. Φτιάχνω τὸ καράβι, τὸ ἀρματώνω, σηκώνω καὶ ὅλα τὰ πανιὰ καὶ περιμένω τὴ μουσικὴ νὰ φυσήξει, γιὰ νὰ ξεκινήσει τὸ ταξίδι! Τὴ χρειάζομαι, γιὰ νὰ διασχίσουμε μαζὶ τὸ πέλαγος, νὰ πιάσουμε πάλι στεριά.

Ἤμουν τυχερός, στὶς πέντε μου ταινίες, νὰ μοῦ… φυσήξουν τὰ πανιὰ ὁ Μᾶνος Χατζιδάκις, ὁ Σταῦρος Λογα­ρίδης, ὁ Νῖκος Ξυδάκης, οἱ Χειμερινοὶ Κολυμβητὲς καὶ ὁ Νῖκος Κυπουργός, μὲ μελωδίες πάλι τοῦ Μάνου (μιὰ ποὺ ἡ τελευταία μας, δυστυχῶς, κουβέντα ἔγινε λίγο πρὶν ἀρχίσει τὸ γύρισμα τῆς «Ἐλεύθερης Κατάδυσης»).

Στὶς δύο τελευταῖες ταινίες ἀκούγονται καὶ τραγούδια τοῦ Ἄκη Πάνου. Ἕνα ἀκόμη, ποὺ μπορῶ νὰ προσθέσω, εἶναι ὅτι ἡ σχέση τῆς εἰκόνας μὲ τὴ μουσικὴ παραμένει γιὰ μένα κάτι μαγικὸ καὶ ἀρκετὰ ἀνεξέλεγκτο ἐκ τῶν προτέρων. Τὸ πῶς «παντρεύονται», ποὺ λένε, ἢ πῶς κοντράρουν. Μυστήρια δουλειά! (Ὅπως οἱ γυναῖκες…).

Γιώργος Πανουσόπουλος
Άκης Πάνου - Κέρασμα στον Χάρο
Λευκωσία, Εκδόσεις Αιγαίον
2012