Μένει να γλιστρήσει κανείς χωρίς βιασύνη ανάμεσα στα δύο απίθανα δικαστήρια που βρίσκονται αντιμέτωπα: των ανδρών που ανάμεσά τους θα ήμουνα κι εγώ, π.χ. αγαπώντας, των γυναικών που τις ξαναβλέπω όλες με φορέματα ανοιχτόχρωμα. Έτσι ο ίδιος ποταμός στριφογυρίζει, γρατζουνάει, αποκαλύπτεται και περνάει γοητευμένος από τις γλυκές πέτρες, τις σκιές και τα χόρτα. Το νερό, ξετρελαμένο με τις περιδινήσεις του σαν μια πραγματική πύρινη κόμη. Να γλιστρήσει κανείς σαν το νερό μέσα στον καθαρό σπινθηρισμό, γι' αυτό θάπρεπε νάχει χάσει την έννοια του χρόνου. Αλλά πώς θα φυλαχτούμε απ' αυτόν; Ποιός θα μας μάθει να εξαγνίζουμε την ηδονή της αναμνήσεως;
Αντρέ Μπρετόν
(Ο τρελός έρως, μετάφραση Στ. Ν. Κουμανούδη, Ύψιλον, 1980)
3 σχόλια:
Δε μας έχεις συνηθίσει σε τέτοια...
Υπέροχα!! (όλα, κείμενο & μουσική. Και όσα αυτά αφηγούνται).
Καλή εβδομάδα
Μπα, προτιμότεροι οι άνθρωποι κι από τα κείμενα, κι από τις μουσικές. Αλλά στην ανάγκη, κάνουν και τα δεύτερα καλά τη δουλειά τους. Φιλιά, ηρ.
Ξέρω, ξέρω...
Δημοσίευση σχολίου