Ρε! Πού πάμε;

Σκίτσο του Διογένη Οικονόμου (διο) για τον Ριζοσπάστη, Νοέμβρης 1980, λίγες μέρες πριν την πορεία της 17 Νοέμβρη. Η τότε κυβέρνηση ΝΔ σήμερα έγινε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, και η τότε καταστολή της διαδήλωσης του Πολυτεχνείου με τους δύο ηρωϊκούς νεκρούς, την Σταματία Κανελλοπούλου και τον Ιάκωβο Κουμή ("εξτρεμιστές" σύμφωνα με τους σοσιαλιστές της εποχής), σήμερα ξεκινά από τα τηλεοπτικά παράθυρα και τους κατασκευαστές της συναίνεσης. Όμως κάτι έχει μείνει ίδιο κι απαράλλαχτο: "Ρε! Πού πάμε;". Τότε πηγαίναμε γραμμή προς τη θεριζοαλωνιστική μηχανή του ΠΑΣΟΚ, της Αλλαγής και του Αντρέα, η οποία φρόντισε να μην αφήσει τίποτε όρθιο πίσω της. Σήμερα; Το επιφώνημα έκπληξης και απελπισίας των αρχόντων παραμένει το ίδιο, καθώς βλέπουν ότι τα ξαναέκαναν μαντάρα, κι τούτη τη φορά δεν τους σώζει κανένας Αντρέας, κανένα παραμύθι, καμία υπόσχεση και κανένα ρουσφέτι. Αν κάτι καθιστά το φετινό Πολυτεχνείο ξεχωριστό είναι η αίσθηση ότι το σύστημα έχει φρακάρει - παλεύει να πάρει μπρος και απλά δεν μπορεί. Αυτή η αίσθηση αδιεξόδου, που συμμερίζονται τόσο οι πάνω όσο και οι κάτω, είναι η πρώτη ύλη για τα επόμενα πολυτεχνεία και ο λόγος για τον οποίο ειδικά φέτος η γιορτή δεν αφορά κάτι από το παρελθόν, δεν είναι μνημόσυνο και προσκλητήριο νεκρών. Φέτος, κάτι στον αέρα λέει ότι το ψωμί, η παιδεία και η ελευθερία έρχονται από το μέλλον, το όχι και τόσο μακρινό ή αδιανόητο.
ηρ.οικ.