Μήπως το γράφει η "Εστία"; Μήπως η "Ελεύθερη Ώρα"; Όχι, το γράφει ο Ριζοσπάστης:
"Απεβίωσε χτες, σε ηλικία 82 χρόνων, ο
συγγραφέας Χρόνης Μίσσιος. Γεννημένος στην Καβάλα, από γονείς
καπνεργάτες, έζησε τα παιδικά του χρόνια σε μια γειτονιά γεμάτη
πρόσφυγες. Στα Γιαννιτσά, όπου τον στέλνει ο Ερυθρός Σταυρός, μαζί με
άλλα παιδιά για να γλιτώσουν από την
πείνα της Κατοχής, περνάει στο ΕΑΜ, ενώ πέρασε για λίγο και από το
Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Με το έργο του βεβαίως στην πορεία δε
στάθηκε στο πλευρό των λαϊκών αγώνων και της δράσης των κομμουνιστών,
αφού δεν πίστευε στη διέξοδο της ταξικής πάλης, ενώ βρήκε «στέγη» στη
λεγόμενη «ανανεωτική» Αριστερά."
Αυτός που "πέρασε για λίγο από το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας" ήταν ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ΣΕ ΘΑΝΑΤΟ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 17 ΕΤΩΝ. Αυτός ο άνθρωπος υπήρξε μελλοθάνατος επί εννιά μήνες. Βασανίστηκε, φυλακίστηκε για έξι χρόνια, εξορίστηκε για άλλα τόσα (και βάλε). Γιατί; Για να έρθει τώρα πάνω από τον τάφο του κάποιος τσόγλανος να βγάλει το δηλητήριό του. Πάνω σε ποιόν ρε; Στον Μίσσιο; Αυτός βλέπετε που έγραψε αυτή τη ντροπιαστική παράγραφο, ο επαγγελματίας της επανάστασης, πέρασε πολύ καιρό στον Δημοκρατικό Στρατό (όντας ...αγέννητος), ενώ ο Μίσσιος πέρασε λίγο. Και αυτός βέβαια ο κειμενογράφος στέκεται στο πλευρό των λαϊκών αγώνων (με την ασφάλεια του κομματικού μισθού του) ενώ ο Μίσσιος της Μακρονήσου και του Άη-Στράτη δεν στάθηκε. Ανώνυμε γραφιά, ο Μίσσιος έκατσε "λίγο" στον ΔΣΕ γιατί συνελήφθη, φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Δεν έφυγε για να γίνει καταδότης, δεν έφυγε για να πάει διακοπές στη Χαβάη, δεν έφυγε για να πιεί τα ουζάκια του σε κάποια ωραία παραλία. Έφυγε για να βασανιστεί.
Δεν είναι το ψέμμα που πονάει. Δεν είναι η διαστρέβλωση της ιστορίας και η αποσιώπησή της. Δεν είναι που αντί για - την πάντα σεβαστή - ιδεολογική διαφωνία το κείμενο εκφράζει εμπάθεια και μικρότητα, και μάλιστα απέναντι σε ένα νεκρό. Είναι αυτή η διαολεμένη αλαζονεία του "τα ξέρω όλα" που πονάει, αυτή η μαυρόασπρη αντίληψη της πραγματικότητας, αυτή η καναπεδάτη βεβαιότητα, μία βεβαιότητα που βγάζει τέτοια προσβλητικά εκτρώματα σαν τη νεκρολογία του Μίσσιου και που παρεμποδίζει - όχι μόνο αυτή, αλλά και αυτή - τη μετωπική συνάντηση της Αριστεράς που απαιτεί η τρέχουσα συγκυρία. Είναι που μικραίνοντας το ΚΚΕ και φέρνοντάς το στα δικά τους μέτρα, οι κ.κ. της ηγετικής του ομάδας μικραίνουν ολόκληρη την υπόθεση του κοινωνικού μετασχηματισμού στη χώρα μας.
ηρ.οικ.
ΥΓ: Καλό του ταξίδι. Μία φορά αντάρτης, πάντα αντάρτης.
5 σχόλια:
Γράφτηκε και στο στρατολάτη,δε ξέρω αν το είδες.Παραθέτει και αποσπάσματα απο το βιβλίο,που νομίζω είναι η καλύτερη απάντηση,δια στοματος Μίσσιου
Διαβάζω τακτικά τον Στρατολάτη, πολύ ωραίο blog, το συγκεκριμένο το είδα όμως αφού το αναφέρατε. Δεν κατανοώ πώς ταιριάζει το βιβλίο του Μίσσιο με το αν ήταν ή δεν ήταν στο ΔΣΕ... Ας κάνει ο Ριζοσάστης όση κριτική θέλει επί των ιδεολογικών, μην μειώνει όμως τους αγώνες και τα βάσανα ενός νεκρού ανθρώπου. Αυτές οι μέθοδοι είναι βαθιά αντικομμουνιστικές.
το μόνο που μικραίνουν είναι τον εαυτό τους και ελαφρώς το βαρύ όνομα που κουβαλάνε. αν κάτι τους πρέπει (και το λέω με θλίψη όχι με οργή) είναι η λύπηση. ούτε απαξίωση, ούτε θυμός. κατά τ' άλλα ο κοινωνικός μετασχηματισμός είναι ήδη εδώ, μπροστά μας κι ο καθένας μας διαλέγει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. η καβάτζα της ουδετερότητας πάει, μας τελείωσε...
κ.μαργιόλης
Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται-Χ. Μίσσιος. Καλό ταξίδι...
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=KXcsoOxS428#!
Α.Α.
Ανώνυμος 25 Νοεμβρίου 2012 12:15 μ. μ.
Μπράβο! Αυτό ακριβώς είναι για «αυτούς» ο Χρόνης Μίσσιος. Ο λαός θα αντιστέκεται … και η ηγεσία θα τον προδίδει. Ο λαός είναι καταδικασμένος να σύρεται από πέντε-έξι ανθρωπάκια της ηγεσίας … παντού και πάντα. Ο λαός μεγαλειώδης, χωρίς αντιφάσεις, ηρωικός πάντα … αρκεί οι ηγεσίες να συμβιβάζονται ενώπιον του εθνικού συμφέροντος και χρέους. Αυτά δανείζονται … αυτά χρησιμοποιούνε.
… καλά αυτός σκοτώθηκε νωρίς … δεν πρόλαβε να δει τους συντρόφους του (και τον Μίσσιο) να «σπάνε» κάπως αργά. Αργά κατάλαβε ο Μίσσιος ότι δεν ήθελε να αλλάξει τον κόσμο.
Είναι και κάποιοι όμως που δεν «σπάσανε» ποτέ. Πριν από χρόνια σε έναν τέτοιο έδωσα το βιβλίο του Μίσσιου να το διαβάσει. Μετά από λίγες μέρες τον ρώτησα πώς του φάνηκε.
– «Εκεί είναι το βιβλίο … να το πάρεις».
– Γιατί ρε μπάρμπα; Δεν έκανε λάθη το κόμμα;
– «Να το πάρεις. Έχω διαβάσει κι άλλο αυτουνού».
– Γιατί; Τόσοι αγωνιστές δεν πληρώσαν στους διωγμούς και στα ξερονήσια;
– «Πλήρωσαν. Πλήρωσαν μέχρι να φύγουν απ’ το κόμμα. Όταν φύγαν … τέλειωσε το χρέος. Εγώ πάντως χρωστάω ακόμα».
– Μα καλά θα σβήσουμε τους αγώνες τους επειδή δεν άντεξαν ή επειδή άλλαξαν γνώμη;
– «Δεν είναι αυτό. Άλλο είναι».
– Ποιο;
– «Αυτοί από πάντα … μπορούσαν με μια ντομάτα και μισό καρβέλι».
Ζει ακόμα. Είναι 96. Δεν βλέπει αλλά ακούει. Τις προάλλες τον ρώτησα πως πάνε τα πράγματα. Την θυμάται την παλιά κουβέντα μας.
– «Πάει κι η ντομάτα. Διάβηκε.» ήταν η απάντηση.
http://diesbruma.blogspot.de/2012/11/blog-post_24.html
Δημοσίευση σχολίου