What have we done, Maggie?

Τσάκισε μία ολόκληρη κοινωνία με μεθοδικότητα που θα ζήλευαν οι Πολ Ποτ και οι Σουχάρτο της ιστορίας. Έκανε πράξη τον ταξικό πόλεμο όλων εναντίον όλων, αναδεικνύοντας τις εργατικές τάξεις σε εχθρό του έθνους. Έστειλε το βρετανικό στόλο 13.000 χιλιόμετρα μακριά για να "προστατέψει" ένα από τα πολλά λάφυρα του ιμπεριαλισμού, τις Μαλβίνες Νήσους ή αλλιώς Φώκλαντς. Σκότωσε, βομβάρδισε, κατέκαψε. Ιδιωτικοποίησε ό,τι κινείται και ό,τι στέκεται. Διέλυσε τα συνδικάτα, με αποκορύφωμα την άγρια στάση που κράτησε απέναντι σε έναν από τους πιο ηρωικούς και τίμιους εργατικούς αγώνες που δόθηκαν ποτέ: την απεργία των ανθρακωρύχων που κράτησε ένα χρόνο, από το Μάρτη του 1984 μέχρι το Μάρτη του 1985. Ανέδειξε σε τέχνη τη βαρβαρότητα του νεοφιλελευθερισμού, το ξεδοντιασμένο πρόσωπο του οποίου βλέπουμε στην Ελλάδα σήμερα. Αποτέλεσε το νούμερο ένα σύμμαχο του δολοφόνου Ρήγκαν, υποδεχόμενη με ανοιχτές αγκάλες τους πυρηνικούς του πυραύλους Πέρσιγκ και Κρουζ στην Ευρώπη και ανανεώνοντας το πυρηνικό οπλοστάσιο της Βρετανίας με τους πυραύλους Τράιντεντ - που ακόμα πληρώνουν οι φορολογούμενοι πολίτες της χώρας της τη στιγμή που περικόπτεται μαζικά το κράτος πρόνοιας. Υποστήριξε - μόνη τότε ανάμεσα στους Ευρωπαίους ηγέτες - το θρασύδειλο βομβαρδισμό της Τρίπολης από αμερικανικά αεροσκάφη του 6ου στόλου το 1986. Υπέσκαψε λυσσασμένα και με κάθε τρόπο οποιαδήποτε προσπάθεια προοδευτικού μετασχηματισμού στην Ευρώπη και στον πλανήτη. Συνέχισε τη γκαγκστερική πολιτική της Βρετανίας στην κατεχόμενη Βόρεια Ιρλανδία. Και εν τέλει, δια της μεθόδου του παραδείγματος έκανε τους Βρετανούς Εργατικούς σαν τα μούτρα της (δηλαδή σαν τα μούτρα του Τόνυ Μπλαιρ). Υπήρξε ο ιθύνων νους πίσω από μία σειρά αποφάσεων διεθνούς και οικονομικής πολιτικής που έφεραν ανείπωτη δυστυχία και εξαθλίωση. Μπορεί για τους νεότερους όλα αυτά να μη σημαίνουν τίποτα, αλλά για τους τριαντα-φεύγα και πάνω το όνομά της συνδέθηκε όσο λίγα με το βραδινό δελτίο ειδήσεων της δεκαετίας του '80. Γι' αυτό, όσο κι αν μας έμαθαν να μην χαιρόμαστε με τέτοιες ειδήσεις, την είδηση του θανάτου της Μάργκαρετ Θάτσερ δεν μπορώ παρά να τη δεχτώ με αγαλλίαση. Ελπίζω, μόνο, το βιολογικό της θάνατο να τον διαδεχτεί και ο θάνατος των βρωμερών ιδεών του νεοφιλελευθερισμού και του μιλιταρισμού που η ίδια υπηρέτησε.

ηρ.οικ.


ΥΓ: What have we done, Maggie? What have we done to England? Should we shout, should we scream? What happened to the postwar dream? Oh Maggie, Maggie, what have we done? Σε πέντε στίχους, οι Pink Floyd τα λένε όλα.