Αποχαιρετισμός στη Sara Montiel

Επιμέλεια - Μετάφραση: Ειρήνη Φιλιππίδου

8 Απριλίου 2013

Πέθανε σήμερα η Sara Montiel, Ισπανίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια. Επ' αφορμή, ένα τραγούδι του 1922, που τραγούδησε η Montiel στην ταινία "El ultimo couple" (1957).


Fumando espero

Πρώτη εκτέλεση: 1922

Στίχοι - μουσική: J. Viladomat - Felix Garzo

Fumar es un placer, genial, sensual...

Fumando espero al hombre que yo quiero,
tras los cristales de alegres ventanales
Y mientras fumo mi vida no consumo
porque flotando el humo me suelo adormecer.

Tendida en mi sofá, fumar y amar,
ver a mi amado feliz y enamorado,
sentir sus labios besar con besos sabios.
Y el devaneo sentir con más deseo,
cuando sus ojos siento sedientos de pasión.

Por eso estando mi bien

es mi fumar un eden.

Dame el humo de tu boca

Dame que en mi,

pasión provoca.

Corre que quiero

enloquecer de placer,

sintiendo ese calor

del humo embriagador

que acaba por prender

la llama ardiente del amor.

La hora de inquietud con él no es cruel

sus espirales son sueños celestiales,

y forman nubes que hacia la gloria suben

y envuelta en ella, su chispa es una estrella,

que luce clara y bella con límpido fulgor.

***

Καπνίζω περιμένοντας

Το κάπνισμα είναι μια απόλαυση υπέροχη, αισθησιακή

καπνίζοντας περιμένω τον άντρα που ποθώ,

μέσα απ΄τα κρύσταλλα της μεγάλης τζαμαρίας

κι όσο καπνίζω δεν χαλώ τη ζωή μου

γιατί πλέοντας στον καπνό αποκοιμιέμαι

Ξαπλωμένη στον καναπέ μου, καπνίζοντας και αγαπώντας

βλέπω τον αγαπημένο μου ερωτευμένο κι ευτυχισμένο

νιώθω τα χείλη του να με φιλούν με σοφά φιλιά

και θέλω το παιχνίδι με περισσότερο πόθο

όταν νιώθω τα μάτια του να διψούν για πάθος

Όταν ο καλός μου είναι κοντά,
το κάπνισμα είναι παράδεισος.

Δώσε μου τον καπνό απ' το στόμα σου

δώστον  μου γιατί μέσα μου

προκαλέι το πάθος.

Τρέξε γιατί θέλω

να τρελαθώ από ευχαρίστηση,

νοιώθωντας τη ζέστη

του μεθυστικού καπνου

που ανάβει

την άσβεστη φλόγα του έρωτα.

Η ώρα της ανησυχίας μαζί του δεν είναι σκληρή

τα δαχτυλίδια του είναι όνειρα ουράνια

και φτιάχνουν σύννεφα που ανεβαίνουν πορς τη δόξα

και την περιβαλλουν, η σπίθα του είναι ένα αστέρι

που λάμπει φωτεινό και όμορφο με λάμψη διαυγή.

***

ΥΓ.: Στην αρχική εκδοχή υπάρχει και η παρακάτω στροφή, αλλά για ευνόητους λόγους στην ταινία την έφαγε η λογοκρισία  του Φράνκο!

Tras la batalla

en que el amor estalla,

un cigarrillo

es siempre un descansillo

y aunque parece

que el cuerpo languidece,

tras el cigarro crece

su fuerza, su vigor.

Μετά τη μάχη
όταν η αγάπη κάνει παύση
ένα τσιγαράκι
είναι πάντα μια ξεκούραση
και αν και μοιάζει
να μαραζώνει το σώμα

μετά το τσιγάρο μεγαλώνει

η δύναμη και το σφρίγος του

***

Μία απρόσμενη αναφορά στη Sara Montiel βρίσκουμε στο τραγούδι "Κάρμεν", σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου. Η μουσική είναι του Θανάση Καργίδη και στην ερμηνεία η μοναδική Χριστιάνα.

Όταν έβλεπα την Carmen μες στο σινεμά
με τα μάτια τα βαμμένα, τα χείλη τα γκρενά και γύρω:
όλοι οι άντρες να πέφτουν στην πίστα
κι οι κιθάρες να παίρνουν φωτιά τριγύρω:
κόκκινες χάντρες, βεντάλιες κι ορχήστρα
και τ’ αγόρια κορμάκια σπαθιά Χριστέ μου,

μ’ έπιανε τότε κι εμένα μια λύσσα
και ντρεπόμουν που ήμουν ξανθιά
και είπα "φέρτε μου έναν ταύρο
να του κλέψω την καρδιά".

Κι όταν μου ’φεραν τον ταύρο
πώς να πω το ναι,
που τον λέγαν μόνο Σταύρο
κι όχι Μορίς Ρονέ και λέω:

"Πού ’ν’ οι αρένες, καλέ, κι οι καδένες
και οι μπέρτες κι ο κόσμος, ολέ;" Του λέω:

"Tσάμπα, μωρό μου, οι πρόβες κι οι χτένες
κι οι δαντέλες μες στο καμπριολέ αμίγκο,
γκράτσια, πρέγκο, μα δε θα μπορέσω
στο πλευρό σου να μείνω γιατί
εγώ είμαι η Carmen και τον έρωτα
τον θέλω πειρατή."

Κι έτσι μ’ άφησε κι ο Σταύρος σ’ ένα Ρενό κατρέλ
γιατί αυτός δεν ήταν ταύρος κι ούτε κι εγώ η Μοντιέλ και λέω:

Κοίτα η ζωή τελικά ειρωνία
να ’ναι αλλιώτικη απ’ το σινεμά και παίρνω:
σπόρια, σταφίδες, στραγάλια κι ανία
και πηγαίνω ξανά σινεμά και τότε:

Να σου η Carmen μπροστά στην οθόνη
με σκοτώνει που λέει φλογερά
"Amore mio", την αλήθεια
θα σ’ την πω στο διάλειμμα