Σε μία ανέκδοτη συνέντευξή του στα Μ.Π., ξεκινά ο Νίκος Μαμαγκάκης την κουβέντα με την εξής φράση:
"Ή συμπλέεις με την εποχή σου, ή δεν συμπλέεις. Οι επιστροφές είναι αδιανόητες".
Και κάπως έτσι θα τον μνημονεύουμε στους αιώνες των αιώνων. Ως έναν απόλυτα σύγχρονο - δηλαδή κλασικό - συνθέτη. Ελάχιστοι άκουσαν σε βάθος τη μουσική του, ακόμα λιγότεροι την κατάλαβαν, όλοι όμως γνωρίζαμε ότι είχαμε να κάνουμε με έναν γρίφο πολύ σοβαρό (και διόλου σοβαροφανή), με κάτι άξιο προσοχής και μελέτης (και όχι σεβασμού, όπως στους παπάδες), με μία ανεξάντλητη πηγή μουσικής δημιουργίας. Θα θυμάμαι με θαυμασμό τον εφηβικό του δυναμισμό, τον ίδιο δυναμισμό που τον είχε φέρει σε ηλικία 80 ετών - όταν άλλοι πίνουν τσάι και κάνουν αμμόλουτρα - να επανεκδίδει το σύνολο του έργου του και να ολοκληρώνει παλαιότερες ημιτελείς συνθέσεις του. Μιλούσε με την ίδια άνεση για πράγματα μεγάλα και πράγματα ταπεινά, αντιμετώπιζε τα αστεία πράγματα με σοβαρότητα και τα σοβαρά με χιούμορ, και πάνω απ' όλα δημιουργούσε, δημιουργούσε ακατάπαυστα. Και όχι μόνο μουσική, μα ως και μουσικά όργανα δημιουργούσε. Τον έβλεπες αγκαλιά με μία ντουζίνα αυλών δικής του κατασκευής, να δοκιμάζει τα δάχτυλά του πάνω τους, με μία ερωτική ίσως αίσθηση και με μία δύναμη που ένιωθες ότι μεταλλάσσει τον κόσμο γύρω της στον δικό της κόσμο. Κάπως έτσι δεν ορίζεται και η δημιουργία, η αντάξια ενός τιτάνιου Κρητικού, Έλληνα και εν τέλει Παγκόσμιου συνθέτη; ηρ.οικ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου