Δέκα παιδικοί καϋμοί

Τραβώ το πατζούρι προς τα μέσα και το μεγάλο δω­μάτιο βυθίζεται στο μισοσκόταδο. Βγαίνω στην αυλή και με σιγουριά αλλά και δέος κλειδώνω τη σκουρια­σμένη κλειδαριά. Κοιτάζω μπροστά μου. Όλη η ψιθυ­ριστή ζωή της εφηβείας μου κρατά καλά τα μυστικά της εδώ μέσα. Παραμερίζω ένα κλωνάρι ατίθασο του γιασεμιού που’χει σκεπάσει την αυλή και προχωρώ προς το κατώφλι που θα με βγάλει στο δρόμο. Μια τελευταία ματιά θα ‘ταν ανώφελη. Όλα είναι στη θέση τους τούτο το καυτό απομεσήμερο του Ιούλη του '82. Λίγο πιο αγριεμένα ίσως. Μόνο εσύ δεν θα ‘σαι ποτέ πια εδώ. Τραβώ την αυλόπορτα με δύναμη κι αυτή ανοίγοντας τραντάζεται ολόκληρη. Μ' έναν γδούπο κλείνει βιαστικά πίσω μου και ο απόηχος μ' ακολουθεί για λίγο καθώς κατηφορίζω αμήχανα προς τη λεω­φόρο. Έτσι απλά αποχαιρέτησα το σπίτι όπου μεγά­λωσα για να μην ξαναγυρίσω ποτέ πια.

Γιώργος Σταυριανός