Στις συνεντεύξεις των καλλιτεχνών και ειδικά των «αναγνωρισμένων» βασιλεύει - ή στις καλύτερες περιπτώσεις υποβόσκει - μια ανυπόφορη έπαρση. Οι ερωτώμενοι απαντούν σαν να κατέχουν τη γνώση όλου του κόσμου κι ο δημοσιογράφος ή αυτός που θέτει τελοσπάντων τα ερωτήματα πασχίζει να στριμώξει τον συνεντευξιαζόμενο με εξυπνακισμούς και «ψαγμένες» θέσεις. Ο καθωσπρεπισμός των μεν κι ο δήθεν ακαδημαϊσμός των δε κάνει αμφότερους να μιλούν σαν να είναι καλεσμένοι στο Προεδρικό Μέγαρο. Επιτέλους όχι άλλες στημένες συνεντεύξεις! Λίγη αυθεντικότητα ρε παιδιά!
Μια τέτοια αντι-συνέντευξη που δεν τηρεί τα προσχήματα και είναι απολαυστική τουλάχιστον όσο κάθε ζωντανός διάλογος ανάμεσα σε φίλους είναι η κουβέντα που είχε τον περασμένο Απρίλιο ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου με τον Αχιλλέα Αρχοντή. Έναν δραστήριο λογιστή από την Αγιά της Λάρισας που ξεκλέβει ώρες από τη δουλειά του φροντίζοντας την εφημερίδα του Μορφωτικού και Πολιτιστικού Συλλόγου καθώς και την θεατρική ομάδα του χωριού.
Στη συνέντευξη που ακολουθεί οι συντοπίτες του Παπακωνσταντίνου θέτουν αυθόρμητα ερωτήματα κι εκείνος απαντά άλλοτε σοβαρά, άλλοτε με ανέκδοτα κι ενίοτε με βωμολοχίες. Παραδέχεται άλλωστε εξαρχής ότι όσο εκτίθεται αυτός που ρωτάει άλλο τόσο εκτίθεται κι αυτός που απαντάει. Η συζήτηση μοιάζει χαοτική κι όμως κυλάει αβίαστα. Κι ας αναδεικνύεται σε κυρίαρχο θέμα κάτι «βαρύ» όσο ο θάνατος. Μερικά αποσπάσματα βρίσκονται εδώ ενώ ολόκληρη η συνέντευξη είναι δημοσιευμένη στο blog "Αγιώτικα Νέα".
Κωνσταντίνος Μαργιόλης
“Δεν με ενδιαφέρει στα τραγούδια μου να περιγράψω συναισθήματα αλλά να μεταφέρω εικόνες, καμιά φορά περίεργες, ακατανόητες ή ανύπαρκτες αλλά πάντως ξεκάθαρες που μπορούν όμως να οδηγήσουν κάποιον να νιώσει πιθανόν νέα συναισθήματα."
"Η τέχνη νομίζω ότι στηρίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στην παρατηρητικότητα. Όταν αναδεικνύεις κάτι που για τους άλλους είναι ασήμαντο ή ανύπαρκτο τότε αυτό σχεδόν από μόνο του είναι ποίηση. Αν έχεις δε και το ταλέντο να το εκφράσεις όμορφα…"
"Η σφραγίδα του θανάτου μπορεί να σε κάνει να πατήσεις επί πτωμάτων αλλά μπορεί και να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Νομίζω πάντως ότι όσο πιο νωρίς έρθεις μπροστά στη δική σου ανυπαρξία τόσο πιο ώριμος γίνεσαι."
"Σήμερα υπάρχει ένα κοκτέιλ φόβου και τεμπελιάς που είναι σαν μας χορηγείται ενδοφλέβια και μας κάνει να μην αντιδρούμε σε όσα συμβαίνουν. Η τέχνη δεν μπορεί βέβαια από μόνη της να ανατρέψει τα πράγματα, μπορεί όμως να οδηγήσει τον άνθρωπο προς τα εκεί. Η τέχνη σε κάνει να στοχάζεσαι και λογικά αν στοχάζεσαι γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, έτσι αποκτάς μια αίσθηση δικαίου. Κι αν δεν αντέχεις την αδικία τότε θα πρέπει να εξεγερθείς."
"Για μένα πάντως σπουδαία τέχνη της μουσικής σημαίνει να ακούσω κάτι και μετά να μη φοβάμαι τίποτα, να μπορώ να χορέψω το χορό του Ζαλόγγου."
"Όταν κάνω μουσική γίνομαι παιδί. Τη στιγμή της δημιουργίας γίνεσαι τόσο αγνός όσο ένα μικρό παιδί. Αυτό βέβαια εξηγεί και το γιατί πολλά καθίκια είναι κατά τ’άλλα σπουδαίοι καλλιτέχνες. Τη στιγμή της δημιουργίας γίνονται κάτι άλλο.”
***
Η συνέντευξη:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου