Εμείς που χαλάμε συναυλίες

Είναι ή όχι κοινωνική εκδήλωση μια συναυλία; Έχει δικαίωμα ο ακροατής να παρεμβαίνει σε τέτοια εκδήλωση για να εκφράσει συλλογικά αιτήματα; Είναι «βία» η διεκδίκηση δημόσιου λόγου; Σε ποιον απευθύνεται τελικά ο καλλιτέχνης στους ακροατές ή στο αυτοείδωλό του;

Δεν θέλω να έχω απόλυτες θέσεις. Συμμετέχοντας όμως στην τελευταία παρέμβαση που έγινε στη συναυλία του Μάλαμα (28/9 στη Νέα Σμύρνη) και ακούγοντας γύρω μου σχόλια του είδους «μας χαλάτε τη διασκέδαση» ψάχνω να βρω απαντήσεις...

Το κείμενο που διαβάσαμε ως αντιφασίστες Νεοσμυρνιώτες κλείνει με μια παραλλαγή ενός γνώριμου στίχου. "Κι έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’αφήσεις".

Ναι, «χαλάσαμε» τη συναυλία του Σωκράτη που υπερασπίστηκε το δίκιο του πελάτη, «χαλάσαμε» τη βραδιά σε 2.000 φιλήσυχους και ειρηνικούς συμπολίτες μας που ένιωσαν ενόχληση από το αντιφασιστικό πανώ που αναρτήθηκε για όσο κρατάει ένα τραγούδι και «χαλάσαμε» τη φιέστα στους διοργανωτές του δήμου Νέας Σμύρνης που ξοδεύει σήμερα 1,6 εκατ. ευρώ για να βάλει πιο πολύ τσιμέντο στις πλατείες αλλά δεν μπορεί να διασφαλίσει -όπως μέχρι πριν τρία χρόνια- τη δωρεάν είσοδο στις καλοκαιρινές συναυλίες του Άλσους. 

Κ. Μαργιόλης

http://youtu.be/2C0iOxQBFno

Δεληβοριάς - Μπάμπαλη στον Δαναό

Ο κινηματογράφος ΔΑΝΑΟΣ και το MusicPaper.gr παρουσιάζουν:

LIVE MUSIC NIGHTS Acoustic

στον ΔΑΝΑΟ

Τρίτη 1 Οκτωβρίου – Ανδριάνα Μπάμπαλη

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου – Φοίβος Δεληβοριάς

Ο κινηματογράφος ΔΑΝΑΟΣ, μετά από 40 χρόνια κινηματογραφικής παρουσίας με παράλληλες δραστηριότητες που του εξασφάλισαν την αγάπη και την προτίμηση του σινεφίλ κοινού, προσκαλεί και τους φίλους της μουσικής σε δύο μοναδικές βραδιές που ετοίμασε.

Αμέσως μετά το τέλος του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας (του οποίου βασικός κινηματογράφος είναι ο Δαναός) στον χώρο του κινηματογράφου, η Ανδριάνα Μπάμπαλη (1/10) και ο Φοίβος Δεληβοριάς (2/10) θα παίξουν τα τραγούδια τους unplugged, σε δύο πρωτότυπες μουσικές βραδιές, που θα συνδυάζουν τη μαγεία της μουσικής και την ονειρική ατμόσφαιρα της κινηματογραφικής αίθουσας.

Δύο αγαπημένοι και ξεχωριστοί καλλιτέχνες θα παρουσιάσουν με το δικό τους τρόπο τραγούδια δικά τους και τραγούδια από τον ελληνικό και διεθνή κινηματογράφο. Στο διάλειμμα της συναυλίας αλλά και κατά τη διάρκεια, θα υπάρχουν στιγμές που στη μεγάλη οθόνη θα προβάλλονται σκηνές από αγαπημένες ταινίες του κάθε καλλιτέχνη, και βίντεο κλιπ τραγουδιών του.

Τρίτη, 1 Οκτωβρίου: Με ένα καινούργιο τραγούδι στις αποσκευές της, το «Πέντε Βήματα», μετά από δεκαετή παρουσία στο χώρο, και έχοντας στο ενεργητικό της συνεργασίες με πολλούς από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του χώρου της μουσικής (Γ. Νταλάρας, Χ. Αλεξίου, Ν. Πορτοκάλογλου, Ε. Τσαλιγοπούλου, Κ. Λειβαδάς κ.ά.), η Ανδριάνα Μπάμπαλη θα μας παρουσιάσει στον ΔΑΝΑΟ τραγούδια από τους 5 προσωπικούς της δίσκους («Μοίρα μου έγινες», «Δες καθαρά», «Μαζί θεός», «Δεν ειν’ αργά», «Περιπλανώμενο, «Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου», από τους τίτλους της σειράς «Το Νησί»). 

Τραγούδια από την προσωπική της δισκογραφία που έχουν αγαπηθεί, διασκευές τραγουδιών και τραγούδια από τον ξένο κι ελληνικό κινηματογράφο που έχει αγαπήσει η ίδια! Μαζί της, στο ακορντεόν και το τραγούδι ο Παναγιώτης Τσεβάς, και στο πιάνο και τις ενορχηστρώσεις ο Άκης Κατσουπάκης.

Τετάρτη, 2 Οκτωβρίου: Μετά την επιτυχημένη περιοδεία του «καλοκαιριφέρ», του οχήματος που τον ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα, ο Φοίβος Δεληβοριάς, έρχεται ανανεωμένος στη σκηνή του κινηματογράφου ΔΑΝΑΟΣ. Με ορμή από ένα πλούσιο σε συναυλίες καλοκαίρι ο αγαπημένος τραγουδοποιός θα καλωσορίσει τη νέα σεζόν με ένα διαφορετικό live, όπου θα παρουσιάσει ένα προσωπικό best of από τα τραγούδια που έγραψε από το 1989 μέχρι σήμερα και μία προσωπική επιλογή των soundtrack και των κομματιών από τον ελληνικό και ξένο κινηματογράφο, που έχει ξεχωρίσει και επιμεληθεί ιδιαιτέρως. Μαζί του στο πιάνο ο Κωστής Χριστοδούλου. 

Προπώληση στο ταμείο του κινηματογράφου ΔΑΝΑΟΣ και online στο http://www.danaoscinema.gr/

Κινηματογράφος ΔΑΝΑΟΣ 

Κηφισίας 109 – Μετρό Πανόρμου

Τρίτη 1η Οκτωβρίου – Ανδριάνα Μπάμπαλη

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου – Φοίβος Δεληβοριάς

Ώρα έναρξης: 20.30

Εισιτήριο: 8 ευρώ

Διάρκεια: 1ώρα και 30’

Πού να είναι τώρα οι καλλιτεχνάρες μας;

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι!

Θεωρώ ότι η Χρυσή Αυγή εν μέρει καλά πράττει! Μ' αρέσει αυτό που κάνει η Χρυσή Αυγή, όμως δεν μ' αρέσει να γίνεται από μόνο του. Πρέπει κάποια στιγμή να ανασκουμπωθούν και να το κάνουν οι πολιτικοί. Προτιμώ η Χρυσή Αυγή να ξεφύγει λίγο παρά να λούζομαι τη χαζοευγένεια των ΜΜΕ και των πολιτικών, οι οποίοι μας έχουν καταστρέψει. Προτιμώ μια Χρυσή Αυγή που θα είναι τσαμπουκάδες. Μ' αρέσει ο τσαμπουκάς της.

Πέτρος Γαϊτάνος

Η είσοδος της Χρυσής Αυγής στη Βουλή είναι απόφαση του ελληνικού λαού και πρέπει να τη σέβεστε. (...) Η Χρυσή Αυγή δεν σπάει κανένα στο ξύλο. Σπάνε τους πάγκους σε όποιον δεν έχει άδεια, Μπορεί να πάρουν τα προϊόντα και να τα δώσουν σε φτωχές οικογένειες. Μια χαρά.

Νότης Σφακιανάκης

Μιλάμε για τη φασιστική Χρυσή Αυγή και δεν μιλάμε για τον φασισμό του να σου παίρνουν με το έτσι θέλω τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής! (...) Κι εγώ αν αυτά τα κόμματα διαχειριστούν με σωστό τρόπο και σεβασμό τα προβλήματα των Ελλήνων, είμαι ο πρώτος που θα τα ψηφίσει.

Γιάννης Πλούταρχος

Ιστορία του ελληνικού έθνους

Υπάρχει μαγιά στην Ελλάδα για τον φασισμό

του Κώστα Καίσαρη

ΔΕΝ μου αρέσει να μιλάω ή να γράφω για το αυτονόητο. Το αντίθετο. Με κουράζει αφάνταστα. Τι να γράψεις δηλαδή και τι να πεις για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα; Τίποτα. Όπως δεν είχα γράψει απολύτως τίποτα για τον πιτσιρικά τον Γρηγορόπουλο. Μπορείς όμως να πεις δυο λόγια γι' αυτόν τον Ρουπακιά. Όχι τον συγκεκριμένο Ρουπακιά, αλλά τους «Ρουπακιάδες» τα τελευταία 70 χρόνια. Που δεν είναι ένας και δύο. Είναι περισσότεροι. Είναι πολλοί.

Η Χρυσή Αυγή δεν φύτρωσε ξαφνικά επειδή η Ελλάδα γέμισε μετανάστες και οι Έλληνες φτωχύνανε. Όποιος είναι φτωχός δηλαδή γίνεται φασίστας; Η Ελλάδα έχει παράδοση σε τέτοιους είδους καθάρματα. Σε τύπους του περιθωρίου που είναι πρόθυμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Να καταδώσουν, να δείρουν, να σκοτώσουν, ανάλογα με την περίσταση. Πάντα εν ονόματι της πατρίδας και του έθνους. Όπως οι αποκαλούμενοι αλήτες ταγματασφαλίτες επί Κατοχής.

Δεν ήταν μόνο οι υψηλού επιπέδου συνεργάτες των Γερμανών όπως οι Ραλλήδες, οι Μπουραντάδες, ο πατέρας του Χριστοφοράκου και λοιποί εθνικόφρονες. Ήταν και τα λούμπεν στοιχεία που φόραγαν την κουκούλα κι έδειχναν με το δάχτυλο στα μπλόκα. Οι ίδιοι ήταν οι Χίτες κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών. Όλα αυτά τα τομάρια ήταν οι νικητές. Αυτοί κέρδισαν τον εμφύλιο στην Ελλάδα. Οι πρώην συνεργάτες των Γερμανών και μετέπειτα τσάτσοι των Εγγλέζων.

Πάνω σ' αυτούς εγκαθιδρύθηκε το σκληρό μετεμφυλιακό κράτος. Οι ίδιοι ήταν που κοπανάγανε με τα ρόπαλα και τα ματσούκια στη Μακρόνησο. Ένα μετεμφυλιακό κράτος παρακρατικών, που έφτασε μέχρι και τη δολοφονία του Λαμπράκη το 1963. Οι Γκοτζαμάνηδες ήταν συνέχεια των κατοχικών καθαρμάτων. Άλλωστε μόλις είκοσι χρόνια είχαν περάσει από την Κατοχή. Για να γίνει σήμερα, ύστερα από τέσσερα χρόνια, το 1967, η δικτατορία.

Ήταν τόσο αναπτυγμένη η «Δημοκρατία» στην Ελλάδα από την απελευθέρωση και εντεύθεν, που δεν ανεχόταν για πρωθυπουργό ούτε τον Παπανδρέου, τον αποκαλούμενο παπατζή. Τον δήθεν Γέρο της Δημοκρατίας. Και μια δήθεν δημοκρατική κυβέρνηση που είχε μέσα τύπους σαν τον Μητσοτάκη. Υπάρχει μαγιά στην Ελλάδα για τον φασισμό. Ο Μιχαλολιάκος με την παρέα του βάζανε βόμβες όταν έγινε η αποκαλούμενη Μεταπολίτευση.

Πράγματι για κάποια χρόνια είχαν λουφάξει. Ο σπόρος όμως στην ελληνική κοινωνία υπήρχε. Πριν από τη Χρυσή Αυγή υπήρξε το ΛΑΟΣ. Ο Καρατζαφέρης ήταν που έτρεχε στις γιορτές μίσους στον Μελιγαλά, στον Μακρυγιάννη και στον Γράμμο. Ο Καρατζαφέρης φώναζε «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες», «έξω οι μετανάστες». Πατέρας και υιός Πλεύρης στα ίδια χαρακώματα. Κι ο Άδωνις να πουλάει το βιβλίο του πατέρα Πλεύρη, ότι ουδέποτε υπήρξε ολοκαύτωμα.

Έτσι βρήκε το πρόσφορο έδαφος τώρα με την κρίση η Χρυσή Αυγή για να φυτρώσει. Τα λούμπεν στοιχεία των Ρουπακιάδων, οι παρακρατικοί, οι μαχαιροβγάλτες, έχουν τουλάχιστον εβδομήντα χρόνια παράδοση. Που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Δεν είναι η κρίση που έφερε όλη αυτή την αλητεία στο προσκήνιο.

Αυτά τα ρεμάλια αποτελούν μια μερίδα, ένα ποσοστό του ελληνικού λαού. Πουθενά στην Ευρώπη δεν συναντάται η εξίσωση άνεργος=φασίστας. Πουθενά στην Ευρώπη δεν δέρνουνε και μαχαιρώνουνε τους μετανάστες εν ονόματι της πατρίδας και της καθαρότητας της φυλής. Φασίστες υπάρχουν παντού. Πουθενά όμως σε ποσοστά σαν της Χρυσής Αυγής. Η Ελλάδα έχει αυτή τη θλιβερή πρωτοπορία σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Να κάνει πρωταθλητισμό -και υψηλού επιπέδου μάλιστα- σε ρεμάλια, καθάρματα και κατακάθια. Που υπηρετούν την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια, με συνέπεια εδώ και 70 χρόνια. Ίδια είναι άλλωστε και τα συνθήματά τους. Δεν έχουν αλλάξει. Κι επειδή ακριβώς υπάρχουν οι ρίζες, υπάρχουν και οι «επώνυμοι φίλοι» της Χρυσής Αυγής που έχουν εκφραστεί κατά καιρούς θετικά: Ο Πολύδωρας, ο Τζήμερος, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, ο Τράγκας, ο κύριος Μπάμπης του ΣΚΑΪ. Αυτά.

Πηγή:

http://www.sentragoal.gr/article.asp?catid=10560&subid=2&pubid=129501878

Η Κλυταιμνήστρα του Λέντζου και του Γκαϊφύλλια

Ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας μελοποίησε την "Κλυταιμνήστρα" του Δημήτρη Λέντζου, σε ερμηνεία Φωτεινής Βελεσιώτου, αφότου διάβασε το ποίημα στα Μ.Π. Αυτό κι αν είναι τιμή για την ιστοσελιδάρα μας!

Κλυταιμνήστρα
Στίχοι: Δημήτρης Λέντζος
Μουσική: Θανάσης Γκαϊφύλλιας

Τη μάνα μου εμένανε τη λέγαν Κλυταιμνήστρα,
μα τη φωνάζανε γριά, γριά Φραγκογιαννού.
Από τις μοίρες έκλεβε τη μαύρη την κουβαρίστρα
και μου κεντούσε αστεράκια τ' ουρανού.

Τις νύχτες έριχνε ζαριές με ζάρια του θανάτου
πάνω στο λίκνο του αγέννητου παιδιού,
το μπράτσο τρύπαγε βαθιά μ' αγκάθι τ' αθανάτου,
να βγάλει έξω το πικρό φαρμάκι του φιδιού.

Το πρώτο σου αμάρτημα το φύλαξα εντός μου,
μάνα εσύ δεν ήσουνα μητέρα κανενός,
μες στον καθρέφτη σου κοιτώ θολό το είδωλό μου
και στον γκρεμό μου θα πεθαίνω πάντα ορφανός.

Θ' ανάψω μόνος μου κραυγές, κραυγές πυγολαμπίδες,
μες στο σκοτάδι μια στιγμή να σε ξαναδώ.
Στο παιδομάζωμα ποτέ, ποτέ σου δεν με είδες,
μα εγώ κι απόψε μάνα μου για σένα τραγουδώ.

Το "αντίο" του Μίκη Θεοδωράκη

Βρεθήκαμε στο Ηρώδειο για τα 50 χρόνια της Μαρίας Φαραντούρη. Καθισμένοι πλάι-πλάι παλιοί σύντροφοι όπως ο Κουτσούμπας, ο Κουβέλης, ο Τσίπρας και η αφεντιά μου. «Είμαστε εδώ τέσσερις γενιές αριστερών», τους είπα. «Εμείς προσπαθήσαμε ξανά και ξανά να χτυπήσουμε την πόρτα της Εξουσίας. Δεν τα καταφέραμε. Τώρα την χτυπά ο νεότερος…». «Και ;;;», ρώτησε κάποιος από το πηγαδάκι που είχε σχηματιστεί γύρω μας. «Άκου φίλε», του είπα, «μπορεί όλοι εσείς να σκέφτεστε (και με το δίκιο σας) ένα σωρό πράγματα για μας, όμως η Ελληνική Αριστερά είναι ένα ποτάμι. Το ίδιο. Βρεθήκαμε μπροστά σε βράχους. Χωριστήκαμε σε διχάλες. Εν πάση περιπτώσει. Τώρα την πόρτα χτυπά ο νεότερος…». «Και τι να ψηφίσουμε;» μπήκε κάποιος στο ψητό. «Τσίπρα», του λέω, «τι άλλο;». Ο Κουτσούμπας χαμογέλασε αμήχανα. «Και ΚΚΕ βέβαια…». Κάποια κυρία με κοίταξε επιτιμητικά. «Το ΚΚΕ είναι ο βράχος μας», της είπα. Αυτή είναι η ολοκληρωμένη μου απάντηση. Δηλαδή και Τσίπρα και ΚΚΕ.

Δυστυχώς αυτά είναι λόγια που λέγονται στην ανάλαφρη ατμόσφαιρα του διαλείμματος μιας συναυλίας. Πίσω όμως κρύβεται η ωμή πραγματικότητα και η προσωπική μου τραγωδία. Που μεγαλώνει όσο λιγοστεύει το λαδάκι στο καντήλι μου. Και μιας και η «Αυγούλα» μου έκανε την τιμή να με αναφέρει αδράχνοντας την ευκαιρία, για να προβάλει ένα προεκλογικό σύνθημα, θα πρέπει νομίζω να μου δώσει την ευκαιρία να ξεδιπλώσω ολοκληρωμένα την σκέψη μου σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις και τον ρόλο της Αριστεράς.

Στις συναντήσεις μας στα πλαίσια του Μετώπου ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. διαπιστώθηκε η βασική μας διαφορά (ανάμεσα στις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ και τις δικές μου), που εξακολουθεί να υπάρχει: δηλαδή αν είναι εφικτή η ριζική αλλαγή(που έχει ανάγκη ο τόπος) μέσα ή έξω από το Σύστημα Εξουσίας. Το «μέσα» σήμαινε συμμετοχή στις εκλογές με στόχο την κατάκτηση της κοινοβουλευτικής Εξουσίας. Το «έξω», να βάλουμε όλοι μας το όποιο βάρος μας για τη δημιουργία ενός Παλλαϊκού Μετώπου Αντίστασης. Είναι αλήθεια ότι από τις αρχές του 2011 η πολιτική μου σκέψη ριζοσπαστικοποιήθηκε. Γιατί; Πρώτον γιατί διαπίστωσα την αρχή του τέλους του δικομματισμού, που σημαίνει απαλλαγή της μεγάλης πλειοψηφίας του Λαού μας από τον άμεσο ιδεολογικο-πολιτικό και κομματικό έλεγχο των δύο ιστορικών εκπροσώπων της ξένης εξάρτησης. Δεύτερον, η αποκάλυψη με την υπογραφή του Μνημονίου όχι μόνο του αντιλαϊκού αλλά και του αντεθνικού ρόλου των ηγετικών παραγόντων που κρατούσαν κάτω από τον άμεσο έλεγχό τους τούς οπαδούς του ΠΑΣΟΚ στην πρώτη φάση και της Ν.Δ. στην επόμενη. Μιλάμε για το 80% περίπου των Ελλήνων ψηφοφόρων! Τρίτον, κουρελιάστηκαν οριστικά οι μάσκες που έκρυβαν το αληθινό αποκρουστικό πρόσωπο των λεγομένων ξένων «προστατών» μας, ώστε σήμερα να μην υπάρχει ούτε ένας Έλληνας που να μην πιστεύει ότι ο στόχος τους είναι να μας εξαθλιώσουν και να μας κατατρομοκρατήσουν, ώστε να καμφθεί κάθε δυνατότητα του Λαού μας και να παραδοθεί σαν «πρόβατο επί σφαγήν» στα οικονομικά και στρατηγικά τους συμφέροντα. Ειδικά τώρα, μετά την αποκάλυψη του πετρελαϊκού μας πλούτου, ο στόχος τους είναι να τον ελέγξουν και να τον καρπωθούν δίνοντας στον Λαό μας λίγα ψίχουλα, αφού θα έχει εξασφαλιστεί η οριστική του υποταγή στην θέλησή τους.

Αυτές οι διαπιστώσεις με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι αυτή η τεραστίων διαστάσεων απελευθέρωση του Λαού μας από τους καταναγκασμούς και τις αυταπάτες του δικομματισμού σε συνδυασμό με την αποκάλυψη του ρόλου των δυνάμεων της ξένης εξάρτησης και των τοπικών συμμάχων και οργάνων τους (που  όλοι μαζί, θεσμικοί, πολιτικοί, οικονομικοί, κρατικοί παράγοντες συνιστούν το πλέγμα του Συστήματος Εξουσίας) δημιουργούν για την χώρα μας μια σπάνια ιστορική ευκαιρία! Ποιο ήταν το «κλειδί»; Ο ενημερωμένος λαός, που  όπως έδειξαν οι μεγάλες διαδηλώσεις του 2011 και του 2012, άρχισε να κατανοεί τη δύναμή του και να ανιχνεύει την ευθύνη του για την αναγκαία ριζοσπαστική αλλαγή. Φτάνει να καταφέρει να ενωθεί γύρω από ένα κοινό στόχο και μια ενιαία αντιστασιακή ηγεσία. Αυτή ήταν κατά την άποψή μου η ώρα της Αριστεράς. Και γι’ αυτό ξαναβγήκα, 86 χρονών, σε δρόμους και σε πλατείες. Όπως σε κάθε παρόμοια στιγμή, όταν ο Λαός φορτώνεται με ιστορικές ευθύνες και κατά κάποιον τρόπο είναι «άγραφο χαρτί», περιμένει ένα χέρι να γράψει επάνω μια λέξη. Στα 1821 η λέξη ήταν «Ελευθερία». Στα 1843, «Σύνταγμα». Στα 1912 «Εδαφική ολοκλήρωση». Στα 1940 «Αντίσταση». Στα 1973 «Δημοκρατία». Στα 2012 (ακόμα και σήμερα) η λέξη που περιμένει είναι «ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ».

Στις συζητήσεις μας με τους Γλέζο, Τσίπρα, Δραγασάκη είχα την ευκαιρία να τους αναπτύξω τις απόψεις μου. Δεν εισακούσθηκα. Όπως και δεν κατόρθωσα με την Σπίθα να επικοινωνήσω ελεύθερα με τον Λαό, για να του αποδείξω ότι υπάρχει λύση εφικτή και αναίμακτη έξω από το Σύστημα. Και ότι αν τη χάσουμε, αυτό σημαίνει ότι στα 1821 δεν έγινε Επανάσταση. Στα 1843 δεν κερδήθηκε Σύνταγμα. Στα 1912 δεν έγιναν οι Βαλκανικοί πόλεμοι, στα 1940 με το ΟΧΙ δεν έγινε Εθνική Αντίσταση και στα 1973 με το Πολυτεχνείο δεν έπεσε η Χούντα. Τόσο κοσμοϊστορική σημασία έδινα στη σημερινή συγκυρία. Πίστεψα με πάθος ότι είναι δυνατή επί τέλους η κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας και γι’ αυτό τον λόγο η τωρινή μου απογοήτευση με οδήγησε στη δραματική μου απόφαση να θεωρώ τον εαυτό μου «νεκρό» πολιτικά.

Συμπτωματικά αυτή η συνάντηση των τεσσάρων έτυχε να γίνει την επομένη μέρα που έβαλα τη λέξη «ΤΕΛΟΣ» κάτω από το έμβλημα της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών στην Ιστοσελίδα της. Φυσικά «ΤΕΛΟΣ» όχι για την Σπίθα αλλά για τη δική μου ολοκληρωτική αποστράτευση ως μαχόμενου πολίτη, έπειτα από αγώνες 70 χρόνων, μιας και οι απόψεις μου δεν έγιναν τελικά γνωστές στον Λαό ούτε αποδεκτές από τις συγγενέστερες πολιτικές ηγεσίες.  Η συνάντηση αυτή έγινε επίσης την επομένη της δημοσίευσης ενός προφητικού, για άλλη μια φορά, άρθρου μου, στο οποίο έγραφα ότι η Χρυσή Αυγή έχει περάσει στη φάση του αίματος και του θανάτου, με κύριο στόχο την Αριστερά. Θα ήθελα λοιπόν από την «Αυγή» να προβάλει αυτή την έκκληση που διατύπωσα χθες στους παλιούς συνοδοιπόρους μου υπενθυμίζοντας ει δυνατόν, ορισμένα αποσπάσματα από το άρθρο μου εκείνο. Αν δεν τους ενώνει η επίθεση, ας τους ενώσει η άμυνα! Ήδη χθες ήρθε η επιβεβαίωση της προειδοποίησής μου, είχαμε τον πρώτο νεκρό! Ο κίνδυνος είναι πολύ μεγάλος για τη χώρα. Όμως για μας τους αριστερούς (κάθε χώρου ή εκτός «χώρου») είναι άμεσος… Τώρα αρχίζω να σκέφτομαι ότι η τυχαία μας συνάντηση στο διάλειμμα της συναυλίας του Ηρωδείου μπορεί και να μην ήταν τυχαία! Και φυσικά δεν επιτρέπεται να περιοριστεί σε ένα σύνθημα… Γιατί τα όσα ειπώθηκαν μεταξύ μας για την επίθεση στο Πέραμα μπορεί και πρέπει να ξυπνήσουν μέσα μας τους εφιάλτες του παρελθόντος, οι υπεύθυνες ηγεσίες πρέπει να λάβουν έγκαιρα μέτρα σε απόλυτη προτεραιότητα, για να μην ξανασηκώσουν κεφάλι αυτοί που ευθύνονται για τις δύο μεγάλες τραγωδίες του τόπου μας, τον Εμφύλιο Πόλεμο και την Δικτατορία…

Αθήνα, 18.9.2013

Μίκης Θεοδωράκης

Και φασίστες, και δολοφόνοι, και θρασύδειλοι

Ποιος είπε καλέ ότι ήταν μέλος της Χρυσής Αυγής ο δολοφόνος;

Είπαν για τον Πάνο Τζαβέλλα

(Πάνος Τζαβέλλας, Νατάσσα Παπαδοπούλου, Γιάννης Ζουγανέλης)

Γιάννης Ζουγανέλης:

Ο Πάνος Τζαβέλλας ήταν ιδιαίτερος άνθρωπος. Όντας χρόνια στη φυλακή, εκτιμούσε πολύ τόσο τη ζωή όσο και την ελευθερία της δημοκρατίας. Ήταν πράος στην ψυχή, αλλά αυτό συνδυαζόταν με μια οξύτητα στη σκέψη και στην έκφραση. Είχα την τύχη να τον γνωρίσω στα εφηβικά μου χρόνια… Μοιραζόμαστε τότε την ίδια σκηνή στην «Πέμπτη Εποχή» μαζί με τον Γιώργο Ζωγράφο και τον Νικόλα Άσιμο, με τον οποίο όχι μόνο είχαν κοινή καταγωγή από την Κοζάνη, αλλά ήταν και οικογενειακοί φίλοι. Κατά τραγική συγκυρία κανείς από τους τρεις δεν ζει πια… Ιδεολογικά ο Πάνος ήταν πάντα με τους μη βολεμένους και κυρίως με τους μη έχοντες. Ήταν αυτός που έφερε το τραγούδι της αντίστασης - μαζί όμως και με επιλεγμένα δημοτικά τραγούδια, κάποια άλλα που είχαν ανάλογο αγωνιστικό περιεχόμενο όπως ορισμένα του Μίκη Θεοδωράκη αλλά και τα δικά του που συνήθως ήταν σε στίχους του φίλου του Φώτη Αγγουλέ - στα στόματα πάρα πολλών. Τον θυμάμαι να ερμηνεύει ιδιαίτερα τα δικά του τραγούδια με τον τόσο χαρακτηριστικό του τρόπο και την κιθάρα του, που κυριολεκτικά ήταν προέκταση του σώματός του. Ήταν πολλά αυτά για τα οποία ξεχώριζε, θυμάμαι το πάντα βροντερό γέλιο του αλλά και τις διασυνδέσεις που επεδίωκε να έχει με μουσικούς από χώρες με δικτατορικά και αυταρχικά καθεστώτα. Με ενέπνεε πάντα γιατί, παρ’ όλη την αναπηρία του, ζούσε σαν δύο άνθρωποι! Θέλω να σημειώσω επίσης ότι είχε θέσεις μα και αντιθέσεις για την πολιτεία, την κοινωνία αλλά και το κίνημα τις οποίες δεν δίσταζε ποτέ να καταθέτει και να τις υπερασπίζεται. Τελικά ήταν απλά μια ήρεμη επαναστατική δύναμη.

Χρήστος Λεοντής:

Ο Πάνος Τζαβέλλας υπήρξε πρότυπο μαχόμενου καλλιτέχνη, ένας και μοναδικός στο είδος του. Η προσφορά του ήταν τεράστια γιατί ήταν αυτός που από τα μέσα περίπου της δικτατορίας και μετά διέδωσε και έφερε στα χείλη των νέων ένα πνεύμα ελευθερίας, αξιοπρέπειας και αγωνιστικότητας σε μια περίοδο δύσκολη. Αλλά και μετά τη δικτατορία μεγάλη μερίδα του κόσμου μπόρεσε να επικοινωνήσει με το αντάρτικο τραγούδι χάρη σε αυτόν. Ήταν ένας άνθρωπος με πολύ μεγάλη δίψα για ζωή, η οποία πήγαζε από την προσωπική του πρακτική και δράση.

(Πάνος Τζαβέλλας, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας)

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας:

Δεν μπορεί να είναι αμερόληπτη η κρίση μου για τον Πάνο, γιατί ξεκίνησα να τραγουδώ επαγγελματικά δίπλα του, στο «Λημέρι» του. Ήταν ένας άνθρωπος οξύθυμος και δύσκολος, για παράδειγμα, όταν τσακωνόταν με τους μουσικούς του τους έλεγε «εγώ δεν είμαι μουσικός, είμαι επαναστάτης», αλλά πάντα ακέραιος. Θυμάμαι μια χαρακτηριστική ιστορία απ’ αυτόν. Κάποτε ερχόταν στο σπίτι όπου έμενα με τον Γιάννη «Μπαχ» Σπυρόπουλο και του κάναμε ενορχηστρώσεις στα τραγούδια του. Ήταν δύσκολες εποχές για εμάς τους δύο, εποχές όχι απλά φτώχειας αλλά κυριολεκτικά πείνας… Μια φορά λοιπόν ήρθε στο σπίτι και εμείς λείπαμε. Όταν επιστρέψαμε βρήκαμε κρεμασμένη στην πόρτα μια σακούλα με ένα ψητό κοτόπουλο και ένα σημείωμα που έγραφε: «Για να μην πεθάνετε από την πείνα, ζαγάρια»! Αυτός ήταν ο Πάνος, ένας άνθρωπος με έντονη παρουσία σε ό,τι έκανε.

(Πάνος Τζαβέλλας, Γιώργος Νταλάρας)

Γιώργος Νταλάρας:

Ο Πάνος έζησε ηρωικά… Ήταν ένας ξεχωριστός πολίτης, αγωνιστής και καλλιτέχνης. Καλλιτέχνης του περιθωρίου, αλλά με την «ακριβή» έννοια του όρου. Ένας άνθρωπος που ούτε μπλέχτηκε και ούτε ανακατεύτηκε ποτέ με τη σύμβαση και το βόλεμα. Δεν εισέπραξε ποτέ τα εύσημα της δράσης του και έμεινε ως παράδειγμα κάποιου που δεν πήρε ποτέ βραβεία, κάτι πολύ σπάνιο για την εποχή μας. Για εμένα, πέραν του ότι ήταν ένας καλλιτέχνης με όλη τη σημασία της λέξης και με οξύ λόγο και έργο, ήταν και ένας στενός οικογενειακός φίλος. Μας συνέδεαν πολλά γιατί ήταν και συναγωνιστής της μητέρας μου και μάλιστα σε πολύ δύσκολες εποχές. Ήταν κάποιος που μας έκανε πάντα υπερήφανους.

(Οι μαρτυρίες αντλήθηκαν από την «Κυριακάτικη Αυγή», 1 Φεβρουαρίου 2009. Οι φωτογραφίες προέρχονται από το προσωπικό αρχείο της Νατάσσας Παπαδοπούλου, την οποία και ευχαριστούμε για την ευγενική παραχώρηση. Μ.Π.)

Συνέντευξη του Μανόλη Κορρέ στον Σωτήρη Κακίση

(Μανόλης Κορρές)

Μανόλης Κορρές:

«Τα απόλυτα κριτήρια σήμερα φθίνουν»…

από τον ΣΩΤήΡΗ ΚΑΚίΣΗ.

Συνάντησα στο Πολυτεχνείο, στο κτίριο της Αρχιτεκτονικής Σχολής, τον άνθρωπο που κάποια χρόνια πριν, εκδίδοντας το καταπληκτικό εκείνο για την Ακρόπολη βιβλίο, το «Από την Πεντέλη στον Παρθενώνα», περιέγραψε με λόγια και με εικόνες ιδανικά την περιπέτεια της κατασκευής του παγκόσμιου αυτού ελληνικού μνημείου, μέσα από τη μετά θάνατον ζωή ενός εγκαταλελειμμένου, ελαττωματικού κιονόκρανου.

Ο Μανόλης Καρρές, ο αρχιτέκτων, ο καθηγητής, ο αναστηλωτής, επί τόσα κι αυτός χρόνια στον Ιερό Βράχο αφιερωμένος, με πάθος υπέροχα παραδομένο στης επιστήμης του τις απαιτήσεις, με σαφήνεια και απλότητα ακόμα για τον πιο απλό άνθρωπο κατανοητός, στη μεγάλη αυτή στιγμή του πολιτισμού όλης της ανθρωπότητας εδώ αναφέρεται, τα τρεις και πάνω χιλιάδες χρόνια αυτού του τόπου μαγικά ξαφνικά συνοψίζει:   

-Ο Στέφανος ο Κουμανούδης, ο μέγιστος επιγραφικός αρχαιολόγος που δεν υπάρχει πια, μου έλεγε κάποτε, κύριε καθηγητά, για μια αρχαία χύτρα που βρέθηκε να χρησιμοποιείται ακόμα στον αιώνα μας από ψαράδες κρητικούς για την κακαβιά τους, και τους την πήρανε και τη βάλανε στο μουσείο. Αυτός διαφωνούσε...

ΜΑΝόΛΗΣ ΚΟΡΡέΣ: Εντάξει. Όλα τα θέματα αυτά επιδέχονται διαφόρων ερμηνειών. Εγώ πάλι έχω ακούσει μια παρόμοια ιστορία από την κυρία Μαραγκού: είχε, λέει, βρει σ’ ένα σπίτι στην Αμοργό ένα αρχαίο σκεύος κουζινικό, το οποίο χρησιμοποιούσανε ακόμα κάποιοι, το είχανε περιλάβει στη σύγχρονη οικοσκευή τους.

-Μα δεν είναι τρομερό αυτό; Θέλω να πω το πόσο ίδια είναι πολλά πράγματα από την αρχαιότητα ως σήμερα, αλλά και πόσο ζωντανά παραμένουν;

-Εγώ λέω πως αυτό ίσως δείχνει περισσότερο το πόσο επινοητικοί και προσαρμοστικοί συχνά είμαστε, πώς εφευρίσκουμε μια χρησιμότητα στο κάθε τι, άπαξ και υπάρξει ο λόγος. Ακόμα περισσότερο δε τα παιδιά: τα οποία μπορούν να ανακαλύπτουν συμβατικές χρήσεις, τελείως συμβολικές, αλλά και απευλευθερωτικές ταυτόχρονα. Μπορούν, ας πούμε, να χρησιμοποιούν ένα ξύλινο κουτάκι σαν αυτοκινητάκι. Θεσπίζουν δηλαδή μια σύμβαση της στιγμής, κι ύστερα το παιχνίδι παίρνει το δρόμο του.

-Σαν παιδιά κι εμείς όμως δεν έχουμε θεσπίσει κάποιες συμβάσεις όσον αφορά στην αρχαιότητά μας; Τ’ αγάλματα π.χ. λευκά τα είδαμε, λευκά τα νομίζουμε.

-Κι αυτό έχει ξεπεραστεί πάντως. Η ιστορία της τέχνης υποχρεωτικά θα περνούσε από αυτό το στάδιο. Ο Βίνκελμαν είχε μάλιστα δηλώσει προς όποιον ενδιαφερόμενο πως τα έργα των αρχαίων Ελλήνων βρίσκονται κανονικά μόνο στην Ελλάδα, και ό,τι βλέπουμε στη Ρώμη είναι τα μαρμάρινα αντίγραφα των μπρούτζινων δικών μας. Έτσι, πέρασαν αιώνες με διάφορες τέτοιες αισθητικές αντιμεταθέσεις. Εγώ δεν θα προσήπτα σε κανέναν λάθος άποψη για το λευκό ή το μη-λευκό των αγαλμάτων. Υπάρχουν έγκυρες τοποθετήσεις, κι ας βασίζονται σε σειρά συμπτώσεων, που η κάθε μία τους έχει συνδεθεί με μεγάλο μέρος της ιστορίας της Τέχνης ανά τους αιώνες. Υπάρχει γενεαλογία ολόκληρη ιδεών.

-Άλλωστε, το μη-χρώμα οδήγησε στην αφαίρεση από πιο σύντομες ίσως αισθητικές οδούς.

-Ναι. Και καλύτερα τελικά που υπήρξαν κι αυτές οι εσφαλμένες συμπτώσεις για το άχρωμο των αρχαίων αγαλμάτων. Έγινε πλουσιότερος ο κόσμος μας χωρίς την πολυχρωμία εξαρχής. Εξυπηρετήθηκαν έτσι πολλές αισθητικές οδοί, όπως είπατε. Στη Βιέννη δεν θαυμάζουμε όλα τα λευκά κλασσικιστικά αγάλματα, των οποίων οι καλλιτέχνες από την παλιά άποψη δεν είχαν εμπνευστεί για να τα δημιουργήσουν; Έπειτα, όλα τα έργα της αρχαίας Αθήνας, όσα σώθηκαν, υπήρξαν αναγκαστικά εκτεθειμένα στον καιρό. Σε αντίθεση με εκείνα της αρχαϊκής εποχής που ήταν θαμμένα, κι έτσι μόνο βοηθήθηκε η σωτηρία κάποιων χρωμάτων πάνω τους. Αλλά τα αρχαϊκά αυτά έργα δεν μπόρεσαν να επηρεάσουν νεότερες εποχές της τέχνης, μια και παρέμειναν επί πολύν καιρό στην αφάνεια.

-Την Ακρόπολη, λοιπόν, κύριε Κορρέ, από πού να την πιάσουμε; Από πότε; Αρκεί, όπως εσείς κάνατε στο ανεπανάληπτο βιβλίο σας, ένα ελαττωματικό κιονόκρανο για να μας τα πει όλα;

-Μα κι η Ακρόπολη, όπως όλα τα θέματα του κόσμου μας, έχει πολλά σημεία, απ’ όπου μπορεί κανείς να εισχωρήσει στο θέμα. Και τα πάντα διασυνδέονται μεταξύ τους, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Μπορεί κανείς έτσι να επιλέξει ο,τιδήποτε για να προχωρήσει σε βάθος, αλλά το δίλημμα πάντα είναι πώς, για λόγους οικονομίας της εξιστόρησης, θα μπορέσεις να παραμείνεις στην αρχική σου οδό, ώστε να μη διασπαστεί αυτή ακριβώς η επιχειρούμενη εξιστόρηση.

-Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό οι Αθηναίοι αισθανόμαστε κάπως γυμνοί με την πρόσκαιρη εξαφάνιση για λόγους αναστήλωσης ολόκληρων ναών από την Ακρόπολη πάνω...

-Αυτό πάλι δεν είναι άχρηστο, ας είναι μια κατάσταση ανεπιθύμητη. Γιατί με λίγη υπομονή, δεχόμενος και το «ουδέν κακόν αμιγές καλού», μπορεί κανείς να δει και το θετικό όλης αυτής της πρόσκαιρης αναστάτωσης. Μην ξεχνάτε, πως μια φορά κι έναν καιρό, πάνω στο βράχο της Ακρόπολης, πριν γίνουν όλα αυτά που γίνανε, δεν υπήρχε τίποτα, κανένα μνημείο, κανένας ναός.

-Μόνο ξύλινα ή ...ψευτο-ξύλινα τείχη;

-Ούτε καν. Μια αλληγορία του Μαντείου των Δελφών ήσαν και τα ξύλινα τείχη. Μάλιστα ο Όττο Βάλτερ, ένας διάσημος κλασσικός αρχαιολόγος, χρησιμοποίησε ακριβώς αυτόν το χρησμό για να αποδείξει πως υπήρχαν ακόμα στην Ακρόπολη πάνω τα κυκλώπεια τείχη. Και πως το Μαντείο με αυτά, τα ακόμα τότε χρήσιμα τείχη, αντιπαρέβαλε τα ξύλινα. Κι ο Πεισίστρατος, όταν εγκατέστησε την τυραννία του, χρησιμοποιούσε την Ακρόπολη ως ορμητήριο λόγω ακριβώς της ύπαρξης των κυκλώπειων τειχών. Κι η παραδοξολογία του Δελφικού χρησμού, η χρήση του αντιθέτου, μας απαντάει στην αρχαιολογική μας απορία, κατά Βάλτερ.

-Μα δεν είχαν και μετά, όπως εμείς σήμερα τον ρουν του Ηριδανού στο μετρό στο Μοναστηράκι, πάνω στην κλασσική Ακρόπολη μέρος των κυκλώπειων τειχών σε έκθεση για τον αρχαίο επισκέπτη;

-Ναι, αρκετά αργότερα. Η Ακρόπολη πάντως είχε τείχη, γι’ αυτό ήταν κι Ακρόπολη, κι ο χρησμός χρησιμοποιήθηκε από τους ορθολογιστές για να πούνε πως η Πυθία εννοούσε, τελικά, το στόλο και τις τριήρεις, που έμελλαν να σώσουν την Ελλάδα στη Σαλαμίνα.

-Μόνο κάποιοι ισχυρογνώμονες γέροντες την πάτησαν, και κάηκαν με τα πρόχειρα ξύλα τους εκεί πάνω. Να ένα σήμειο να σας ρωτήσουμε για τις κατά τη διάρκεια των αιώνων επιβαρύνσεις του μνημείου: για των χριστιανών το ναό στον Παρθενώνα, για τον Μοροζίνη, για την αφαίρεση του μολυβιού των κιόνων στην Επανάσταση του ’21, για τον Έλγιν, για τις αναστηλώσεις του Μπαλάνου... Ποιός έκανε, λέτε, τη μεγαλύτερη ζημιά στον Παρθενώνα;

-Κι εδώ η απάντηση εξαρτάται από το κριτήριο. Η ίδια επέμβαση, το ίδιο συμβάν, μπορεί με ένα ορισμένο κριτήριο να χαρακτηριστεί μεγίστη καταστροφή, και μ΄ένα άλλο κριτήριο όχι.

-Εδώ χρειάζεται εξήγηση:

-Η εξήγηση είναι η εξής: οι αναστηλώσεις παραδείγματος χάρη του Μπαλάνου, που έγιναν γύρω στα 1900, προσέφεραν σ’ ένα μεγάλο μέρος του καλλιεργημένου κοινού των πρώτων δεκαετιών του 20^ου αιώνα μία πληρέστερη εικόνα του μνημείου. Έγιναν αφορμή να ξεκινήσουν πολλές συζητήσεις, πλούτισαν τις παραστάσεις του νεο-ελληνικού πληθυσμού από την αρχαία του κληρονομιά και συνέβαλαν και στην κατανόηση των μνημείων των ίδιων από τους ίδιους τους τότε αναστηλωτές τους, οι οποίοι έτσι αντιμετώπισαν και πρακτικά τα θέματα της Ακρόπολης, όχι μόνο θεωρητικά. Από την άλλη, αν κρίνουμε αυτή την ιστορία από την πλευρά καθαρά της υλιστικής υπόστασης του μνημείου, αυτές οι αναστηλώσεις υπήρξαν σχεδόν ολέθριες.

-Και τώρα επιχειρείται η αποκατάσταση και των ...αποκαταστάσεων.

-Ύστερα, η μεταποίηση του Παρθενώνος σε χριστιανική εκκλησία προφανώς συνέβαλε στη διατήρησή του. Γιατί, αν δεν βρισκότανε καμία χρησιμότητα γι’ αυτόν τότε, θα έμενε άχρηστος, και το πιθανότερο θα ήταν να είχαν κατεδαφιστεί μέρη του πριν την ανατίναξή τους από την οβίδα του Μοροζίνη.

-Κι ο Ιουλιανός ο Παραβάτης τι έκανε;

-Αναφέρει μια ευσταθής θεωρία του Τραυλού πως μόνο στα χρόνια του Ιουλιανού θα ήταν δυνατό να εγκριθεί η επισκευή του ήδη κατεστραμμένου ναού από τους Ερούλους, που είχαν περάσει από την Αθήνα στα 276μ.Χ. Αν και δεν υπήρξε αυτή η επισκευή φροντίδα του Ιουλιανού προσωπικά, γιατί ο ίδιος ήταν απασχολημένος να πολεμάει στις εσχατιές της Αυτοκρατορίας, όπου έχασε το χέρι και το μάτι του. Άλλωστε, τρία χρόνια μόνο ήταν όλη κι όλη η διάρκεια της βασιλείας του.

-Κι η παράβαση όλη κι όλη…

-Όπως λέμε σήμερα «στα χρόνια του Καποδίστρια», λέμε και «στα χρόνια του Ιουλιανού», αν και το πέρασμα αμφοτέρων από την εξουσία χρονικά ήταν πολύ σύντομο: μια τριετία σε μια ιστορία μέσα χιλιάδων ετών. Αλλά το όνομα έμεινε γιατί υπήρξε έργο. Ο Ιουλιανός άρα έδωσε το «πλαίσιο νομιμότητας» προφανώς στους Αθηναίους για να συντηρήσουν όπως νόμιζαν το μέγα μνημείο τους. Μια ομάδα ενδιαφερομένων που θα πίεζε για κάτι τέτοιο, τότε θα βρήκε την ευκαιρία να προβεί σε κάποιες εργασίες, κατ’ αυτούς, απαραίτητες.

(Ο Μανόλης Κορρές με τον Τάση Παπαϊωάννου)

-Εσείς όταν ασχοληθήκατε με την Ακρόπολη είχατε να λύσετε και θέματα, όσον αφορά στην κατασκευή του Παρθενώνα, ανάλογα με εκείνα του πώς ανέβαιναν τόσο μεγάλου βάρους υλικά εκεί πάνω. Έτσι δεν είναι;

-Ναι. Αλλά αυτά είναι επουσιώδη θα έλεγα θέματα, πιο πολύ ιστορικού ενδιαφέροντος πια.

-Το ότι κατεβαίνανε όμως και δεν ανεβαίνανε τα μουλάρια τραβώντας τα μάρμαρα μοιάζει το ίδιο απλό στην εξήγησή του με αρκετές άλλες ανθρώπινες επινοήσεις κατά τον ρουν των αιώνων. Το ότι με ...κατρακύλα δηλαδή πολλαπλασιάζονταν οι δυναμεις των ζώων.

-Ναι, εντάξει, αυτή υπήρξε όντως μια δική μου έμπνευση. Αλλά βασίστηκε στα «Μηχανικά» του Ήρωνος, ο οποίος σε κάποιο σημείο του περίφημου αυτού έργου περιγράφει αυτήν ακριβώς τη μέθοδο: πως μπορεί κανείς μ’ ένα πολύ ισχυρό σχοινί που αλλάζει κατεύθυνση στην κορυφή της διαδρομής να μετατρέπει το βάρος της μιάς πλευράς σε αντίβαρο για την άλλη πλευρά, εξοικονομώντας έτσι έργο πολύ. Εγώ πάντως θα επιμείνω πως για την αξιολόγηση αυτών των μνημείων το τεχνικό μέρος είναι δευτερεύον.

-Δηλαδή;

-Δηλαδή η ερώτηση για το πώς ανύψωναν τους λίθους υποβάλλεται από εκείνους που εντυπωσιάζονται από το προφανές. Αλλά πιο δύσκολη ακόμα από την ανύψωση είναι η οριζόντια μετακίνηση, ή η εξόρυξη του υλικού από τα έγκατα της γης.

-Και το φινίρισμα των μαρμάρων; Που μόνο με ...οδοντιατρικά εργαλεία, λέγεται, πως θα μπορούσαμε να το κάνουμε τόσο αντίστοιχα καλά με τους αρχαίους σήμερα;

-Μα κι αυτοί είχαν πολύ καλά τριπτικά εργαλεία. Χρησιμοποιούσαν ό,τι κι εμείς, αλλά σε κάπως διαφορετικές εκδόσεις. Σμίλη, λεπτή σμίλη, λεία, το «λείστριον» όπως το έλεγαν, τριπτικούς λίθους και τριπτήρες, οι οποίοι μπορούσαν να επαυξήσουν τη λείανση μέχρι σε απόλυτο σχεδόν βαθμό. Αλλά, η αλήθεια είναι πως τόσο υψηλή εξειδίκευση στη μαρμαροτεχνία δεν υπάρχει πια. Τελευταία, είχα μια συζήτηση με τους συνεχιστές αυτών των εργασιών, τους επιγόνους των παλαιών Τηνιακών μαρμαράδων, για να καταλήξουμε πως πολλά πράγματα αυτής της εξειδίκευσης έχουν χαθεί πια ανεπιστρεπτί. Ούτε καν η ικανότητα που είχαν οι προηγούμενοι Τήνιοι φοβάμαι πως δεν υπάρχει πια, μην πάμε μακριά. Η δεξιότητα πάντως των αρχαίων όντως υπήρξε μεγίστη και δεδομένη.

-Εγώ φανταζόμουνα πως οι πρώτοι μαρμαράδες που θα καλέσατε να βοηθήσουν στις αναστηλώσεις θα έκαναν χαρά ανάλογη με τη χαρά των αρχαίων Αθηναίων γλυπτών, όταν έπεσε στα χέρια τους ο μεγάλος μαρμάρινος όγκος που κατέλιπαν οι Πέρσες μετά τη μάχη στο Μαραθώνα, που τον είχαν για να σμιλέψουν το μνημείο της περιφανούς νίκης τους !

-Α, βέβαια. Η συγκίνηση υπήρξε μεγάλη. Γιατί και σήμερα καθόλου αναίσθητοι δεν είναι οι τεχνίτες μας, κάθε άλλο. Συγκινούνται πάρα πολύ. Αλλά, επειδή ιδίως από τη νεότερη γενιά, διαφεύγουν πολλές λεπτομέρειες της τέχνης τους, φοβάμαι πως αυτή τους η συγκίνηση περιορίζεται στην επιφάνεια δυστυχώς κάποιων πραγμάτων.

-Κι εσείς όμως, που έχετε πια σχεδόν πλήρη αντίληψη αυτού του μοναδικού για την ανθρωπότητα αρχιτεκτονικού θαύματος, μέσα σας δεν αναρωτιέστε ακόμα για το «πώς»; Δεν εξακολουθεί να σας φαίνεται, όπως σ’ εμάς τους υπόλοιπους, και ολίγον ...επιστημονική φαντασία το κορυφαίο αυτό επίτευγμα; Πώς οι ευθείες των κιόνων του Παρθενώνα π.χ. συναντώνται κάπου στα ουράνια;

-Μπορεί κανείς λίγο να απομυθοποιήσει μερικά πράγματα. Να αμφισβητήσει π.χ. τη θεωρία περί οπτικής απάτης, και να δεχτεί στη θέση της τον χαρακτηρισμό όλων αυτών των στοιχείων ως «οπτικές εκλεπτύνσεις». Η παλιά ιδέα έλεγε πως αν οι κίονες ήταν αληθινά ευθείς, θα φαινόντουσαν με κάποια καμπύλη, και για να αποφύγουμε αυτή την εντύπωση κάνουμε το αντίθετο: τους κατασκευάζουμε με καμπύλη, αντιμετωπίζοντας ένα λάθος με μία διόρθωση. Αυτά όλα όμως κατέβαζαν την υπόθεση στο επίπεδο των μηχανιστικών χειρισμών.

-Ενώ;

-Ενώ στην πραγματικότητα ξέρουν, νομίζω, οι πιο ευαίσθητοι άνθρωποι πως οι ευθείες γραμμές φαίνονται ευθείες, οι καμπύλες φαίνονται καμπύλες, και πως απλώς οι πρόγονοί μας είχαν να διαλέξουν ανάμεσα σε ευθείες και καμπύλες. Και προτίμησαν τις καμπύλες, γιατί η καμπύλη έχει μια ζωντάνια.

-Λίγη πνοή παραπάνω;

-Ναι. Ο Ορλάνδος είχε χρησιμοποιήσει μια θαυμάσια έκφραση ότι η ένταση του κίονος μπορεί να παρομοιασθεί με την εισπνοή που φουσκώνει το στήθος του ανθρώπου, όταν αυτός ο άνθρωπος προσπαθεί να σηκώσει ένα βάρος. Το θέμα δηλαδή δεν είναι να μπορεί να υψώσει το βάρος, αλλά με την εξωτερική του εμφάνιση να εκφράζεται κι η προσπάθειά του αυτή.

-Για το χτίσιμο των ναών της Ακρόπολης πάντως πολλοί υπερέβαλαν τότε εαυτόν, πολλοί έδωσαν όλες τους τις πνευματικές αλλά και σωματικές δυνάμεις, για τον ιερό, κατά Περικλή, σκοπό. Νομίζω πως τιμήθηκε από το Δήμο των Αθηναίων και μία ...γαϊδουρίτσα, για την ακάματη συμβολή της στο έργο.

-Η «Ιερά Ημίονος»: στην οποία, η ελληνιστική ανεκδοτολογία αναφέρει, πως το κράτος της έκοψε και σύνταξη, τροφεία. Και έμεινε και «παρετρόχαζε» ως τα βαθειά της γεράματα, γράφει ο Πλούταρχος. Συνόδευε τα ακμαία ζώα που έσυραν τις άμαξες με τα υλικά.

-Θα ήθελα, πάντως, εδώ να ξαναπώ του Κουμανούδη την άποψη πως προσπαθώντας κατόπιν εορτής να ερμηνεύσουμε πράγματα αρχαία, μπερδευόμαστε, γιατί θεωρούμε πως το σημερινό λογικό ήταν και πραγματικό τότε.

-Νομίζω πως ο Κουμανούδης αυτό το είχε διατυπώσει ως εξής: πως «το δυνατόν δεν είναι απαραιτήτως και πραγματικόν». Αν το παραφράσουμε αυτό λίγο, θα μπορούσαμε να πούμε πως ό,τι θα ήταν ορθό, δεν θα ήταν οπωσδήποτε και υποχρεωτικό. Η εμπλοκή εδώ έχει κι ένα άλλο επίπεδο: καθόλου δεν έχουμε ένα σύστημα για τον υπολογισμό του τότε δυνατού και υποχρεωτικού. Οι σημερινοί αρχαιολόγοι και μελετητές μοιάζουν βέβαιοι για πράγματα με τα μέτρα των αρχαίων, αλλά η πραγματικότητα έρχεται συχνά, με μια επόμενη ανακάλυψη, να τους διαψεύσει. Το πρόβλημα είναι σε δύο διαφορετικά επίπεδα δηλαδή: ακόμη και αν γνωρίζαμε επακριβώς το ποιό ήταν το κανονικό για τους αρχαίους, πάλι η εμπειρία της ζωής θα μπορούσε να είχε οδηγήσει εντελώς αλλού τις καταστάσεις και τα πράγματα. Γιατί ποτέ οι άνθρωποι δεν ακολουθούν τυφλά τη λογική ή τους εκάστοτε κανόνες.

-Κύριε Κορρέ, εσείς τι πιστεύετε: πρέπει ο Παρθενώνας να συμπεριληφθεί στα νέα Επτά Θαύματα του κόσμου, που κάποιοι προσπαθούν να εκλέξουν εσχάτως;

-Αυτές οι ιστορίες δεν έχουν τίποτα το έγκυρο, θα έλεγα εγώ. ‘Αλλωστε, κι η παράδοση περί Επτά Θαυμάτων του κόσμου είναι σχετικά όψιμη. Στο τέλος της ελληνιστικής εποχής κάποιοι συγγραφείς επιδόθηκαν σε τέτοιες κατηγοροποιήσεις, για μάλλον διδακτικούς λόγους. Όμως μόνο οι επιγραφές, όπως έλεγε κι ο Κουμανούδης, είναι αδιάψευστα τεκμήρια από το παρελθόν. Σ’ έναν πάπυρο μπορεί κάθε φορά ο αντιγραφέας να αλλάζει κάτι. Μόνο στο μάρμαρο οι χαραγμένες λέξεις λένε συνήθως αλήθεια.

-Οπότε;

-Οπότε, όλες αυτές οι απλοϊκές κατατάξεις με θαύματα και μη-θαύματα δεν λένε και πολλά. Γιατί εξαρτώνται και από το επίπεδο των εκλεκτόρων τους κάθε φορά.

-Άλλωστε, και να τα καταφέρει ...ως έβδομη να περιληφθεί την τελευταία στιγμή η Ακρόπολη, πάλι θα μείνει εκτός η Αγία-Σοφία.

-Μου λέτε τώρα νέα που ούτε ξέρω. Και ποιά είναι, ξαναλέω, τα κριτήρια; Στην Αγία-Σοφία π.χ. της Κωνσταντινούπολης το μεγάλο αρχιτεκτονικό επίτευγμα ήταν η διάπλαση ενός εσωτερικού χώρου άνευ προηγουμένου. Και, κατά τ’ άλλα, μιλάμε για ένα ρωμαϊκό κτίριο, με υλικά ήδη έτοιμα από παλαιότερα ρωμαϊκά κτίρια, γι’ αυτό και το έργο τελείωσε σε τέσσερα χρόνια μόνο μέσα. Πώς να αποτιμηθεί λοιπόν το σύνολο του ναού για τα υλικά του, τη λάξευσή τους, ή για ο,τιδήποτε άλλο; Αποτιμάται για τη δημιουργία ενός χώρου, με δυναμισμό και ποιότητα μοναδική για τα προηγούμενα, αλλά και επόμενα ρωμαϊκά κτίρια. Γιατί και το Βυζάντιο δεν ξανάφτιαξε ποτέ τέτοιο οικοδόμημα.

-Επί οθωμανικής αυτοκρατορίας το Μπλέ Τζαμί;

-Μπα. Εκεί μιλάμε για ένα αντίγραφο, με απλουστεύσεις που αφαιρούν τελείως από τον χαρακτήρα ενός αριστουργήματος. Αντιθέτως, στον Παρθενώνα μιλάμε για μια τελειότητα εκτέλεσης ανυπέρβλητη. Το ίδιο και όσον αφορά στην εικονογράφηση του ναού, που ο συμβολισμός της ανάγεται στην υψηλότερη σφαίρα της ανθρώπινης διανόησης.

-Και καλλιτεχνικής δημιουργίας.

-Σε μια εποχή σαν τη σημερινή όπου όλα γίνονται σχετικά, σε μια εποχή που αρνήθηκε τον ακαδημαϊσμό και τη δεξιοτεχνία στην εκτέλεση, μέσα σ’ ένα μάρκετινγκ τέχνης σαν το σημερινό, τα απόλυτα κριτήρια φθίνουν. Το απόλυτο αριστούργημα μπορεί και να κρυφτεί πίσω από δημόσιες σχέσεις και συνεχείς εκπτώσεις, πίσω ακόμα και από πολιτικές σκοπιμότητες.

-Άρα;

-Άρα, το να θέλει κανείς να υπενθυμίζει πως τα γλυπτά του Παρθενώνα δεν έχουν το όμοιό τους, μοιάζει μάταιο. Πολλοί σήμερα βρίσκουν ενδιαφέρον στη συλλογή ξύλινων αφρικάνικων μασκών, ως ενισχύσεις αντιλήψεων αντι-κλασσικής τέχνης. Αλλά πού είναι η γραμματεία που συνοδεύει όλ’ αυτά τα, ισότιμα ας πούμε, του Παρθενώνος, ξόανα; Πού είναι τα ντοκουμέντα για τα πολιτικά τους συστήματα; Πού είναι τα αντίστοιχα λογοτεχνικά τους κείμενα; Πού είναι το θέατρό τους; Θέατρο του αντίστοιχου αρχαίου ελληνικού, που να έχει μάλιστα φτάσει να αμφισβητεί τον Θεό, ως υμνητής του οποίου ξεκίνησε; Πού; Πού;

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ, ΒΗΜΑgazino τ.342, Κυριακή 6 Μαΐου 2007.

(Μανόλης Κορρές)

Ο Γκαϊφύλλιας στην ΕΡΤ

Συναυλία Θανάση Γκαϊφύλλια στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ

Τη Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013 στις 21:30, ο τραγουδοποιός από τη Θράκη, Θανάσης Γκαϊφύλλιας, θα εμφανιστεί στο Ραδιομέγαρο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης.

Τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία του εμφάνιση στην Αθήνα (Νοέμβριος 2009 - Κύτταρο), επιστρέφει έχοντας δίπλα του μια εξαιρετική ομάδα μουσικών: Άλκηστις Ραυτοπούλου (πιάνο, φωνητικά), Φώτης Μυλωνάς (μπάσο, πνευστά), Γιάννης Ζερβός (ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα) και Σωκράτης Γανιάρης (κρουστά).

http://www.ertopen.com/

http://thanasisgkaifyllias.blogspot.gr/

Πες μου ποιος είναι ο εχθρός

Πες μου ποιος είναι ο εχθρός

Στίχοι: Σωτήρης Κακίσης, Γιώργος Τσεμπερόπουλος, Τάκης Συρέλλης

Μουσική: Άκης Δαούτης

Ερμηνεία: Φοίβος Δεληβοριάς

Κλείνω τα μάτια γιατί

ο κόσμος με τυφλώνει,

σκοτάδι από τα βλέφαρα

να φτάσει στην καρδιά μου.

Κλείνω τα μάτια γιατί

η μέρα με πληγώνει,

τον εαυτό μου τον διπλό

δεν θέλω πια κοντά μου

Ποιος να 'ναι αλήθεια ο εχθρός,

που τις ψυχές παγώνει;

Είναι ο ίδιος μου ο εαυτός,

κι ο χρόνος που τελειώνει.

Ξένος στη γη ολόκληρη

άγνωστος και σε μένα

σ' αυτό το τούνελ το τυφλό

μ' όλα σταματημένα.

Από την άκρη των γκρεμών

κρατιέμαι, απ' τον αέρα.

Απ' τον αέρα των ψυχών,

τον πιο τρελό αέρα.

Απ' την ταινία The Enemy Within (O Εχθρός Μου) του Γιώργου Τσεμπερόπουλου.

Οι ωραίοι έχουν χρέη

Στη ΔΕΘ «όλα παίζουν», ακόμη και ο Ανδρέας Κουρής!

Μπορεί ένας επιχειρηματίας που είναι υπόδικος για χρέη περίπου 1,4 εκατ. ευρώ προς το ελληνικό Δημόσιο (ως διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Metropolis για μη καταβολή ΦΠΑ και Φόρου Μισθωτών Υπηρεσιών), που εξακολουθεί να διογκώνει τα χρέη του προς αυτό, που είναι πασίγνωστο ότι έχει φεσώσει ολόκληρη την αγορά, που είναι γνωστό ότι δεν έχει δώσει ούτε ένα ευρώ σε εμάς, τους απολυμένους των καταστημάτων Metropolis, από τους μισθούς και τις αποζημιώσεις που μας χρωστάει (περισσότερα από 600 χιλιάδες ευρώ) - λόγος για τον οποίο έχει καταδικαστεί πρωτόδικα σε ποινή φυλάκισης 27 μηνών - να συνεχίζει και να επεκτείνει ακάθεκτος την επιχειρηματική του δραστηριότητα;

Όταν πρόκειται για τον Ανδρέα Κουρή του ομίλου MAD και των Metropolis, φυσικά και μπορεί! Λόγος για τον οποίο δεν αισθανθήκαμε την παραμικρή έκπληξη (παρά μόνο συναισθήματα οργής) όταν πληροφορηθήκαμε ότι ο Ανδρέας Κουρής διοργανώνει μια καινούρια φιέστα, το 9ήμερο φεστιβάλ Mad North Stage Festival, αυτή τη φορά στα πλαίσια και εντός της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης.

Έτσι, μετά την ανάληψη της διοργάνωσης της Eurovision με απευθείας ανάθεση και με εντελώς αδιαφανείς διαδικασίες από το ΔΣ της δημόσιας ΕΡΤ, λίγο πριν από το λουκέτο που έβαλε η κυβέρνηση, ο Ανδρέας Κουρής εμφανίστηκε (η αλήθεια είναι με χαμηλωμένο το κεφάλι) σε κοινή συνέντευξη Τύπου δίπλα στον υπουργό Μακεδονίας-Θράκης, Ευάγγελο Καράογλου, για να διαφημίσει τη νέα μπίζνα του που, για δεύτερη φορά, στήνει με την αρωγή κυβερνητικών αξιωματούχων.

Δε θα σταθούμε στις φανφάρες για τη «συμμετοχή μεγάλων ονομάτων της ελληνικής μουσικής σκηνής» (τα ξεφτισμένα, πλέον, σύμβολα της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας θα λέγαμε εμείς), ούτε ότι «το μουσικό κανάλι MAD φιλοδοξεί να καταστήσει τη ΔΕΘ και τη Θεσσαλονίκη μουσικό προορισμό», όπως ανέφερε στη συνέντευξη ο Ανδρέας Κουρής (σε ελεύθερη μετάφραση «γιατί να τα τσεπώνω μόνο στην Αθήνα, στην Κύπρο και στη Βουλγαρία, κι έχω αφήσει τη Θεσσαλονίκη;», θα λέγαμε εμείς).

Μας είναι αδύνατον να προσπεράσουμε το γεγονός ότι επιχειρηματίες όπως ο Ανδρέας Κουρής, όχι μόνο εξακολουθούν να πλουτίζουν ανενόχλητοι κλέβοντας το Δημόσιο και ληστεύοντας τους εργαζόμενους που απασχολούν, παρακρατώντας με το «έτσι θέλω» τις οφειλές που έχουν προς αυτούς. Και ότι, έχοντας στηριχτεί στο έπακρο στις σχέσεις της διαπλοκής (αυτές που τόσο καυχάται ότι θα τερματίσει η τωρινή και η κάθε κυβέρνηση), ο Ανδρέας Κουρής αρχίζει και κλείνει δουλειές και με το Δημόσιο. Απ’ ότι φαίνεται οι παλιές, καλές σχέσεις του Ανδρέα Κουρή με τον σημερινό πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά αρχίζουν να αποδίδουν καρπούς.

Έτσι, με τη σιγουριά που απορρέει από τις πλάτες που τον στηρίζουν, ο Ανδρέας Κουρής εξακολουθεί να επεκτείνει τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες και να προχωράει σε νέες. Από τότε που συνέθλιψε την αλυσίδα καταστημάτων Metropolis και μας πέταξε στο δρόμο, αυτός ο… έντιμος επιχειρηματίας διοργάνωσε με τα χρωστούμενα που έχει τσεπώσει τα Βραβεία MAD, τη Eurovision, το MADWALK, και πάλι τα Βραβεία MAD και τώρα το Mad North Stage Festival, ώστε να διογκώσει κι άλλο την περιουσία του.

Κατά τα λοιπά, μέσα στο καλοκαίρι που πέρασε ο Ανδρέας Κουρής την κοπάνησε από το Διοικητικό Συμβούλιο της εταιρείας ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ, όπου κατείχε τη θέση του Προέδρου και Διευθύνοντος Συμβούλου. Τη θέση του στο νέο ΔΣ της εταιρείας πήρε ένας έλληνας υπήκοος, ενώ μέλη τοποθετήθηκαν δύο υπήκοοι Ρουμανίας (Φ.Ε.Κ. Αρ. Φύλλου 3682, 20/6/2013). Με ότι μπορεί να σημαίνουν αυτές οι κινήσεις…

Κι επειδή καλοκαίρι ήταν, τι να κάνει ένας δύσμοιρος επιχειρηματίας σαν τον Ανδρέα Κουρή που έχει πετάξει απλήρωτο τόσο κόσμο στο δρόμο, αναγκάζοντάς τον να ζει σε συνθήκες φτώχειας; Συνέχισε τα πανάκριβα extreme sports και τον Δεκαπενταύγουστο πετάχτηκε μέχρι τη Σύμη για να χαλαρώσει από τις σκοτούρες της έντονης επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Επειδή η αδικία μας πνίγει και το δίκιο μας ξεχειλίζει κι επειδή η εργοδοτική ασυδοσία 

και η κρατική ασυλία που της παρέχεται ασύστολα δεν μας έχουν πτοήσει,

ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΟΛΟΤΕΛΑ ΔΙΚΑΙΟ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ

ΑΝΔΡΕΑ ΚΟΥΡΗ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ

Απολυμένοι/ες στα καταστήματα Metropolis