Είναι ή όχι κοινωνική εκδήλωση μια συναυλία; Έχει δικαίωμα ο ακροατής να παρεμβαίνει σε τέτοια εκδήλωση για να εκφράσει συλλογικά αιτήματα; Είναι «βία» η διεκδίκηση δημόσιου λόγου; Σε ποιον απευθύνεται τελικά ο καλλιτέχνης στους ακροατές ή στο αυτοείδωλό του;
Δεν θέλω να έχω απόλυτες θέσεις. Συμμετέχοντας όμως στην τελευταία παρέμβαση που έγινε στη συναυλία του Μάλαμα (28/9 στη Νέα Σμύρνη) και ακούγοντας γύρω μου σχόλια του είδους «μας χαλάτε τη διασκέδαση» ψάχνω να βρω απαντήσεις...
Το κείμενο που διαβάσαμε ως αντιφασίστες Νεοσμυρνιώτες κλείνει με μια παραλλαγή ενός γνώριμου στίχου. "Κι έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’αφήσεις".
Ναι, «χαλάσαμε» τη συναυλία του Σωκράτη που υπερασπίστηκε το δίκιο του πελάτη, «χαλάσαμε» τη βραδιά σε 2.000 φιλήσυχους και ειρηνικούς συμπολίτες μας που ένιωσαν ενόχληση από το αντιφασιστικό πανώ που αναρτήθηκε για όσο κρατάει ένα τραγούδι και «χαλάσαμε» τη φιέστα στους διοργανωτές του δήμου Νέας Σμύρνης που ξοδεύει σήμερα 1,6 εκατ. ευρώ για να βάλει πιο πολύ τσιμέντο στις πλατείες αλλά δεν μπορεί να διασφαλίσει -όπως μέχρι πριν τρία χρόνια- τη δωρεάν είσοδο στις καλοκαιρινές συναυλίες του Άλσους.
Κ. Μαργιόλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου