Σωτήρης Κακίσης: Πέντε ποιήματα από "Το μυαλό της καρδιάς"

ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΑΚΙΣΗΣ

ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

(ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΙΓΑΙΟΝ, ΛΕΥΚΩΣΙΑ 2013)

1.

το δάσος χωρίς δάσος πώς να συνεχίσει, πώς να σταθεί; ακόμα και στων πολυκατοικιών το πιο πάνω μέρος οι κεραίες χωρίς ανθρώπους από κάτω τους πώς να μη σκουριάσουνε, πώς να μη σιωπήσουν; κι εδώ στην καρδιά χωρίς καρδιά μέσα της πώς εγώ το δάσος να τα καταφέρω, πώς να ξαναπροχωρήσω; πολύ μεγάλος ηθοποιός πια χωρίς καρδιά πού να πάω, πού να βγω; καλύτερα χωρίς ανθρώπους ξανά, με πολυκατοικίες χωρίς θόρυβο, με τις κεραίες από πάνω μου βουβές. χωρίς του δάσους το δάσος, χωρίς της καρδιάς τη ζωή την κεραία.

2.

πήγα να πέσω. στην άκρη του μυαλού μου μια πόλη ολόκληρη χωρίς σπίτια, με των ανθρώπων τα σώματα φωτισμένα από μέσα σαν άστρα, κι οι κινήσεις τους σαν αχνός σ’ έναν αέρα μαύρο, σαν της νύχτας πολλά μικρά αερόπλοια: πιλότοι οι καρδιές τους. κόκκινες δηλαδή αναπνοές όλη η πόλη αυτή, και αγωνία σαν της φύσης, τόσο ήρεμη, των αρχαίων Ελλήνων η παντοδύναμη αδυναμία παντού. πόλη στην άκρη του μυαλού μου με σπίτια της τα σώματα, με χελιδόνια της τίγρεις, με φάρο της εμένα εδώ, με την καρδιά μου πάντα δική της. με λιμάνι της τη θάλασσα που πήγα να πέσω.

3.

προχτές ένας άλλος θεός στις λέξεις σαν γάτα κι αυτός γλίστρησε κάτω από της μαύρης μου ψυχής το σκοτάδι, στο φως από τ’ αυτιά μου από μέσα πλησιάζοντας, δειλά, σαν άνοιξη. από ’κεί είδε ένα άλλο αυτί ενός άλλου ανθρώπου, το δικό σου, αγάπη μου. τι να πει, πώς να τον περιγράψει τώρα κι αυτόν τον έρωτα, ποια πόρτα ν’ ανοίξει, προς τα πού να πάει, πού να πετάξει; πάλι με τις λέξεις κι αυτός ο θεός ο αδύναμος προσπάθησε και προσπαθεί. αλλά το σκοτάδι, σκοτάδι.

4.

χρειάζομαι μουσική. τώρα που η καρδιά μου σ’ άλλο βουνό ανέβηκε, τώρα που τα μάτια μου σαν φύλλα από του προσώπου μου το δέντρο ένας αέρας παράξενος τα ερωτεύτηκε, τώρα. η μουσική είναι πιο αστεία, λιγότερο άχρηστη από τον θάνατο, ένα τραγούδι όλο και λίγο αίμα θα ’χει μέσα του, όλο και λίγη ζωή. γιατί στο βουνό της καρδιάς μου τ’ απάτητο, η καρδιά μου μόνη της σαν ποτήρι, με το γυαλί του θολό, λίγο κρασί θυμάται μέσα της και σκιρτάει, λίγο κρασί σαν αίμα ξανθό. κι η μουσική αυτού του ποτηριού στην κορυφή εκεί εσύ είσαι πάλι.

5.

λείπει ο κόσμος. σ’ άλλους λαούς έχουν πάει οι περισσότεροι, σε άλλων δασών τη σκιά και τα ρυάκια, σε άλλων πόλεων τα προάστια, σ’ άλλων ψυχών τον τρόπο. εδώ είμαι πια μόνο εγώ κι οι παλιοί λαϊκοί τραγουδιστές, μόνο το πάθος. και μια νύχτα μόνο μόνη της, με το πρόσωπο σαν ενός οδηγού διαστημικού λεωφορείου, το ίδιο βαριεστημένου στο στερέωμα, το ίδιο μελαγχολικού στο Σύμπαν. τι νύχτα, τι πόλη κι αυτή, μ’ εμένα κι όλους τους λαϊκούς τραγουδιστές γύρω μου, στη ζωή μου ολόγυρα! τι ζωή, τι πάθος, τι ψέματα, τι αλήθεια!