Το 2013 σε 1 λεπτό και 13 δευτερόλεπτα

Έψαξα με τι να σας αποχαιρετήσω φέτος, και το μόνο που βρήκα καρφωμένο στο μυαλό μου ήταν αυτό το βίντεο με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη να διαφημίζει γιαουρτάκι υπό τους ήχους κλασικής μουσικής. Είναι ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό για την τρέχουσα κατάσταση του ελληνικού πολιτισμού, για την ηλίθια σοβαροφάνεια που μας έχει κάνει το βίο αβίωτο, για την απύθμενη κυριαρχία του δήθεν. Δεν υπάρχει καλύτερη απεικόνιση του εφιάλτη της σημερινής Ελλάδας από αυτό το χάλι, να βλέπεις έναν νέο άνθρωπο να γράφει κάτι σε ένα χαρτί με ένα αλαζονικό ύφος που ούτε ο Μπετόβεν δεν θα είχε όταν έγραφε την 9η του, να κουνάει το κεφάλι του πάνω κάτω με ένα στημένο στυλάκι μέγιστου διανοούμενου, και εν τέλει όλα αυτά να καταλήγουν σε ένα ...γιαούρτι. Αυτό είμαστε - για πολλά γιαούρτια. Μπέρδεμα, σύγχυση, με την όλο περίσκεψη ματιά του Παπακαλιάτη-Μπετόβεν να χαζεύει το κενό και με μία τέχνη που πλέον δεν έχει λόγο να υπάρχει, πέραν της χυδαίας ανάγκης ικανοποίησης της αγοράς και της εξίσου χυδαίας ανάγκης ικανοποίησης του ατομικού ή παρεΐστικου ναρκισσισμού μας.

Για μένα ο κλασικός τρόπος έκφρασης είναι πάντα ο καλύτερος. Γιατί το κλασικό δεν είναι συνήθεια, είναι επιλογή. Αυτή είναι η αξία του.

Με αυτές τις όλο κενό και παραγεμισμένες με μπόλικο τίποτα σκέψεις της αγελαδίτσας και του Παπακαλιάτη σας αποχαιρετώ. Με τον σκηνοθέτη μιας ταινίας που βάζει τον σκύλο του πρωταγωνιστή να ονομάζεται "Μοναξιά" . Ναι, αμέ, δείτε το "Αν..." αν δεν με πιστεύετε. Ο σκύλος λέγεται "Μοναξιά"... τι πρωτότυπο σκηνοθετικό εύρημα στ' αλήθεια... πόσο όμορφο στ' αλήθεια να βλέπεις τη μαζική κουλτούρα να διεκδικεί δάφνες ύψιστου νοήματος και να αναπαράγει όλη την προπαγάνδα της εξατομίκευσης και της αποκοπής από οτιδήποτε σε συνδέει με την κοινωνία. Τη μοναξιά και το νου σας!! Φάτε την αν θέλετε, ή και σκουπιστείτε με δαύτη! Μοναξιά και απώλεια, απώλεια και μοναξιά, ο σίγουρος δρόμος προς την καλλιτεχνική επιτυχία και αναγνώριση στην Ελλάδα σήμερα. 

Ρωτήστε και τον καλό μας στιχουργό Γεράσιμο Ευαγγελάτο: "από μικροί μαθαίνουμε να χάνουμε / η απώλεια θα μπορούσε να είναι κούνια μας". Τι στο καλό, σε μένα έπαιρναν playmobil και lego... τι έγινε μετά; Τι συνέβη αλήθεια ώστε να γίνει η απώλεια κούνια των νέων ανθρώπων; Τι στράβωσε στην πορεία; Και γιατί εγώ είμαι υποχρεωμένος να ακούω αυτό το μνημόσυνο, σε κάθε γωνιά, σε κάθε ραδιόφωνο, όταν ακόμα μέσα στις φλέβες κυλάει το αίτημα για ζωή; Γιατί να μην υπάρχει τραγούδι να  το εκφράσει; Γιατί με το ζόρι ήττα;

Γιατί το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν λέει να γεννηθεί, και έτσι, μέσα στο ημίφως, είμαστε καταδικασμένοι να πορευτούμε, με πλήρη επίγνωση της κατάστασης, πλήρη ψυχραιμία, και πλήρη ετοιμότητα για δράση. Για το 2014, μας εύχομαι κάποιοι κάπου κάποτε να εφεύρουν τα νέα νοήματα και τις νέες φόρμες, γιατί αγελαδίτσες υπήρχαν πάντα αλλά υπήρχε και Νίκος Μαμαγκάκης, και Πόλυ Πάνου, και Νίκος Δημητράτος. Και αυτοί φεύγουν, και δεν βλέπω τίποτα στον ορίζοντα, παρά μόνο γιαούρτια και επίφαση, πολλή επίφαση! Καλή χρονιά, και τα λέμε από Γενάρη.

ηρ.οικ.